De huidige hittegolf is uitzonderlijk, omdat deze erg lang aanhoudt én omdat ook de nachten uitzonderlijk warm zijn. Nooit eerder had Nederland acht tropische dagen achter elkaar van boven de dertig graden. Dit meldt het KNMI.

Er heerst dus een ware hittegolf in Nederland en ik ben nog altijd aan huis gekluisterd.

Met Leggy wandelen is niet te doen, binnen no time zwem ik letterlijk uit het verschrikkelijk warme korset en dan heb ik het nog niet eens over de inspanning die het lopen vervolgens kost. Mijn handbike is nog niet gerepareerd, dus even lekker uitwaaien op de fiets naar het strand zit er ook nog niet in. De auto? Te warm. Gelukkig is onze tuin in tijden van quarantaine enorm opgeleukt en zit ik gezellig buiten op de nieuwe loungebank. Te zweten. Uit alle poriën stroomt water. En dan heb ik soms ook nog te maken met de combinatie van opvliegers samen met de hittegolf. Nou, ik kan je vertellen, dat is geen pretje. ???? Maar…ik geniet ook enorm van deze zonnige warme dagen en neem de ongemakken graag voor lief! Nee, ik heb geen opvliegers. Ik heb af en toe een denkbeeldige vakantie in de tropen! ????????

Het was dan ook heerlijk om dinsdagochtend, samen met Inge, weer naar het zwembad te gaan. Grappig hoe dat werkt, ik was er pas één keer geweest en de drempel was deze keer al aanzienlijker lager. Op krukken huppelde ik naast Inge naar de Houtvaart, daar sloten we aan bij de anderhalve meter rij. De entree ging open en ik sprong tree voor tree naar boven, waar we ons meldden bij de kassa. Bij het bankje aan de kop van het bad gingen we zitten, schoen uit, zonnebril af en met pareo huppelde ik naar de inloop-trap aan de andere kant van het zwembad. Inge legde mijn krukken en doek aan de kant, terwijl ik mij staande hield aan de trapleuning.

Er lagen veertig mensen in het water en ik denk dat er zeker dertig paar ogen, al dan niet stiekem, naar mij keken.

Of verbeeld ik me dat maar en is het mijn eigen onzekerheid? ???? Zou zomaar kunnen! Deze keer probeerde ik alleen de trap af te komen, door één hand op het muurtje en een hand op de armleuning te plaatsen, met af en toe een hulp-handje van Inge. Daarna mocht ik me in het water laten vallen. Eng? Ja een beetje wel, maar het water was zoooo lekker! ???? We bleven natuurlijk weer in de ‘langzaamste’ baan en begonnen baantjes te trekken. Klinkt alsof ik er heel veel doe, maar dat valt reuze mee… of tegen, net hoe je het bekijkt. ????Deze keer was er geen badmeester in de buurt, dus ging Inge zelf op zoek naar een flipper en een zwemplankje, waar ze niet veel later mee terug het water in kwam. Ze deed de lange flipper aan mijn linkervoet, en met het plankje voor mij uit duwend met mijn armen, probeerde ik de ‘zeemeermin’ ????‍♀️ beweging te maken. Het zal wel aan mijn stijfheid liggen, want ik kan dat echt niet. Daarbij kwam ik amper vooruit, ondanks dat mijn linkerbeen het afgelopen jaar best sterk is geworden.

Twee lieve zwemsters met flippers en snorkel, zagen mij stuntelen en boden hun snorkel aan. Zo kon ik volgens hen met mijn gezicht in het water liggen, hoefde ik mijn nek niet te belasten en kon ik de ‘meerminnen-slag’ oefenen. Daar zat wat in en aangezien ik graag dingen uitprobeer pakte ik de snorkel aan. Pas later bedacht ik me; ‘was dit eigenlijk wel Coronaproof?’ ???? Maar ja, toen had ik al twee baantjes van vijftig meter gezwommen en met de snorkel in mijn mond naar de bodem van het zwembad liggen kijken. Geen vis gezien overigens. ???? Het meermin-zwemmen ging trouwens wel beter dan eerste keer! De tijd vloog voorbij en voor ik het wist, moesten we het bad alweer verlaten. Thuis hebben we, onder het genot van een kopje koffie in de tuin, meteen twee nieuwe tijdblokken voor deze week gereserveerd. Goed bezig! ????????‍♀️????????‍♀️????

Het is puffen en blazen zo achter in ons tuintje. En omdat ik op het moment niet zoveel kan, doe ik dus ook niks. Nou ja, bijna niks. Lynn begon gisteren met het kaften van haar schoolboeken, omdat zij volgende week alweer van start gaat met haar examenjaar en ik kreeg spontaan zin om te helpen. Dus hebben we een muziekje aangezet en ouderwets boeken gekaft. Best een leuk klusje eigenlijk!

In de middag heb ik een beetje gelezen en gezellig koffie gedronken met de buuf. Op zich kan ik best tegen die hitte, heb tenslotte tien jaar in Spanje gewoond. Heerlijk! Vrijwel dagelijks zon. ☀️ Moet er nu alleen niet aan denken een uniform te dragen; rokje, blouse met een sjaaltje, een gilet en hakjes. Op de luchthaven bij het vertrek en aankomst van de gasten moest het jasje ook altijd aan. Pffff… ???? Op het moment loop ik thuis rond in een luchtig jurkje of tennisrokje met een hemdje of bikini hesje. Ik tennis dan wel niet, maar het draagt prettig.

