Wanneer was de laatste keer dat je iets deed voor de eerste keer? 🤔

Feest!

Dit weekend vieren we Lynn haar 21ste verjaardag voor de laatste keer in dit huis.

Oneindig ontelbaar
En dan nog veel meer
Tot de maan en weer terug
En dat twee miljoen keer
De hele wereld
wel twaalf duizend keer rond
dat ik zoveel liefde had
wist ik niet
voor
jij (en je broer)
bestond.

Lynn is assertief, authentiek, in balans, beleefd, betrokken, een tikkeltje eigenwijs, doet graag een drankje met vriendinnen, is gedisciplineerd, gefocust en ijverig. Ze houdt van lekker eten, heeft inzicht, is leergierig en nieuwsgierig, mooi, netjes, misschien niet zo sportief als haar broer, maar kan shoppen als de beste. Ze is Tweeling van sterrenbeeld, onafhankelijk, opgeruimd, resultaatgericht, slim en sociaal. Daarnaast is ze oersterk, veerkrachtig, werkt planmatig, is zelfbewust, zelfstandig (regelt alles zelf en kookt inmiddels de lekkerste maaltjes voor haar mannetje) en is zorgzaam. Kortom; ik ben een super trotse moeder van een geweldige dochter! ❤️

Lieve Lynn

Ik ben helemaal geen moeders kindje. Toch mama? #Darum! 🤭

Precies eenentwintig jaar geleden kwam jij, mijn prinsesje, ter wereld.
Het was een warme, zomerse eerste Pinksterdag.
Zonnig met een vleugje wind en circa 25°C.
Om 17.12 uur mocht ik je eindelijk in mijn armen sluiten.
Yes, een meisje!
Dat was het eerste wat ik dacht.
Schoon aan de haak 3500 gram en 52 cm lang.

Ik was opslag verliefd.

Het mooiste meisje van de hele wereld was geboren.
Tien vingertjes en tien teentjes.
Alles erop en eraan.
Donkerblonde haren, blauwe ogen.
Betoverend, zo mooi, klein en lief.
Mijn hart stroomde over van moederliefde.
Rozer dan roze kon mijn babywolk niet zijn.
Mijn geluk kon niet op.
Sven had er een zusje bij, wij hadden een koningskoppel.
Ons ouderschap was omlijst met een gouden randje.

There’s a first time for everything.

Roze jurkjes, speldjes, knuffels en poppen.
Als ‘mini me’ was je echt een mama’s kindje.
Wij waren onafscheidelijk.
Jouw eerste glimlach deed mij smelten.
Jouw eerste doorgekomen tandje was een triomf.
De eerste melktand die je verloor ging rechtstreeks naar de tanden fee.
Je was tien maanden toen je voor het eerst ‘mama’ zei.
Het is het mooiste woord wat er bestaat.

De eerste stapjes zette je op je eerste verjaardag, wankelend maar vastberaden.

Je krullen werden voor het eerst geknipt toen je net twee jaar oud was.
In no time leerde je op je vierde fietsen.
Je eerste huisdier was Yari de kanarie,
of waren het de vissen Blub & Blub? 🤔
Je ging van de peuterspeelzaal naar de basisschool
Van de Beatrixschool naar het Mendel College.
Je eerste schooldag, je eerste spreukbeurt, je eerst schoolkamp.
Je eerste musical, je eerste schoolfeest.
Je eerste echte bijbaantje bij t’ Wapen.
Je had je er heel goed op voorbereid,
lang leven Youtube!
Ik vergeet het nooit meer,
je eerste pukkel… en de wereld verging.

Elke ‘eerste keer’ is een belangrijke stap in je leven geweest.

Elke ervaring heeft bijgedragen aan de persoon die je vandaag bent.
Blijf deze momenten koesteren en geniet van elke nieuwe ‘eerste keer’ die nog komen gaat.
Op school was je zeer geliefd.
Altijd netjes, ijverig en leergierig.
Je had een positieve bijdrage aan elke groep.
Je kreeg vriendinnen voor het leven.
En hebt jarenlang gehockeyd.
Je eerste rijles volgde op je zeventiende verjaardag
en je eerste autorit alleen na het behalen van je rijbewijs was een overwinning.
Je eerste vriendje, je eerste zoen.
Je eerste…laten we het daar maar niet over hebben. 😜

In 2021 haalde je je diploma (tweetalig VWO) met vlag en wimpel.

Je koos de vervolgstudie ‘Gezondheid en Leven’ aan de Universiteit van Amsterdam.
Maar het was niet waar je op hoopte.
Niet wat je ervan verwachtte.
Na een heerlijke lange backpackvakantie op Thailand,
ging je naar de HvA voor de opleiding HBO-V Critical Care.
Deze opleiding is op je lijf geschreven.
Je absorbeert alle medische kennis die jou wordt aangereikt.
Je groeit, bloeit en straalt!

