Al jaren volg ik de Nijmeegse 4Daagse op televisie, gewoon omdat ik er blij van word. Zoveel wilskracht en doorzettingsvermogen gecombineerd met een staaltje saamhorigheid waar je u tegen zegt. Van blije gezichten tot pijnlijke blessures. Van uitdaging tot overwinning. Mooi om naar te kijken. Deze 106de editie kon en wilde ik er niet onderuit. Ik zou en moest aan de zijlijn verschijnen om mijn nichtjes Floor en haar zus Mijke aan te moedigen. Floor kwam deze dagen in actie voor het KWF om geld in te zamelen voor onderzoek en een beter leven met en na kanker. Heel bijzonder dat ik met mijn verhaal haar inspiratiebron mocht zijn en me daardoor heel betrokken voelde bij haar sportieve prestatie. Wat had ik graag meegelopen! Eigenlijk heb ik nu een piepklein beetje spijt, dat ik nooit tot een serieuze inschrijving ben gekomen, al heb ik serieus ook een paar rollers gezien…

Wat begon als een super toffe dag, eindigde in een heel avontuur.

Maandag aan het einde van de middag vertrokken Lonneke en ik met een auto volgeladen naar Fletcher Hotel Doorwerth, een kleine 25 kilometer van Nijmegen vandaan. Natuurlijk hadden we graag dichterbij gezeten, maar ja, alles was volgeboekt of onbetaalbaar. Geen probleem, want mijn bike was weer in orde en met een huurfiets van het hotel voor Lon zouden we overal kunnen komen. De rit verliep voor de verandering zonder problemen. Sterker nog, we reden linea recta naar het hotel. Geen fileleed, wegomleidingen of ander oponthoud. Hoe wij het voor elkaar krijgen zo’n korte tweedaagse trip die voorspoedig startte, toch weer te eindigen in een spannend avontuur, geen idee, maar het is ons gelukt. Met vlag en wimpel… 🙈

Nijmeegse 4 Daagse, dat wordt weer heel veel stappen. Loesje

Eenmaal aangekomen in het hotel meldden we ons bij de receptie om in te checken. We kregen de sleutel van een kamer op de begane grond met aangepaste badkamer en zelfs twee slaapkamers. Wat een luxe! We dropten onze spullen en besloten meteen de hort op te gaan. In eerste instantie waren we van plan om in het hotel te eten, maar gezien het feit dat het daar een beetje ‘ingedut’ was, leek Arnhem, een kleine 10 kilometer verderop, ons een beter alternatief. Buienradar voorspelde niet veel goeds, dus gingen we met de auto. Aan de rand van het centrum vonden we een invalideparkeerplaats en haalden de rolstoel en bike uit de kofferbak. Tja, als reisgenoot van mij is het echt niet alleen maar feest hoor. Welnee, er moet gesjouwd, geduwd, getrokken en getild worden. Het is gewoon keiharde mantelzorg. 🤭

Don’t be afraid to get lost. Unless you have Goole Maps…

We hadden ons misschien iets vergist in een zomeravond in de bruisende stad Arnhem. Het was rustig op straat en de helft van de horeca bleek gesloten. Niet gek, want het was een gewone maandagavond en waarschijnlijk was iedereen in Nijmegen aan het feesten of lag ergens op één oor in de hoop de slaap te vatten. Wij streken neer op het terras van een Italiaans restaurant en genoten van een glaasje wijn en een pizza. Nadat we een rondje door de stad hadden ‘gewandeld’, was het mooi geweest en tilden we de rolstoel en bike weer terug in de auto. En toen begon mevrouw Google Maps ons weer te pesten. Ze stuurde ons drie keer terug de stad in voor een paar extra rondjes van de zaak… de grapjas!🤨

De dag van Elst

‘We zijn in Elst, waar zit je?’

