25 maart 2024
Vandaag is D-day. Na een lang voortraject en ruim twintig bezichtigingen sluit de inschrijving voor het bieden op ons fijne huis, om twee uur in de middag. En het blijft retespannend tot op het laatste moment, omdat de potentiële kopers niet te vroeg in hun kaarten willen laten kijken. Zo heb ik het spelletje met de aankoop van mijn appartement ook gespeeld. Dat betekent dat ze letterlijk in de laatste vijf minuten voor de deadline hun bod uitbrengen. Hoeveel mensen er gaan bieden is één groot vraagteken. Hoeveel hebben ze voor dit huis over en welke voorwaarden gooien ze er tegenaan? Die onwetendheid is bijna niet te doen. Het is koffiedik kijken. Het kan vriezen, het kan dooien. Ik heb aan beide kanten gestaan en kan zeggen dat het zenuwslopend is voor zowel de verkopers als kopende partij. 😬

Goede dingen komen naar degenen die wachten, betere dingen komen naar degenen die geduldig zijn.

Om de tijd te doden maar meer nog ter afleiding, ging ik om half twee met onze Sim naar buiten. Een klein rondje door de buurt maar hoor, want ik moest en zou op tijd terug zijn. Geen tijd voor kletspraatjes onderweg, dus oogkleppen op en gaan. Met een knoop in mijn maag van de zenuwen kwam ik terug en installeerde mij naast Frank en Lynn aan de eettafel. 13.55 uur: Tikkend met mijn vingers op de tafel, starend naar het scherm van mijn mobiel, in de hoop dat deze op zou lichten en er een positief signaal binnen zou komen. Een duimpje omhoog zou al voldoende zijn, maar nee, niks van dat. Stilte. De spanning was om te snijden. 14.05 uur: Onze makelaar was online, zou ze bellen? Al nagelbijtend ging er van alles door mijn hoofd: geen biedingen, veel biedingen, hoge en lage biedingen. 14.10 uur: Na een paar minuten die een eeuwigheid leken te duren, ging eindelijk de telefoon over. ‘Wel op luidspreker zetten hè?!‘, zei ik bang om wat van het gesprek te missen. Het verlossende woord kwam, er waren een aantal mooie biedingen uitgebracht. Verschillende bedragen, diverse voorwaarden. Na uitgebreid de voor- en tegens te hebben besproken, hakten we de knoop door.

We hadden een deal, ons huis was verkocht! 🎉

Elk huis heeft een verhaal en vandaag begint er een nieuw hoofdstuk.

De kopers waren super blij en enthousiast toen ze het bericht kregen dat hun bod was geaccepteerd. En zij waren niet de enigen die wat te vieren hadden, want ook wij hadden een goede reden om een flesje bubbels te ploppen. (Oh nee, die moet je trouwens laten ‘zuchten of fluisteren’ bij het openen.🤭) Zo vaak verkoop je tenslotte geen huis. Ongetwijfeld zullen er die middag ook mensen – die zich hier al zagen wonen – teleurgesteld zijn en dat spijt me, maar dat is nu eenmaal wat het is.
Uiteraard geldt hier ook de drie dagen bedenktijd en is de koop gesloten onder voorbehoud van financiering, wat het nog enigszins spannend maakt. Echter vertrouw ik erop dat het goedkomt. Ondanks dat ik echt super blij met deze deal, voelt het ook enorm dubbel. Dit markeert namelijk het einde van een tijdperk. Ons (t)huis zal straks niet meer mijn veilige haven en uitvalbasis zijn. Nu is het concreet. Geen weg meer terug. Er is een datum, een deadline, wanneer ik mijn thuis moet achterlaten en ja dat vind ik, na 25 jaar, best een dingetje. 😔

