Deze oude Nederlandse uitdrukking is een waarheid als een koe.

Nog maar net terug van een paar heerlijke dagen met Lonneke in Hoorn, ging ik op de fiets met Sim richting ‘Kraantje Lek’ om de kids gedag te zeggen die daar beiden aan het werk waren. Daar zat ik, met een witbiertje alleen op het terras in het zonnetje. Een momentje van bezinning en ja, toch ook weer een confrontatie-dingetje. Bij het weggaan kwam ik onverwacht in gesprek met een gast die veel indruk op mij maakte. Een eenzame man die – nadat ik hem aansprak – vertelde dat hij zijn vrouw verloren heeft aan kanker en dementie, altijd voor haar gezorgd heeft, haar elke seconde van de dag mist en zelfs nu ze er niet meer is nog zielsveel van haar houdt.

‘In voor- en tegenspoed‘, zei hij vol trots, ‘ik heb altijd met liefde voor haar gezorgd‘.

Het maakte me klein en stil in het moment. Teveel tegenslag en de verschillende manieren hoe we daarmee zijn omgegaan, heeft onze relatie juist genekt. Het raakte me enorm en ik voelde zijn verdriet. Echte liefde bestaat. Wat bijzonder dat deze onbekende man met mij zijn levensverhaal (in een notendop) wilde delen. ‘Heb jij een ongeluk gehad?‘, vroeg hij knikkend naar mijn ontbrekende been. Kort vertelde ik dat ik door botkanker in een rolstoel beland was, maar de amputatie mijn leven heeft gered. Ook hij was geraakt en onder indruk van mijn verhaal. Wat een beetje aandacht en een luisterend oor al niet doet. We wensten elkaar het allerbeste en ik fietste stilletjes in gedachte met Sim naar huis. Ik weet zeker dat deze korte ontmoeting ons beiden goed gedaan heeft. Weet je dat ook jij het verschil kan maken door zomaar eens een praatje met iemand te maken, die je anders ‘gewoon’ blind gepasseerd zou zijn?

Hoorn

Een prachtige havenstad in Noord-Holland vol gezellige authentieke straatjes, winkeltjes, terrassen en restaurants.

Vakantietijd is leuk, maar ook lastig en confronterend als je alleen bent. Daarom besloten vriendin Lonneke en ik als ‘alleenstaanden’ er samen een paar daagjes tussenuit te gaan. We kozen voor Hoorn gelegen aan het Markermeer, omdat het een gezellig oud stadje uit 1300 zou zijn met een leuk centrum en verschillende historische havens. Na een zoektocht langs diverse hotels kozen we voor Heavens Hotel. Noteer deze naam gerust, want het is echt een aanrader! Via een e-mailberichtje zocht ik contact en gaf aan dat ik deels in een rolstoel zit en het verzoek had om een douchestoel op de badkamer te plaatsen. Binnen een half uur kreeg ik antwoord; ‘We hebben u een upgrade gegeven naar onze rolstoelvriendelijke businessroom en zullen een douchestoel neerzetten‘. Kijk, zo kan het dus ook!

Het pittoreske Hoorn bleek het centrum van een hysterische kermis.

Mijn handbike lag op de achterbank, de fiets van Lon stond klaar op locatie. Aangekomen op onze bestemming gingen we op zoek naar het fietsverhuurbedrijf. Ik zal je de details besparen, maar het duurde even voordat we het adres gevonden hadden. Duh! Ach ja, twee vrouwen die beiden iets hebben met gebrek aan richtingsgevoel, dan weet je het wel. Lon stapte uit en we spraken af dat we elkaar bij het hotel weer zouden treffen. Kun je verdwalen in Hoorn? Yep, wij wel!  We hebben er een uur over gedaan om van Haarlem naar Hoorn te komen en vervolgens een uur om elkaar te vinden in de chaos van de stad die overal afgezet was en volgebouwd stond met grote kermisattracties. Ik heb verkeersborden genegeerd en ben zelfs met de auto dwars over het kermisterrein gereden, tussen de zweefmolen en de schiettent door, wat natuurlijk helemaal niet de bedoeling was. Enigszins in paniek deed ik alles om uit de hectiek te komen. Verschrikkelijk! Als er camera’s hangen ben ik zonder twijfel ‘betrapt’. Heb je die witte auto weer met dat domme blondje, haha. Toen we elkaar ‘gevonden’ hadden, is Lon voor mij uit gefietst om bij de kerk tevens hotel te komen. Eind goed, al goed.

Kerk

Logeren op hemelse hoogte in het hart van Hoorn.

