Vandaag was onze vierde dag van de vakantie. Omdat ik gisteren niet had gelopen en mij door manlief was beloofd dat we daarom vandaag een ‘extra’ rondje zouden doen, deed ik vanochtend, na het ontbijt, mijn prothese aan. We zouden met z’n viertjes een stukje over de boulevard wandelen, voordat Sven op het vliegtuig naar Amsterdam zou stappen voor een weekendje honkbal. Ik probeerde een paar passen te zetten, maar mijn been deed het niet. Dat is een naar en pijnlijk gevoel. De knie buigt dan niet mee en dan sleep ik het been wat stijf blijft vooruit, wat druk geeft op mijn litteken en dus pijn doet. Ik baalde, hoe dan, het been had de hele nacht aan de oplader gelegen…????

Er zat niets anders op dan de plannen bij te stellen en mijn been af te doen en opnieuw aan de oplader te leggen. Nu ging ik hupsend met mijn krukken mee, om op de boulevard een koffietje te drinken. Ook een krachttraining ???????? op zich, waarmee ik veel bekijks had. Ik weet nog goed hoe eng dat op het begin was, toen ik in Heliomare leerde lopen (of hupsen) met krukken. Doodeng! Nu doe ik het echt zonder angst. Goed, na een cortado (espresso met beetje melk), brachten we Sven naar de taxi om hem uit te zwaaien. Hij komt gelukkig maandag weer terug, maar heeft dus twee belangrijke ⚾️wedstrijden met Kinheim heren 1 op het weekendprogramma staan. Frank haalde even later onze huurauto op, een mooie Audi A3, waar de rolstoel met passen en meten net achterin kon. Het is toch altijd leuk om iets van de bestemming te zien. De route van vandaag was zeker niet spectaculair, maar we hebben wel een geweldig restaurantje ontdekt in Gran Tarajal/ Tuineje.

We hebben heerlijk tapas gegeten (alweer? Yep, alweer!) en een klein glaasje erbij gedronken. ???? Daarna zijn we langs de kust weer teruggereden en hebben we nog even aan het zwembad gelegen. Wel onder de parasol⛱, want onze roodverbrande huidjes zijn nog wat gevoelig.???? In de bungalow douche ik natuurlijk elke avond, maar ondanks dat we een aangepaste badkamer hebben, is het behelpen. De tegelvloer is glad en ik kan je vertellen dat dat met één been en op krukken, levensgevaarlijk is. We hebben dan ook de nodige handdoeken op de grond gelegd, maar het blijft oppassen. In de douche is een stoeltje en de badmat van thuis hadden we meegenomen en toch heb ik nog niet een goede modus gevonden om ‘makkelijk en veilig’ te douchen. Komt vast nog wel. Later hebben we dan eindelijk een rondje over de boulevard gelopen en gelukkig liep mijn been mee! ???? Zo fijn als hij het ‘gewoon’ doet. Natuurlijk moest ik even op de foto met niemand anders dan Captain Hook, vonden ze heel grappig…????

In de avond zijn we bij het buffetrestaurant gaan eten op het park, deze keer zat ik in mijn rolstoel. Ik heb me nog nooit zo ‘klein’ gevoeld. Langs een buffet rijden, waar mensen in eerste instantie over je heen kijken (dat snap ik, want daar stond het eten????), vervolgens merken dat er een rolstoel staat en dan ineens met grote ogen naar beneden kijken naar mijn ene been. Ook dat snap ik, maar daar moet ik echt nog aan wennen. Lynn mijn p.a. liep uiteraard met mij mee om mijn bordje te vullen, want het zelf meenemen kan ik ook niet. Mijn handen heb ik nodig om te rollen en het bordje blijft niet stabiel op mijn been liggen. Bij iedereen moet ik omhoog kijken…nee, in een rolstoel zitten is niet echt mijn ding.???? We hebben prima gegeten, maar het ‘zitten’ voor mij was klaar. Dat werd pijnlijk en dan ga ik draaien en weet ik niet meer hoe te gaan zitten. Dus terug naar het huisje om al liggend op de bank nog een potje yatzee te spelen met Lynn.

Goed nieuws: Het heeft even wat tijd en inspanning gekost, maar de leverdatum van mijn rolstoel is bekend, maandag 12 augustus én de Loopwheels zijn, bij hoge uitzondering, goedgekeurd! ????We hadden dit helemaal niet meer verwacht, omdat Frank, de dag voor de vakantie, enigszins op hoge poten naar het Hulpmiddelen Centrum in Haarlem was gegaan, omdat ze onze mail maar niet beantwoordden. De mail met de vraag of al bekend was, wanneer mijn rolstoel geleverd zou worden. Na enig aandringen vertelden ze toen, dat het nog ruim zes weken zou duren. ???? Vanaf Fuerteventura hebben we zelfs de leverancier van de handbike gebeld, om de afspraak voor het aanmeten door te schuiven naar eind september. Ik was al in alle staten, omdat ik niet eens zou kunnen trainen voor de Ride ????, sterker nog, ik zou gewoon geen fiets hebben gehad. Gelukkig ziet het er nu rooskleuriger uit en lijkt het erop dat ik eind augustus mijn eigen hulpmiddelen (rolstoel met handbike) heb. We gaan het zien! ????????