Irene kwam mij ophalen om samen voor mijn verjaardag naar de bios te gaan. Voor mij was dit de eerste keer sinds Corona, dus echt lang geleden, en na een kopje koffie stapten we op de fiets en handbike en reden we naar de stad. Leggy liet ik voor deze gelegenheid thuis, want heel comfortabel onderuitgezakt zitten kan ik niet met mijn prothese. We hadden de kaartjes, twee seats naast elkaar, voor de film Casanova online gereserveerd. Binnen volgden we de looprichting en kwamen we uit bij een afgeschermde balie waar we onze handen mochten desinfecteren en werd de QR-code gescand. De medewerker stond achter het plastic scherm, was voorzien van een mondkapje en vroeg mij of ik uit mijn stoel kon. Na mijn bevestigende antwoord, werden we naar de lift begeleid. ‘Wat als ik nee gezegd had, zouden ze mij dan in een bios-fauteuil hijsen…?‘ ????

Beneden maakten we eerst een sanitaire stop, wat bij Pathé overigens prima geregeld is voor mindervaliden, voordat we koffie bij de Starbucks machine gingen halen. Nou, dat was hilarisch! Irene bediende het apparaat, dacht het snel te doen, maar kreeg de ene vraag na de andere; Wil je een grote, medium of kleine koffie? Wil je lichtgebrand-, medium of donker? Wil je Espresso, Cappuccino, Caffe Latte, Americano, Cafe Mocha, Caramel macchiato. Wil je suiker? Wil je extra melk? Wil je een extra smaakje in je koffie? Zo ja, welke siroop wil je dan? Keuze uit…blablabla. Jeetje wat een mogelijkheden, we wilden ‘gewoon‘ een kop koffie. Hallo!! ???? ???? Met de heel bewust gekozen cappuccino met caramel siroop (wel lekker!), gingen we naar zaal drie, ik parkeerde mijn rolstoel naast het scherm en huppelde met mijn krukken de trap op naar rij vier, stoel zeven en acht, precies in het midden. Ik moest dus in het halve donker naar boven springen, wie bedenkt zoiets? Eh…, ikzelf natuurlijk, we hadden ook op de eerste rij kunnen zitten, maar dan krijg je zo’n stijve nek! ????

Eenmaal geïnstalleerd zat ik niet lekker op mijn ene bil en vroeg ik Irene mijn rolstoelkussen te pakken, wat ze met liefde deed. Met het kussen zit ik stabieler, maar ja, nu zat ik wel een stuk hoger dan ons Ireentje en ik ben al groter. ‘Misschien is een stoelverhoger handig Ireen‘, haha, we kwamen niet meer bij! Het idee alleen al, een vrouw van 51 op een stoelverhoger in een zo goed als lege zaal… ???? We dronken onze heerlijke koffie en genoten daarnaast van een vers pecanbroodje, die zij speciaal had meegenomen. Uiteindelijk zaten we maar met z’n zessen in de filmzaal, dus of de Coronamaatregelen werden wel met heel veel ruimte nageleefd, of de film ‘Casanova’ is niet populair. Nee hoor, het zal wel aan de tijd gelegen hebben, want het was namelijk elf uur in de ochtend. ‘Normaal’ Nederland werkt dan natuurlijk! ???? Het was een leuke, romantische komedie met Jim Bakkum en Lieke van Lexmond. Na afloop van de film hebben we de hele aftiteling gezien, omdat we moesten wachten tot de zaalverlichting enigszins aan ging, want voor je het weet, lig ik ergens tussen de stoelen geplakt.

Buiten koppelde ik mijn bike aan en gingen we richting de Oude Groenmarkt voor een feestelijk hapje en drankje. Er was een gezellig bankje buiten op het terras vrij, naast een vuurkorf, met uitzicht op de Bavokerk. Prachtig! Ik maakte de transfer van mijn rolstoel naar het bankje (dan lijk ik minder invalide) en gebruikte ook hier mijn eigen zitkussen, waardoor er weer een niveauverschil ontstond, haha. We bestelden een lekker wijntje, met wat calorierijke & vitamineloze hapjes. ???????? Het was een prima plekje en een zeer geslaagd cadeautje! ????

In de avond gingen we, ook nog voor mijn verjaardag, uiteten met het gezin en (jawe!???? l) aanhang en had ik een tafel gereserveerd in het nieuwe Spaanse restaurant Bodega. We hadden de late shift en vertrokken, net voor een enorme plensbui, op de fiets, naar de Gedempte Oude Gracht. De eerste druppels vielen, terwijl wij het restaurant binnen gingen. We werden hartelijk ontvangen door een Spaanse dame, waar ik meteen mee aan de praat raakte. Eindelijk weer eens Spaans lullen, que bien! Op het moment dat zij haar hand uitstak, waarschijnlijk om mij te helpen met mijn jas, schudde ik haar de hand en zei ‘encantada’. ‘Nee, wat doe ik nu?? Dat mag helemaal niet!!  Dit is de belangrijkste maatregel om Corona tegen te gaan!‘ ???? Het ging echt zo spontaan, maar wat voelde ik mij stom zeg. Gelukkig moest zij er om lachen en nam vervolgens alsnog mijn jas aan. Met de rolstoel rolde ik naar de tafel, onder een koepel van glas in lood, die voor ons gereserveerd was. De twee tafels met vijf zitplaatsen waren ruim opgezet en van elkaar gescheiden, zo ruim dat ik aan de kop niets kon verstaan van wat de anderen zeiden. De koepel van glas, hoe mooi ook, was slecht voor de akoestiek, want we konden de gasten aan de tafels rondom ons letterlijk verstaan, terwijl wij elkaar amper konden volgen. Stiekem schoven we de tafels dichter bij elkaar en ging ik op een gewone stoel naast Lynn zitten. Dat ging beter. We genoten van de Spaanse wijn, creatieve Spaanse gerechten en tapas die op een moderne manier werden gepresenteerd. Het was een unieke culinaire beleving in een smaakvolle ambiance. Een echte aanrader dus, een leuke tent, niet goedkoop dat moet gezegd, rolstoelvriendelijk (al ben ik op krukken en niet met de rolstoel naar de wc geweest) met één kanttekening: als je reserveert zorg er dan voor dat je niet onder de koepel zit of je moet doventolk Irma voor de gelegenheid uitnodigen…! ????