Selecteer een pagina

De titel van dit blog was oorspronkelijk ‘Sleuteloverdracht’, zat boordevol positiviteit en stond zo goed als klaar om vrijdagavond gepost te worden. Maar uit toch wel (on)verwachte hoek zijn we opnieuw keihard onderuit gehaald. Diep getroffen. Dit hadden we niet zien aankomen. Zo oneerlijk. Totaal verslagen. Gebroken en even alles kwijt waar ik in geloof. Verdwaald in emoties van ongeloof, pijn en verdriet. Volkomen machteloos. Hoe dan? Onbegrijpelijk. Niet te bevatten. Niet te behappen. Toch wil ik beginnen met het delen van het verhaal wat ik afgelopen donderdag schreef over de grote stap in mijn leven, niet wetende dat we op vrijdagavond totaal overstuur met 160 km per uur over de snelweg zouden razen richting Brabant…

29 februari 2024

And so the adventure begins!

‘As we speak’ liggen de sleutels van mijn nieuwe woning voor me neus. Wat fijn dat ik dit blog weer eens positief kan beginnen. Genoeg ellende achter de rug, toch? Op naar beter in alle opzichten. Dit is de week die geheel in het teken staat van een nieuw begin. Alles ter voorbereiding van de sleuteloverdracht en de aanstaande verbouwing. Want jeetje, wat moet er naast het slopen, strippen, verbouwen en afbouwen veel geregeld worden. Pfiew! 😅

Waar zijn die kaboutertjes toch, als je ze nodig hebt?

Het afsluiten van een watercontract bij PWN was relatief eenvoudig, aangezien er op dat vlak weinig te kiezen valt. Echter, het kiezen van een leverancier voor gas en elektriciteit was een heel ander verhaal. Daar ging zowel tijd als energie in zitten – letterlijk en figuurlijk – gezien de vele energieleveranciers met uiteenlopende tarieven. Persoonlijk vind ik dat soort keuzes nogal een gedoe. Uiteindelijk lijken de kosten op de lange termijn min of meer gelijk uit te vallen. Ik houd van overzichtelijkheid en wil keuzestress waar mogelijk voorkomen. Lang verhaal kort, ik heb een beslissing genomen en een eenjarig contract afgesloten, dan kan ik dat voor nu in elk geval even loslaten.

Een nieuwe woning is een blank canvas, maak er je eigen kunstwerk van.

Schrikkeldag is sleuteldag!

Dinsdag 12 december jl. tekende ik na een maandenlange zoektocht de koopakte van een benedenwoning in mijn eigen postcodegebied. Het voelde heel fijn en veilig om in mijn vertrouwde omgeving te kunnen blijven. Nu precies elf weken later en een smak geld lichter, was het zover en mocht ik dan eindelijk de sleutel in ontvangst nemen. En dat nog wel op donderdag 29 februari, een schrikkeldag. Eentje om nooit te vergeten.

Na een relatief goede nachtrust, met dank aan wat rustgevende supplementen want mijn hoofd loopt over, werd ik met gezonde spanning in mijn buik wakker. Het was D-day! Ik sprong uit bed (dat is gelogen, haha 🤥) en keek in mijn opgeruimde kledingkast. Opgeruimd, zal je denken? Jazeker wel. Mijn zus en ik hebben afgelopen dinsdag heel wat spullen weggegooid en de B-keuze kleding in dozen gedaan. Het huis moet uiteindelijk een keer leeg, maar nu voornamelijk foto- en verkoop klaar gemaakt worden. Dat houdt echter wel in dat ik niet alles meer te kiezen heb (en dat scheelt tijd 🤭) en je mij wat vaker in dezelfde outfits zal zien. Mijn A- keuze dus. Waar ik de rest van de dozen straks allemaal moet laten, geen idee.

Het kan zomaar zijn dat mijn garderobe alsnog een tweede leven elders krijgt.

In de vroege ochtend reden Frank (want die moest mee naar de notaris voor een krabbel) en ik richting mijn toekomstige wijk. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming kwam ook de verkopende partij en mijn makelaar aan gefietst. Na een korte kennismaking met de erfgenamen gingen we gezamenlijk het pand binnen. Daar deden we eerst een inspectierondje door het leegstaande huis. Nu ben ik er al een paar keer geweest om het een en ander op te meten en begint het besef te groeien dat dit straks mijn plekkie wordt. Grappig dat ik nu pas zag dat er op alle muren behang zat, terwijl ik van de week niet kon bedenken welke muur wel dan niet bekleed was met een rolletje papier. Dat wordt stomen! De verwarming werd aangezet en alle kranen open gedraaid om te kijken of alles naar behoeve functioneerde en er geen verborgen gebreken boven tafel zouden komen. De ruimte werd verwarmd en gehydrateerd. Alles werkte naar behoren. Check!