Na een heerlijke douche doken ook wij onze mandjes in, met de wetenschap dat de wekker om kwart voor zeven zou afgaan. Noem het vakantie. Fris en fruitig sprongen we de volgende ochtend op de fiets richting Elst. Mijn parabadmintontrainer appte ‘We zijn in Elst, waar zit je?‘. ‘Oeps, op de fiets. Je bent te vroeg!’, liet ik weten. Of nou ja, wij te laat, dan kan natuurlijk ook. 🙃 Sorry!
Mevrouw Google Maps wees ons via mijn oortjes de weg en ondanks dat ik haar niet meer voor de volle 100% vertrouw, ging het deze keer goed. Het was wel even schrikken toen we bij het veerpontje aankwamen en de redelijk steile stijger zagen. Lon moest aan de achterkant van mijn stoel gaan hangen, zodat ik niet te water zou gaan. Aan de overkant van de Nederrijn was het zo mogelijk nog steiler, maar nu was de kapitein bereid mij met alle kracht omhoog te duwen. En door… Om kwart voor negen waren we in Elst en zochten we een plekje in het zonnetje aan de Dorpsstraat, vlakbij de pleisterplaats.

Bloed, zweet en blaren.

Het was precies zoals ik het verwacht had; gezellig druk, iedereen was vrolijk (op een enkeling na, die na de eerste 20 km al pijntjes voelde), de toeschouwers enthousiast en de muziek opzwepend! We stonden niet alleen op de uitkijk voor Floor en Mijke, ook mijn nichtje Naomi en (ex) zwager Maurice konden wel wat support gebruiken. Er liepen ruim 47.000 mensen mee en ik kan je vertellen dat het best lastig is om degene waarvoor je komt daadwerkelijk te spotten. Het zijn spelden in een hooiberg, maar het is gelukt, met dank aan de ‘live tracking-app’. Een kort praatje, een fotootje, een aanmoedigingsknuffel en weg waren ze weer. Ook wij stapten niet veel later op de fiets om richting Nijmegen te gaan.

Zwaaien.

Bij van der Valk in Lent, net buiten Nijmegen, vonden we een mooi groot terras waar er live muziek was en waar heerlijke hamburgertjes werden gebakken. Het ontbijt hadden we overgeslagen, we leefden op twee goed gevulde koeken, maar deze heerlijke baklucht konden we niet weerstaan. Tijd om onze maagjes te vullen. We vonden een schitterend plekje met uitkijk op de grote mensenmassa, want dat was het, en het grote genieten kon beginnen. Wat een mensen! Je loopt in elk geval niet alleen…  Via de app liet ik weten waar wij zaten, zodat ‘onze’ lopers ook naar ons konden uitkijken. En ja hoor, tussen die tienduizenden mensen zagen we Floor en Mijke voorbij komen en zij zagen ons. Vrolijk zwaaiden we naar elkaar en staken onze duimen de lucht in. Wat een kanjers! Mijn (ex)schoonzus Annet bleek met haar moeder binnen te zitten, hoe verzin je het, dus ook daar zijn we nog even bij aangeschoven voor een bakje koffie. Hoe leuk?

We zijn binnen!

Om kwart over twee kregen we het berichtje dat de dames gefinisht waren. Wow, dat hadden ze super snel gedaan. Voor ons het teken om op de fiets te springen richting de finish in het centrum van Nijmegen. Een verkeersregelaar hielp ons een drukke weg over te steken, zodat we parallel met de lopers de Waalbrug overgingen. Eén woord; indrukwekkend! De deelnemers konden de finish ruiken en sommigen liepen op hun tandvlees, maar de meesten (met uitzondering van de ruim 800 afvallers) hebben het gehaald. RESPECT. Petje af en een diepe buiging. Dat we tussen alle mensen Floor en Mijke zonder problemen wisten te vinden op het Keizer Karel Plein, blijft bijzonder. Samen hebben we geproost op de eerste veertig kilometer met bier en bitterballen! 😋

Avontuur

Opladen.

