Je wilt niet weten hoelang een bezoekje aan Delft al op mijn verlanglijstje stond.

Geen idee waarom het er nog niet van gekomen was, maar afgelopen vrijdag was het eindelijk zover. Samen met Lonneke en Linda ging ik een dagje naar de historische stad, die bekend staat als geboorteplaats van schilder Johannes Vermeer die het Meisje met de Parel schilderde, om de nauwe band met het Oranjehuis en om zijn Delfts blauwe aardewerk. Niet dat we cultuur gingen snuiven hoor, maar gewoon sfeerproeven. Liona, de dochter van Lonneke, woont in het centrum en we hadden afgesproken ook bij haar op de koffie te gaan.

De Beestenmarkt in Delft is dé plek waar iedereen samenkomt voor een drankje (of twee) en waar het razend gezellig is!

Nadat we ruim een half uur in de file hadden gestaan, kwamen we iets later dan verwacht de studentenstad binnen rijden. Onderweg hadden we een flinke bui op ons dak gekregen, maar alsof het zo moest zijn, begon bij aankomst het zonnetje voorzichtig te schijnen. Lonneke kent daar inmiddels aardig de weg en wist probleemloos de parkeerplaats dichtbij het centrum te vinden. De rolstoel werd uit de auto gehaald en zo gingen we richting de Beestenmarkt, een heel gezellig en knus plein bomvol terrasjes. We zochten een mooi plekje aan de rand van het plein, waar we een lekker broodje en drankje uitzochten. Daarna was het tijd voor een rondje door de binnenstad.

Het heeft iets weg van Leiden, maar daar heb ik altijd een ziekenhuis-associatie mee.

Ook Alkmaar en zelfs Haarlem ademen een beetje dezelfde sfeer. Delft is wat kleinschaliger en voor mij nieuw, dus leuk! Rollend ging ik met de meiden door het centrum naar de Grote Markt, langs tal van winkeltjes en terrasjes. De stad heeft een mooi relatief compact centrum met een prachtig stadhuis in renaissancestijl, gelegen tegenover de Nieuwe Kerk. De vele grachten zorgden voor een typisch Hollandse sfeer. Over het algemeen kon ik prima uit de voeten met de rolstoel, al kreeg ik hier en daar een klein zetje in de rug. Tijd om te winkelen hadden we niet echt, dat bewaren we voor een volgende keer.

Door warmte zetten dingen uit. Ik ben dus niet dik, ik heb het gewoon warm. ???? Elly den Dunnen

Rond de klok van vieren gingen we naar het appartement van Liona. Na een belletje kwam ze naar beneden met de sleutel van de schuur, zodat ik daar de rolstoel even kon stallen. Er was geen lift en er zat niets anders op dan springend naar boven te gaan. Goed voor de beweging zal ik maar zeggen. Dat ging overigens prima hoor, want de armleuning voelde stevig en veilig aan. Na een rondleiding door haar prachtige woning gingen we aan de thee en koffie. Met koek. ???? Dat terwijl we tijdens de lunch nog over onze veranderde lijven aan het klagen waren. Te dik, de buik te bol, de huid te slap. Je kent het wel. Na je vijftigste blijft alles plakken op je billen en heupen, maar meer dan ooit ook op je buik. Hoe frustrerend is dat? En we kunnen er (bijna) niets tegen doen. Denk ik. Of nou ja, misschien toch iets minder en gezonder eten. En nog meer bewegen. ????

Ken je dat verhaal van de meiden die naar huis gingen? Precies ze gingen niet. ????

Na het bezoekje was het tijd om terug naar Haarlem te gaan, omdat we alle drie met het thuisfront hadden afgesproken om rond etenstijd terug te zijn. Maar ja, dan loop (rol) je langs die oergezellige terrasjes vol met studenten. Weg was het gevoel dat we 50 plussers zijn, haha. We keken elkaar lachend aan. Wijntje op terras dames? Nou, eentje dan! We hadden een mooi bankje gevonden met zachte kussen, waar we als de drie musketiers naast elkaar gingen zitten, met onze koppies in de zon. Heerlijk. Het werd steeds drukker op het plein en de verleiding om te blijven werd met de minuut groter. We riepen de serveerster en rekenden af, afspraak is afspraak. Toch?

