Vertrouwen is goed, controle is beter.

Ondanks dat ik woensdag weer voor een MRI controle naar het LUMC moest, had ik de nacht ervoor redelijk goed geslapen. Waarschijnlijk dankzij de Acces Bars behandeling van dinsdag. ???????? Omdat het deze keer een controle-scan betrof en geen gesprek met de arts, hoefde manlief niet mee en ging ik dus voor het eerst (toch? ????) als Ilse2.0 alleen naar het ziekenhuis. Frank had de rolstoel al achterin de auto gezet, dat scheelde voor mij weer een hoop gedoe. Met een tasje gevuld met de gezondheidsverklaring en een lunchpakketje, vertrok ik met ‘me, myself and I, naar Leiden.

Het gespannen gevoel in mijn buik, is te vergelijken met het gevoel dat je hebt bij een allesbeslissende eindtoets, maar dan maal duizend.

De autorit verliep soepel en ik arriveerde ruimschoots (lees, veel te vroeg ????) op tijd bij het LUMC. Bij de invalidenparkeerplaats moest ik bij de slagboom stoppen en via de camera van de intercom mijn invalideparkeerkaart laten zien. Dat punt vond ik erg spannend, want als ik maar niet per ongeluk gas zou geven in plaats van te remmen en dwars door de slagboom zou vliegen. ???? Bewust hield ik mijn voet op de rem, deed het raampje open en wilde de knop voor de intercom indrukken. Grrr… ik stond er net iets te ver vandaan en moest het portier open doen, om half uit de auto hangend de rode knop in te drukken. Alle alarmbellen van de auto gingen af, omdat de motor nog draaide en de deur open was. Ja duh, dat wist ik ook wel, ???? ik schrok me kapot! Uiteindelijk wist ik de knop in te drukken en moest mezelf overstrekken om het kaartje te kunnen pakken. Daarna ging de slagboom open en kon ik, nadat de voetgangers het zebrapad waren overgestoken, voorzichtig doorrijden. ????

Ik koos een plekje en parkeerde de auto. Balancerend op mijn linkerbeen, haalde ik de rolstoel, volgens het bekende ritueel, uit de achterbak; met het liftje tilde ik de stoel ietsje omhoog, gooide de beschermhoes over de bumper, draaide de stang naar buiten, liet de stoel zakken, haalde de haak eraf, klapte de rugleuning terug en legde het rolstoelkussen erin. Voordat ik de achterklep met het knopje kon sluiten en kon gaan zitten, flikkerden de krukken (natuurlijk ????) ook nog op de grond en even later het lunchtasje, waardoor ik al springend mijn spullen bij elkaar moest rapen. Ik had het bloedheet. ???? Goed, toen ik eindelijk zat, zette ik mijn krukken achterop, het mondkapje op en rolde ik naar de ingang van de corona-tent.

Het LUMC hanteert strikte maatregelen om de zorg zo goed mogelijk te laten verlopen en zijn bedoeld om het risico op besmetting zoveel mogelijk te voorkomen.

Bij de corona-tent werd mij gevraagd of ik de COVID-19 vragenlijst had ingevuld waarop ik, na mijn bevestigende antwoord, verder mocht rollen. Voor de draaideur werd mij gevraagd of ik op bezoek kwam of een afspraak had en of ik klachten had. Nadat ik zei dat ik een scan had en geen symptomen mocht ik verder rollen. Binnen in de centrale hal kon ik mijn handen desinfecteren, daarna volgde weer een balie en hier stelde de medewerkster opnieuw dezelfde vragen als hiervoor. Toen dat allemaal klaar was, moest ik mij nog ‘even’ aanmelden bij de aanmeldzuil iets verderop in de hal, waar ik nogmaals dezelfde vragen moest beantwoorden. Als ze nu nog niet weten dat ik binnen ben voor een controle en GEEN klachten heb….????

Met de lift ging ik naar de vierde etage en meldde mij, met mijn dagticket, bij de aanmeldzuil. Gelukkig werd het ticket geaccepteerd en mocht ik door naar wachtkamer 1 van de MRI-scan. Het was best druk, maar tot mijn verbazing werd ik redelijk snel opgeroepen. Omdat de deur van de kleedruimte te smal is voor een rolstoel, mocht ik via de brede deur naar binnen. Een vriendelijke verpleger wees mij een kamertje, waar ik mijn sieraden, jas, tas en BH mocht achterlaten. Na een sanitaire stop werd het infuus geprikt, waar later de contrastvloeistof doorheen zou gaan.

