Vandaag
heb ik echt zin
in een kopje gezelligheid,
een lepeltje liefde,
twee klontjes vriendschap
en een wolkje geluk. ????

Of ik mee wilde werken aan de nieuwe TV commercial. Wat? Ik? Natuurlijk, duh! ???? Super leuk!

Wij kennen KWF Kankerbestrijding waarschijnlijk allemaal voornamelijk van onderzoek en preventie, maar zij investeren ook in initiatieven die mensen verder helpen. Zij werken samen met verschillende partijen aan de uitdagingen van morgen. Dat is mooi. Ze willen meer aandacht vragen voor een beter leven met en na kanker (net als de IPSO inloophuizen), simpelweg omdat er steeds meer mensen langer leven met of na de diagnose. Daarom werkt het KWF nu aan een nieuwe merkcampagne en waren zij op zoek naar mensen met een verhaal. Ik ben zo’n mens, haha. Ze kenden mij zoals dat vaak gaat via via, maar ook van mijn blog en de Ride for the Roses en stuurden mij enthousiast een berichtje met de vraag of ik open stond voor deelname aan de nieuwe actie.

‘Wij voelen ons vereerd dat we deze film met jou en voor het KWF mogen maken‘, nou dat gevoel was geheel wederzijds.

Tweede paasdag ontving ik dan ook een uitgebreide mail van de producer. Toegevoegd was een callsheet (tijdplanning/ draaiboek van de dag), een soort moodboard wat de look & feel weergaf van wat zij voor ogen hebben, een kledingadvies, een locatie en het tijdstip van ontvangst. Later in de avond kreeg ik nog een paar berichtjes of ik zowel mijn rolstoel als Leggy mee wilde nemen. En oh ja, of ik mijn krukken het zebra jasje aan wilde geven. ‘Tuurlijk! Doe ik‘. Ook nu heb ik geheimhoudingsplicht en mag ik niet zomaar alles vertellen, maar ja wat schrijf ik dan wel? ???? Het wordt dus weer een vaag verhaal, don’t blame me. Oké… ik zal niet in detail treden over de inhoud en mag zeker geen beelden delen, ook niet van de making off, maar ik wil jullie wel graag meenemen in mijn ervaringen van de draaidag voor deze nieuwe commercial. Want het was een hele beleving…!

Draaidag

Na mijn schoonheidsslaapje en een ontbijtje vertrok ik richting Amsterdam. Oeps, meer zeg niet…????

Je zult het niet geloven, maar ook nu kwam ik weer in een file terecht. Pasen is toch voorbij? Oh jee, als ik maar niet te laat kom! ???? Precies op tijd was ik in de buurt van de afgesproken locatie. Maar daar begon de onzekerheid over waar ik exact moest zijn en reed als een kip zonder kop wat rondjes, omdat GoogleMaps het ook even niet meer wist. Op een gegeven moment reed ik een klein doodlopend straatje in, die vol stond met geparkeerde (vracht)auto’s en busjes. Er was behoorlijk wat reuring rondom een soort marktkraam waar ‘werklui’ wat stonden te eten en drinken. Ik herkende niets wat met TV te maken had, dus draaide mijn raampje open en vroeg aan één van die gasten waar de straat was, waar ik moest zijn. De man in kwestie vertelde me doodleuk, dat ik bij het stoplicht rechtsaf moest en dan een eind rechtdoor blijven doorrijden. Ik geloofde hem op zijn blauwe ogen, dus…daar ging ik weer.

Ondertussen belde ik mijn contactpersoon Jantien dat ik in de buurt was, maar verdwaald. Help!

Ook zij had in de file gestaan en was zoekende. Toen zij wel op locatie was gearriveerd ????, probeerde ze mij, na een paar keer heen en weer bellen, naar de eindbestemming te loodsen. In Amsterdam kun je niet overal zomaar keren. Ik moest dus een behoorlijk stuk omrijden, om vervolgens… je raadt het al, op de plek te komen waar ik even daarvoor de weg had gevraagd. ???? Jantien stond aan de weg naar mij te zwaaien en ik was opgelucht dat ik het (voor de tweede keer ????) gevonden had. Ik kreeg een warm welkom, stelde mezelf voor, schudde verschillende mensen de hand en gaf mijn autosleutel af aan één van de medewerkers die de auto voor mij in de parkeergarage wilde zetten. Super tof. Mijn rolstoel, Leggy en tas werden meegenomen door de ‘cast begeleider’ richting de ‘beauty-keet’ waar de visagiste en de stylist hun tijdelijke intrek hadden genomen. Grappig trouwens om anderen met mijn been te zien lopen…alsof het de normaalste zaak van de wereld is, haha.