Elke ochtend ligt de dag op jou te wachten. Overlaad haar met positiviteit en omarm het onverwachte. Lief Leven

Zo jong en toch al zoveel meegemaakt.
You can’t stop the waves,
but you can learn how to surf.
En als iemand dat kan, ben jij het wel.
De tegenslagen die wij voor onze kiezen hebben gekregen,
zijn niet mals.
Toen jij in groep acht zat, toch wel een heel speciaal jaar,
kreeg je voor het eerst te maken met een moeder die ernstig ziek bleek.
Totaal onverwacht, deze hadden we niet aan zien komen.
Enorm aangedaan moesten wij jullie vertellen dat mama kanker had.
Het woord alleen al zorgde voor blinde paniek.
De troostende woorden ‘Het komt goed’ kreeg ik niet over mijn lippen.
Want ik kon het je simpelweg niet beloven.
Het enige wat ik kon doen was je vasthouden,
zeggen dat ik heel veel van jullie houd
en samen huilen.

Ga jij dood mama?

Dat was de vraag die door jouw hoofd speelde.
Angst, verdriet en onzekerheid.
Met veerkracht, doorzettingsvermogen en positiviteit
wisten wij ons staande te houden.
Jij hebt met Sven en papa tijdens de drie ziekteprocessen heel goed voor mij gezorgd,
terwijl ik er als moeder voor jullie had willen en moeten zijn.
Ik heb me er zelfs schuldig over gevoeld,
maar ook weet dat ik daar geen invloed op had.
Als klap op de vuurpijl verloor ik ook nog eens mijn been.
Jouw moeder belandde deels in een rolstoel.
Maar weet je wat ik zo knap vind?
Dat je me nooit als ‘mindervalide’ hebt gezien.
Je hebt de situatie geaccepteerd zoals die kwam.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Bijzonder en heel sterk.

De volgende donderslag.

En eigenlijk toen de ziekte weer een beetje naar de achtergrond verdween,
kreeg je de boodschap dat wij, jouw ouders, uit elkaar zouden gaan.
Je vader vertrok en wij bleven met z’n drietjes achter.
Sven, jij en ik.
Weer een heftige periode brak aan.
Er zijn heel wat tranen gevloeid.
Ook dit had ik jullie heel graag willen besparen,
want als kind wil je gewoon dat je ouders samen gelukkig zijn.
Maar ondanks dit grote verdriet,
hebben we het wel samen geflikt.
We zijn blijven staan.
Rechtop in de wind.

Elke ochtend
ligt de dag
op jou te wachten
Overlaad haar met positiviteit
en omarm het onverwachte
Lief Leven

Op jezelf gaan wonen klinkt allemaal heel leuk en prachtig, tot je ’s avonds thuiskomt en roept ‘Wat eten we?’ en beseft dat je daar zelf antwoord op moet geven. #Darum

De dag waar ik al jaren tegenaan hikte, kwam.
‘Mam, ik heb een kamer gevonden!‘
Heel dichtbij huis en met uitzicht op de Kinderhuissingel.
Natuurlijk was ik enorm blij voor jou,
maar mijn moederhart huilde.
Het was tijd om los te laten.
Kleine meisjes worden groot.
En ja, je was er in alle opzichten meer dan klaar voor.
We hebben samen spulletjes gekocht voor je nieuwe huis.

Twee dagen voor kerst heb ik je uitgezwaaid en verliet je het ouderlijk nest.

Ik mis je vanzelfsprekende aanwezigheid en gezelligheid elke dag,
maar gelukkig wonen we op een steenworp afstand van elkaar.
En aangezien je zelf geen wasmachine hebt,
is moeders huis een geweldig washok.
Helemaal niet erg,
al zie ik soms door het vele wasgoed, mijn eigen spullen niet meer, haha.
Mijn hart maakt een sprongetje als je zegt langs te komen.
Ik geniet van alle uitjes samen;
Tassen vol inslaan bij de Geisha en Yaya sale.
Een bioscoopje pikken met een bak popcorn op schoot.
Bloemen kijken in de Keukenhof.
Een rondje rijden om hertjes te spotten.
Net als jouw opa, ons pap dat vroeger met ons heeft gedaan.
We hebben nog zoveel leuks te doen en zoveel om in te halen.
Het leven zit vol verrassingen.
Misschien maak je straks bij de oplevering van mijn huis,
wel je TV debuut?

De koers veranderde.

Dit jaar (2024) had ons jaar moeten worden.
Een nieuwe start voor ons allemaal.
Een blanco bladzijde,
klaar om beschreven te worden.
Een mooi nieuw hoofdstuk.
Het mocht niet zo zijn.
Het liep anders.
We kregen een belletje.
Jouw lieve oma die aan dementie leed
en al vijf jaar in een verpleeghuis woonde,
kreeg longontsteking.

We wisten het meteen, dit was foute boel.

