Ilse
Je bent sterker
dan je denkt.
Graag stel ik mij even voor
Hi, ik ben Ilse, 53 jaar jong, trotse moeder van Sven (22) en Lynn (20) en woon in het prachtige Haarlem. In september 2014 kreeg ik voor de eerste keer de diagnose botkanker. Na een grote operatie en intensief revalidatietraject, kwam de kanker in 2017 terug. Helaas hadden de behandelingen niet het gewenste effect en kreeg ik in 2018 opnieuw slecht nieuws. De kanker was terug of misschien niet weggeweest.
Mijn leven is eind 2018 drastisch veranderd, doordat ik mijn volledige rechterbeen, heup en bekken verloor aan botkanker. Een heftige en intensieve tijd van herstel en revalidatie volgde. Eén van mijn hobby’s is schrijven, vanaf september 2018 schrijf ik hoe het is om als (ex) kankerpatiënt te leven met een beperking of beter gezegd, een uitdaging en houd ik een blog bij ‘Je weet pas hoe sterk je bent, als sterk zijn de enige optie is die je hebt.’
Sta iedere dag sterker op dan de dag ervoor.
Kijk je angsten aan en droog je tranen.
Je hebt een prachtig leven te leven!
‘Je weet pas hoe sterk je bent, als sterk zijn de enige optie is die je hebt.’
Mijn blogs
Eén been
Mijn laatste strandwandeling van 30 september 2018 zal ik nooit vergeten. Elke stap heb ik bewust gezet. Voet voor voet. Stil en in mezelf gekeerd. Ik heb nog een laatste schop gegeven tegen de bal...
Familiereünie
wees gerust, geen enkele familie is normaal in een harmonieuze familie ontkiemt het geluk vanzelf 🍀 familie duurt een mensenleven lang owh mijn familie... ja die heb ik ook niet zelf uitgezocht 😂...
Noten kraken
Zoek en gij zult vinden, vindt gij het niet, is het zoek...🙃 De vakantietijd is voorbij, geen lange blogs meer vol gezellige avonturen. Nee, back to reality. Zon, regen, warmte en kou wisselen...
Brabantser kan het nie
En door waar ik was gebleven; op camping De Spaendershorst in het heerlijke Brabant. Notabene in het dorp van mijn vader; Esbeek. Deel 1 gemist? Klik hier. De weergoden zijn duidelijk in de war,...
‘Dag lief been.’
Maandag 1 oktober zal ik afstand van je moeten doen.
En God, wat zal ik je gaan missen…
Bijna 49 jaar hebben we alles samen gedaan.
Je was mijn steun en toeverlaat.
We zijn op vele plekken geweest.
We hebben duizenden kilometers gelopen en gefietst.
Samen gehockeyd, gefitnest en gezwommen.
Samen gedanst, geskeelerd en geschaatst.
Ik heb je vertroeteld, ingesmeerd en gemasseerd.
Vele verschillende outfits gedragen.
Je bent klein, groot, dik en dun geweest.
Maar je hoorde zo vanzelfsprekend bij mij.
Je was een deel van mij.
Maar nu heb ik geen keus.
Jij bent al 4 jaar ziek.
We hebben er alles aan gedaan om je beter te maken.
Helaas is dat met 2 operaties en 10 bestralingen niet gelukt.
Als ik deze ziekte wil overwinnen moeten wij uit elkaar.
Met pijn in mijn hart en heel veel verdriet neem ik afscheid.
Dank je lief been,
voor alles wat je voor mij gedaan hebt.
Ik zal je never nooit vergeten!
Liefs, jouw Ilse
