Ondanks de spanning (en de warmte????) heb ik toch redelijk geslapen. Ik ben op mijn gemak opgestaan, heb me gedoucht en tegen de tijd dat ik toe was aan mijn eerste kopje koffie, kwam Lynn ook beneden. Fijn, want ik wilde graag buiten mijn koffietje drinken en tja dat is lastig, want ik kan zelf mijn glas niet meenemen. Dus heb ik Lynn lief aangekeken en gevraagd mijn kopje buiten te zetten. We hebben samen een broodje gegeten en daarna een beetje aangerommeld. Ik heb de kapper gebeld voor het maken van een afspraak, de huisarts gevraagd of ze iets hebben tegen die vreselijke opvliegers, met de bedrijfsarts een belafspraak ingepland en met met de dames van Heliomare afd. Communicatie gesproken om eens een keertje een kopje koffie te doen.

Rond elf uur kwam Frank mij halen om naar het LUMC te gaan voor de controle. We reden de toeristische route via Vogelenzang en Lisse naar Leiden, zoveel mooier dan de snelweg…???? Vorige keer had ik mijn prothese meegenomen en op de parkeerplaats aangedaan om dr. Dijkstra te verrassen, maar nu had ik gekozen voor mijn rolstoel. Net iets minder gedoe. We gingen binnen meteen naar de vierde etage voor de CT-scan van de longen.

Bij een CT-scan worden er met behulp van röntgenstraling meerdere dunne dwarsdoorsneden van de longen gemaakt.

Het was erg druk en er werd gezegd dat het wel even kon duren, maar om twaalf uur was ik al aan de beurt. Mijn rolstoel paste niet in de kleedkamer ????, dus moest ik mij in de scan-ruimte deels ontkleden. Daarna ging ik op krukken naar de scantafel van het CT-apparaat. Liggend op mijn rug, met mijn fingers crossed ????????(doe ik altijd) schoof de tafel een aantal keer door de CT-scan en moest ik ‘diep inademen, adem vasthouden en weer uitademen’. Op zo’n moment gaat er van alles door me heen…???? Binnen no time was de scan gemaakt en konden we door naar de tweede verdieping voor de röntgenfoto van mijn onderrug. Eerst moest ik mij melden aan de balie, voordat we plaats mochten nemen in de wachtkamer. Ook hier werd ik vrij snel opgeroepen. Ik mocht op mijn buik op de röntgentafel gaan liggen, adem inhouden en ‘klik’ de foto was gemaakt. Daarna moest ik op mijn linkerzijde gaan liggen voor een röntgenfoto vanuit een ander perspectief. Toen ik klaar was, hadden we voldoende tijd om een broodje te eten, voordat ik bij de arts moest zijn. Het was druk in het restaurant, maar we vonden uiteindelijk een plekje om ons broodje op te eten. Via de grote hal gingen we terug richting de poli van de orthopedie, daar zag ik de man van Bibian Mentel lopen. Een stukje verderop zag ik Bibian zelf zitten en ben ik zo vrij geweest even naar haar toe te gaan en haar aan te spreken. Ze keek, keek nog een keer en herkende mij toen toch van de foto’s of filmpjes die ik met haar gedeeld heb, denk ik. Ze wist mijn naam bijna, ’Els, Ils’… ????Fijn om haar even te zien! We hebben wat zitten kletsen over de zware tijd die we alle twee hebben doorgemaakt, totdat we beiden verder moesten naar onze afspraak.

In de wachtkamer kwam Nicolette, verpleegkundig specialist en rechterhand van de vervangend orthopeed, al even naar ons toe om te vertellen dat ze bij onze afspraak zou aanschuiven. Dat vind ik altijd erg prettig, want zij weet tenslotte echt alles van mij. Ook nu hoefden we niet lang te wachten en werden we vrij snel binnen geroepen. Het was dezelfde arts als de laatste keer dat ik op de ‘Spoedeisende Hulp’ belandde na de val naast mijn rolstoel. Hij vroeg hoe het ging, dus ik vertelde eerlijk dat mijn onderrug nog best heel pijnlijk is, ik daardoor een behoorlijke dip heb gehad en ik mij zorgen maakte over twee pijnlijke ribben. Hij liet de röntgenfoto van mijn onderrug zien, waar je duidelijk kon zien dat twee wervels een soort van ingedeukt waren. De pijn was dus goed te verklaren en de wervels hebben zeker zes weken nodig om te herstellen van het breukje, maar de pijn kan wel twee tot drie maanden aanhouden. ???? Bewegen mag zeker, maar op geleide van de pijn. En dat vind ik dus lastig, doseren. Ik merk wel dat als ik overdag fiets of loop, ik de hele avond plat op de bank lig en dan hoop ik nog 50 te worden…????‍♀️???? De uitslag van de CT-scan van de longen was nog niet binnen, daar zou hij mij later over bellen, dus de spanning bleef nog even. Na het een en ander doorgesproken te hebben, konden we weer naar huis. De afspraak is dat ik over een kleine drie weken weer terug kom voor de controle van de onderrug. In november zal er een MRI gemaakt worden van het heup en amputatie gebied, dat is dan de eerste jaars controle. Goed, nu konden we naar huis en was het wachten op de uitslag. ????????

In de hal kwamen we Bibian en haar man Edwin nog een keertje tegen en hebben we nog eventjes met z’n viertjes zitten kletsen over onze ervaringen, de revalidatie, onze protheses en het stellen van doelen. Zij gaat dansen????, ik fietsen????‍♀️, voor ieder van ons een belangrijke uitdaging en gericht doel. Daarna gingen we toch echt richting Haarlem.

We waren een klein uurtje thuis toen ik door de orthopeed gebeld werd met goed nieuws!! De CT uitslag van de longen was goed. Yes! Ook niets te zien bij de ribben waar ik last van heb. Super fijn!! ????

Petra kwam spontaan langs om het goede nieuws te vieren en niet veel later kwamen Marjon en Jelle ook een klein drankje doen. Ik zeg ‘proost op het leven!’ ????????❤️

Nu kan ik mij lekker gaan focussen op de Ride! ????????????

Uit een doosje vol kracht:????

Ik ben gezegend met een fantastische familie en geweldige vrienden.✨