Vanochtend mocht ik op de weegstoel. Ik ben nog nooit zo snel zoveel afgevallen. Het komt erop neer dat ik 18% tot 20% van mijn lichaamsgewicht kwijt ben geraakt. Een kilootje of 13/14. Dat is nogal wat. Ik zal later met een diëtiste moeten kijken, wat dat voor mij en mijn voeding betekent.

Dr. Van der Wal kwam poolshoogte nemen, omdat er nog steeds een lekkage zat in de wondverpakking. Het moest deels weer opnieuw verpakt worden (voor de 6de keer) en nu maar hopen dat het tot dinsdag stand houdt. Het is wel een gedoe hoor, steeds dat gepluk rondom de wond…

Vanmiddag was het gezellig druk met de visite. Eigenlijk is het bezoekuur het hoogtepunt van mijn dag. De ochtend is voor de medische handelingen, de avond voor mijn rust. Ik moet toegeven dat ik jaloers ben op iedereen die hier komt, maar ook weer naar buiten loopt. Ik ben hier nu bijna 3 weken en lig het grootste deel van de dag in bed. Fase 1 van het proces gaat, als het allemaal meezit, woensdag over in fase 2, de revalidatie. Ik ben er klaar voor!

Lynn had een mooie foto gemaakt van het moment dat ik naast mijn bed stond. Toch was het heel confronterend om deze foto te zien. Ik heb heel zichtbaar maar 1 been. Veilig in mijn bedje onder de lakens zie ik dat niet. Als ik train om uit bed te komen, ben ik zo geconcentreerd op mijn handelingen dat ik niet bezig ben met het feit dat ik nog maar 1 been heb. Kortom er is nog heel wat werk aan de winkel en ik hoop dat Heliomare mij daarbij gaat helpen. Accepteren en loslaten, that is what it is!

Straks lekker ‘Boer zoekt vrouw’ kijken. Dat leidt in elk geval heel goed af.