Fasten your seatbells en pak gerust even een kopje koffie of thee of iets anders. Ik heb namelijk de ideale bloglengte ruimschoots overschreden en vraag daarmee misschien (te)veel van je kostbare tijd. Toch kon ik niet stoppen met schrijven, sorry, sorry, sorry… Maar als jullie net zo genieten van het lezen als ik heb gedaan op de dag zelf, zullen jullie mij vast en zeker vergeven. ????

Wij verschillen in leeftijd, maar het gemis is het zelfde.

‘Vanmorgen lag er in de brievenbus een brief van mijn vriendin uit Vogelenzang. In de envelop zat een uitgeknipt stuk van de krant van 3 maart, wat over jou gaat en Heliomare. Mijn vriendin dacht, dat moet ik Fien opsturen. Ik las mijn eigen verhaal. Helaas heb ik nooit revalidatie gehad.’

De mail die ik ontving van Fien van der Zwan, naar aanleiding van het artikel in het Noord Holland Dagblad raakte mij meteen. Fien is 73 jaar, 50 jaar gelukkig getrouwd met Jan en heeft twee kinderen van mijn leeftijd en maar liefst zes kleinkinderen. Wat een rijkdom! Zij verloor haar volledige linkerbeen (hemipelvectomie) toen zij 29 jaar was, nu 44 jaar geleden. De kinderen waren toen pas 5 en 6 jaar oud. Hoe anders was het toen ten opzichte van nu? Ik was ontzettend nieuwsgierig naar haar verhaal en daarom besloot ik na wat mailtjes te hebben gewisseld een bezoekje te brengen aan mijn lotgenoot in Westervoort. Of all places.. ????

Tussen de druppels is het droog.

Bij het openen van het gordijn zag ik dat het weer nog niet was omgeslagen. Het was stormachtig, nat en grijs buiten. Bah, weer zo’n dag. Ik keek in mijn kledingkast en dacht, als het zonnetje het laat afweten vandaag, zorg ik wel voor wat vrolijkheid en zocht een kleurig fleurig nieuw jurkje uit. Deze dag zou ik voor het eerst als Ilse2.0 een bezoekje brengen aan mijn schoonzus en zwager in Elst en daarna doorrijden naar mijn nieuwe ‘mail vriendin’. Met de rolstoel achterin en Leggy op de achterbank reed ik eerst naar het tuincentrum om bloemen te kopen. Daarna begon de lange tocht richting Arnhem. Onderweg kreeg ik van alles op mijn dak; sneeuw, hagel, regen en als kers op de taart kwam waarschijnlijk door het wisselvallige weer er een flinke dosis fantoompijn bij, ook vanwege de lange zit. Gelukkig piepte de zon soms tussen het dikke wolkendek door, waardoor het er buiten een stuk gezelliger uitzag.

Aangekomen in Elst zag ik mijn schoonzus voor het raam staan zwaaien.

Voordat ik uitgestapt was, stond Annet al met een paraplu naast de auto. Hupsend op mijn krukken ging ik met haar mee naar binnen. Er stond een statafel in de huiskamer, speciaal voor mij neergezet, zodat ik na de lange rit even kon staan en mijn rug en been kon strekken. Lief. Maurice was ook thuis en samen hebben we gezellig geluncht en bij gekletst. De tijd vloog en ik liep uit op mijn vooraf bedachte planning. Iets voor tweeën vertrok ik uiteindelijk richting Westervoort, een kleine twintig kilometer verderop.

In gesprek met Fien

‘Het bordje niet inrijden negeren. Ruime plek om te parkeren. Wij kijken naar je uit!’

Dat stond in de laatste mail van Fien. Natuurlijk reed ik in het dorp eerst verkeerd, hoe kan het ook anders? ???? Ik was al twee kleine doodlopende straatjes ingereden, maar geen Fien te zien. Ineens zag ik een man staan op de hoek van een klein straatje naast de kerk. Zou hij op mij wachten? Ik reed erheen en deed mijn raampje open. ‘Bent u Ilse Moerkerk?’ vroeg de man vriendelijk, ‘dan mag u met mij mee‘. Hij liep voor de auto uit, terwijl er precies op dat moment grote hagelstenen naar beneden vielen. Arme man. Aan het eind van het straatje zag ik het huis staan wat ik herkende van Google Streetview. Fien kwam in de rolstoel naar buiten en begroette mij hartelijk, ze werd zelfs emotioneel toen ze mij zag en slikte haar tranen weg.

Bij binnenkomst zag ik het krantenartikel met mijn foto op de koelkast hangen.

Het was overduidelijk, ik was enorm welkom hier. De hele tafel lag vol met fotoalbums, boeken en krantenknipsels. Blijkbaar had ik zoveel los gemaakt bij Fien, dat ze alles over haar leven met een amputatie van de afgelopen 44 jaar bij elkaar had gezocht. Speciaal voor de gelegenheid had ze een appeltaartje gekocht, die ik natuurlijk niet kon afslaan. Enthousiast begon ze te vertellen over haar leven, de tegenslagen en de kracht van haar gezin. Ik luisterde aandachtig en al snel bleek dat we vele overeenkomsten hadden.

