Handbiken

De Handbike Dag Kennemerland werd afgelopen zondag georganiseerd bij Wielerverenging de Kampioen in Spaarndam.

Onlangs kreeg ik de vraag van mijn nicht of ze overal in het land zo actief zijn met rolstoel- en aangepast sporten. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee. Wat ik wel weet is dat Haarlem in samenwerking met Uniek Sporten en Sport Support hard aan de kar trekken, om hier lokaal meer aandacht voor te vragen. En ja, aangezien ik graag van alles wil ‘beleven’ en hierover schrijf (en jullie het dus lezen) staat onze stad er goed en redelijk ‘inclusief’ op! Graag gedaan gemeente Haarlem!  ????

Het was prachtig weer en ik vertrok in mijn uppie op de fiets naar Spaarndam.

Heerlijk om langs het Spaarne te rijden, dat vol lag met gezellige bootjes en watersporters. De terrasjes in de stad puilden uit en iedereen genoot zichtbaar van het zomerse weer. Na een mooie route langs het water en door het pittoreske Spaarndam, kwam ik na ongeveer een driekwartier biken aan bij HSV de Kampioen. Eén van de oudste wielerverenigingen van ons Nederland. Deze club vierde zelfs in 2015 haar honderdtien jarig bestaan. Wow! De locatie kende ik wel, omdat daar vroeger restaurant La Ronda (??) zat, waar we wel eens gegeten hebben. Het daarachter gelegen terrein van de wielervereniging was mij echter nog onbekend. Gelukkig stonden er overal vlaggen van Uniek Sporten, zodat ik wist waar ik precies moest zijn. Direct bij de ingang kwam ik al twee bekenden tegen; Sandra en Dennis, die zich beiden hadden ingezet om dit event mogelijk te maken.

Van haantjes gedrag word ik spontaan kippig. Lintje

Samen met hen stak ik de baan over, waar de rest van de handbikers (in spé) al bij elkaar zaten. Heliomare Sport was vertegenwoordigd en samen met RD Mobility, die zich met name richt op de actieve rolstoelgebruiker, hadden zij niet alleen hun kennis, maar ook materiaal meegenomen om uit te proberen. Met een zonnebril op mijn kop, sloot ik een beetje kippig aan bij de groep. Ik groette een lotgenoot alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij daar was, maar ik kan je vertellen, dat was het niet. Ik zette mijn bril af en toen realiseerde ik me dat ineens. Het was Peter die onlangs zijn been verloor aan kanker en net als ik, als eenbenige door het leven gaat. Dat schept een band en daarom had ik hem afgelopen week nog bezocht in Wijk aan Zee. Wat een bikkel, op weekendverlof zijn en dan ook nog meteen een kijkje komen nemen bij deze clinic. Ambitieus! Toen ik verder rond keek, zag ik veel meer bekende gezichten. Kippig dus. Ik. ????

Geert Schipper

Pro ParaTriatleet en handbiker.

Geert Schipper, die in het midden zat, herkende ik wel meteen. Ook met zonnebril op. ???? Ik had hem in 2016 ontmoet tijdens de Heliolympics, waar mijn toenmalige werkgever Rabobank hoofdsponsor was. Het was een 14-daags sportevenement georganiseerd door Heliomare om sporten voor jong & oud met een beperking te promoten, omdat zij geloven dat er voor iedereen een passende sport of bewegingsactiviteit mogelijk is. Op diverse plekken in Noord-Holland kon men kosteloos deelnemen aan activiteiten als suppen, zeilen, wandelen, tennis, boccia, klimmen, atletiek en diverse zaalsporten. Ik was coördinator van een team vrijwilligers vanuit de Rabobank en wij hielpen destijds bij een sportdag in Beverwijk, waar Geert de ‘olympisch vlag’ hees. Hij herkende mij overigens niet, maar ja, toen had ik natuurlijk nog gewoon twee benen en tien tenen… ???? En oh ja, we hebben nog wat gemeen; wij staan beiden in het inspiratieboek Overwinnen van Femke Oepts. Zou ik bijna vergeten! ????

Deze sportman komt van ver.

Geert stelde zichzelf voor en deelde zijn verhaal. Al snel hingen we aan zijn lippen. In 2004 liep hij ‘per ongeluk’, zoals hij zo mooi vertelde, een incomplete dwarslaesie op bij een vliegtuigongeluk. Heftig. Een intensief revalidatietraject volgde. Ook in Heliomare. Sindsdien is hij bijzonder actief binnen diverse aangepaste sporten en dat heeft hem geen windeieren gelegd. Hij heeft van zijn hobby zijn werk weten te maken. Wie wil dat niet? Toen hij met zijn beperking moest gaan leven, viel het hem op hoe weinig sportieve mogelijkheden er waren voor mensen met een handicap. Extremere uitdagingen waren er al helemaal niet. Waarom niet juist die dingen doen die mensen niet direct verwachten van iemand met een beperking? Hij sprong in dat gat en heeft de stichting SportisLeven opgericht. Hij organiseert sportieve activiteiten voor mindervaliden die ‘zon, wind, water en sneeuw’ gerelateerd zijn. Mooi hè? Ik zag in zijn rijtje ook quad rijden en blokarten staan, dat lijkt me ook echt te gek! ????

