Zin om mee te doen?

Er verscheen een appje op mijn telefoon van een oud revalidatiegenootje. Ze had het idee om een tafeltennisclubje op te starten met een paar oud revalidanten om eens per week een potje te tafeltennissen in Heliomare. De vraag was of ik zin had om aan te sluiten. Wat een leuk idee! Toevallig heb ik de woensdagen geen andere verplichtingen, dus agenda-technisch kwam het goed uit. Volmondig zei ik dan ook ‘ja’ tegen het sportieve voorstel, al moest het gesprek met de afdeling Sport & Spel van het revalidatiecentrum nog plaatsvinden. Na een paar dagen kregen we groen licht voor een try out, over de kosten viel nog wat te zeggen, dus daar zouden we samen een keertje voor gaan ‘zitten’. Grappige woordspeling voor een rolstoelclubje.????

‘We hebben een clubske opgericht voor mésen mee een lelik gezicht doar hoarde gij bij…’ Ken je deze carnavalskraker nog? ????

Woensdag was het zover en vertrok ik richting Wijk aan Zee. Ik was zoals gewoonlijk aan de late kant, parkeerde de auto voor de ingang van de sporthal, haalde mijn rolstoel eruit en rolde naar de schuifdeur. Wat denk je? De deur was gesloten en er hing een verwijzing op het raam naar de hoofdingang. Duh! ???? Met een rotgang sjeesde ik hobbelend over de kinderkopjes naar de centrale ingang en vloog door de gang richting de sporthal. Voorbij het restaurant hoorde ik mijn naam roepen. Ik moest stevig in de remmen om te zien waar het geroep vandaan kwam. Terwijl ik dacht dat ik te laat was, zat het groepje gezellig aan een tafeltje te klessebessen. We bleken nog een half uurtje de tijd te hebben, wat relaxed! ???? Het was trouwens heel fijn om mijn revalidatiegenootjes weer eens te zien en te horen hoe het nu met hen gaat. We delen tenslotte toch echt een intensieve periode uit ons leven, daarom is het zo fijn om herkenbare verhalen en ervaringen uit te wisselen.

Pingpongbal. ????

Mijn oud sportbegeleider sloot aan om kort even te overleggen wat de mogelijkheden waren qua abonnement of tienrittenkaart. Binnen no time vlogen de grappen over tafel en hadden we de grootste lol met elkaar. Het voelt nog steeds vertrouwd. Met zijn zessen gingen we naar de sporthal, waar de tafels al opgesteld stonden. Het fijne is dat de sportmedewerkers voor ons de pingpongballetjes rapen en geloof me, dat is geen overbodige luxe, want die vliegen letterlijk over de tafel alle kanten op. Voor ons zou het geen doen zijn om zelf te rapen, want dan zijn we meer tijd kwijt met ballen rapen dan ballen slaan. Voor de dwarslaesies is het zelfs onmogelijk.

Ik werd heel blij van het spelletje, net zoals toen in tijden van mijn opname. Heerlijk! We wisselden af en toe van tegenstander en ik heb zelfs heel even staand op één been gespeeld tegen een revalidatiegenootje met een knieprothese. Ja, ook hier kwam het enthousiasme (lees; fanatisme) naar boven. Natuurlijk ben ik voorzichtig, want twee jaar geleden brak ik maar liefst twee rugwervels, omdat ik naast de stoel ging zitten.???? Dat was echt heel pijnlijk en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds veel last van. Jammer genoeg verbrand je zittend bijna geen calorieën, maar we zijn met elkaar in beweging en hebben lol, daar gaat het toch om?!

Alblasserdam

Ik was al een paar weken niet bij mams geweest en ik mistte haar.

Het klinkt stom, maar de afgelopen weken zat het er gewoon niet in (druk, druk, druk), maar nu had ik alle tijd. Bij aankomst bij mijn zus in Alblasserdam kwam Jorn mij tegemoet lopen op de parkeerplaats. Verrassing! Wat leuk, ik had hem niet verwacht, maar hij was met zijn vriendin een dagje met de motor aan het toeren. We dronken gezellig een kopje koffie samen, daarna gingen zij door en aten Manja en ik een broodje. Voordat we naar het verpleeghuis gingen, zijn we richting het nabij gelegen Kinderdijk gereden om een klein stukje te wandelen. Ik had Leggy meegenomen en ik vond het heerlijk om even te lopen en lekker buiten te zijn. Helaas kan mama niet meer mee, ook niet in de rolstoel. Ze is erg argwanend en vindt echt alles eng en spannend. Daarbij heeft ze het altijd koud. IJskoud. Ja, ook als de mussen van het dak vallen. ???? We doen er haar geen plezier meer mee, hoe jammer ook want beweging en buitenlucht doen een mens goed.