Na het eerste drankje bedacht ik dat het wel slim zou zijn om de accu van mijn fiets even op te laten, want we hadden er al de nodige kilometers opzitten en we moesten ook nog terug naar het hotel. Een ober hielp mij de boel aan het stopcontact te leggen, zodat ik wat rustiger kon genieten van de gezelligheid om ons heen. Tegen half vijf namen we afscheid van de meiden, die nog een biertje bestelden (nog eentje, nog eentje dan, en dan ga ik naar huis! 🥳). We overwogen nog even om ergens op de trein te stappen, om de route wat behapbaar te maken, maar omdat het mooi weer was, besloten we op de fiets naar Doorwerth te gaan. Ach, we zijn jong. Voor de beeldvorming, dat was een dikke 25 km verderop. Max anderhalf uur fietsen, dat zou de accu net aan halen. Tja en vanaf daar ging het mis…

Blij dat het weer een avondje regent hoor! Het was ook wel te gek zo twee van die zonnige dagen achter elkaar. #Darum!

De route was prachtig en liep door de kleine dorpjes waar even daarvoor 47.000 wandelaars doorheen gedenderd waren en de laatste feestnummers uit de luidsprekers klonken. Het was het restje van deze eerste 4-daagse dag. Daarna gingen we gezellig keuvelend door het groen richting het veerpontje en kochten onderweg verse pruimen bij de boer. Gaande weg verdween het zonnetje, stapelden de wolken zich op en begon het te waaien. Niet veel later vielen de eerste dikke regendruppels. Wij waren niet klein te krijgen door een beetje hemelwater, totdat we over de lange dijk bij het pontje aankwamen. Het was half zeven, verdacht stil en er was geen boot te bekennen. Een unheimisch gevoel bekroop me, het zal toch niet…? Ondertussen begon het echt te hozen en trokken we snel onze regenjassen aan.

De accu van mijn fiets was leeg, mijn mobiel had nog slechts 2% en de laatste boot was om zes uur vertrokken.

We waren te laat. Daar stonden we dan, in the middle of nowhere. De moed zakte in onze schoenen. Wat nu? We moesten iets, maar hadden geen idee waar we goed aan deden. Met Google Maps wisten we met de laatste energie het dorpje Driel te bereiken, waar het zo mogelijk nog harder begon te regenen. Al schuilend onder een boom en onder een afdakje van de kerk wachtten we tot het weer wat rustiger zou worden. We waren zeiknat en er schoot van alles door mijn hoofd. Hoe komen we in Godsnaam hier weg? We spraken een stel aan dat de begraafplaats op wilde gaan en vroegen hun om hulp. Ze hadden met ons te doen. Nou dat kon ook niet anders, want we zagen er op dat moment heel zielig uit. Ze legden uit hoe we aan de andere kant van het water konden komen en dat hield in dat we nog 10 kilometer voor de boeg hadden.

Er zat niets anders op dan bij de plaatselijke snackbar ‘op te laden’.

Niet alleen de accu’s en telefoons moesten opgeladen worden, ook wij waren toe aan wat nieuwe energie. De enige friettent die het dorp rijk is, dropen we naar binnen, zochten meteen naar beschikbare stopcontacten en plugden zonder te vragen onze apparaten in. Zo, daar werd aan gewerkt, nu was het tijd voor de inwendige mens. Geen leuk dinertje met een glaasje wijn om de dag af te sluiten, nee, gewoon een patatje met stoofvlees. We lieten ons goed informeren over de te rijden route en toen alles opgeladen en gedroogd was, durfden we de uitdaging aan. Ik zal maar niet vertellen dat Lon haar fietssleutel nog ‘even’ kwijt was en wij kostbare droge minuten verspeelden met zoeken, haha. We lieten Driel achter ons en vervolgden onze (nieuwe) route.

