‘Ohhhhh pffff je bent weer weg maar wauw wat hoor je hier lieverd!!!! Hopelijk tot weer heel snel xx’

De reactie van mijn vriendinnetje op mijn vorige blog komt binnen. Want ja, wat voelde (en voel) ik me thuis op Tenerife. Helemaal nu met mijn kinderen aan mijn zijde, maar ook omdat er ook nog zoveel bekenden van me wonen. De zon, de tapas y vino, de natuur, de Spaanse taal en mentaliteit. Het complete pakket. Het is en blijft toch een beetje ‘mi casa’. Nou ja, het is gelukkig niet het eind van de wereld, dus ik kan gewoon opnieuw gaan sparen en dan weer snel een reisje boeken.

Terwijl de vakantie wasjes draaien, duik ik weer achter mijn laptopje. Zeker geen straf, want ik mag alles herbeleven en gelukkig hebben we de foto’s nog. Dit is toch fijner dan het schrijven in notities op mijn telefoon, want dan heb ik totaal geen overzicht. Zonder leesbril kan ik werkelijk geen letter lezen en tijdens het schrijven in de nachtelijke uurtjes, viel ik soms in slaap met een dikke vinger op mijn beeldscherm. Dat resulteerde in de ochtend in veel aaaaaaaaaaa’s, oooooooooooo’s en hhhhhhhhhhh’s, haha. Volgens mij heb ik de meeste slaapfoutjes eruit kunnen halen, maar ik schrok me rot. Dacht dat ik knikkebollend mijn teksten had verwijderd, maar dat viel gelukkig alles mee. 😅 Oké, waar was ik gebleven…?

Tip: pak gerust een kopje koffie, thee of wijntje (afhankelijk van het tijdstip natuurlijk), want het is weer eens een veel te lang blog geworden. Sorry! Of je verdeelt het zelf in twee delen, dat kan natuurlijk ook. Over drie blogs uitsmeren vond ik ook een dingetje, vandaar. Volgende week houd ik het kort. Beloofd! 

Toeren

Masca, de ‘Machu Picchu’ van de Atlantische Oceaan.

Masca is voor mij echt één van de mooiste dorpen op het eiland, gelegen in het indrukwekkende Macizo de Teno-gebergte op een hoogte van 650 meter. Ik ben er misschien wel duizend keer geweest, ook omdat mijn Spaanse schoonouders in Buenavista woonden en we meestal via Masca die kant op gingen, maar ik ga er nog altijd even graag heen. Oorspronkelijk was het een nederzetting van de Guanches, de inheemse bewoners van Tenerife, voordat het eiland in 1496 door de Spanjaarden werd veroverd. Tegenwoordig telt dit pittoreske bergdorp ongeveer 90 tot 100 inwoners en staat het bekend om zijn adembenemende uitzichten, kronkelige bergwegen en traditionele Canarische architectuur.

Kortom een must see!

Op het eerste uitzichtpunt boven aan de weg waaiden we bijna uit ons hemd, dus snel een foto gemaakt, voordat we aan de slingertocht naar beneden konden beginnen. Sven, onze privéchauffeur deze week, draaide zijn hand er niet voor om. De meeste toeristen vinden het wel spannend rijden hoor, maar door stevige blokken langs weg, kukel je niet zomaar het ravijn in. Godzijdank. Na vele haarspeldbochten waren we bij het dorp, maar natuurlijk geen parkeerplaats te krijgen. Poepie druk. Dat is dan wel weer jammer. We reden door om bij een hoger gelegen restaurantje, met uitzicht op Masca, een bakkie koffie te drinken. Lekker buiten zitten was er niet bij, want daar leek het te stormen. Op de terugweg hadden we meer geluk. Er reed net een auto weg, waardoor wij mooi konden parkeren. Toeval? De rolstoel liet ik in de auto staan, want het pad naar beneden rollen is onmogelijk en levensgevaarlijk. Met kruklopen ook niet trouwens, dus dat was wel een dingetje. Nee, Masca is niet erg toegankelijk en al helemaal niet rolstoelvriendelijk, maar dat mag je van zo’n bijzondere plek ook niet verwachten.

Rollen of hupsen was niet te doen. Hmmm, wat nu? 🤔

Je kent me, dus je weet dat ik net als ieder ander het dorpje in wilde. Ik denk niet in beperkingen, maar in mogelijkheden en dat weten de kinderen gelukkig ook. De mannen keken elkaar aan en zeiden, ‘Nou, dan tillen we je toch naar beneden!’. En zo geschiedde. Hing ik daar met mijn armen om de sterke schouders van Sven en Rick geslagen, onder het toeziend oog van de andere bezoekers, die ons ietwat vreemd aankeken. Wij konden er alleen maar om lachen. Zo maak je nog eens wat mee! Hier was het windstil, wat een contrast met het uitkijkpunt hiervoor. Op het dorpspleintje maakten we prachtige foto’s en kocht Lynn een klein schilderijtje. Ik hupste een klein stukje verder over de keien naar beneden, zodat ik een mooi zicht had. De kinderen gingen wandelend het dorpje verkennen. Ik was al superblij dat ik daar was en genoot van het zonnetje en de rust. Nou ja, dat laatste is niet helemaal gelukt, want wij waren natuurlijk niet de enigen.

