En dan heb je je handtekening gezet onder het koopcontract, zijn de drie dagen bedenktijd verstreken en is de koop definitief. Het balletje gaat rollen, de trein gaat rijden. Er moet echt van alles geregeld worden. Even achterover leunen is er niet bij, want het hypotheekdossier met alle paperassen dient aangemaakt te worden. Aangezien dit voor mij allemaal nieuwe kost is, neem ik je gewoon mee in dit proces. Of je het leuk vindt of niet, haha. Via de notaris kreeg ik deze week al een vragenlijst voorgeschoteld waarmee ze onderzoeken of ik een politiek persoon ben, ook wel PEP (political exposed person) genoemd. Dit vanwege de risico’s die verbonden zijn aan de dienstverlening aan politiek prominente personen. Dat snap ik overigens wel, want stel je voor dat een soort Geert Wilders ineens naast je komt wonen… 😨 dat verandert de boel. Goed, ik vorm geen enkel risico dus die vragen had ik snel beantwoord en voorzien van een kopie paspoort retour gedaan. Stap één in dit traject is gezet.

All you need is love en een hypotheek die bij je past. 😬

Nu komt het aan op de centen. Ons huis gaat pas ergens begin van het nieuwe jaar in de etalage, dus zal er een overbruggingshypotheek moeten komen. Ook dat gaat niet zonder slag of stoot. Ze willen echt alles van je hebben; van getekende koopakte, tot het convenant, van het pensioenoverzicht tot beschikking van het UWV. Mijn laptop loopt over van de bijlagen en ik ben dan ook superblij met de steun van mijn broer, waarmee ik de laatste tijd een hotline onderhoud. Het wordt de komende tijd sowieso bil(len) knijpen, omdat de dubbele lasten zwaar wegen. Ach ja, eet ik gewoon een bammetje minder en probeer ik creatief te shoppen, hoe moeilijk kan het zijn?

Eenbenig advies.

De komende tijd is het belangrijk dat ik inspiratie opdoe en onderzoek hoe mijn huis straks zo ‘eenbenig bestendig’ mogelijk gemaakt en ingericht kan worden. Eén ding is duidelijk, ik moet gaan voor gemak, want gemak dient de mens. Helemaal als je alleen woont met een fysieke uitdaging. En wie kan mij daar het beste bij helpen? Precies iemand die ook met één been in het leven staat, een ervaringsdeskundige. En zo maakte ik een afspraak met lotgenoot Elise. Lotgenoten blijft trouwens een beladen woord, misschien kunnen we het ‘schuitje-genoten’ noemen – van in het zelfde schuitje zitten. Klinkt een stuk lichter toch? Zij is een ‘doorgewinterde eenbenige’ en weet als geen ander wat goed en verstandig voor mij is.

Parkeren is een vak. Geen twee vakken… 🙄

Normaal ga ik op de fiets, maar het was net als de rest van de week 😒 verschrikkelijk pokkenweer, dus was blij dat ik met de auto kon gaan. Ik ben nog altijd enorm dankbaar dat ik mijn rijbewijs voor aangepast rijden heb gehaald, wat een vrijheid! Voor de deur was weliswaar een plekje vrij, maar het inparkeren was werkelijk waar een kriem. Laat ik het positief benaderen, het was een pittige uitdaging. Vroeger, toen ik in Spanje woonde, kon ik inparkeren als de beste, maar tegenwoordig heb ik die skills niet meer. Vanwege de zeer beperkte ruimte tussen twee geparkeerde auto’s moest ik wel tien keer insteken en manoeuvreren om enigszins binnen het vak te komen. Het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik ben ook nog altijd bang dat ik het gaspedaal te hard indruk en vol op mijn voorligger knal. Met mijn linkerbeen rijden gaat prima, maar het zal nooit helemaal hetzelfde zijn als met rechts. Je mist toch een stukje finesse, die soms wel noodzakelijk is in het verkeer. Mensen die mij zagen inparkeren zullen wel gedacht hebben; ‘een vrouw achter het stuur…en ook nog blond, die heeft haar rijbewijs vast bij een pakje boter gekregen...’. 🙈 Tot ze me zagen uitstappen…

Spiegelbeeld.

De voordeur ging open en ik werd door de gastvrouw en heer warm onthaald. Het blijft bijzonder om iemand te zien die er hetzelfde uitziet als ik. We missen namelijk beiden ons rechterbeen. Alsof je in de spiegel kijkt. Gevalletje jammer, want als het anders (links) was geweest hadden we mooi schoenen kunnen uitwisselen. Ik heb de indruk dat we best een beetje dezelfde smaak hebben. Samen hupsten we naar binnen. Zij beweegt zich precies hetzelfde als ik en hoe stom of vreemd dat ook klinkt, dan realiseer ik me pas echt hoe ik eruit zie voor de buitenwereld. Mensen kijken namelijk altijd. Dat begrijp ik best en het went, maar leuk is het niet altijd. We zouden voor de gein eens samen de stad in moeten lopen. Alsof het besmettelijk is… 😆 Grappig, want deze dag spraken twee tieners mij aan, met de vraag waar mijn rechterbeen was gebleven. Waarom het niet beter gemaakt kon worden en hoever het eraf was gehaald. ‘Helemaal tot hier?’, zei één van de dames met haar hand op haar heup. En heeft de dokter dat met een zaag gedaan? Hoe loop jij dan? De vragen vlogen om mijn oren, maar deze openheid kon ik wel waarderen. Hun moeder stond op afstand mee te luisteren en had er zichtbaar meer moeite mee dan ik.