Het allermooiste van dit alles is dat zij zoveel jaar na het verliezen van haar been nog springlevend is. Dat geeft mij goede moed en heel veel hoop!

Haar verhaal begon in november 1976, toen ze op consult ging bij de huisarts vanwege een verdikking in haar linker lies. De arts stuurde haar naar huis omdat het zou gaan om ‘een wondje aan de grote teen’ (????) waardoor de klier in haar lies was opgezet. In januari was de klacht nog niet verholpen en stuurde de huisarts haar door naar de orthopeed. Deze concludeerde hetzelfde; ‘Het is een wondje aan uw grote teen mevrouw, die de zwelling in de lies veroorzaakt‘. Fien wist dat daar het probleem niet zat en uiteindelijk besloot de chirurg dan maar de verdikte klier te verwijderen. Op 10 april 1977 werd ze in het ziekenhuis opgenomen en een dag later op de OK zag een orthopeed in opleiding een tumor onder de klier, zo groot als een tennisbal. Er werd een biopt gedaan (ik weet hoe verschrikkelijk pijnlijk dat is) en naar drie verschillende ziekenhuizen gestuurd voor onderzoek. De uitslag was keihard; een chondrosarcoom, kanker dus. Dezelfde agressieve kwaadaardige tumor als die ik heb gehad en haar volledige been, heup en bekken moesten worden geamputeerd. Dat gebeurde uiteindelijk op 8 juni van dat jaar.

Mien en Leggy ????

De eerste protheses waren een ramp, de zoektocht werd een hele onderneming.

In die tijd was een hemipelvectomie zeer zeldzaam (nu nog steeds trouwens), maar Fien wilde graag iemand spreken die hetzelfde had als zij. Een lotgenoot. Zij kwam, vier jaar later (1983) uit bij Lenor Madruga een Amerikaans fotomodel, die als één van de eersten een hoge prothese had waarmee ze goed uit de voeten kon (leuke woordspeling ????), wereldwijd lezingen gaf en het boek schreef; Waar een wil is… Via een crowdfundingsactie haalde Fien met haar dorpsgenoten geld op om samen met haar man naar Amerika af te reizen voor een ontmoeting. Ik mag dus niet klagen over het ritje naar de Betuwe. ???? Daar ontmoette zij ook de prothesebouwer van Lenor, maar kwam er al snel achter dat een prothese onbetaalbaar zou zijn. Twee jaar later ontmoette zij in Ottawa (Canada), getipt door Lenor, Tony van der Waarde, een van oorsprong Nederlandse prothesemaker die Fien van een prachtig functioneel been voorzag. Voor een groot deel bekostigd uit het eerder ingezamelde geld.

Het grappigste vond ik wel dat ook Fien haar prothese een naam had gegeven; Mien. Zo leuk! Ze heeft 27 jaar kunnen lopen met de verschillende versies van Mien (Mien 1, Mien 2, Mien 3 en Mien 4 ????) en heeft met haar prothese, nets al ik nu, veel meegemaakt. Met al haar avonturen kan ze een boek vullen en dat is dan ook haar plan. Een boek schrijven. De titel is er al, nu nog 44 jaar anekdotes en verhalen toevertrouwen aan het papier en bundelen tot een boek. Sinds februari 2008 kan zij door omstandigheden niet meer lopen met Mien en dus zat er gisteren geen ontmoeting in tussen Leggy en Mien 4. Heel jammer, want dat had ik echt ontzettend leuk en interessant gevonden.

De Benen Nemen

We hebben meer gemeen dan vooraf gedacht. We zijn levenslustig, positief en houden van badmintonnen, zwemmen, fietsen (ik op de handbike, Fien op een driewieler) en schrijven alle twee. Fien heeft meegewerkt aan een boek geschreven door Els Cats; De Benen Nemen. Het hoofdstuk ‘De bezige bij’ ????  is door haar geschreven. Die titel komt voort uit haar vroegere werk als bezigheidstherapeute, waar ze alle handwerkjes voor de bewoners moest afwerken. De opbrengst van dit boek gaat naar Stichting de Benen Nemen, een stichting die hulp biedt aan kinderen met een beenamputatie in ontwikkelingslanden. Een heel mooi initiatief. In een ver verleden heeft ze deelgenomen aan het programma Vinger aan de Pols van Ria Bremer en heeft ze daarmee een kijkje gegeven in haar leven als amputado. Daarnaast heeft ze vaak lezingen gehouden door het hele land om lotgenoten te steunen, kortom…we hadden een hoop te bespreken. Sterker nog, het is onmogelijk om alles op te nemen in dit blog, maar geloof me, we hebben veel gelachen en zijn nog lang niet uitgesproken.

Hier niet zwemmen hoor! Hier zwemmen haaien… ze hebben net het been van mijn moeder afgebeten… ????