‘Nog eentje dan, nog eentje dan en dan ga ik naar huis…’Jochem Myjer

Maar het zou één van de laatste mooie zomerse avonden van deze zomer zijn, dus twijfelden we om weg te gaan. Moeten we echt naar huis of zullen we hier toch een hapje doen? Een berichtje naar thuis was snel getypt en we bestelden wat te eten en vooruit, nog één wijntje dan. Nadat we voor de tweede keer hadden afgerekend, lieten we Liona weten dat we (nu pas) richting Haarlem en Velserbroek zouden gaan. Dat kwam haar goed uit, want zij was sowieso van plan die avond met de trein naar huis te komen en nu kon ze heel relaxed met ons terugrijden. Iedereen blij! ????

9/11

Een datum om nooit te vergeten.

Ik weet
dit is een zware dag
vol verdriet en pijn
Een die je doet beseffen
wat was
en niet meer zal zijn
Ik weet
het is niet makkelijk
het schudt je heen en weer
Maar weet
Dat ik aan je denk, altijd
en vandaag een beetje meer
Gewoon Jip

Nine/ eleven een datum die voor altijd in ons geheugen gegrift staat. Precies twintig jaar geleden, in 2001, werden op verschillende plekken in de Verenigde Staten verschrikkelijke aanslagen gepleegd. Sven was nog geen jaar oud, zat vrolijk in zijn wippertje, terwijl wij samen met mams en Anton naar de vreselijke beelden op tv zaten te kijken. ???? Ik denk dat iedereen zich nog kan herinneren waar hij of zij op dat moment was. De wereld was in shock en ook nu weer kippenvel bij het zien van de documentaire over deze gitzwarte dag.

Persoonlijk drama.

Maar 9 september staat ook bij mij op de agenda als belangrijke datum. Bijna drie jaar na de eerste diagnose botkanker, werd die dag in 2017 voor de tweede keer een chondrosarcoom uit mijn heup gehaald. De kanker was terug, een persoonlijk drama. Een extra tegenvaller was dat het niet om één, maar twee tumoren bleek te gaan. De woorden ‘de ingreep is goed gegaan en we hebben de tumor inclusief marge kunnen verwijderen’, waar ik zo op gehoopt had, kwamen niet. De arts keek ernstig. Ze hadden bij de operatie niet alles weg hadden kunnen halen, omdat de tumor vast zat aan de ischiaszenuw ook wel de grote beenzenuw genoemd. Inmiddels weten we hoe het verhaal verder gelopen is, maar deze dag sta ik hier altijd even bij stil.

Bucketlist; New York ✅

Precies één jaar na die operatie, op 9 september 2018, wist ik dat mijn volledige been op 1 oktober geamputeerd zou worden en zat ik met Mandy in het vliegtuig naar New York. ✈️ Op mijn bucketlist (lijst met leuke to do dingen met twee benen) stond namelijk ook een citytrip naar New York, omdat ik dat een super gave stad vind en dat wilde ik nog graag als tweebenige beleven. Zo bijzonder dat mijn vriendinnetje dat mogelijk heeft gemaakt. We hebben onder andere Ground Zero bezocht en een kaarsje gebrand voor de slachtoffers, maar ook voor de grote ingreep die mij te wachten stond. Het was een heerlijke reis en ik kijk er met veel plezier en een warm gevoel op terug.

Mams

Vergeten dat ik vergeet.