En jawel, weer een stapje voorwaarts gezet. ???? Samen met Inge ging ik ook vandaag naar het zwembad. Zwemmen is een heerlijke start van de dag en vooral met deze tropische dagen, kun je er in bikini heen. Vanaf het bankje aan de kop van het bad, waar we de schoen(en) uitdeden en de spullen neerlegden, liep ik voor het eerst zonder pareo, dus ‘gewoon’ op mijn ene been gehuld in een tennisrokje, met krukken naar de andere kant van het water. Ik dacht, ‘blik op oneindig en lopen Ils!’ Vond het best stoer van mezelf, voor de derde keer bij het zwembad en mezelf nu al volledig met mijn beperking (of uitdaging) laten zien. Maar ik dacht ‘Beter wordt het niet, dit is wat het is, dit is wie ik ben. Ik hoef en wil me niet schamen voor mijn uiterlijk.’ Maar ja, het blijft een dingetje hoor… ????

Bij het trapje ging ik het water in en deze keer liet ik me vanaf de derde tree al in het water vallen. Lekkerrrr!! ???? Het was druk. Drukker dan de vorige twee keren. Blijkbaar hadden ze het maximale aantal, i.v.m. Corona, van veertig laten varen. Op mijn buik met schoolslag, ging ik niet zo hard, maar op mijn rug ging ik als een speer. Misschien ietwat overdreven (????), maar toen kwam ik echt wel vooruit. Haalde zowaar wat mensen (80+) in, nadat ik er vol tegenaan gezwommen was. Oeps, sorry! ???? Inge stelde voor om te promoveren van de ‘langzaamste’ baan naar de volgende baan; ‘langzaam en gemiddeld’, maar dat doen we een volgende keer wel. ???? Aan het eind van de zwemtijd, heb ik nog even gesnorkeld. Niet omdat er zoveel te zien is onder water, maar puur om de zeemeerminnen-slag ????‍♀️ te oefenen. Zag er vast debiel uit, snorkelen in een zwembad waar iedereen heel serieus baantjes trekt, maar ach f*** it! Voor mijn rug is het heerlijk en we hebben plezier. Daar gaat het om, toch? ????

Tussen kwart over elf en kwart over twee zou de monteur van Kersten komen, om in een tweede poging mijn handbike te repareren. Mijn fysio training had ik daarom afgezegd, maar mijn shockwave therapie van kwart voor één had ik wel laten staan. Ik hoopte natuurlijk dat mijn fiets tegen die tijd klaar zou zijn en ik op mijn handbike naar de therapie zou kunnen, maar om half één was er nog geen spoor van de Hulpmiddelenspecialist te bekennen. Eerlijk gezegd zag ik er tegenop om zelf met de auto te gaan, puur omdat ik dan in de drukke Zijlstraat zou moeten parkeren. Sven bood aan mij snel te brengen en halen, maar er moest ook iemand thuis zijn voor de monteur. We besloten de fiets, voorzien van een briefje, voor de zekerheid in de voortuin te zetten, zodat als hij zou komen alvast kon beginnen.

Sven zette mij af, reed snel terug naar huis, ik onderging de shockwave, appte Sven toen ik klaar was en werd vijf minuutjes later weer opgehaald. Top! In die tijd nog steeds geen monteur. Om kwart over twee belde hij op, hij was vertraagd (joh ????) en zou er binnen een half uurtje zijn. Het was dezelfde man als afgelopen maandag. Misschien had hij toen zijn dag niet en lukte het daarom niet de klus te klaren. Laten we zeggen…dit was een nieuwe dag, met nieuwe kansen. Met frisse moed verwisselde hij eerst de tweede band van mijn rolstoel, in zijn bus. Ik stond buiten op krukken toe te kijken en af en toe wat te kletsen met de buurtjes die langs kwamen. Het duurde best lang (mijn been verzuurde van het lange staan ????), want ook deze band liet zich niet simpel vervangen. Met zweet op zijn rug en voorhoofd kwam hij de bus uit en zette het wiel terug op de rolstoel. Fijn, nu kon ik gaan zitten en kijken hoe mijn handbike gefixt zou worden. ???? Deze keer had hij wel het juiste gereedschap om de crank (handtrappers) los te maken. We kletsten wat, totdat hij duidelijk begon te zuchten, de bus zenuwachtig in en uit liep op zoek naar een ander stuk gereedschap, en redelijk nerveus raakte. Ook nu ontbrak het juiste materiaal om het gehele stuur uit elkaar te halen.

Na een uur sleutelen, wederom zonder succes, kwam het hoge woord eruit…. het ging hem niet lukken. Niet hier. Niet met de aanwezige materialen. Niet vandaag. Stoom kwam uit mijn oren ????, maar dat liet ik niet merken hoor. Had ook wel met hem te doen, ondanks dat ik me afvroeg of deze man wel op de juiste plek zit. Hij zei; ‘Ik ben niet zo goed in slecht nieuws brengen, maar ik moet de fiets meenemen’. Waarop ik antwoordde dat ik wel eens eerder ‘slecht nieuws’ had gehad en dat dit in schril contrast stond. We moesten er beiden om lachen. Mijn handbike (+ het door ons bestelde onderdeel: de trapsensor) ging achterin de bus, met de belofte dat ik hem vrijdagochtend, gerepareerd en wel, weer terug zou krijgen. Of ik hem op zijn woord kan vertrouwen, dat zal morgen moeten blijken…! ????‍♀️ Vooralsnog fiets ik nergens heen…????

Spreuk van de dag ????

Wanneer mensen schreeuwen, kwaad zijn of fel reageren, knoop dan in je oren, onthoud dan goed, dat het hart van die ander eigenlijk liefde zoekt. Lief leven ????