Dit is één van de grappige anekdotes die ze mij vertelde. Haar kinderen gingen met haar zwemmen in de zee en vonden het helemaal niet leuk dat iedereen op het strand zat te kijken (ook dat herken ik als geen ander ????), dus de oplossing van de haai was snel bedacht. Heerlijk, die humor! We hebben niet alleen de hele middag zitten kletsen, ik kreeg ook een rondleiding door het huis en trots vertelde ze wat haar man allemaal gemaakt had, waardoor hij het huis voor haar zo toegankelijk mogelijk maakte. Ook ontwikkelde hij een speciaal pedaal voor haar driewieler en de tandem waar zij samen tochtjes op maakten. Nu gebruikt ze grotendeels haar rolstoel om zich in huis, al trippelend (zo heet dat als je met één been afzet op de grond om te rollen), voort te bewegen en voor buiten heeft ze een scootmobiel.

Jij en ik gaan later als we héél oud zijn een tweepersoons scootmobiel kopen en lekker rellen in het bejaardenhuis.

‘Heb je ooit met een scootmobiel gereden?‘ vroeg Fien vrolijk. Euh, nee. ???? Kom, dan gaan we naar buiten en mag je een stukje rijden. Ik huppelde achter de rolstoel aan richting de schuur. Trots liet ze haar voertuig zien en zei dat ik er op mocht gaan zitten. Jan hielp en draaide de zitting, zodat ik zonder probleem kon plaatsnemen. Ik kreeg een kussentje om onder mijn rechterkant te proppen tegen het omvallen. Fien stak de sleutel in het contact en startte de motor. Help! Ga ik nu echt rijden? Ze zette de snelheid op standje ‘slak’ en legde uit hoe het werkte. Ik mocht dat ding dus achteruit de schuur uit rijden. Doodeng! Ik was natuurlijk weer bang dat ik dwars door de muur zou knallen, maar heel langzaam (slakker dan slakst ????) rolde ik de schuur uit. Ze schakelde hem door naar zijn vooruit en mocht ik langs hun auto de straat oprijden. Jeetje…durven ze mij dit echt toe te vertrouwen? Heel voorzichtig gaf ik gas en manoeuvreerde ik de scootmobiel langs de auto. Op straat durfde ik iets meer gas te geven, maar was toch blij dat Jan naast mij mee liep. Eerlijk? Ik vond het echt hartstikke leuk, maar wil er zelf pas aan geloven als ik de 70 gepasseerd ben.

Alles is familie

Nu was het mijn beurt om te shinen met Leggy.

Toen ik de scootmobiel weer veilig in de schuur had geparkeerd, wilde ik Leggy, die nog steeds braaf op de achterbank lag, laten zien. ‘Zal ik haar mee nee binnen dragen‘ vroeg Jan. Nee hoor, ik doe hem wel bij de auto aan. Zo gezegd zo gedaan, terwijl ik mijn jurk omhoog deed om het korset om mijn middel te bevestigen, begon het keihard te hagelen. Zucht, nee niet weer een bui op mijn kop! ???? Jan en Fien vluchtten naar binnen, terwijl ik probeerde snel Leggy aan te doen. Dat lukte niet echt, waardoor ik nat werd en het korset niet strak genoeg had getrokken, waardoor ik moeizaam naar binnen liep. Ze keken hun ogen uit, want Leggy was toch echt een hele andere versie dan Mien.

Trots.

Niet veel later kwam de dochter binnenlopen, om kennis te maken met mij, een lotgenoot van haar lieve moeder. Het was leuk om haar te zien en spreken en dat leek geheel wederzijds. De (klein)kinderen zijn trots op hun moeder en oma en hebben haar handicap vanaf dag één geaccepteerd. Mooi hoe dat gaat. Ook ik ben trots op Fien en heb enorm veel respect voor haar, omdat ze ondanks alle tegenslagen zich al 44 jaar staande weet te houden op één been. Heel krachtig! Het was inmiddels vijf uur geweest, tijd om afscheid te nemen. Moe maar voldaan en met een hoofd vol mooie verhalen reed ik terug naar Haarlem. Ik werd enthousiast uitgezwaaid, nadat ik een tas met knipsels, een zelfgebreide bedsok en de twee boeken cadeau had gekregen. Wat een lieve mensen. Het was een bijzondere middag, een met een gouden randje, en ik weet zeker dat we elkaar zo af en toe een berichtje zullen sturen, want gedeelde smart, is halve smart!

Breaking news

Ons Lynn is geslaagd voor haar rijbewijs!! Jihoe!!

Lieve Lynn,
Van alles en iedereen om me heen, echt van allemaal, ben ik vandaag het meest trots op jou en jouw mijlpaal.???????????????? Ik wens je vele veilige kilometers!

Spreuk van de dag

Onderstaande spreuk is het motto van Fien, een hele mooie en o zo waar.

Zeil op de wind van vandaag,
de wind van gisteren brengt je niet vooruit.
De wind van morgen blijft misschien wel uit.
Zeil op de wind van vandaag.