Je bent zo mooi anders. Niet meer of minder anders, maar zo mooi anders. 🙃

Met een lekker kopje thee wisselden we eerst wat ervaringen uit over waar we allemaal tegenaan hupsen en rollen en waar we mee te dealen hebben. Alles is gedoe; de aanvraag voor een nieuwe rolstoel, de pijnbestrijding of het op maat laten maken van een zitorthese, niks gaat vanzelf. Het kost bergen energie, tijd en de nodige frustratie, omdat zelfs vakmensen uit het circuit niet begrijpen wat ons probleem precies is. Zitten, staan en lopen! Dat dus. Heerlijk om dit te ventileren bij iemand die hetzelfde ervaart en je wel begrijpt.

Think outside the box.

Haar man had de plattegrond van mijn appartement uitgeprint, super lief, om mee te kunnen denken in oplossingen, om het huis voor mij zo rolstoelvriendelijk en toegankelijk mogelijk te maken. Nu doe ik thuis alles op krukken, maar ik zou dikke vrienden moeten worden met mijn trippelstoel, om mijn linkerbeen en heup te sparen. Zij zweert erbij en rolt probleemloos door het hele huis. Prachtig! Ik lijk wel een dronken dropje als ik op die stoel zit, want ik ga alle kanten op behalve de goede. 🙃 Samen hebben we de opties van de badkamer en keuken bekeken en besproken, maar niet alleen dat. Waar stal ik straks mijn handbike, waar zet ik de rolstoel en hoe kom ik het makkelijkste binnen. Voor om of achterom? Geloof me, ik ben een stuk wijzer geworden. Niet dat ik alles één op één over zal nemen, want ik blijf een tikkeltje eigenwijs, maar ik neem hun advies ter harte. En ja, ik ben blij met een ‘schuitje-genoot’ aan mijn zijde.

Sleutel

Rondje door het huis met de aannemer.

‘Donderdag de 21ste heeft een vriend en aannemer tijd om even met mij in mijn appartement te kijken, om een begroting te kunnen maken van wat er allemaal gedaan moet worden. Zou jij de sleutel willen vragen aan de verkopende partij?’, appte ik de makelaar.

Het antwoord volgde snel en was positief. Top! Eind van de middag stond ik met mijn handbike voor de deur van mijn nieuwe optrekje. Het huis zag er donker en verlaten uit. Als het licht nog maar is aangesloten, dacht ik nog, anders valt er weinig te beoordelen. Klokslag vijf uur kwam de verkoop makelaar aangelopen met, jawel, de sticker ‘verkocht’ in zijn handen. ‘Oh, mag ik die zelf op het bord plakken?‘, vroeg ik enthousiast. En ja, dat mocht. Super gaaf! Ondertussen kwam mijn nieuwe boven-buuf zich voorstellen en de vakmannen aanlopen. Het was even hectisch, maar de foto is gemaakt. Het bewijs is geleverd. Het huis is ‘verkocht’ en ik ben de trotse eigenaar!

Als het enige gereedschap dat je hebt een hamer is, lijkt elk probleem op een spijker.

We zijn ruim een uur binnen geweest en het voelde alweer anders, lees beter, dan de eerste en tweede bezichtiging. De mannen met verstand van zaken, tikten eens tegen de muren, stampten op de vloer, onderzochten de leidingen en elektriciteit, inspecteerden de badkamer en keuken en luisterden naar mijn verbouw-wensen-lijstje. De conclusie dat alles gedaan moet worden blijft overeind, maar voor hen is dat werk, voor mij een onmogelijke berg. Maar als dat samenkomt…dan komt het helemaal goed!

Fijne Kerstdagen! 🎄

Vertraag. Geef aandacht. Wees dankbaar. Geniet. Fijne feestdagen!

Jarenlang heb ik fotokerstkaarten van ons gezin verstuurd. Ik weet nog dat de oudere garde daar vroeger altijd erg blij mee was. Dit jaar sla ik even over, de kinderen willen vast niet meer op de foto en mijn hoofd staat er niet naar. Sorry! Ik wens iedereen natuurlijk hele mooie dagen toe.
Zijn wie je bent, doen wat je doet, als je jou blij maakt, dan is het goed! 😀

Spreuk van de dag

Laat alles even los nu,
het werk, de stress, ’t gedoe,
geef heerlijk toe aan wat je voelt,
wees lekker lui en moe.
#lizismore