Bijzondere rolstoellift

Echt goed voorbereid waren we niet, want toen we aankwamen bij het hotel – een kerk uit 1883 – zag ik een geweldige entree met trappen, zonder leuning. Oeps! Lekker handig Ils om dit hotel vooraf even te screenen op toegankelijkheid, dacht ik meteen. Noem het naïef… Lon ging naar binnen om te vragen waar er een rolstoelvriendelijke ingang was en daar kwam de enorme verrassing. Midden voor de trap mocht ik met heel mijn hebben en houden op een onzichtbaar plateau komen staan. ‘Zet je schrap, here we go‘. De receptionist drukte op een rode knop en langzaam kwam ik met een vloerdeel los van de grond en werd ik met een soort van pausmobiel-lift naar de entree gebracht. Uitleggen is bijna onmogelijk, maar in dit filmpje zie je precies wat ik bedoel. Het had voor mij iets minder ‘opzichtig’ gemogen, maar hé, ik kwam wel boven en kon rollend verder naar de receptie.

Kamer 107 was al beschikbaar, dus we konden meteen door naar de eerste etage.

Met een kleine lift, waar we maar net aan inpasten met de rolstoel en twee weekendtassen, gingen we naar de eerste verdieping. De meeste super smaakvolle 2-persoons kamers lagen aan de glazen corridor in het midden van de kerk, waar het daglicht via de glas in lood ramen binnenkwam. Het zag er werkelijk prachtig en indrukwekkend uit. Onze businesskamer (gratis upgrade i.v.m. de rolstoel) lag op een hoek en was voorzien van een groot bed (boxspring) een aangepast toilet, inloopdouche èn bad. De douchestoel stond netjes klaar en ze hadden zelfs een antislipmat neergelegd. Dat noem ik service! Er was trouwens genoeg kastruimte en er waren voldoende kleerhangers voor onze outfits. En dan te weten dat we de verschillende (uitgehangen) jurkjes niet eens gedragen hebben.

Zomaar wat leuke kerkelijke spreekwoorden.

• de kerk in het midden laten
• de kogel door de kerk laten gaan
• de reis is nog niet ten einde als men kerk en toren herkent
• in de kerk geboren zijn
• wie plast tegen de kerk, gaat gevaarlijk te werk
• voor het zingen de kerk uit (haha wie kent hem niet?)

Op verkenning.

Nadat we geïnstalleerd waren en een kopje koffie op de kamer gezet en genuttigd hadden, gingen we erop uit om het stadje te verkennen. Voor mijn gevoel had ik alles al gezien toen ik met de auto verdwaalde bij de zoektocht naar het hotel, maar goed. Met dezelfde pausmobiel-lift werd ik netjes naar het straatniveau gebracht, hopende dat ik redelijk ongezien bleef. Je zit daar toch een beetje voor lul, haha. Eén ding weet ik zeker, het is niet handig om met een groep rollers dit hotel te boeken, want er kan maar één rolstoel per lift naar boven of beneden en dat duurt al een eeuwigheid. Na een klein stukje fietsen kwamen we bij één van de havens uit, waar we op een gezellig terrasje heerlijk hebben geluncht. We hadden geen echte plannen gemaakt, maar besloten nadat we Hoorn verkend hadden een rondje op de kermis te doen.

Vrienden maken.

De fietsenstalling waar Lonneke haar fiets mocht stallen zat ‘ergens’ in één van de kleine straatjes. Het werd uitgelegd met; hier naar buiten, steegje door, eerste links, derde rechts, schuin oversteken en dan de tweede poort aan de linkerhand. Zoiets. Nou succes! In die tussentijd had ik een plekje gezocht op het plein voor de kerk waar live muziek was. Nederlandstalige meezingers, heerlijk! Mijn handbike was de aanleiding van een gesprekje met een vrouw, die de moeder bleek te zijn van de jongeman achter de bar. Met een slokkie op vertelde ze dat ze haar ex-man, die in een rood shirt aan de bar hing, liever niet wilde spreken en probeerde hem via mij te ontwijken. Ze bleef dus lekker plakken en kletste erop los. Haar nieuwe man kwam zich aan mij voorstellen, in de veronderstelling dat wij elkaar kenden. Niet dus. Even later sloot ook Lonneke – die eindelijk de fietsenstalling gevonden had – aan en was het feest compleet. Grappig hoe dat gaat. Op aanraden van onze nieuwe ‘vrienden’ hebben we heerlijke tapas gegeten in ‘Tabasco’.

Enkhuizen

De vogelspotter.