We zagen mama voor het raam zitten te zitten in de woonkamer. Daar word ik altijd een beetje verdrietig van. Is dat leven?

We riepen ons mam, maar ze had geen idee wie we waren en dat we voor haar kwamen. Bozig kwam ze onze kant oplopen. Ze moest eerst even stoom afblazen en na wat gemopper over niets liepen we samen naar haar kamer. Ze herkende mij op één van de foto’s die op haar tafeltje staan. ‘Dat is ons Ilse’, zei ze helder. Wow! Wat goed. Toen ik zei dat ik die persoon op de foto was, keek ze enorm verbaasd en trok ze een niet begrijpend gezicht. Die link kon ze niet meer leggen. We namen haar mee naar de centrale huiskamer waar we een kopje koffie zouden drinken. We gingen lekker dichtbij haar zitten en probeerden zoveel mogelijk contact te maken met knuffels en aandacht.

Gossie mams, wat gebeurt er allemaal?
Wat gaat er in jouw koppie om?
Je ziet mensen die er niet zijn
en praat onsamenhangend in het luchtledige.
Toch heb je soms ook heldere momentjes.
Maar die zijn van korte duur.
Je bent bang van de geluiden om je heen.
Het geeft je een onveilig gevoel.
Wat moet dat akelig voor je zijn.
Oogcontact is moeilijk.
Soms kijk je wel, maar zie je me niet.
Het doet mij pijn jouw leegte te voelen.
Ik zou je zo graag willen terughalen,
zodat je bewust kunt genieten van ons samenzijn.
En daar dagen op kan teren.
Gewoon even met je praten en lachen,
en elkaar troosten bij verdriet.
Mijn hart huilt, lieve mams.
Ik mis je meer dan ooit,
terwijl je nog bij ons bent.
Ilse ????

20 oktober

Ook weer zo’n datum om nooit te vergeten.

Mijn kalender staat vol met bijzondere herinneringen. Precies zeven jaar geleden onderging ik een zware operatie na mijn eerste diagnose botkanker. Terwijl ik vocht voor mijn leven, liet een collega die bewuste dag het leven. Het is een datum waarop ik altijd even stil zal staan bij dit verdriet en een extra kaarsje brand.⭐ Voor mij is er een leven vóór 20 oktober 2014 en een leven na deze datum. Vanaf toen is er veel gebeurd en dat alles heeft mij toch iets veranderd. Elke dag is een cadeautje, al is de ene dag mooier dan de andere. Ik ben dankbaar dat ik er nog mag zijn, ben een echte levensgenieter en bekijk het leven met een positieve bril. Altijd. ‘Leven is verder komen, veranderingen accepteren en uitkijken naar wat je sterker en completer maakt.’

Handbike

Jaaaaaa, mijn fiets is gemaakt! Al durf ik niet te hard te juichen…

Eindelijk kwam er een monteur van Kersten Hulpmiddelen met de opdracht mijn versnelling te repareren. Nu echt. ???? De arme man, voor mij een nieuw gezicht, kreeg toch echt eerst een hoop ellende over zich uitgestort, omdat onze frustratie hoog zat. Hij pikte het heel goed op (misschien ook een training gesprekstechnieken gevolgd? ????) liet ons stoom afblazen en erkende de problemen binnen zijn organisatie. Ook hij heeft daar last van en dat snap ik. Materialen zijn vaak niet op orde doordat het verkeerde besteld is, lange wachttijden, ontevreden klanten, overvolle agenda’s en te weinig personeel. Ga er maar aan staan. Ik had met hem te doen.

Na het gesprek nam hij mijn bike mee naar zijn bus en ging aan de slag. Inmiddels scheen het zonnetje en besloot ik de sympathieke monteur wat gezelschap te houden. Al pratend kreeg ik vertrouwen in zijn kennis en kunde, deze man ging mij verder helpen! De versnellingskabel werd opnieuw vervangen en een loszittende veer werd bevestigd. Ik mocht mijn rolstoel gaan halen en testen of het probleem inderdaad was verholpen. En dat was het! Terwijl ik de straat in fietste, schakelde ik tussen de eerste en zesde versnelling en het werkte weer. Halleluja! Ik was blij, bedankte de aardige medewerker (naam heb ik genoteerd) en hoop oprecht dat ik er nu voorlopig niet meer over hoef te schrijven, anders word ik gillend gek…en jullie ook! ????

Spreuk van de dag

Tijd heelt echt niet alle wonden,
maar met het slijten van de dagen,
zal je de kracht hebben gevonden,
om je verdriet te kunnen dragen.
Martin Gijzemijter