Wilt u binnen 14 dagen na sleuteloverdracht de watermeterstand doorgeven van uw nieuwe woning?

De watermeter bleek in een put in de voortuin te zitten, waar ik natuurlijk met geen mogelijkheid bij kom. Maar gelukkig geen man over boord, want de verkoopmakelaar zou dat opnemen in het inspectieformulier, dus hij mocht ‘de put’ in. Nadat we het rondje gedaan hadden, mocht ik zelf, weliswaar met een beetje hulp, het verkoopbord uit de tuin trekken. Op een handtekening na, was dit huis van mij. Daarna reden we achter elkaar aan naar de notaris op de Wilhelminastraat, waar de officiële overdracht zou plaatsvinden. Parkeren kon voor de deur, maar het pand betreden bleek een hele uitdaging. Rolstoelvriendelijk en toegankelijk was het alles behalve, drie vette hoge treden om het statige pand te betreden. Voorzichtig sprong ik tree voor tree naar boven en werden we uitgenodigd plaats te nemen in de kamer van de notaris.

Handtekening.

De koffie liet even op zich wachten, maar eenmaal met een bakkie voor onze neus, kon het officiële gedeelte beginnen. De notaris begeleidde het proces van het voorlezen, controleren en ondertekenen van de documenten zoals de koopakte en hypotheekakten en zorgde ervoor dat alle vereiste stappen werden doorlopen, inclusief het registreren van de overdracht bij de juiste instanties. Toen alles in orde was, mochten we een krabbel zetten, elkaar de hand schudden en werden de sleutels overhandigd. Jippie, de koop was een feit! Yessss!

Bubbels & Bites

Het is een behoorlijke mijlpaal in mijn toch wel wat roerige leven. En aangezien ik het leven wil vieren, moest er natuurlijk geproost worden. Samen met onze Sim, twee flessen bubbels en wat hapjes stapte ik op mijn bike en fietste naar mijn nieuwe adres. Lynn en Rick stonden al voor de deur te wachten, Sven en Joos arriveerden iets later, omdat ze een schaal overheerlijke sushi in Heemstede hadden opgehaald. Eenmaal binnen verkende onze vriendelijke viervoeter het huis, niet veel later rende hij als een bezetene door de tuin, vloog letterlijk door de woonkamer bijna door het raam naar buiten en met gierende banden weer terug. Wat een gek! Volgens mij is de tuin goedgekeurd. 😉 We hadden mazzel dat de verkopers drie tuinstoelen hadden achtergelaten, zodat we prima konden zitten. Ik had ‘as usual’ mijn eigen (rol)stoel mee. De fles werd gepopt en daarmee was het huis officieel geopend! Het was nog lang onrustig op mijn nieuwe adresje… Bekijk hier een klein filmpje van de dag.

Een man zonder gereedschap, is als soep zonder ballen.

1 maart 2024
Aangezien ik slechts één been en twee linker handen heb, heb ik een paar sterke mannen bereid gevonden die dit weekend wilden helpen met slopen. Zij mochten los gaan op de plinten, de vloer en ondervloer, de deuren en deurstijlen, de plafonds, de keuken en badkamer. Oh ja en het behang zouden ze van de muren stomen, trekken en pulken. Super tof, want ‘many hand make light work’. Maar, zonder gereedschap kom je nergens, dus moest er van alles bij de Karwei in de buurt geregeld en besteld worden. Dat vergde in eerste instantie wat onderzoek, want wat weet ik daar nu van? Precies: nada, noppes, niks. Van een jekkeraar met platte bek tot breekijzers; van vuistjes (hamers) tot bijtels; van kruiwagens tot werkhandschoenen; van mondkapjes tot afstoomapparaat en trapjes. Weer iets op mijn to do lijstje om af te strepen. Check! ✅

Het zonnetje scheen en de wereld lachte mij toe.

Vrijdagochtend kwamen er wat vriendinnen langs en vertelde ik enthousiast hoe dit klushuis omgetoverd zou worden naar mijn droompaleis. Uiteraard mochten ook hier de bubbels niet ontbreken, want je moet vieren wat er te vieren valt. Nadat ik mijn huis had achtergelaten aan de eerste klussers, ging ik met dochterlief de boodschappen doen voor de zaterdaglunch. Daarna was ik uitgenodigd om gezellig bij de buurtjes een hapje te komen eten. Onder het genot van een drankje praatte ik hen bij over de afgelopen periode; de val met botbreuk tot gevolg, het sterfbed en overlijden van mijn moeder, de vakantie naar Tenerife die niet door kon gaan, de sleuteloverdracht van mijn nieuwe huis en de geslaagde dubbele heupoperatie van mijn pa, de totaal onverwachte beroerte en ons bezoek aan hem eerder die week.