Los Gigantes en de Flipper Uno.

Jarenlang heb ik samengewerkt met Jennifer van de Flipper Uno, een vierentwintig meter lange motorzeiljacht in de stijl van een piratenschip. Hoe leuk is het dan om na zoveel jaar met de kinderen op die boot te gaan varen, op zoek naar walvissen en dolfijnen? Super leuk, dus ik nam contact op om te vragen of er deze week een plekje vrij was. We hadden geluk, dinsdagmiddag waren we van harte welkom! Net voordat we de boot op gingen, wilden we nog een klein hapje eten, om niet met een lege maag te gaan varen. We vonden een vrij tafeltje in een visrestaurant in de haven. In eerste instantie kregen we nul op rekest, want binnen een no-time het eten op tafel hebben, kon de ober niet garanderen. Uiteindelijk streek hij over zijn hart en vertelde welke tapas hij wel kon uitserveren. En dat hebben we geweten. De rekening was honderd euro en dat voor het snel (binnen 15 minuten) naar binnenwerken van wat lekkere hapjes. Oeps. 🤭

Bovenste dek.

Voor de zekerheid namen we een primatourtje, om niet zeeziek te worden. Je weet immers nooit hoe het uitpakt. Aangezien er bijna zestig studenten het hele voordek in beslag namen, besloten wij op het kleine gezellige bovendek te gaan zitten. Maar ja, op mijn ene been kwam ik daar niet zo makkelijk. Zo werd ik eerst over de loopbrug aan boord geholpen en vervolgens door een paar sterke zeemansarmen het steile trapje naar het achterdek opgetrokken. Toen we eenmaal gesetteld waren, voeren we langzaam de haven uit en kozen we het ruime sop. Het zonnetje scheen, maar het windje op zee was wel iets frisjes. Het duurde best een tijdje, voordat de berichten van collega-schippers via de portofoon hoorbaar waren. Goed nieuws; er waren walvissen gespot en wij veranderde licht van koers, om dichterbij te komen. En daar ineens zagen we het spuitwater van een ‘ballena’ de lucht in komen. Yes, we hadden ‘beet’! Een gevoel van blijdschap en euforie overspoelde mij.

Wist je dat de meeste walvissen hun adem 7-30 minuten kunnen inhouden en potvissen zelfs tot wel 2 uur.

Alle bootgasten vlogen enthousiast met een camera in de hand naar één kant en de boot schommelde behoorlijk, waardoor ik de balans verloor en Rick zijn telefoon bijna overboord vloog. Voor de veiligheid heb ik het filmen maar aan de kinderen overgelaten, zodat ik me goed aan de trossen kon vasthouden. Wat was het mooi en bijzonder om de vele walvissen zo naast de boot te zien zwemmen. Super vet ook voor de jongelui, want zo vaak zitten ze niet tussen deze prachtige zeezoogdieren. We bleven niet te lang hangen uit respect voor de walvissen. Tot onze verrassing kregen we nog meer moois te zien en werden we getrakteerd op dolfijnen. De kapitein gaf extra gas om snelheid te maken en de dolfijnen dansten en surften op de zogenaamde boeggolf met ons mee. Zo gaaf! Daarnaast sprongen ze in de hekgolven van het schip speels uit en in het water. Onze dag kon niet meer stuk! 🐬🐳

Ik vond het hier dolfijn!

Tijdens deze tocht kregen we wat lekkere drankjes en een lunch aangeboden door de bemanning, die echt super vriendelijk was. Bij de indrukwekkende kliffen van Masca en Los Gigantes – die tot de hoogste ter wereld behoren met pieken tot bijna 600 meter – hadden we de mogelijkheid om te zwemmen. We gingen voor anker in een van de baaien met kristalhelder water, waar onze mannen (Sven en Rick) op een spectaculaire manier genoten van een verfrissende duik. Zij slingerden met een soort schommel het water in. Mij niet bellen hoor, veel te koud! Bij aankomst terug in de haven kwam Adolfo nog even langs en kreeg ik zijn telefoon om toch nog even met Jennifer te kletsen, die helaas ziek thuis zat. Lieve crew van de Flipper Uno; gracias por este dia fantástico!

Kip, ik heb je.

Voldaan reden we terug naar Playa de las Americas, waar we ons klaar gingen maken voor een avondje kip eten in Adèje. Tegenwoordig moet je hier ook een tafeltje reserveren, anders kom je er niet tussen. Ja, tijden veranderen ook in Canarias. Vriendin Sabine stond al te wachten toen wij aan kwamen rijden en wees ons een invalideparkeerplaats tegenover het kerkplein. Het terras zat vol en de mensen hingen met de benen buiten, dus we moesten nog even op ons tafeltje wachten. Maar de krokante en pittige kip, de heel eenvoudige salade en schalen patat met alioli maakten alles goed. God, wat was het weer een smakelijk feestje!