Paniek.
Je was een oma’s kindje, altijd geweest.
En nu zou ze haar laatste fase ingaan.
Samen met Jorn en Manja hebben we 24/7 aan haar sterfbed gezeten.
Haar overladen met liefde, kusjes en knuffels.
Jij hebt haar zelfs met de verpleging verzorgd.
RESPECT. Diepe buiging.
We hebben die laatste week van haar leven bij oma gelogeerd.
Zijn niet van haar zijde geweken.
Oma wilde altijd dat we bleven slapen,
en dat hebben we gedaan.
Het was een cadeau om dat nog een laatste keer te mogen doen.

Een intense week, met een lach en vele tranen.

We hebben haar afscheid samen voorbereid en zelfs de kist beschilderd.
Haar uitvaart was als een warm bad.
De liefde in elk detail voelbaar.
Jouw woorden gericht aan oma waren prachtig.
De laatste afscheidskus op de kist was verrassend en tranen trekkend.
Jouw oma was jouw allesie.
Het raakte iedereen. een kippenvelmomentje.
Ik weet zeker dat ze vanaf haar wolkje heeft mee gekeken.
Wat zou ze trots op je zijn geweest!

Als je je gebroken voelt, hou vol. Weet dat ik naast je sta. Ingspire

We hadden het afscheid nog niet verwerkt of het volgende drama diende zich aan.
Ons pap, jouw lieve opa, piepte er onverwacht, kort na oma tussenuit.
Een hersenbloeding werd hem fataal.
Een volgend afscheid werd voorbereid.
En weer stond je daar.
Dapper vertelde jij voor 250 mensen wat opa voor jou heeft betekend.
Je schonk zijn laatste borrel (jonge jenever) in en zette het glaasje op de kist.
Je sloot af met de woorden ‘Proost opa, deze is voor jou’.
Tranen stroomden over mijn wangen.
Zakdoeken tekort.

Als een pauw, zo trots op jou!

Terwijl ik dit schrijf zijn we letterlijk ons thuis aan het leeghalen.
Langzaam maar zeker wordt het leger en leger.
Vanaf 20 juni is dit huis niet meer van ons,
maar wonen we in plaats van in één huis, op vier verschillende adressen.
Ieder op een andere plek.
Weer een afscheid, een tijdperk dat wordt afgesloten.
Ook dit gaat niet in onze koude kleren zitten.

Het leven daagt ons uit.

Het enige wat wij kunnen doen is blijven ademhalen
en de draad weer oppakken.
En vooral het moois van het leven blijven zien.
Ik hoop van harte dat mijn nieuwe huis,
ook voor jullie als thuis gaat voelen.
Dat je de deur plat loopt,
en mij altijd weet te vinden als je me nodig hebt.
Ik zal er altijd voor je zijn.
Net als opa en oma,
die weliswaar niet meer fysiek er voor je zijn,
maar vanaf een hele mooie plek over jou en ons waken.
Daar ben ik heilig van overtuigd.

Eenentwintig!

The only way is up! Zullen we afspreken dat het vanaf nu alleen maar bergopwaarts mag gaan?

XX1 = 252 maanden – 1.096 weken – 7.670 dagen -184.082 uren – 11.044.924 minuten – 662.695.446 seconden

Vanaf je 18e mag al je stemmen, trouwen, nachtdiensten draaien
en je eigen geldzaken regelen.
Je mag in je eentje met de auto op pad,
een huis huren of kopen of een hotelkamer boeken.
Maar ook legaal alcohol kopen en drinken.
Op je 21ste verandert er eigenlijk maar één ding:
Wij, je ouders, zijn niet meer verplicht om voor je te zorgen.
Vanaf nu ben je officieel 100% volwassen.
Yeah!

Deze mijlpaal is een feestje waard!

Lieve Lynn,
Dit wordt de eerste keer dat je je verjaardag viert zonder oma en opa.
Je laatste verjaardag in ‘ons’ huis.
Wat heb je veel voor je kiezen gekregen,
en wat doe je het toch goed.
Je bent gelukkig in de liefde
De stages die je in verschillende ziekenhuizen loopt, maken je blij.
Je zit op de goede plek.
Je hebt je draai gevonden.
Het is fijn je zo te zien.
Blijf wie je bent, je bent een ontzettend mooi mens.
Wacht nooit tot de storm gaat liggen,
maar blijf dansen in de regen.
De wereld ligt aan je voeten.
Pluk de dag elke keer weer alsof het de eerste keer is.
Leef en Geniet!! 😊

Allerliefste Lynn, gefeliciteerd met je 21ste verjaardag. Vergeet nooit dat ik er altijd voor je zal zijn en zielsveel van je hou; tot aan de maan en weer terug x ontelbaar! ❤️ 

Spreuk van de week

Beloof me
dat je altijd zult onthouden dat
je sterker bent
dan je denkt
dapperder dan je lijkt
slimmer dan je gelooft
geliefder dan je beseft.