Opgelucht vertelde ik dat ons pap goed herstellende was. Waar hij eerst uitval had aan zijn linkerkant, leek de schade mee te vallen. Hij was goed weggekomen. ‘Mijn pa is sterk, levenslustig en bruist van de levensenergie, die is niet klein te krijgen‘. Hij maakte de blits in de wandelgangen van het ziekenhuis met zijn nieuwe heupen en rollator. Echt zo knap. Woensdag 28 februari was hij ontslagen en mocht hij door naar De Floriaan in Bladel. Op naar een beter en mobieler leven. Precies op dat moment ging mijn telefoon af en nam ik op…

Ongeloof

17.56 uur: ‘Ils, het gaat niet goed met pa’, hoorde ik onze Jorn zeggen.

Geschrokken luisterde ik wat er aan de hand was. Pa had waarschijnlijk een tweede tia of beroerte gehad en werd met de ambulance vanuit het revalidatiecentrum teruggebracht naar het Anna ziekenhuis in Geldrop. ‘Nee, dat meen je niet! Mijn hart klopte in mijn keel. Dit kon niet waar zijn. Het advies was om het telefoontje van de arts af te wachten om vervolgens ons plan te trekken. Snel informeerde ik Sven en Lynn dat het niet goed ging met opa en dat ze stand-by moesten zijn voor het geval dat.

18.50 uur
Het is slecht met pap.
Moeten we komen?
Ja.
Meteen.

Totaal overrompeld en in shock hielpen de buurtjes mij naar huis en kreeg ik het eten in een bakje mee voor onderweg. Lynn was er al. Er was stress en complete chaos bij ons. Sven en Joos waren in Amsterdam en moesten opgehaald worden in Sloterdijk. Dan ineens is Brabant heel ver van huis. Vol vragen vertrokken we om 18.54 uur naar het zuiden. Dochterlief reed en is tegen alle regels in een busbaan opgereden om tijd te winnen, zodat Sven haar plek achter het stuur kon overnemen. We hadden haast, veel haast. Pa zou het niet gaan redden. Hij was op sterven na dood.

19.33 uur
Appje: Pa gaat naar de afdeling neurologie, we gaan van de spoedeisende hulp af.

De vraag was of we op tijd bij het ziekenhuis konden zijn om zijn hand vast te houden en een laatste dikke kus te geven. Met een rotgang van 160 km per uur, onverantwoord ik weet het, zijn we naar Geldrop gereden. In volledige stilte. Behalve toen Google Maps ons onduidelijkheid gaf over de route en wij de verkeerde afslag namen. Totale frustratie en paniek waardoor er wat scheldwoorden door de auto vlogen. Het was pure stress en een gevoel van machteloosheid.

‘Papa alsjeblieft houd vol, wacht op ons‘,  schreeuwde ik in mijn hoofd. ‘Blijf erbij. We zijn er bijna!

Om 20.53 uur sprongen we uit de auto, renden we de centrale hal van het ziekenhuis naar binnen, ik zo snel als ik kon op mijn krukken, op weg naar de lift. Jorn stond ons boven in op de gang op te wachten. Huilend vroeg ik of papa er nog was. Hij knikte van ja. Godzijdank, hij heeft op ons gewacht. De hele familie zat om het bed. Ik stormde naar pa en schreeuwde huilend; Papa, wat doe je? Dit hadden we niet afgesproken! We hebben nog zoveel te doen. Vol ongeloof hoe dit na een geslaagde heupoperatie, toch zo mis kon gaan, zaten we er verslagen bij. We zijn het verlies van ons mam nog niet te boven, of ons pa piept er onverwacht tussenuit. In drie weken tijd, beide ouders kwijt, dat kan helemaal niet. Dat is niet te doen. Ik aaide over zijn bol en gaf hem kusjes op zijn voorhoofd. ‘Ik hou van je lieve pap, dankjewel voor alles‘, was het laatste wat ik in zijn oor fluisterde.

21.34 uur: Onze allerliefste papa en opa is in het bijzijn van de hele familie overleden aan een hersenbloeding. Zo had het niet moeten gaan. Niet nu. We zijn in en in verdrietig. 😢

Spreuk van de dag

Liever
heb ik je hier
maar nog liever
heb ik dat je
gelukkig bent,
waar je ook bent. ❤️‍🩹
#kleinstukjeversheid