Beachclub

Relax and enjoy life.

Date night.

Het was te veel, waardoor ik zo snel mogelijk weg wilde.

Zijn contactgegevens vragen kwam toen niet eens bij me op, al had ik daar achteraf wel spijt van. Het liep nou eenmaal zo. Sinds een tijdje leest hij blijkbaar mijn blog (lang leve google translate) en heeft daar zijn nummer achtergelaten en zo zijn de eerste contacten na jaren ontstaan. Bijzonder toch?

Trillende handen, knikkende knieën.

Het was een emotioneel weerzien.

Vrij-mi-bo.

Hij was nog maar net vertrokken en ik had me weer bij de kinderen gevoegd of oud collega Wilma en haar man José waren bij de beachclub aangekomen. Ook zij maakten kennis met de kinderen, Sven kenden ze al van de vorige keer en na een kort praatje zochten we (opnieuw) een plekje op het terras. Even later sloot ook Manja en Sabine aan en bestelden we allemaal een lekker wijntje. Zo hadden we ineens een vrij-mi-bo op Tenerife in plaats van in Haarlem. Zo leuk! Omdat ik door het bezoek van Josué nog niet gegeten had, bestelden we wat nacho’s om de honger een beetje te stillen. Niet erg hoor, want ik had date-night met de meiden en we zouden samen uiteten gaan. De jongelui waren al lang en breed vertrokken, toen wij een tweede drankje bestelden. Gelukkig wordt het daar pas tegen zeven uur donker en wat frisser, dus we zaten prima en het was heel gezellig om samen te zijn.

Eten met de meiden.

Sabine en Manja brachten me naar het appartement waar ik een korte douche nam en me mooi kon maken voor de avond, terwijl zij zaten te wachten aan de keukenbar. Ik deed mijn groen-witte jurk aan die ik een jaar geleden speciaal voor deze vakantie had gekocht, maar uiteindelijk bij het afscheid van ons mam gedragen heb. We hebben heerlijk gegeten in het restaurant van Juan (de man van Manja), waar we met mama tien jaar geleden hebben genoten van ons kerstdiner. El Rincon de Arroz in Los Cristianos, een aanrader als je van luxe en lekker eten houdt. Julia – dochter van Sabine – en Jimmy, haalden ons op en zouden mij een gooi geven richting de bar waar de kinderen waren.

Tijdens het videobellen zag ik dat ze het wel heel erg naar hun zin hadden…🥳

Ze bleken gezellig in een Engelse (of Ierse) Pub vlakbij te zitten. Een tent waar ik zelf nooit zou komen, maar misschien daarom des te leuker. Sven kwam ons tegemoet lopen omdat ik geen idee had welke kant ik op moest en vroeg of de anderen ook zin hadden in één afzakkertje. Met lichte tegenzin wilden ze wel één drankje doen… Nou, ik kan je vertellen dat het een super gezellig avondje werd, waar eerst Joos en Rick en later Sabine en ik gewoon karaoke hebben gezongen. Niet uit vrij wil hoor, ‘Lynn de verschrikkelijke’ had ons aangemeld met ‘Paradise by the dashboardlight’. Kneitervals, haha. Vaya desastre, dat nummer duurde ruim acht minuten. Madre mia! Er kwam geen einde aan. Arme toehoorders. 🙉 Het bleef nog lang onrustig is Playa…

Al norte

Ik brand deze kaars, een lichtje voor jou, omdat ik aan je denk, omdat ik van je hou.🕯️

Door de kleine straatjes en langs de wandelboulevard gingen we op zoek naar een leuk restaurantje voor de lunch.

Deze keer waren de meningen verdeeld en liepen we in eerste instantie een beetje achter elkaar aan. Wat de ene leuk vond, was voor de ander een totale no-go. Tja, dat heb je als je met meerdere bent. Moe, hongerig (hoe is het mogelijk na zoveel etentjes?) en ietwat geprikkeld van het zoeken, belandden we uiteindelijk op een gezellig terrasje, waar we een spelletje kaarten (shithead?) speelden en genoten van werkelijk heerlijke tapas. We konden er weer even tegen.

Vrolijk gingen we verder richting het einde van de boulevard waar surfers spectaculaire trucs uithalen. Onderweg werd ik met rolstoel en al even in het zonnetje geparkeerd, omdat de kids wilden shoppen. Ik vond het prima en zat lekker met mijn koppie in de zon. Kwamen ze terug met een cadeautje voor mij. Een prachtig kettinkje met een soort druppelhanger. Echt superlief! Overal op de promenade stonden straatartiesten, van straatmuzikant tot standbeeld. In stilte zittend op de rand van het strand, met de zon die langzaam zakte, keken we naar de bodyboarders die vermakelijke stunts uithaalden op de hoge golven. Waanzinnig! Weer zo’n geluksmomentje.

Aan alles komt een eind

Het laatste avondmaal.

Adios! Oftewel Adieu zoals André Rieu zijn concert afsloot.

Adios!

Spreuk van de dag

Never go in search of love,
go in search of life,
and life will find you the love you seek. ❤️
#strongwomanvibes