Er was een uitnodiging binnengekomen van het Inloophuis Kennemerland (huis voor (ex)kankerpatiënten) om mee te praten over doorstroming van het Inloophuis naar het gewone leven. Voor veel gasten is het moeilijk een vervolgstap te maken en het leven op te pakken zonder ondersteuning van het Inloophuis. Aangezien ik daar de nodige ervaring mee heb, wilde ik graag bij de bijeenkomst aanwezig zijn. Mijn plan was om met de handbike te gaan, maar de weersvoorspellingen☔️ lieten dat niet toe. Daarom heb ik Sven lief aangekeken en gevraagd of hij mij naar Santpoort wilde brengen en dat deed hij. Buufje Marjon kon mij daar ophalen en dat was fijn. Ik besloot mijn rolstoel thuis te laten en mijn prothese aan te doen, anderhalf uur met been moest lukken. Bij binnenkomst kwam ik al een aantal bekenden tegen en dat maakte de entree makkelijker. We kregen koffie en thee en namen plaats in de zaal. Er werd plenair geopend en later gingen we in groepjes met elkaar het gesprek aan. De impact van kanker is heel groot voor de mensen die het treft, maar ook hun naasten. Een Inloophuis biedt handvatten om verder te gaan, zoals een luisterend oor, activiteiten (thema-bijeenkomsten, workshops, yoga, mindfulness, aguafit en lotgenoten contact) en deskundige begeleiding. Er komen aan de voorkant steeds nieuwe mensen bij (helaas), maar het is een hulpstation en daarom is het belangrijk dat mensen ook weer uitstromen als het beter of goed gaat. Ik weet als geen ander hoe dat is en heb dat zowel bij het Inloophuis ervaren als bij Heliomare. Er komt een dag dat je zelf de regie weer terug moet pakken en verder moet. Hoe veilig  het Inloophuis, Heliomare en de groepen met lotgenoten ook voelen. Het was goed om hierover te sparren en wat tips en ideeën te delen. Alle input wordt meegenomen en het bestuur zal daarmee aan de slag gaan. We waren net klaar toen Marjon mij kwam ophalen. Na nog een kort kletspraatje stapten we in de auto. Ondanks dat deze bijeenkomst niet heel lang geduurd heeft, was mijn energie via ‘Leggy’ naar buiten gelopen. Ik merkte het aan mijn hele lijf en aan mijn bleke koppie. Thuis heb ik dan ook snel mijn been afgedaan en ben ik, na de lunch met Sven, op de bank gaan liggen om wat rust te pakken. Irene kwam later in de middag gezellig bijkletsen en een drankje doen.???? 

Vanmiddag hebben Frank en ik een klein stukje gewandeld met Body bij het Koeienpaadje, een klein stukje bos achter het ‘Wapen van Kennemerland’. Ik had mijn been aangedaan en probeerde de toch wat modderige paden te belopen. Ergens halverwege moesten we omkeren omdat we anders door een enorme plas moesten. ???? De kans dat Leggy daarin zou wegzakken schatte ik hoog in, dus maar geen risico genomen. We zochten het vaste pad weer op en vervolgden onze wandeling. Veel van het bos heb ik niet gezien, omdat ik echt naar beneden moest kijken om te zien waar ik mijn voeten neerzette op het hobbelige pad. Het was best vermoeiend, kan ik je zeggen! ???? In de namiddag ben ik met twee leggings ???? naar Marie gegaan om deze af te spelden, maar zover zijn we niet gekomen. We zijn bij een wijntje ???? blijven steken. Nou ja, komt wel, volgende week dan maar…????

Morgen is het toch weer een beladen dag. Op 20 oktober 2014, nu alweer vijf jaar geleden, was mijn eerste operatie. Weer iets om even bij stil te staan. Ik ging ook toen een zware operatie tegemoet en kreeg de dag ervoor de nodige telefoontjes en bezoekjes om mij sterkte te wensen en moed in te spreken. Ook toen hadden we geen idee hoe het allemaal zou verlopen, maar er was mij gezegd dat ik een ‘senioren leven’ zou krijgen. Het was onduidelijk of en hoe ik met de inwendige prothese van chirurg-staal weer zou kunnen lopen. Die nacht heb ik vele schietgebedjes gedaan in de hoop dat het allemaal weer goed zou komen. ???????? Vanavond doe ik een schietgebedje voor mooi ☀️weer morgen, want er staat een Bourgondische fietstocht op het programma! ????‍♀️???? Dat is hele andere koek, toch? ???? Beter!! ????