Samen met dochterlief – die voor de eerste keer haar stem ging uitbrengen, fietste ik naar de dichtstbijzijnde stemlocatie, de Kerk van de Nazarener aan de Zijlweg. Nooit eerder binnen geweest, maar de geur van de kerk herkende ik van vroeger. Wij behoorden trouwens tot de zwevende kiezers. De verschillende stem- en kieswijzers hebben hun dienst gedaan, want deze hadden we onafhankelijk van elkaar meerdere malen ingevuld. Best gek eigenlijk dat er toch steeds een andere uitslag uit kwam, maar goed, op basis daarvan hebben we wel een keuze kunnen maken. Sven wilde graag stemmen, maar vanaf Thailand was dat toch gedoe om te regelen en ik had toch echt zijn handtekening nodig op een volmacht. Het was niet druk, mijn fiets kon ik prima voor de deur kwijt en ook binnen was het rolstoelvriendelijk. Eén van de stemhokjes was verlaagd, dus ik kon lekker in mijn stoeltje blijven zitten, terwijl ik het bolletje rood kleurde.

Verliefd op de lijsttrekker, ik heb zwevend gestemd. Loesje

Oef, Nederland is donderdag wakker geworden na een enerverende stem-dag. Het is niet alleen onrustig weer buiten, ook politiek Den Haag staat op zijn kop. Ze hebben het zelfs over een politieke aardbeving. De kiezer heeft gesproken en zo is de PVV als grootste partij uit de bus gekomen bij de Tweede Kamerverkiezingen met maar liefst 37 zetels. OMG! (voor de mensen die deze afkorting niet kennen: Oh My God 😉) Nee, ik ga mij zeker niet politiek uitlaten hoor, maar weet dat half Nederland in shock was, incluis mijn persoontje. We gaan zien hoe de politieke puzzel, met vele niet passende stukjes, gelegd gaat worden.

Parabadminton

If we dare to win, we should also dare to lose.

Mocht je denken dat badminton slechts een ‘campingsport’ is, heb je het mis. Heb je wel eens gekeken naar de toppers op internationaal niveau? Echt, die gasten zijn niet normaal snel. Wat een reactievermogen. Oké, mijn manier van spelen komt niet eens een klein beetje in de buurt, maar ik geniet enorm van het spelletje. In mei nam ik deel aan het parabadminton in Sliedrecht dus het toernooi ritme was er wel een beetje uit, maar afgelopen weekend kon ik eindelijk weer de baan op. Je moet er wel wat voor over hebben, want het is nooit naast de deur. Deze keer was Aangepast Badminton Salland de gastheer en hun sporthal is gelegen in Raalte, het centrum van Salland, een kleine honderdvijftig kilometer hiervandaan. 😬

Mijn eerste wedstrijd stond gepland om tien uur en het verzoek was om een half uurtje voor de start aanwezig te zijn.

De wekker ging om half zeven, omdat ik rond half acht wilde vertrekken. GoogleMaps gaf een reistijd aan van bijna twee uur. Mijn sportrolstoel had ik na de donderdagavondtraining meegenomen en lag achterin de auto. Ik pakte mijn racket, wat fruit, een bidon, een schoon shirt en een kop koffie voor onderweg en vertrok in alle vroegte richting Overijssel. Helaas zonder personal coach of support. Het was me, myself and I. En dan denk je zeeën van tijd te hebben… Niet dus! De toegangsweg naar Raalte (via Deventer) was afgesloten. Lekker dan, daarover had GoogleMaps mij niet geïnformeerd. 🤨 Het verkeer werd met een enorme omweg via Zwolle omgeleid. De klok tikte vrolijk door. Lichtelijk gestrest en moe van de rit, reed ik om vijf over tien de parkeerplaats op, waar alle invalide plekken natuurlijk vergeven waren. Nadat ik een vrij plekje had gevonden, hupste ik bijna rennend naar binnen om mezelf aan te melden en hulp te vragen om mijn sportrolstoel uit de auto te halen, want die kan niet aan het rolstoelliftje.

Was ik nu weer de enige die te laat was? Hoe dan?

