Laat ik met het goede nieuws beginnen, ons huis is definitief verkocht. BAM! De bedenktijd was al verstreken, maar nu is ook het voorbehoud opgeheven. Nu kunnen we met een gerust hart verder en ons apart van elkaar richten op nieuwe avonturen. En die gaan er zeker komen, lees maar snel verder, dan verklap ik een geheimpje…

April doet wat hij wil

Wees blij als het regent, want als je niet blij bent regent het ook. Loesje

Alsof het glazen dak van het Spaarne Gasthuis het op ieder moment zou kunnen begeven, zo klonk het keiharde hemelwater dat met bakken naar beneden kwam. Terwijl ik zat te wachten bij de bloedafname, keken de mensen in de wachtkamer elkaar angstvallig aan. Als dat maar goed gaat. In mijn hoofd was ik al bezig met een soort vluchtroute, al vreesde ik dat ik meteen ondersteboven gelopen zou worden, want zo stabiel sta ik namelijk niet op mijn ene been en rennen is een dingetje. 😬 De reden van dit ‘bloed-bezoek’ heeft trouwens te maken met het uitsluiten van gekke dingen, omdat ik me soms toch weer zorgen maak over mijn gezondheid. Aan het onderhouden van mijn lijf heb ik bijna een dagtaak, er is altijd wel wat, maar ik ben blij dat ik van de breuk in het zitbot zo goed als hersteld ben.

Heb ik fantastische zomer outfits gescoord, valt het mooie zonnige weer letterlijk in het water. Man man, wat was het bar en boos afgelopen week. Niks geen kittig zomerjurkje aan en flaneren in de rolstoel of een terrasje pikken in de stad. Nee die verdomde winterjas en zelfs mijn handschoenen moesten weer van stal gehaald worden. De kaartjes voor de Keukenhof liggen te wachten op een goede, nou ja, in elk geval een droge dag, zodat Lynn en ik ons kunnen ‘opfleuren’ tussen de kleurrijke tulpen. Arme bloemen, ze zullen het koud hebben, als ze al niet verzopen zijn.

De verbouwing

Zeg dat doosje met goeie plannen, waar heb je dat gelaten? Loesje

It’s a wrap! De eerste twee dozen zijn verhuisd. Niet dat het huis al klaar is, verre van dat zelfs, maar Sven en ik hadden de zaterdag (toen de zon godzijdank wel scheen) een paar uurtjes gepland om iets te doen voor de verhuizing, De bench van Sim, wat tuingereedschap, twee tuinstoelen met een hocker en een doos vol vazen hebben we verkast. Veel samenhang hebben deze spullen niet, haha, maar je moet ergens beginnen toch? De ruimte waar ik wat zooi kwijt kan is zeer beperkt. We kunnen wel wat dingetjes afvinken; de stelling in de schuur is gepoetst, de grasmat opnieuw geschoren (en nu volledig!), dode takken in kleine stukken gezaagd en daarmee de groenbak weer volgepropt. Volgens mij heeft Sven de tuinman er (ongewild) een nieuwe hobby bij…

Jaren ’50.

Het complex waar ik ga wonen is gebouwd in 1955. De bouwstijl van de jaren ’50 was eenvoudig en functioneel. Metselwerk van bakstenen. Kleine raamkozijnen. Originele houten vloeren, met een betonnen vloer in de gang en keuken. Oorspronkelijk niet-geïsoleerde spouwmuur, vloer en dak. Standaard dubbel glas en binnendeuren van 73-78 cm. En zo’n huis heb ik dus gekocht. Dat betekent dat er heel veel (alles eigenlijk 🙄) aangepakt en opgeknapt moet worden. Tja en wie gaat dat, naast mijn huidige aannemer, allemaal doen? Voor jou een vraag, voor mij een weet! 🙃

Andere tijden.

Wist je trouwens dat vrouwen in die tijd (1955) gemiddeld 62 uur per week aan huishoudelijke taken besteedden? OMG! 😯 Dat besteed ik nog niet eens per half jaar en dan ben ik, op mijn ene been of vanuit de trippelstoel, ook nog eens heel langzaam. Er waren in die tijd nog niet veel elektrische apparaten en was er voor ‘luxe’ zoals een stofzuiger, een wasmachine of een koelkast weinig tot geen budget. Een wasmachine werd soms voor één dag per week gehuurd. In de zuinige jaren werd, naast het huishoudboekje, ook spaarzaam omgesprongen met kleding: het werd eindeloos versteld, gaten werden gestopt, kleding werd doorgegeven en kopen op afbetaling was taboe. De wereld ziet en nu toch echt wel anders uit met een robotstofzuiger, dweilrobot, een robotmaaier en was-droogcombinaties. En waarom zou je kleding repareren als je naar de Geisha en Yaya sales kan? 😉 En ja, ik ben verwend met hulp in de huishouding, wat in mijn geval geen overbodige luxe is hoor.

