Precies één jaar geleden heb ik met pijn in mijn hart afscheid van je moeten nemen.

En ik moet je zeggen, jouw gemis valt me zwaar.

Ik mis je als ik in de spiegel kijk.

Jouw afwezigheid heeft een grote leegte achter gelaten.

Ik mis je als deel van mij.

Zonder jou voel ik mij niet compleet.

Ik mis je bij het opstaan.

Je was mijn steun en toeverlaat.

Ik mis je bij het douchen.

Het is elke dag weer een uitdaging om op de gladde vloer niet onderuit te gaan.

Ik mis je bij het aankleden.

Kleding staat echt minder leuk zonder jou.

Ik mis je bij de huishoudelijke klusjes.

Omdat ik nu mijn handen altijd nodig heb om mij voort te bewegen.

Ik mis je als ik naar buiten ga.

Ik kan de deur niet meer uit zonder hulpmiddelen.

Ik mis je bij het sporten.

Bewegen vanuit de rolstoel is lang zo leuk niet.

Ik mis je als ik naar een foto van mezelf kijk.

Ilse1.0 is verleden tijd.

Ik mis je zelfs bij het tafelen.

Omdat ‘gewoon’ zitten al een hele opgave is.

Ik mis je eigenlijk bij alles wat ik doe.

Ik ben niet in evenwicht en raak snel uit balans.

Ik mis je omdat echt alles anders is.

Het wordt nooit meer zoals het vroeger was.

Ik weet dat ik je soms ondergewaardeerd heb.

Dat ik jouw aanwezigheid voor lief nam.

Dat ik vaak op je gemopperd heb omdat ik je soms lelijk en te dik vond.

Maar weet dat ik elke dag, bijna elke minuut aan je denk.

Dag lief been.

Weet dat ik je enorm mis!

Liefs, Ilse2.0 ❤️