Ilse
Je bent sterker
dan je denkt.
Graag stel ik mij even voor
Hi, ik ben Ilse, 54 jaar jong, trotse moeder van Sven (22) en Lynn (20) en woon in het prachtige Haarlem. In september 2014 kreeg ik voor de eerste keer de diagnose botkanker. Na een grote operatie en intensief revalidatietraject, kwam de kanker in 2017 terug. Helaas hadden de behandelingen niet het gewenste effect en kreeg ik in 2018 opnieuw slecht nieuws. De kanker was terug of misschien niet weggeweest.
Mijn leven is eind 2018 drastisch veranderd, doordat ik mijn volledige rechterbeen, heup en bekken verloor aan botkanker. Een heftige en intensieve tijd van herstel en revalidatie volgde. Net toen ik alles weer een beetje op de rit had, is eind 2022 – na alles wat we hebben meegemaakt – onze relatie na bijna 25 jaar gestrand. Eén van mijn hobby’s is schrijven, vanaf september 2018 schrijf ik hoe het is om als (ex) kankerpatiënt te leven met een beperking of beter gezegd, een uitdaging en houd ik een blog bij ‘Je weet pas hoe sterk je bent, als sterk zijn de enige optie is die je hebt.’
Sta iedere dag sterker op dan de dag ervoor.
Kijk je angsten aan en droog je tranen.
Je hebt een prachtig leven te leven!
‘Je weet pas hoe sterk je bent, als sterk zijn de enige optie is die je hebt.’
Mijn blogs
Zwevende
Samen met dochterlief - die voor de eerste keer haar stem ging uitbrengen, fietste ik naar de dichtstbijzijnde stemlocatie, de Kerk van de Nazarener aan de Zijlweg. Nooit eerder binnen geweest, maar...
L o s l a t e n
Kinderen Je moet ze loslaten zeggen ze je moet ze steeds meer laten gaan immers: elke fase is er één in hun onbezorgd bestaan ze worden ouder en zelfstandig maar toch laat het me niet koud want hoe...
Mijlpaal
Mijlpaaltjes Het kan je zomaar overvallen een krachtig gevoel van geluk dat je zin krijgt om te dansen en te zingen ‘mijn dag kan niet meer stuk’ omdat je een kleine overwinning als vanzelf met hart...
5-Jaarscontrole
Er is slechts één weg naar geluk en dat is op te houden met je zorgen maken over dingen waar je geen invloed op hebt. Maandag 30 oktober - LUMC. Al een aantal dagen was ik bloedsacherijnig, niet...
‘Dag lief been.’
Maandag 1 oktober zal ik afstand van je moeten doen.
En God, wat zal ik je gaan missen…
Bijna 49 jaar hebben we alles samen gedaan.
Je was mijn steun en toeverlaat.
We zijn op vele plekken geweest.
We hebben duizenden kilometers gelopen en gefietst.
Samen gehockeyd, gefitnest en gezwommen.
Samen gedanst, geskeelerd en geschaatst.
Ik heb je vertroeteld, ingesmeerd en gemasseerd.
Vele verschillende outfits gedragen.
Je bent klein, groot, dik en dun geweest.
Maar je hoorde zo vanzelfsprekend bij mij.
Je was een deel van mij.
Maar nu heb ik geen keus.
Jij bent al 4 jaar ziek.
We hebben er alles aan gedaan om je beter te maken.
Helaas is dat met 2 operaties en 10 bestralingen niet gelukt.
Als ik deze ziekte wil overwinnen moeten wij uit elkaar.
Met pijn in mijn hart en heel veel verdriet neem ik afscheid.
Dank je lief been,
voor alles wat je voor mij gedaan hebt.
Ik zal je never nooit vergeten!
Liefs, jouw Ilse