De eerste wedstrijden waren al in volle gang, alleen mijn wedstrijdformulier lag nog bij de wedstrijdtafel. Hebben alle andere spelers dan geen oponthoud gehad onderweg? Of zijn ze nog vroeger van huis gegaan? Nou ja, geen tijd om daar bij stil te staan. Iemand van de organisatie liep met mij mee om de sportstoel op te halen, daarna dook ik haastig de wc in, want mijn blaas stond inmiddels op knappen. Niet veel later schudde ik mijn mannelijke tegenstander, die nieuw was in dit circuit, de hand en kon de wedstrijd beginnen. Stom, maar ik merkte dat ik vooral in het begin toch een beetje gespannen was. Geen idee waarom, want het gaat vooral om plezier hebben. Winnen is leuk, maar meer dan dat is het niet. En toch was ik blij dat ik de eerste pot, zelfs na zo’n wereldreis, wist te winnen.

One down, three more to go!

Iemand van de organisatie was zo lief een koffietje voor me te regelen, want dat kon ik na een lange rit en de eerste wedstrijd wel gebruiken. De parabadmintonners vormen één grote familie en het was dan ook leuk om iedereen weer te spreken en te zien spelen. Goed ook dat er een paar nieuwe gezichten waren, want hoe groter de groep hoe diverser de wedstrijden. Het ging lekker en zo wist ik de andere wedstrijden, waaronder de finale, ook te winnen. Yes, ik werd eerste op de dames enkel! Met dank aan mijn trainers André en Herman natuurlijk, die mij elke week alle hoeken van de baan laten zien. Weer een trofee erbij voor mijn vitrinekast. Ben toch benieuwd waar mijn medespelers die al jaren spelen hun prijzen laten…

Na de lunch, die werd aangeboden door de club, speelde ik samen met Maaike van AB Salland, de dames dubbel. Ook dat waren leuke potjes, waarvan we er een in een driesetter verloren en eentje met vlag en wimpel wonnen. Dat maakte dat we tweede en dus zilver behaalde in onze poule. Ondertussen was Sinterklaas met zijn Pieten gearriveerd voor een kort bezoekje en werden er wat spelers naar voren gehaald. De laatste wedstrijden van de dag werden gespeeld en om mij nuttig te maken, bood ik mij aan om de scheidsrechter te zijn en de bordjes van de punten om te draaien. Wachtend op de prijsuitreiking, trommelde ik iemand op, die mij even kon helpen om de sportrolstoel alvast terug in de auto te zetten, zodat ik rond half zeven – moe maar voldaan – met gierende banden Raalte kon verlaten.

De trofeeën in de vorm van een racket waren gemaakt door mensen met een beperking voor mensen met een beperking. Mooi hè?!

De gewonnen prijzen lagen naast mij op de bijrijders stoel. Het was nat, donker en een lange reis terug naar huis. Gelukkig kwam ik na twee uur kachelen veilig thuis en kon ik languit met mijn voetje op de bank! De dagen erna waren iets minder fijn, maar ja dat had ik al ingecalculeerd. Het is namelijk onmogelijk om zonder er een prijs voor te betalen een hele dag sportief bezig te zijn, met als gevolg blaren op mijn geamputeerde deel van het schuiven op het kussen van de sportstoel. Rollen, zitten en handbiken zijn zelfs op dit moment nog erg pijnlijk, een stekende pijn, die overal doorheen gaat. Echt niet fijn, maar ja, ik heb enorm genoten en dat is het allemaal waard. Het volgende toernooi is volgens mij pas weer in januari, dus alle tijd om te herstellen… 🥴
Zie hier een compilatie van de dag.

Yaya

Onderzoek toont aan dat vrouwen die veel shoppen, minder kans hebben op een depressie.

De buit bij de laatste Geisha-sale was wat tegengevallen, dus het moest deze dag wel gebeuren. Eigenlijk had ik een kaartje voor de donderdag, maar aangezien Lonneke één van mijn personal shoppers op de dinsdag ging, besloot ik het erop te wagen en ook op die dag aan te haken. Het was retedruk op het Yaya terrein in Halfweg en een invalideparkeerplaats bestaat daar niet, wat betekende dat ik een behoorlijk stuk van de ingang af moest parkeren. Er hing een rood-wit lint, waarmee een bepaald gedeelte van de parkeerhavens was afgesloten, maar geloof me, shoppende vrouwen gaan over lijken en negeerde het lint volledig. 🫣 Volgzaam als ik ben, reed ik ook ‘gewoon’ over het lint, wat inmiddels al niet meer strak gespannen stond. Rollend over het asfalt (dat ging lekker snel) ging ik naar de entree. Lonneke en haar dochter waren wat vertraagd en hadden geappt dat ik vast naar binnen moest gaan. Maar ja, ik had geen geldig entreebewijs voor deze dag…

Open kaart.