Met een andere rolstoel werd ik naar de scanruimte gereden. Daar mocht ik overstappen op de scan-tafel en gaan liggen.

Het MRI apparaat is een tunnel, die aan de voor- en achterkant open is. Ik krijg het, bij het zien ervan, altijd een beetje benauwd. Er werd een kussen onder mijn linkerknie geplaatst, twee stabiliteitskussens naast mijn been gelegd zodat deze niet kon bewegen, ik kreeg oordoppen in, een badmuts op en daaroverheen een koptelefoon. Als laatste werd er een soort schild over mijn bekken gelegd, ter bescherming van de schroeven en werd het infuus aangesloten. De verpleger verliet de ruimte, de muziek ging aan en de scans konden beginnen.

Ondanks dat ik soms best wel weer een beetje vertrouwen heb in mijn lijf, valt dat daar helemaal weg. Alle doemscenario’s spoken door mijn hoofd, het zal toch niet…? Lichte paniek maakte zich van mij meester en ik moest mijn best doen om niet op de rode alarmknop te drukken. Volhouden Ilse, jij kunt dit! Na drie kwartier waren de scans klaar en werd ik verlost. Zucht, het zit er weer op! Nu met gierende banden terug naar huis en hopen, duimen en bidden dat ik ‘schoon’ ben.????

Kiespijn

Afgelopen nacht werd ik wakker van de kiespijn….nu dat weer! ???? Word ik een keer niet wakker van de fantoompijn of rugpijn, begint mijn half overgebleven kies enorm te klieren. En niet zo’n beetje ook! ???? Dus vanochtend maar weer een berichtje gestuurd naar de tandarts, met de vraag wat te doen. Afwachten tot na het weekend en hopen dat de pijn uiteindelijk minder wordt of de kies zo snel mogelijk trekken? Binnen een half uur had ik een berichtje terug, dat ik vanmiddag langs kon komen. Niet leuk, maar waarschijnlijk (en hopelijk) de beste oplossing.

Goed nieuws!

De uitslag van de MRI zou ik pas op 10 november krijgen van mijn behandelend arts. Dat blijf ik onmenselijk vinden, bijna twee weken wachten op het bericht of je gezond bent op niet. Dat is toch niet te doen? In die weken word ik tien jaar ouder… Ik besloot mijn contactpersoon Nicolette van de afdeling orthopedie een mail te sturen met de vraag of zij kon kijken of ik eerder bericht zou kunnen krijgen over de uitslag van de scans. Het toeval wilde dat ze net daarvoor mijn onderzoeksresultaten in het systeem had gezien en mij het goede nieuws kon brengen dat deze helemaal goed waren. YES!! SCHOON!! ???? Dat scheelt me een hoop grijze haren… ????

Kies getrokken

Eind van de middag reed ik toch wel happy vanuit Santpoort, waar ik een theetje had gedronken bij Linda, naar praktijk Mondig, maar niet om wat mij te wachten stond natuurlijk. Deze keer belde ik bij de praktijk aan, (goed hè?!) en werd de deur netjes open gedaan. Heel fijn! Met mijn mondkapje op, gedesinfecteerde handen, sprong ik weer naar boven. Bij het toilet heb ik snel mijn tanden gepoetst, daarna was ik aan de beurt. En oei wat viel het tegen. Na drie gemene verdovingsprikken, werd mijn rechter onderkies er letterlijk uit gewrikt, met brute kracht ???? en daarna gehecht. Vreselijk! Wat een pijn. Bij de vraag hoe lang ik hier last van zou hebben, zei de tandarts eigenlijk dat het niet veel na-pijn zou moeten geven. Nou, ik weet het niet, maar ik heb de hele avond enorme last gehad van een kies die er niet meer is. The story of my life…????

Op de vraag of ik later op de avond een wijntje mocht drinken om de goede uitslag te vieren, kreeg ik een keiharde nee. Niet goed voor de wond, want alcohol verdund het bloed. blablabla… Jammer, maar eerlijk gezegd had ik er ook geen behoefte aan, dus het vier-momentje stel ik een dag uit. ????

Spreuk van de dag

De mooiste lach, heeft de meeste tranen verwerkt.
De mooiste ogen, verstoppen de grootste geheimen.
En het liefste hart, voelde de meeste pijn. ✨