Mooi

Don’t mind your make-up, you better make up your mind.

Oh jee, een obstakel! Om in de ‘beautysalon’ te komen, moest ik een smal eng trapje op. Voor de zekerheid vroeg ik een paar sterke armen om mij te helpen en op te vangen bij een mogelijke misstap. Godzijdank was er een campingtoilet aan boord, want ik moest van de stress hoognodig plassen. ???? Visagiste Annemiek stond in de startblokken om mij in de make up te zetten en mijn haren te stijlen en stylist Steven bekommerde zich over mijn kleding. Wat een fijne mensen trouwens. Nu had ik mijn jurkje thuis al gestreken, maar blijkbaar niet goed genoeg wat deze moest uit en ging opnieuw onder de strijkbout.

Ondertussen kreeg ik verschillende laagjes crème op mijn gezicht en werd er zelfs gesprayd met een foundation. Mijn wenkbrauwen werden gekleurd en geborsteld, de wimpers kregen een likje mascara en werden met een tangetje gekruld. Wat blush op de wangen, oogschaduw op mijn oogleden en een zachte kleur op mijn lippen. Daarna werden mij haren met een Dyson stijltang in model gebracht en zag ik eruit om door een ringetje te halen. ????

Wat een knapperd in de spiegel
zeg ik verplicht tegen de griet
die er zeker en vast mag wezen
maar dat zelf niet altijd ziet. ‘SMOOJ

Take 1

Best knap, ik had enorm veel make up op, maar zag er naturel uit!

Ik werd het trapje weer afgeholpen, deed op straat ongegeneerd mijn jurk omhoog en mijn prothese aan. Ach, wat maakt het ook uit? Daarna werd ik begeleid naar de ‘filmset’ om de hoek. Je wilt niet weten hoeveel mensen meewerken aan zo’n commercial. Echt, niet normaal. Waren die allemaal voor mij opgetrommeld? ???? De crew bestond uit wel twintig mensen, ieder met een eigen taak. De productieleider had de leiding op de filmset en de regisseur gaf de cameramensen aan hoe hij alles in beeld gebracht wilde hebben. Ik leek wel een BN-er of actrice en de shoot trok dan ook best wel wat bekijks.

Er waren mensen die zich bezig hielden met het licht, ja ook op klaarlichte dag blijkt dat heel belangrijk te zijn. Een ander zorgde weer voor het Hans Klok effect (wind door mijn haar), al was dat niet altijd nodig, omdat er een behoorlijk windje stond. Afstanden tot de camera werden berekend, ik werd gepositioneerd en ondertussen werd mijn haar en make up regelmatig bijgewerkt en mijn jurkje uit de kreuk getrokken. Ik voelde me net een prinsesje.

Geef je aan als je wilt zitten of trek hebt om iets te eten of drinken?

Meestal probeer ik mezelf wel een tijd staande te houden, maar zelfs als ik mijn prothese aan heb, sta ik altijd met mijn volle gewicht op mijn linkerbeen. Dat is best vermoeiend, dus na een tijdje gaf ik eraan toe en werd mijn rolstoel gebracht. Zo kon ik af en toe even zitten, kreeg ik een vest van de stylist over mijn schouders, omdat het kippenvel bijna zichtbaar was op de camera. Tussen de bedrijven door kreeg ik een kopje koffie en een lekker croissantje. Er waren ook wat medewerkers van het KWF op de set aanwezig, die soms even kort een praatje kwamen maken. Al met al duurde de opname ruim twee uur en dat waarschijnlijk voor die ene seconde dat ik in beeld ben. Je moet er wat voor over hebben!

Mijn ’taak’ zat erop, de crew had nog tweeëneenhalve dag te gaan.

Zij laadden de boel weer in en vertrokken met de hele mikmak naar een volgende locatie om daar het hele ritueel te herhalen met andere figuranten. Er werden weer wat handjes geschud en we bedankten elkaar voor de fijne samenwerking. In de ‘beauty-keet’ kon ik weer een plasje doen en kletsen we nog wat na. Mijn spullen werden, samen met Leggy die over de schouder ging van een crewmember, naar buiten gebracht en de auto werd netjes voor mij uit de garage opgehaald. Nieuwsgierig naar het eindresultaat, waar we toch echt nog even op moeten wachten, verliet ik Amsterdam. De volgende ochtend had ik dolgraag de visagiste willen bellen, want aan die luxe kan ik echt wel wennen hoor!

Spreuk van de dag

Zachter
Met de zon op mijn gezicht
Laat ik gisteren achter
Verlangend naar licht
Zwem ik het leven wat zachter
Brievenbusgeluk