Ik besloot open kaart te spelen en legde de man, die de kaartjes scande, uit waarom ik twee dagen te vroeg voor de deur stond. Vriendelijk zei hij dat het geen enkel probleem was. Top! Een beetje onwennig rolde ik verder in de hoop dat de andere dames snel zouden arriveren. En dat was het geval. Als kippen zonder kop zag je dames van alles uit de rekken trekken, zich uit- en aankleden. Mannen komen je daar nauwelijks tegen. Nou ja, een enkeling die bij zijn vrouw in het krijt staat waarschijnlijk, haha. De items hangen hier altijd netjes op maat, totdat wij er met z’n allen een zooitje van maken. Ik begon bij maat 40, maar al snel had ik door dat ik een maatje kleiner prima kon hebben. Scheidingsstress en de huizenjacht hebben ook zo z’n voordelen… 😉 Met een grote tas probeerde ik langs de rekken te rollen, wat niet altijd meeviel. Mijn tactiek; eerst zoeken, dan passen. Eindelijk had ik de smaak te pakken en lukte het om een tas vol leuke rokjes, truitjes en vesten te scoren. Ik werd er helemaal blij van. Conclusie: als je je k*t voelt, leef je uit bij de Yaya sale en de lach komt terug op je gezicht! Wil je weten wat ik gekocht heb, kijk dan hier naar happy me!

Huizenjacht

Bezichtiging – Ampèrelaan 12 in Haarlem

Sfeervol driekamerappartement op de begane grond met een fantastische tuin op het zuiden! Deze woning ligt in een kleinschalig complex aan een groenstrook in de geliefde wijk Haarlem zuidwest. Twee slaapkamers, 63m2 met een vraagprijs van € 400.000 k.k.

‘Hi Ilse, hier je achterbuurvrouw. Ik hoorde dat je op zoek bent naar een woning in de buurt.’ Zo werd ik getipt over een benedenwoning hier hemelsbreed 1,8 km vandaan. Ah, dat is interessant! Snel appte ik de makelaar met de vraag of ze een bezichtiging kon regelen. En zo geschiedde.

Maak van je vraagprijs geen prijsvraag. 😉

Peet, inmiddels één van mijn trouwste raadgevers, was meteen al super enthousiast en wilde dolgraag mee gaan kijken. Op de fiets pikte ze mij thuis op en door weer en wind, zweefden we letterlijk die kant op. Grappig dat die wijk zo dichtbij is en ik van het bestaan niets afwist. De buurt oogde vriendelijk en rustig, daar voelde ik wel een match. Een groenstrook voor de deur waar Sim prima zijn avondplasje zou kunnen doen. We stonden voor het huis te wachten, toen de makelaar haar auto voor de deur parkeerde. Dat zou mijn ♿plekje kunnen worden. Ondertussen bekeken we de voortuin, waar duidelijk wat muurtjes afgebroken zouden moeten worden, om mijn handbike veilig te kunnen stallen. Nu nam ik de fiets mee over de hoge drempel naar binnen en koppelde deze in het kleine halletje af. Door de verkopende partij werden we welkom geheten en rondgeleid door de woning, die behoorlijk gedateerd was. Oeps, dit vond ik lastig, want door oude meuk heen kijken is zeker geen talent van mij. Nee, ik zie beren op de weg en een hele hoge berg die ik moet beklimmen, oftewel heel veel klussen die geklaard zouden moeten worden.

Een nieuwe woning is een blank canvas, maak er je eigen kunstwerk van.

Mijn emotie kwam opzetten, toen ik werd overladen met enthousiaste mogelijkheden. Muurtje eruit, muurtje erin, behangetje eraf, de boel leeg trekken, stukadoor erin, schildertje laten komen, even zus, even zo, je kent het wel, mensen die praktisch ingesteld zijn kunnen dit prima overzien. Zover ben ik nog lang niet, maar goed dat kan nog komen. De tuin was fantastisch (jawel met gras!) en ook nog op het zuiden. Gelukkig kregen we ruim de tijd om de mogelijkheden te bespreken, terwijl de concurrentie in en uit liep. Potentie heeft het huis zeker. Sterker nog, ik heb voor de eerste keer een tweede bezichtiging aangevraagd, zodat ik met Lynn kan gaan kijken. Zou dit hem dan zijn? Weet je, ik ben niet alleen zwevende kiezer, maar ook een zwevende koper. Doet ze het wel, of doet ze het niet? 🤔

Spreuk van de dag

If you want to be
strong,
Learn to enjoy being
alone.
#Womanspositive