Afgelopen zaterdag (ook op 11 september) ging ik met Lynn naar Alblasserdam om bij zus te lunchen en mams weer even een bezoekje te brengen. Broer appte de avond ervoor dat hij ook aan zou schuiven. Gezellig! We zaten nog maar net in de auto toen Manja belde met de vraag of ze mams op zou halen van het verpleeghuis om samen bij haar thuis een broodje te eten. Het leek mij een goed plan, al is het voor ons mam wel een stuk onrustiger vanwege de vele prikkels. Toen wij bij Manja binnenliepen zat mijn moeder al op de bank, ze keek blij en zei heel oprecht ‘Wat leuk jou te zien!‘. Dat was fijn en natuurlijk geheel wederzijds. Ik hield haar hand vast en probeerde een beetje met haar te kletsen, maar dat ging langs elkaar heen. Ze begrijpt de woorden niet meer. De katten gaven afleiding en mams aaide ze en praatte tegen de poes die naast haar kwam zitten.

Terwijl de kat achter haar rug wegvluchtte, kletste ze verder tegen een denkbeeldige poes en begon de muur te aaien.

Mama genoot van ons gezelschap en de broodjes die we op haar bord legden, maar had geen flauw benul wat ze met haar glas (lauwe) thee aan moest. Drinken? Geen idee wat dat is, laat staan hoe je dat doet. Langzaam maar zeker zag je haar ogen dwalen en in de leegte staren. Het was op. Manja bracht haar samen met Nicky en Lynn terug naar het verzorgingshuis, waar ze toe was aan een middagdutje.

Toen de dames weer terug waren zijn we met elkaar in gesprek gegaan over alles wat ooit was, wat nu is en wat onherroepelijk komen gaat. Er kwamen twee mappen van ons mam op tafel, vol kleine briefjes, uitgeprinte mailtjes en gedichtjes. Gedichtjes over Alzheimer en dementie, die ze in de tijd dat Anton ziek was had geschreven en verzameld. Niet wetend dat haar hetzelfde lot zou treffen. Zo verdrietig en zo oneerlijk. Ook vonden we een soort dagboekje, waarin ze had geschreven dat ze aan zichzelf begon te twijfelen. Ze begon simpele dingen te vergeten. Hoe beangstigend is dat voor haar geweest? Het is fijn dat we mooie persoonlijke notities hebben gevonden, maar ook heel heftig. Het was een emotionele middag, waar soms een traantje bij werd weggepinkt.

Sim

Hieperdepiep onze Sim alweer 1 jaar! ????????

Zondag was onze grote lieverd jarig en werd hij één jaar. We hebben voor hem gezongen en samen met Lynn ben ik naar de Dekatuin gegaan, om daar een leuk en lekker cadeautje uit te zoeken. Nou meneertje zat met zijn neus tussen alle koekjes en botten en had het liefst alles uit de schappen getrokken. Maar nee, dat mocht natuurlijk niet. Wij hebben hem een handje geholpen. Het werd een vies groot stinkend bot, een speeltje en een bal met wegwerpstok. Bij de kassa kreeg hij ook nog een koekje en buiten dook hij meteen in de groene vieze stink sloot. Zijn verjaardag kon niet meer stuk!

Wat zijn we blij dat Sim van zijn dubbele longontsteking hersteld is, want het was echt even heel spannend. Het is een doerak, een boef, een benenlikker, een banjer, een allemansvriend, een springer, Oost-Indisch doof (iets met bananen en oren ????), een waterrat (voorkeur vies water) en een knaagdier, soms een gekkerd, maar oh zo’n schatje! We zijn enorm dol op hem en hopen nog jaren van hem te mogen genieten! ❤️

Spreuk van de dag

Onderstaande spreuk zat in de map van ons mam en was bedoeld als opkikkertje van tante Jo aan haar, toen ze het geluk even kwijt was.

Geluk ????
Achter de groene takken
groeit er voor ieder mens
een plant ‘Geluk’
Soms lijkt het bos je ondoordringbaar
Soms trap je het tere plantje stuk
Maar met geduld en veel liefde
en vaak met water van een traan
Kun je het plantje vast zien groeien
Je moet het alleen weten te staan
Your inner feelings