Parcours verkennen.

Na het indrukwekkende verhaal van de triatleet, was het tijd om zelf de baan op te gaan. Ik koos voor de Top End Force-3. Een geweldige handbike, compleet met 27 versnellingen, performance wielen en Shimano componenten. Niet dat het mij wat zegt allemaal hoor, maar het blijkt de perfecte fiets. Om een beetje recht te kunnen zitten, moest mijn eigen rolstoelkussen en het extra kussen als bilondersteuner, overgeheveld worden. De beensteun en de rugleuning werden op mijn lengte afgesteld en de versnellingen kort uitgelegd. Daar ging ik, de wielerbaan op. Geen idee hoe het parcours gereden moest worden, dus ik hield de buitenste baan maar aan. Het was er prachtig! Terug bij start bleek dat de korte route van anderhalve kilometer te zijn. Nu was ik aan mezelf verplicht ook de lange afstand een keertje te rijden en deed dat samen met Sandra, een ervaren biker die het parcours kende.

Over een rondje van 3,19 kilometer op pure armkracht deed ik vijftien minuten.

Het was leuk, maar ook best pittig. Deze fiets had geen knopje voor ondersteuning. Toch vond ik dat we best hard reden. Gelukkig stonden (zaten ????‍????) er andere mensen klaar om de lage handbike te testen. Prima, want ik zou ook nog naar huis moeten fietsen. Na het maken van een paar foto’s, wilde de redacteur van het Haarlems Dagblad ook nog wat vragen stellen. ‘Je mag alles vragen, behalve mijn pincode’, grapte ik. Natuurlijk heb ik ook nog even het aangepast badminton bij Duinwijck benoemd. Je bent ambassadeur of je bent het niet. ???? Als afsluiter heb ik nog een tijdje met Geert zitten kletsen. Ook weer zo’n leuke spontane en vriendelijke gast, die ook nog eens van alles uitdeelde. Zo kreeg ik een wielerjasje van het Oranje Peloton. Zou dit een stille hint zijn, dat ik moet gaan fietsen…?

Revalidatie

Magazine Leven

Afgelopen week viel het ledenmagazine ‘Leven’ van Patiënten Platform Sarcomen op de deurmat. Voor deze editie had ik zelf een stuk mogen schrijven over mijn revalidatietraject. Natuurlijk krijg je als opdracht mee, wat het maximale aantal woorden is en hoeveel foto’s erbij geplaatst gaan worden. Nu had ik hiervoor in juni al een fotosessie gedaan bij Heliomare met fotograaf Andrea Roell, maar ik had geen proefdruk ontvangen en was reuze benieuwd welke beelden ze uiteindelijk gekozen hadden. Bij het openen van het blad zag ik mijn artikel op pagina 28 t/m 31. Er waren twee oudere foto’s geplaatst (samen met mijn prothesemaker) uit mijn klinische opname, en één nieuwe met het revalidatiecentrum, where the magic happens, op de achtergrond.

Schrijven is schrappen, maar laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn…

Kritisch las ik mijn eigen artikel, hopende dat er geen gekke fouten in zouden staan. Natuurlijk dubbelcheck ik altijd alles, maar schrijven maakt ook blind, dus er kan altijd een spelfoutje onopgemerkt zijn gebleven. Redelijk tevreden over mijn eigen werk, bladerde ik verder. Ineens schrok ik en bladerde snel terug naar mijn artikel ‘Revalidatie is topsport’. Mijn ogen gingen razendsnel over de regels en mijn vage vermoeden klopte. Het stukje van mijn revalidatiearts Irene Newsum was niet opgenomen in het magazine. Ow…wat lullig! ???? Ik had per mail wat vragen gesteld die zij netjes beantwoord had en ik had zelfs haar stukje ter goedkeuring voorgelegd. De eindredactie die eerder akkoord was gegaan met het overschreden aantal woorden, had wel degelijk wat geschrapt in mijn tekst. Jammer. Niets meer aan te doen. Ik wacht nog even op een reactie, maar bij groen licht zal ik het volledige artikel, inclusief de woorden van de revalidatiearts, in mijn blog publiceren. Als goedmakertje en als pleister op de zere wond. ????

Wist je dat revalidatiecentrum alweer 90 jaar bestaat?

De opening van Heliomare was in 1932, als sanatorium voor tuberculose patiënten. De officiële toekenning als revalidatiecentrum was in 1958. De naam Heliomare is trouwens gebaseerd op de locatie in Wijk aan Zee. Helios betekent namelijk ‘zon’ en Mare betekent ‘zee’. Mijn favoriete afdeling ‘Heliomare sport’ startte in het jaar 2000. Het 90-jarig jubileum zal gedurende dit lustrumjaar uitgebreid gevierd worden, maar geen idee of er ook een feestje of sportdag komt voor oud revalidanten. Dat zou wel super leuk zijn, toch?! Bij deze doe ik een open sollicitatie voor het organisatiecomité! ????

Spreuk van de dag ????

Als elke zonnestraal
je glimlach kust
Met haren dansend
in de wind
Dan weet je dat
je ergens bent
Waar geluk
je hart weer vindt
Fem.