Geloof in jezelf, dan kom je veel verder.

Het blijft bijzonder hoe sommige dingen soms lopen. Op 10 december ontving ik een mailtje van de contactpersoon van het Klooster Alverna in Aerdenhout. Zij had in november het artikel over mijn amputatie gelezen in de rubriek ‘Om het lijf‘ in de zaterdagbijlage VRIJ van het Haarlems Dagblad. Ze was geraakt door mijn verhaal en de kracht die ik uitstraalde. Dat op zich was al een mooi compliment! Eén van de bewoonsters van het klooster, een zuster van de gemeenschap, is onlangs geamputeerd en nu wilde zij de medebewoners voorbereiden op haar terugkomst in het klooster. Wat kunnen zij verwachten en hoe kunnen ze de zuster in kwestie het beste bijstaan en helpen. Daarom benaderde ze mij met de vraag of ik, als ervaringsdeskundige, mijn ervaring op locatie zou willen delen met de zusters.

Het toeval wil dat ik het klooster al een beetje kende.

Mijn oude buurvrouwen, ook zusters van de kloostergemeenschap, zijn jaren geleden vanuit onze straat verhuisd naar Aerdenhout. We hielden contact door het sturen van kaartjes. Zij hebben nog meegemaakt dat ik twee keer kanker heb gehad, maar dat ik mijn been heb moeten offeren, hebben zij niet meer meegekregen. Helaas zijn beide dames overleden en hebben we daar met de andere buurtjes afscheid van hen genomen. Nu kwam vanuit deze gemeenschap een hulpvraag. Heel mooi en bijzonder. Wat is de wereld toch klein.

Helpen is iemand de kracht geven zelf iets aan het probleem te doen.

Natuurlijk reageerde ik enthousiast, ik wilde hen heel graag helpen. Na wat mailtjes over en weer hadden we afgesproken voor deze woensdag. Uiteraard had ik me voldoende voorbereid en mijn verhaal aangepast naar hun vraagstukken en situatie. Vooraf had ik bedacht dat de zusters het misschien wel interessant zouden vinden om kennis te maken met Leggy, dus vertrok ik met de rolstoel in de achterbak en de prothese op de achterbank naar het klooster. Ik was ruim op tijd op het prachtige landgoed Boekenroode, maar ja, het uitladen van de stoel en het aandoen van mijn been kostte behoorlijk wat tijd. Dat kwam mede doordat de draaischroef afbrak waarmee ik de lift naar buiten kan draaien. Wat een gedoe weer. ???? Met de nodige moeite en vertraging lukte het mij de rolstoel uit de auto te krijgen en rolde ik iets na half tien, met mondkapje op, de receptie binnen. Ik werd hartelijk ontvangen en naar een kamer gebracht waar we de presentatie vooraf met elkaar doorspraken.

Presentatie

Na de plenaire update over de Coronamaatregelen werd ik aangekondigd en rolde ik richting de microfoon.

Er stonden twee voetjes getekend op de plek waar ik met mijn rolstoel mocht gaan staan. De eerste grap was dan ook een inkoppertje ???? en het ijs was daarmee snel gebroken. Ik stelde mezelf voor, vertelde dat ik de buurvrouw was van hun overleden zusters en waarom ik mijn verhaal graag met hen wilde delen. Ik sprak rustig, luid en duidelijk want het publiek was vijfenzeventig plus. Zenuwachtig was ik niet, sterker nog, ik voelde mij enorm rustig en op mijn gemak. Zullen de zusters dat op mij afgestraald hebben? ???? Het gedicht ‘Dag lief been‘ heb ik voorgedragen en hen verder meegenomen in de achtbaan van het hele traject. De voorbereiding van het afscheid van mijn been, de operatie, de acceptatie, het herstel, mijn houvast, de revalidatie, balans en met welke hulpmiddelen ik door het leven ga. Ze luisterden aandachtig.

Na afloop was er ruimte voor vragen en die kwamen er. Veel.

Over fantoompijn, aanpassingen in huis, hulpmiddelen, praktische zaken en hoe de confrontatie strakjes aan te gaan. Fantastisch om te zien dat de dames zo betrokken waren. Als kers op de taart, liep ik met mijn prothese een rondje door de zaal en maakte ik hier en daar een praatje. Ik kan je zeggen dat Leggy de show toch wel gestolen heeft. Ook de rolstoel met loopwheels maakte indruk en ze vonden de presentatie inspirerend. Zo fijn! Ik op mijn beurt ben de contactpersoon dankbaar dat ik de kans heb gekregen om, voor de eerste keer voor publiek, mijn verhaal als ervaringsdeskundige te mogen delen. Het was super fijn om op mijn manier een bijdrage te mogen leveren.

Met een voldaan en warm gevoel nam ik afscheid van de zusters en dronk ik nog een kopje koffie na om te evalueren. Het was een goede zet om de medebewoners voor te bereiden op de thuiskomst van hun mede zuster. Ik vertrouw erop dat ze met liefde en aandacht opgevangen zal worden. Of er lotgenotencontact wenselijk is, laten we aan de zuster over. Ik zou het heel mooi vinden om haar te ontmoeten en een hart onder de riem te kunnen steken.

Spreuk van de dag

Vergeet het verleden, leef in het heden en laat je ervaringen met de toekomst delen. ✨