Vandaag 4 februari sta ik stil bij wereldkankerdag; kanker zet je leven op zijn kop. ???? Tja en dat heb ik helaas aan den lijven ondervonden. Mijn leven is in alle opzichten honderdtachtig graden gedraaid. Één op de drie mensen, krijgt direct of indirect te maken met kanker. Dat is heftig. De confrontatie met deze ziekte heeft niet alleen impact op het lichaam, maar is ook emotioneel en sociaal ingrijpend.

De diagnose kanker kwam in 2014 keihard binnen.

Een vreselijke confrontatie met mijn sterfelijkheid.

Het maakte me angstig, kwetsbaar en klein.

Ik was boos en vol onbegrip.

Waarom ik? Waarom?

De vanzelfsprekendheid was meteen verdwenen.

Zo ook het vertrouwen in mijn eigen lijf.

Er is mij geen emotie bespaard gebleven.

Heen en weer geslingerd tussen blinde paniek, verslagenheid, verdriet, onzekerheid, angst, maar ook hoop.

Verschillende operaties en bestralingen waren niet afdoende om de kanker te verslaan.

In 2018 heb ik zelfs mijn been geofferd om de kans op overleven te vergroten.

Er gaat geen dag, uur of minuut voorbij, dat ik er niet aan herinnerd word.

Kutkanker!

Mijn wanhoop, je beleeft het niet.

Mijn tranen, je proeft ze niet.

Mijn verdriet, je ziet het niet.

Mijn pijn, je voelt het niet.

Mijn angst, je kent de donkerte niet.

Maar toch kun jij mij helpen…

Zoek niet naar een lichtpuntje, je kunt er ook één zijn.

Droog mijn tranen, ook al zie je ze niet.

Troost me zodat ik me heel eventjes veilig voel.

Soms is een arm of een knuffel al voldoende.

Luister naar mijn verhaal, dan hoor je wat ik zeg.

Toch heeft al deze ellende mij ook veel gebracht.

Mijn wilskracht is groter dan ooit tevoren.

Mijn zwakte buig ik om naar kracht.

Mijn positiviteit helpt mij om te genieten en maakt kleine dingen groots.

Mijn doorzettingsvermogen heeft mij gebracht waar ik nu sta.

Mijn levenslust is onmiskenbaar.

Iedere dag sta ik sterker op, dan de dag ervoor.

Ik kijk graag naar de toekomst, maar leef vandaag.

De wereld draait door, maar voor mij staat deze wereld soms heel even stil…✨