Afgelopen nacht heb ik nog lekker thuis geslapen. Vanochtend vroeg was het douchen, tas en koffertje verder inpakken en ontbijten. Sven heeft mij rond negen uur naar Wijk aan Zee gebracht. Mijn eerste therapie, de activiteiten begeleiding oftewel het knutseluurtje, heb ik gespijbeld. ???????? Nu ben ik al niet zo’n knutselaar, dus om daarvoor om negen uur al hier te zijn, vond ik niet zo nodig. Sven en ik hebben mijn spulletjes uitgepakt en een kopje koffie gedronken. In de grote oefenzaal heb ik mijn been aangedaan, Sven ging naar huis en ik reed in mijn rolstoel door naar de ergotherapie. Samen met de stagiair van de ergotherapeut heb ik in de huiskamer gestofzuigd. Niet vanuit mijn stoel, maar met mijn been aan! Het thuisfront zal blij zijn dat ik deze klus nu thuis ook kan klaren. No escape.???? Zie hier het bewijs!

[wpvideo TRSwGoAA ]

Bij de amputatie loopgroep was ik ‘de groep’, oftewel ik was alleen met mijn fysiotherapeut. Dat kwam eigenlijk goed uit, want nu konden we één op één oefenen. Naast het lopen, heb ik ook geleerd om met mijn prothese aan naar de mat (grond) te gaan en nog belangrijker, om daarvandaan weer op te staan. Dat viel nog niet mee, omdat het korset vreselijk in de weg zat. Maar…ik weet nu wel een beetje wat ik moet doen als ik een keertje zou vallen. Aansluitend had ik artsenvisite. We hebben afgesproken dat zodra de naaldjes binnen zijn, acupunctuur zal worden toegepast. Zeg je dat eigenlijk zo? ???? Mocht dit na één keer geen resultaat geven, kan het voor een tweede keer herhaald worden. Verdwijnt of vermindert de fantoompijn niet, dan gaan we met de psycholoog aan de slag met EMDR therapie. Na de lunch heb ik lekker even buiten in het zonnetje☀️ gezeten, voordat ik ging fietsen.

Tijdens het handbike-uurtje zijn we met z’n drietjes naar de pier van Wijk aan Zee gefietst. Daar was ik nog niet eerder geweest. Ik vond het echt heel erg leuk en mooi! In kilometers was het niet heel ver, maar met de wind en heuvels was het toch een goede training.

Voor het interview van het personeelsblad H. van Heliomare had ik mijn prothese aangedaan. Samen met de orthopedisch adviseur van Livit, gingen we in op de vragen van de communicatieadviseur van Heliomare. Het verhaal ging eigenlijk over de samenwerking tussen cliënt (patiënt) en de prothesemaker. Iedereen heeft een andere anatomie, maar ook een andere levensstijl en andere wensen. Een prothese wordt daarom altijd speciaal op maat gemaakt. Maar het staat of valt wel met een goede verstandhouding en duidelijke communicatie onderling.

Om kwart voor vijf waren we klaar en ging ik naar buiten om Petra op te wachten. Zij zou gezellig komen eten. Rond half zes zat ik nog lekker in het zonnetje, maar Petra was in geen velden of wegen te bekennen.???? Na een telefoontje bleek dat ze mij totaal vergeten was, hoe dan? ???? Gelukkig kon ik nog aanschuiven bij één van de (gezelligste ????) tafels in het restaurant. Omdat we al een tijdje niet meer ‘gekeezd’ hadden, was het nu toch wel weer eens tijd voor een potje. Het eerste spel won ik met vlag en wimpel! ???? De dames wilden revanche en dat heb ik geweten. Ik werd bij het tweede potje dik ingemaakt. Grrr….????????

Voor de duidelijkheid, geel was mijn kleur…????

———

We proberen vaak heel sterk te zijn, en houden onze tranen binnen. Terwijl de bergen waar je kracht hervindt, vaak in een tranendal beginnen.

Martin Gijzemijter