Het was nog druk in huize Moerkerk, toen mijn taxi voor de deur stond vanochtend. Lynn was zich nog aan het voorbereiden op haar laatste toets (wiskunde) van de proefwerkweek en op haar eerste werkdag. Jawel, de ‘Stinkende Emmer’ oftewel ‘het Wapen van Kennemerland’ krijgt er een Moerkerkje bij. ???? Vandaag staat zoonlief in de keuken en zorgt ons Lynn voor de gasten op het terras. Hoe leuk is dat? Nog ff en we nemen de toko over…ik zoek tzt ook nog een baantje…????

Mijn ‘werkweek’ begon vandaag weer. Ik was mooi op tijd en had dus ruimte om mijn dag in Wijk aan Zee te starten met een kopje koffie, buiten in het zonnetje. Heerlijk!☕️☀️

Mijn eerste therapie was de amputatie loopgroep. We zijn allemaal op onze eigen manier fanatiek en we hadden dan ook onze benen al ondergebonden voordat de therapeuten er waren. ???? We besloten met de groep naar buiten te gaan. Om revalidanten uit te dagen tot bewegen en sporten en ze te ondersteunen tijdens hun therapie in de buitenlucht zijn er een aantal zeer gebruiksvriendelijke fitnesstoestellen buiten in de voortuin van het revalidatiecentrum geplaatst. Zo konden wij lekker ‘buiten spelen’ tijdens onze therapie. Natuurlijk zocht ik ook een leuke uitdaging op! ????

[wpvideo Dvq0OVo3 ]

Meteen bij binnenkomst deed ik mijn prothese weer af en scheurde ik door naar de fitnesszaal. Het was redelijk rustig en kon ik ongestoord mijn oefeningen doen. Kortom hard werken en zweten. ???? Toch is een uurtje net iets te kort. Als ik al mijn oefeningen goed wil doen, heb ik zeker vijfenzeventig minuten nodig. Maar ja, die tijd had ik niet, dus heb ik bepaalde apparaten maar overgeslagen. Nu kon ik vanuit de fitness meteen een broodje gaan halen in de Orangerie. Deze keer nam ik het broodje mee naar het terras bij de hoofdingang en heb ik samen met een collega revalidant gezellig geluncht. Om één uur had ik fysio dus deed ik mijn prothese weer aan. Eerst hebben we met de bal overgegooid, terwijl ik los in de loopbrug stond. Daarna hebben we een shuttletje geslagen ????, wat best spannend was op mijn prothese. Een stapje naar voor, achter of opzij brengt mij meteen uit evenwicht. Hmmm….???? Voor de zekerheid ook maar weer eens geoefend hoe ik met mijn prothese naar de grond kom, maar belangrijker nog, hoe ik weer tot staan kom.????Het lopen gaat goed, echt goed, maar de pijn neemt eerder toe dan af. Daar baal ik natuurlijk ontzettend van. Het liefst wil ik het been de hele dag door kunnen dragen, maar geloof me…dat is niet te doen. De prothese drukt enorm op het gecreëerde zitbot/ schaambot, dat precies daar de druk opvangt van het been en de beweging van het lopen. Het voelt als een hele dikke blauwe plek op het ‘schaambot’. Er zit geen ‘kussentje’ vet of zacht weefsel tussen. Het is de huid die meteen over het bot zit. Hoe kunnen we dat verminderen en dus verbeteren? ???? De prothesemaker heb ik hierover aangesproken en nogmaals gevraagd mee te denken in een mogelijke oplossing. Dat is en blijft precies zijn uitdaging….????

Alle medewerkers van Heliomare ontvingen vandaag het personeelsmagazine ‘H’, waarin het interview is opgenomen met de prothesemaker Cor en mij. Ik weet nog niet of ik het interview mag posten op mijn blog, maar deze foto mocht ik wel plaatsen.

Fotograaf Ron Pichel

In de middag mocht ik sinds weken weer eens op de handbike. Met mijn nieuwe ‘loopwheels!’ Dit om de wielen uit te proberen en te kijken of het de fantoompijn tijdens het handbiken minder getriggerd wordt. Maar zover was het nog niet. Eerst moesten de loopwheels op een andere rolstoel gezet worden, die een handbike aankoppel-systeem had. Twee sportinstructeurs zijn aan het sleutelen gegaan, zonder succes. Er zat niets anders op dan naar de mannen van de afd. Revalidatie Techniek (RT) te gaan. Met een fysiotherapeut en de twee stoelen ging ik naar beneden. Gelukkig maakte één van deze jongens even tijd voor mij en zette de wielen, met de nodige hulpmiddelen, om. Vervolgens snelde ik, in de aangepaste stoel, terug naar de sporthal, koppelde de handbike aan en ging met de instructeur op pad. Heerlijk was het om te fietsen. De duinen nog even mooi als altijd en ook nu liepen her en der Schotse Hooglanders over het fietspad. ????

We reden een rondje ‘Kruisberg’ en na circa vijfenveertig minuten kwam ik pijnvrij aan bij Heliomare. ???? Zouden de wielen echt dat doen, wat ze beloven te doen? Ik durf het bijna niet te geloven. Hobbels voelen namelijk nogsteeds als hobbels en niet als glad asfalt… Het lijkt ons goed om het deze week nog eens te testen. Dus als het lukt, stap ik woensdag nog een keertje op de fiets. Fingers crossed ????????, want ik hoop echt dat het werkt!

Ik ging weer langs bij de RT, waar ze de loopwheels weer terug plaatste op mijn huidige rolstoel. Snel een glaasje water en mijn been opgehaald om buiten op mijn taxi te wachten. Het busje was iets te laat, maar dat vond ik nu niet zo erg. Ik zat in de zon te praten met een revalidant die ‘niet aangeboren hersenletsel’ had. Pffff…dat was ook een heftig verhaal. Op zo’n moment denk ik; Ils count your blessings, het kan altijd erger. En zo is het!✨

Vandaag is mijn zus jarig en zij vierde dat met de familie. Helaas kon ik er nog niet bij zijn, omdat de afstand vooralsnog te ver voor me is. Toch hoop ik op korte termijn de rit te kunnen maken en van het beloofde taartje te kunnen smullen. ????????

Uit een doosje vol kracht????

Kracht komt niet van overwinning. Je beproevingen ontwikkelen je krachten. Door moeilijkheden heen gaan en niet opgeven: dat is kracht.✨