Selecteer een pagina
Ik voel dat ik wil schrijven
Maar de woorden blijven hangen
Ik moet ontzettend huilen
Maar mijn tranen zitten vast
En ik wil heus wel praten
Maar het lukt me niet te delen
Want misschien ben ik je tot last
Wieg me zachtjes,
En zeg me dat het goedkomt
Fluister liefde in mijn oor
En ga nergens heen
Hou me vast
En kus me
Laat me niet alleen ????
Brievenbusgeluk
Bovenstaand gedicht verscheen op mijn tijdlijn. Toeval? Ik had mijn gevoel niet beter kunnen verwoorden. Mijn verjaardag pakte geheel anders uit dan verwacht. In plaats van de 53 kaarsjes uit te blazen, hadden we een hoop tranen te drogen. De foto boven dit blog is die middag gemaakt, maar wat zegt een foto nu eigenlijk echt? Je trekt een vrolijk gezicht en de wereld denkt dat je een fantastische leven hebt. Lang leve de schone schijn! Er lijkt geen vuilte aan de lucht. One big happy family. Niets is minder waar. Zo heb je alles; gezondheid, een mooi gezin en een leuke baan en voordat je het weet is alles weg. Kapot. Gebroken. In rook opgegaan.

Donkere wolken pakken opnieuw samen.

Een kille boodschap.
Onverwacht verwacht.
Het hoge woord is eruit.
Ik hap naar lucht.
Mijn hart slaat over.
Duizelingen in mijn hoofd.
Een zware steen valt op mijn maag.
Het zoveelste slecht nieuws gesprek van mijn leven.
Deze keer niet tussen arts en patiënt.
Maar als man en vrouw.
Als echtpaar, ouders van en als geliefden.
Het draait hier niet om leven of dood.
Het gaat om samen en alleen.
Een eenheid en complexiteit.
Een stabiele basis op losse schroeven.
Een toekomst met en zonder elkaar.

De verandering die je zoekt, zit altijd in jezelf.

We ontwikkelen en we groeien.
We leren elke dag en we veranderen.
Verandering is onvermijdelijk.
Het is een kwestie van meebewegen.
Meestal is het gezond,
maar soms ook beangstigend.
Het is moeilijk en verwarrend.
De persoon die je vroeger was is niet de persoon die je nu bent.
Ook fysieke veranderingen hebben invloed.
Invloed op het (sociale) leven en invloed op de relatie.
Invloed op het gevoel van eigenwaarde.
Dat alles is bij mij zeker het geval.
Ik ben veranderd van valide zelfstandig werkende vrouw en moeder,
naar mijn nieuwe ik, met al mijn onzekerheden en beperkingen.
Ik heb mezelf opnieuw moeten ontdekken.
Stapje voor stapje heb ik Ilse2.0 opgebouwd.
Dat is veel, heel veel verandering.
Een omslag is soms dan ook noodzakelijk.

Soms is het leven echt volkomen kut.

Verslagen. Terneergeslagen.
Diep geraakt.
Tranen van groot verdriet.
Na alle tegenslagen die we voor onze kiezen hebben gehad.
Is het ons niet gelukt bij elkaar aangehaakt te blijven.
Kanker maakt meer kapot dan je lief is.
We hebben de ziektetrajecten op verschillende manier ervaren.
In stilte doorleefd en verwerkt.
Apart van elkaar ontwikkeld en gegroeid.
Twee eilandjes die steeds verder van elkaar afdreven.
Totdat de afstand niet meer te overbruggen was.
Er moest iets gebeuren.
Dat moment was onvermijdelijk.
Dat punt is helaas nu bereikt.
De timing, zo net voor mijn verjaardag en spannende vierdejaars controle,
verdiende niet de schoonheidsprijs.
Maar ja, is er überhaupt een geschikt moment voor een dergelijke confrontatie?

Ik zie door de beren het bos niet meer.

Mijn gedachten vliegen alle kanten op.
Van zorgen over mijn gezondheid en de kinderen,
tot praktische en financiële zaken.
Hoe nu verder?
Tranen blijven stromen.
Ik staar in een diep donker gat.
Onzeker en bang.
Het voelt leeg en uitzichtloos.
Deze positivo weet het even niet.
Ik kan het geheel niet overzien.
Gelukkig heb ik schatten van kinderen.
En hele lieve familie en vrienden.
Zij trekken mij hier vast doorheen.
En ja, ik heb inmiddels wel ervaring met tegenslagen.
Ik zal mijn eigen skills weer wakker moeten schudden.
Mezelf toespreken.
Dat ik sterker ben dan ik denk.
Dat achter het dikste wolkendek de zon weer schijnt.
En dat de zon elke dag opnieuw opkomt.

Tegenslag verbind en verwijderd.

Dat kun je elkaar misschien niet eens kwalijk nemen.
Maar oh, wat ben ik er stuk van.
Dit heb ik nooit gewild.
Niet voor ons en zeker niet voor de kinderen.
Die hebben in hun jonge jaren al zoveel meegemaakt.
Hoe vaak heb ik wel niet gezegd dat het leven niet eerlijk is.
Maar dat we dat zou vaak zou moeten ervaren is hard.
Maar ik hoop, bid en duim,
dat de zon ook voor ons weer gaat schijnen.
Dat er geen onheil meer op ons pad komt.
Dat we elkaar weer hervinden.
Tijd voor liefde en geluk.
We hebben elkaar zo hard nodig.
Mijn rots in de branding,
staat voorlopig aan de zijlijn.
En ik?
Ik probeer mijn hoofd boven water te houden.
Laten we hopen dat tijd en afstand deze wonden heelt.

Spreuk van de dag

Geen idee,
Of zonder mij,
Alleen zou zijn,
Ik wil in elk,
Geval,
Alleen niet,
Zonder jou zijn.
Tegeltjeswerk