Mevrouw Google Maps wees ons deze keer de goede richting op.

Het was best nog wel een stukje fietsen, ruim een half uur, maar het bleef droog en de accu liet ons niet meer in de steek. We haalden opgelucht adem toen we om half acht de parkeerplaats van het hotel op kwamen rijden. Zucht, we zijn er! Yes! Lonneke leverde haar fiets in, we deden nog snel een plasje, zetten de tassen, rolstoel en bike weer in de auto en gingen met gierende banden terug naar Haarlem. Vind eigenlijk dat wij ook wel een lintje verdiend hebben, want we hebben dan wel geen 50 kilometer gewandeld, maar zeker wel gefietst. My God, wat een dag! 😅

Via Gladiola

De intocht.

Vandaag (vrijdag) ging ik op herhaling, deze keer niet met Lonneke, maar met ons Lynn. Het plan was om rond een uurtje of tien richting Nijmegen te gaan, maar omdat de routes vanwege de verwachte hitte (29 graden 🥵) ingekort waren, zou iedereen twee uur eerder finishen. Dat betekende opnieuw vroeg uit de veren en zo zaten we met ons ontbijtje iets na achten in de auto. We hadden met neef Ruben in het centrum van Arnhem afgesproken. Hij was zo attent om zijn parkeerplaats aan ons af te staan, zodat we met de trein naar het overvolle maar oh zo gezellige Nijmegen konden afreizen.

Mijn eerste treinritje als Ilse3.0

Eigenlijk realiseerde ik nu pas, dat het mijn eerste treinritje was met rolstoel en handbike. Überhaupt met één been. Nee, ik ben niet zo bekend met het OV, maar voor deze gelegenheid was het wel handig. De Intercity zou een oprijdplaat voor rollers hebben, maar toen de deur van de trein opende zag ik toch echt een behoorlijk tree. Puntje bij het paaltje moest ik hupsend de trein in, terwijl Lynn en Ruben mijn hulpmiddelen naar binnen tilden. De terugreis met de Sprinter verliep overigens een stuk soepeler, daar kon ik gewoon in en uitrollen.

De kanjers van de 40 en 50 km.

Zonder Ruben was het ons nooit gelukt om een mooi plekje aan de route te bemachtigen. Hij baande de weg vrij, zodat ik door de mensenmassa heen kon. Het blijft een dingetje, want mensen zien mij totaal over het hoofd. En ik zit tegen alle maten en vormen billen aan te kijken, haha, of dat nou zo leuk is… We hebben een paar uurtjes in de warmte gekeken naar alle lopers die voorbij kwamen. Het was net carnaval, het was één groot feest! De ene liep lachend en dansend over de Via Gladiola, terwijl de andere strompelend op de finish afgingen.

We waren blij dat we prachtige roze gladiolen op Arnhem CS hadden kunnen scoren. Dankzij het delen van de locatie en het herkenningspunt (de groene parasol) hebben we ze kunnen geven aan mijn nichtjes Floor en Mijke, de familie Moerkerk; Maurice, Annet en Naomi en mijn para-badmintontrainer André. Enorm verdiend. Wat een kanjers!

De held van de Nijmeegse 4-daagse.

Zoals ik eerder vertelde liep mijn nichtje Floor niet alleen voor de fun, maar ook voor het goede doel. Tegen kanker, voor het leven. Vandaag sloot ze haar actie af met een geweldige opbrengst van €2535,- voor het KWF. BAM! 👊🏼 Echt super goed gedaan, maar dat had niet gekund zonder alle support, lieve woorden en mooie donaties van alle donateurs. Dank, dank, dank!

Bekijk hier de compilatie van de dag van Elst en hier die van vandaag, de intocht! 🌞

Spreuk van de week

Mijn schouders worden lichter
Mijn hoofd lijkt minder druk
Ik voel de rust van binnen
Nu ik alle dagen pluk 🌹
#SMOOJ