Ontspullen

Nu ik kleiner ga wonen en de tijd heb om alles uit te zoeken, heb ik besloten om grondig te ontspullen. Ontspullen betekent voor mij meer dan alleen het wegdoen van overbodige spullen en kleding, al heb je daar volgens mij nooit genoeg van. Het gaat om het creëren van een overzichtelijke en opgeruimde leefomgeving, eigenlijk dat wat we voor de bezichtigingen ook gecreëerd hebben. Alle rotzooi en tierelantijntjes uit het oog, heerlijk! Wat een rust. Je moet nu alleen geen kast opentrekken, want dat komt de ‘zooi’ je tegenmoet, haha. Door kritisch te kijken naar wat ik echt nodig heb, waar ik waarde aanhecht en wat iets toevoegt aan mijn leven, maak ik bewuste keuzes over welke dingen ik wil behouden, welke doorgaan voor een tweede leven of in de kliko belanden. Deze opruimfase, een soort voorjaarsschoonmaak, helpt niet alleen bij het organiseren en inpakken voor mijn nieuwe ruimte, maar het is ook een emotioneel proces dat helpt om een frisse start te maken.

Sorteer, verkoop, doneer of gooi weg!

Onderstaande vragen moeten mij hierbij helpen, maar dan nog vind ik het lastig dingen weg te doen hoor. Ik heb een bergkast die overvol is met voorraad, wel twintig verschillende vazen en potten, kandelaars en kaarsen, schoonmaak attributen en huishoudelijke artikelen en dan heb ik het nog niet eens over de inhoud van alle keukenkastjes en kasten boven. Hoeveel heb je nodig in je eentje? Als alles door mijn handen moet om er iets van te vinden, ben ik de komende tijd nog wel even zoet…

1. Gebruik ik dit daadwerkelijk?
2. Voegt dit waarde toe aan mijn (dagelijkse) leven?
3. Zou ik dit opnieuw kopen als ik het nu in de winkel zou zien liggen?
4. Heb ik een speciale band met dit item?
5. Bewaar ik dit uit een gevoel van verplichting?
6. Is dit een ‘voor het geval dat‘ item? Als het binnen een straal van 20 km te koop is voor minder dan € 20, kan het zeker weg.
7. Past dit item nog bij mijn huidige levensstijl en behoeften?
8. Heeft dit item een grote emotionele waarde, of kan ik het digitaliseren door het te scannen of te fotograferen?

Aan het eind van deze rit laat ik jullie wel weten of het ontspullen ‘gelukt’ is. Mocht je nog tips hebben…be my guest!

Update

Pech onderweg.

Met de aankoop van mijn nieuwe appartement ben ik automatisch lid van de vereniging van eigenaren (VvE). Ik heb gewoon een eigen huis, helemaal van mij alleen. Wat klinkt dat hè? Samen zorgen we voor het beheer en onderhoud van de gemeenschappelijke delen van het appartementengebouw dat bestaat uit acht woningen. Voor mij is dit trouwens totaal nieuw. Ik was uitgenodigd om mijn allereerste VvE vergadering bij te wonen, bij één van mijn bovenburen. Om een goede indruk te maken wilde ik een bosje bloemen meenemen en zo fietste ik met Sim richting de Dekatuin. Het stoplicht was rood en dus kneep ik in de rem om te stoppen. Je gelooft het niet, maar de rem – die op 12 maart nog gefikst is – brak voor de zoveelste keer af. Kak! Snel gooide ik mijn handen op de hoepels om vaart te minderen en mijn stuur overdwars om niet de randweg op te schieten.

Levensgevaarlijk!

Daar stond ik, mijn hart klopte in mijn keel. Zo kon ik niet verder. Sim had pech, we moesten voorzichtig terug naar huis en mijn vrienden van Kersten Hulpmiddelen weer eens bellen. Nadat ik een half uur in de wacht had gehangen, kon ik eindelijk mijn verhaal doen. Met een beetje druk (alleenwonend met een hond die uit moet) lukte het om de monteur de volgende dag in te plannen. Wat een gedoe toch elke keer weer. Zucht, om hopeloos van te worden. Het kan ook nooit eens normaal. 🙄

Zonder bloemen (weg goeie indruk 🤨) en met de auto vertrok ik uiteindelijk richting mijn nieuwe adres.