Vogels spotten

Na een relaxte nachtrust, een fijne douche, verse koffie van een supervriendelijk en servicegerichte barman en een heerlijk ontbijt vertrokken we op de fiets richting Enkhuizen. Het was gelukkig zomers weer en het zonnetje stemde ons en de mensen op de route vrolijk. Wij groetten iedereen alleraardigst en kregen daar veel voor warme blikken en woorden voor terug. We hebben onderweg heel wat praatjes gemaakt met voorbijgangers en locals die nieuwsgierig waren naar mijn bike en van alles met ons deelden. Het spreekwoord ‘Wie goed doet, goed ontmoet‘ komt echt niet uit de lucht vallen. Zet je mooiste glimlach op en je zal zien dat het wederkerig is. Zo zagen we langs het weiland een vogelspotter zitten en we zwaaiden vriendelijk naar de goede man. Enthousiast sprak hij ons aan en nodigde ons uit om met een verrekijker een kijkje te nemen in het weiland. Geloof me, je gooide er een kwartje in maar er kwam voor een daalder uit. Wat een passie voor vogels en kennis had die man. Hij heeft ons alles verteld over weidevogels, de ganzentrek en andere vogels waar ik de naam niet van onthouden heb. Sorry meneer. Hij was de koning te rijk met twee dames die aandachtig naar hem luisterde. Zijn vrouw was waarschijnlijk blij dat de ‘praatgraag’ even buitenspelen was…

Batterij opgeladen.

Na ruim twee uur fietsen (en kletsen) kwamen we uit in de haven van Enkhuizen waar het gezellig druk was op het terras van het Ankertje. Ook wij streken daar neer en naast een heerlijk broodje, mocht ik ook de accu van mijn bike opladen. Super tof, want moest er niet aan denken om ergens halverwege te stranden. Met nieuwe energie reden via wat leuke dorpjes terug naar Hoorn en waren precies op tijd bij het fietsverhuurbedrijf om de gehuurde e-bike in te leveren. Met een ijsje in de hand gingen we opzoek naar een leuk en welverdiend terrasje verderop aan het water. En die hebben we gevonden. Een mooi plekje waar we gezellig geborreld hebben, terwijl we het Pickwick vragenspel hebben gespeeld. Erg leuk om te kijken hoe goed je elkaar kent. Na de nodige borrelhapjes waren onze buikjes genoeg gevuld en doken we de hysterie van de kermis in. We sloten de avond af met een drankje bij een café waar een zanger ervoor zorgde dat de heupjes los gingen. Gevolg: we hebben geslapen als roosjes. Zie hier onze vlog.

Marken

Tijdens het ontbijt zagen we een oudere dame als een plank recht voorover vallen.

Ze had duidelijk een drempel over het hoofd gezien en ging languit op haar neus. Oh jee, wat sneu. Mooi om te zien dat er binnen no time genoeg mensen bij haar waren om de dame, die toch echt wel wat bloed verloor, te helpen. Ze werd omhoog getakeld en op een stoel gezet. Gelukkig kreeg ze na een aantal minuten weer wat kleur op haar gezicht en knapte ze zienderogen op. Voordat we de ontbijtzaal verlieten, polsten we nog even hoe ze zich voelde. De Deense vertelde dat het oké was en onze zorg erg waardeerde. Na een kort gesprekje vroeg ze of ik mijn been gebroken had, kijkend naar mijn krukken. ‘I lost my leg somewhere‘, zei ik gekscherend. Daar nam ze geen genoegen mee en vroeg door. Bij het echte verhaal raakte ze ontroerd. We wensten elkaar het allerbeste en met een glimlach rolde ik naar buiten. Dit zijn van die fijne mooie en warme momenten. Dit doet een mens goed!

De auto werd ingeladen en we verlieten Hoorn op weg naar Marken.

Tot de komst van de afsluitdijk was Marken een dorp en een eiland in de Zuiderzee. In1957 werd er een dijk van 6 km gebouwd tussen Marken en het vaste land, waardoor het een schiereiland werd.

Arme Lonneke, de rolstoel kan ik zelf met het liftje in de auto zetten, maar de handbike is zwaar en onhandig en moest voorzichtig op de achterbank gelegd worden. Een pittig klusje. Via de toeristische route reden we naar het pittoreske Marken waar alle hulpmiddelen opnieuw uit de auto gehaald moesten worden. Tja, het leven van een reisgenoot gaat niet over rozen. Sorry Lon! We gingen het dorpje in terwijl het motregende, dronken een lekker kopje koffie in de haven en toen de zon weer begon te schijnen, hebben we het rondje afgemaakt. Goed om te weten dat het invalidetoilet bij het VVV-kantoortje verstopt zit. Niemand wist ervan, de helling omhoog is eigenlijk niet te doen en je moet er ook nog voor betalen. Nou ja, je kunt in elk geval een plasje plegen. Na het maken van de laatste foto’s was het tijd om naar huis te gaan. Het was een hele fijne minivakantie, waar duidelijk was dat als je aardig doet, je meer dan aardig ontmoet!
Natuurlijk hebben we ook hier een vlogje van gemaakt, maar wil je de uitgebreide versie, klik dan hier.

Spreuk van de dag

People who
make you smile
on your worst days
are so important.
Live a happy life