Mijn dag begon weer met een kopje koffie op bed. Heel fijn dus! Bij het opstaan viel één van mijn krukken precies op mijn bedplankje, wat denk je… het koffieglas in duizend stukken.???? Sven kwam op het lawaai af, want hij dacht dat ik gevallen was. Dat was gelukkig niet het geval, maar ik had Sven zijn hulp wel nodig. Hij haalde de stofzuiger en heeft de glasscherven opgeruimd. Soms voel ik me zo’n kluns.???? Grrrrr die stokken vallen te pas en onpas.

Ik heb mijn zwemtas ingepakt en ben ik naar beneden gegaan, waar ik een heerlijke vruchtenshake van Sven kreeg. De taxibus kwam om kwart voor elf voorrijden. Precies op tijd, op naar Wijk aan Zee! Deze keer had ik trouwens een chauffeur die niet kletste. Lekker rustig! ???? Aangekomen bij Heliomare, heb ik mijn been in de oefenzaal gezet en mijn zwemtas in een kluisje gedaan. Met een kopje thee ging ik nog eventjes buiten zitten, want ik was wat aan de vroege kant. Ik begon met fysiotherapie. De fysiotherapeut zei ‘Kom we gaan naar het strand, om de strand op- en afgang te oefenen’. Dat vond ik een super goed idee want deze was voor mij tot nu toe, ontoegankelijk vanwege de steile hellingen. Oeps…ik was mijn wielerhandschoentjes vergeten en die heb je voor het afremmen hard nodig. Thuis heb ik vier paar. ???? Dacht ze vandaag niet nodig te hebben, volgende keer toch maar meenemen. ???? Aangezien ze bij Heliomare in oplossingen denken, kreeg ik blauwe wegwerp verpleeghandschoentjes mee. Top! We gingen op pad, ik in mijn rolstoel met de fysio lopend naast mij. Het is zowat naast de deur, dus we waren er zo. Wat mij meteen opviel was dat de betonplaten schoongeveegd waren. Alle keren dat ik daar ben geweest lag het vol zand, waardoor je met de rolstoel gaat schuiven. Nu zag het er oprecht minder heftig uit. Eerst moest ik door het mulle zand de slagboom voorbij, daarna begon het klimmen. Dat ging goed, dit stuk had ik eerder gedaan met een beetje hulp. Goed, nu moest en wilde ik naar beneden naar het strand. Als ik in een rechte lijn zou gaan, zou ik gegarandeerd gelanceerd worden op het strand. De beste optie was dus slalommen naar beneden, net alsof je skiënd de berg afgaat. Met mijn blauwe handschoentjes aan en de fysio die mij coachte ging het prima. Ik was op het strand!

We zijn bij het strandhuisje van Heliomare gaan kijken. Dat was direct naast de eerste strandtent en goed bereikbaar over de betonnen platen. Als het een beetje meezit mag ik volgende week, op dinsdagmiddag, met de strandgroep mee. Therapie op het strand, dat is toch super vet?! We moesten natuurlijk ook weer terug naar boven, dus ik leunde mijn bovenlichaam helemaal naar voren (ik lig dan letterlijk dubbel gevouwen ????) om gewicht op de kleine wieltjes te zetten en mezelf naar boven te rijden. Pittig, maar het lukte! ???????? Daarna weer naar beneden, langs de slagboom en terug naar Heliomare.

Yes, I did it! ????????

Voor de lunch koos ik, bij de Orangerie, een heerlijk broodje geitenkaas en een kopje thee en ging ik buiten op het terras zitten. Even later sloot mijn lotgenoot aan en hebben we ervaringen uitgewisseld en gekletst. We hadden samen hydrotherapie, dus dat was gezellig en fijn. We missen beiden ons rechterbeen, maar de amputatie is heel verschillend en niet met elkaar te vergelijken. Het water was nog warmer dan anders, dus heerlijk om baantjes te zwemmen. Hierna was het douchen, aankleden, haar föhnen en even met een kopje thee naar buiten voor een korte pauze. De communicatieadviseur van Heliomare zocht mij buiten op, om te zeggen dat de foto’s binnen waren voor het personeelsblad H. Deze beelden hebben we samen bekeken, beoordeeld en een foto gekozen als cover beeld.

We zaten nog even te kletsen, dus ik moest me nog haasten voor de afspraak met de psycholoog. We besloten vandaag te starten met EMDR therapie.

EMDR is een effectief bewezen behandelmethode om nare ervaringen te verwerken en ingezet kan worden bij o.a. fantoompijn bestrijding.

Ik kreeg in elke hand een soort balletje die om en om, dus van links naar rechts trilde. Er stond ook een lamp, waarbij ik de lichtjes met mijn ogen van links naar rechts moest volgen. Om terug te kunnen gaan in de tijd, sloot ik mijn ogen en liet ik de lichtbalk voor wat het was. In gedachte ging ik terug naar de traumatische momenten, tussen september 2014 en nu. De psycholoog begeleidde mij door het proces heen. De tranen vloeiden over mijn wangen, terwijl ik met mijn ogen dicht de verschillende momenten in een soort film in mijn hoofd terug zag. De trillingen van de balletjes bleven om en om gaan. Van links naar rechts, kort achter elkaar. Toen de sessie klaar was, moest ik langzaam terugkomen in het hier en nu. Pfff…dit was een heftige. ????

Van de psycholoog kreeg ik het verzoek om alles rustig te laten bezinken. De tijd te nemen voor mezelf. Volgende week doen we waarschijnlijk een tweede sessie.

Mijn laatste therapie was met de loopgroep. Ik heb rustig gelopen in de brug en in de zaal, maar mijn hoofd en wenkbrauwen voelden zwaar aan van het huilen. Na dit laatste half uurtje, haalde ik mijn zwemtas en jasje uit het kluisje en ging ik naar buiten voor de taxi. En wat bleek…ik zat met mijn loopmaatjes in de taxibus. Wat een gezelligheid! ????

Gisteren schreef ik nog dat het vervoer efficiënter kon…???? ik werd op mijn wenken bediend! ???? Via IJmuiden reden we naar Haarlem, waarbij ik voor de deur uitstapte. De taxi ging nog een halte verder.

Morgen heb ik een vrije dag en komt ons pap gezellig lunchen! ????

Hecht waarde aan jezelf, want als je dat niet eens probeert, hoe kun je dan verwachten, dat een ander je waardeert?

Martin Gijzemijter