Voor de deur parkeerde ik de auto en belde aan bij het blok naast mijn appartement. Gelukkig bleek de trapleuning stabiel en kon ik springend naar boven. Niet veel later ontmoette ik de andere eigenaren en na een korte kennismaking kon de vergadering beginnen. Op de agenda stonden de notulen van de laatste bijeenkomst, financieel overzicht en de begroting, individuele verbouwplannen en het meerjaren onderhoudsplan (MJOP). Zo was er ook voor mij ruimte om mijn plannen toe te lichten en te vertellen waar ik tegenaan loop/ rol. En het begint al goed, want de leidingen van mijn bovenbuurman blijken dwars door mijn badkamer te lopen en er zijn hier en daar wat vochtplekken te zien wat duidt op een lekkage. Ook bij de achtergevel. 🤨 Nou ja, om werk zitten we de komende tijd niet verlegen zullen we maar zeggen en voor alles is een oplossing, toch?

Toegankelijkheid.

Volgende week komt de WMO op huisbezoek om de toegang van mijn appartement te bekijken en te bespreken. Ik hoop dat ze me kunnen helpen met het rolstoelvriendelijk maken van de ingang. Op dit moment is het nog een uitdaging om binnen te komen; de drempel is erg hoog, het slot van de centrale deur is bijna niet te openen (waardoor ik sta te klungelen op mijn ene been) en mijn voortuin is nagenoeg onbereikbaar voor mij en mijn handbike door twee ‘sta in de weg’ gemetselde muurtjes. We gaan afwachten of dit bezoek iets positiefs oplevert. 🤞🏼

Fijne Paasdagen!

Paastoernooi voor recreanten. 🐣

Voor het eerst in mijn badminton carrière (ahum) had ik me aangemeld voor het Paastoernooi van BC Duinwijck dat op de woensdagavond was georganiseerd. Een sportief opwarmertje voor het paasweekend. Helaas konden de andere twee parabadmintonners er niet bij zijn, dus was ik degene die onze rolstoel-tak vertegenwoordigde. Bij de inschrijfbalie die bemand werd door de paashaas (echt waar!) hoefde ik mijn naam niet te zeggen, het was meteen duidelijk wie ik was, haha. Ik kreeg een damesdubbel partner vanuit de organisatie toegewezen en was ingedeeld op baan vijf. Mijn medespeelster bood direct haar hulp aan om mijn sportstoel uit de kast te trekken. Een fijne binnenkomer!

Als je maar ‘leut’ hebt. 😀

Het was gezellig druk in de sporthal waar het toernooi iets na zevenen geopend werd. Aangezien dit het eerste toernooi was waar een rollende speler aan deelnam, werd ik door de organisatie welkom geheten en de spelregels van aangepast badminton kort aan iedereen uitgelegd. Het applaus voelde als een warm bad en was voor mij een teken van acceptatie. Daarna mochten we de baan op en knallen. Van de vijf potjes, hebben we er drie gewonnen en dat zonder op elkaar ingespeeld te zijn. Dus nee, we zijn niet ‘afgedroogd’, maar het ging natuurlijk niet om de winst, maar het plezier. En dat is gelukt, ik heb gelachen en vond het super leuk om mee te doen en ben een volgende keer graag weer van de partij. Van de heerlijke paaseitjes door naar het oliebollentoernooi in december! 🏸

Fijne paasdagen allemaal!

Spreuk van de dag

Als je afgelopen jaar veel
hebt meegemaakt en
hebt ervaren dat je sterker bent
dan hetgeen er gebeurd is,
dan mag je super trots
op jezelf zijn.
#voorpositiviteit