Meten is weten, gissen is missen en gokken is dokken.

Het bouwbesluit schrijft tegenwoordig een minimale vrije doorgangsbreedte voor, waardoor de standaardbreedte voor deuren in nieuwe woningen 93 cm is. Ideaal, absoluut, maar voor oude woningen zoals de mijne gelden echter andere voorschriften. Ik doe deze weken niet anders dan allerlei deuren opmeten, om te kijken of ik er met mijn rolstoel en handen op de hoepels schadevrij doorheen kan. Er zit standaard een meetlint in mijn handtas, het moet niet gekker worden. Je wilt niet weten van hoeveel deuren, ja ook vaak dezelfde omdat ik het dan alweer vergeten ben, ik de maat opgenomen heb. En hoewel ik best graag wat bredere deuren zou willen, kan dat niet zomaar. Dan moet er gehakt worden in gevels en draagmuren met de kans op instortingsgevaar. Nou mij niet bellen, dat gaan we dus niet doen. Ik zal moeten roeien met de riemen die we hebben. Gelukkig krijg ik voor de zomer een smallere rolstoel, zodat mijn knokkels enigszins bespaard blijven.

Pssst….dit blijft wel onder ons hè? 🤫

Manja kwam dinsdag weer helpen met het inpakken van dozen, maar voordat we daarmee aan de slag gingen, reden we bij mijn nieuwe huis voorbij. Het was fijn om te zien dat er maar liefst vier handige kerels in mijn aankomend paleisje aan het werk waren. Deurposten werden verhoogd, muurtjes aan gemetseld, hoge deurkozijnen geplaatst (mooi!) en nieuwe ideeën om ruimte te winnen besproken. Heerlijk! Zo zie ik het graag. Wel moet er overal een ei over gelegd worden en krijg ik regelmatig keuzes voorgelegd. Waar wil je de wasmachine, de tv aansluiting, de stopcontacten, de schakelaars, de buiten lamp en ga zo maar door. Nooit geweten dat er zoveel mogelijkheden waren. Ik heb chronische keuzestress! Maar er is licht in de duisternis… en zal jullie een geheimpje vertellen. Ik ben al maanden in gesprek en mag nu met jullie delen dat ik mee ga doen aan een woonprogramma. Om welk TV programma het gaat en van welke zender kan en mag ik op dit moment niet zeggen, maar jemig wat ben ik blij!  Eindelijk komt er weer eens wat moois op mijn pad! 😊

En we gaan nog even door met ontspullen.

Het loslaten van spullen is niet hetzelfde als het loslaten van herinneringen. Overbodige spullen worden bestempeld als ballast. Ontspullen in huis helpt je richting meer vrijheid, blijheid en een opgeruimd gevoel. Het maakt je leven simpeler, rustiger en je hoofd kalmer en dat is echt zo. Er zijn wat mooie tips binnengekomen, waarvoor dank, die ik graag met jullie deel voor het geval je er ooit aan toe bent;

• Als je geen boekenkast wilt, geef boeken dan elders een tweede leven
• Stop boeken die je meeneemt in een rolkoffer, dit verplaatst een stuk makkelijker dan te zware dozen
• Voorraad toilet- en huishoudartikelen: eerst opmaken en slechts één reserve exemplaar aanhouden
• Bewaar waardevolle items (waarvoor geen ruimte is) op beeld, zodat je ze niet hoeft mee te nemen
• En vooral, wees niet bang om dingen weg te doen

Mijn zus vond mijn kleding aankopen trouwens niet heel handig, zeker nu we zo goed bezig zijn met opruimen. De kast hangt inmiddels weer vol… Oeps! Dan maar verder met de volgende kast. We plaatsten vier dozen voorzien van naam naast elkaar op de kleine kamer en verdeelden de fotoalbums, knutselwerkjes van vroeger en vele andere spullen die uit de kast kwamen. Zelf bleef ik een beetje hangen in de brieven die ik tegenkwam van de periode dat ik in Tenerife woonde. Brieven van en aan ons mam, luchtpost van pa, complimentbrieven uit mijn Sudtours tijdperk en liefdesbrieven. Heel veel liefdesbrieven! Leuk, grappig, nostalgisch, maar ook een tikkeltje emotioneel. Tja, waaronder schaar ik deze post? Is het ballast of is het essentieel? Sorteer en archiveer, doneer (aan mijn ex?) of gooi weg… Help!

Spreuk van de dag

Zie elk einde
als een begin
dan is niets
het begin
van het einde
en komt
geen einde
aan het begin
eindeloos
#matavu