Achteraf zeggen we altijd; wat is de tijd voorbij gevlogen! De vier seizoenen, 12 maanden, 52 weken, 365 dagen, 8760 uur, 525.600 minuten en 31.536.000 seconden van 2023 laten we achter ons. Weg, voorbij, finito. Die komen nooit meer terug. Voor mij was het een emotionele rollercoaster van hoge bergen en diepe dalen, van verlies en overwinning, van blijdschap en verdriet, van dankbaarheid en teleurstelling, van uitdagingen en gedoe. Een jaar dat begon met een levendig en gezellig thuisfront en wat eindigt in lege kamers gevuld met stilte. Van één huis met zijn vieren, naar vier huizen voor ieder één. De kinderen, het kloppende hart van het ouderlijk nest, hebben hun vleugels uitgeslagen en zijn uitgevlogen naar hun eigen avonturen. Een reis van zelfontdekking en onafhankelijkheid. Ik gun het ze zo, maar ga hun dagelijkse aanwezigheid enorm missen. Ik kijk met trots terug op alle mooie, maar ook moeilijke momenten die we samen hebben gedeeld.

Tranen van verdriet
Tranen van ontroering
Tranen van het lachen
Tranen van vervoering
Tranen van geluk
Tranen van pijn
Tranen die zeggen,
laat het er maar zijn.
PS

Terugblik

In de schaduw van onrust en onzekerheid, ontstonden ook momenten van berusting en geloof in mijn eigen kracht.

Het was een reis van persoonlijke groei, zelfreflectie en verandering, maar ook van confrontatie met mijn eigen grenzen, aanpassingen, sterke en zwakke punten. En eerlijk, ik ben mezelf ook een beetje kwijt geraakt. Gebroken. De basis was volledig onder mij vandaan geslagen en deed mij in vele opzichten wankelen. De w-Ilse-kracht was soms ver te zoeken, ik voelde me verslagen. Elke hindernis bracht leermomenten met zich mee en elke overwinning versterkte mijn gevoel van eigenwaarde en zelfstandigheid. De stress van de relatiebreuk en de huizenjacht is niet in de koude kleren gaan zitten. Stress vreet aan je en de kilo’s vlogen er dan ook af. Geen Sonja Bakker (nou ja, die is sowieso niet meer zo populair met haar plagiaat gedoe) of Weight Watchers voor nodig. Op zich kan ik het prima hebben hoor, maar moest daardoor noodgedwongen nieuwe kleding shoppen bij de Geisha en Yaya Sale. Wat vervelend… 🤥 En ja, nu de chefkok van huis is, moet ik zelf achter het fornuis. Ik zoek me rot naar mijn kooktalent, maar heb het nog altijd niet gevonden. 🙄

Zorg goed voor je lichaam, het is de enige plek waarin je altijd moet leven.

Onlangs vierde ik mijn lustrum als Ilse2.0. Vijf jaar ga ik als eenbenige door het leven. Godzijdank heb ik de twee kankercontroles met een negatieve uitslag, positief doorstaan en gaan we over tot één jaarlijkse controles. Dat was nog eens goed nieuws! Even leek het erop dat ik misschien wel een nieuwe bil zou krijgen, maar na het gesprek met de plastische chirurg en mijn arts, moest ik die hoop laten varen. Lang verhaal kort, een blijvende oplossing voor een stevige derrière is er niet en een operatie brengt teveel risico’s met zich mee, waardoor zij de uitdaging om een goed zitvlak te creëren niet aangaan. Dat is tevens de reden dat ik weer bij het Zit Advies Team van Heliomare ‘loop’ om een zitorthese en nieuwe rolstoel aan te meten. Alles voor een betere en comfortabelere zit, want zitten blijft een dingetje.

Oh ja, nog wat…

Een paar weken geleden kreeg ik te horen dat ik artrose in mijn handen heb (stom!), moet ik meer gebruik maken van mijn trippelstoel om mijn linkerbeen te sparen, praat ik regelmatig met de psycholoog en praktijkondersteuner om mijn leven weer op de rit te krijgen, volg ik verschillende therapieën om mij beter en sterker te voelen en heb een Second opinion gehad bij het Militair Revalidatie Centrum in Doorn om de band met Leggy te herstellen. Het lopen met de prothese is te pijnlijk en kost heel veel energie. Leggy staat dan ook alweer een tijdje braaf in de hoek van de kamer, wachtend op betere tijden. Conclusie; ik heb er een dagtaak aan om mezelf te onderhouden…😜

Houvast.

Het afgelopen jaar omvatte een verscheidenheid aan gebeurtenissen, waarbij de nadruk lag op de deelname aan Swim to Fight Cancer en de zoektocht naar een nieuw huis, wat een ware emotionele achtbaan bleek te zijn. Ik heb niet alleen uren gezwommen voor de training naar de Swim, maar ook talloze huizen bezichtigd. Het was toch ook een soort houvast. Ik had een doel voor ogen, eerst de twee kilometer in openwater zwemmen, daarna een geschikte woning vinden. Dit was voor mij een goede manier om mijn koppie boven water te houden.

Positief zijn betekent niet dat alles goed is, het is het goede in alles zien.

Maar er zat meer in het jaar 2023; ik heb geschitterd in de rubriek ‘Dit ben ik!‘ in het magazine VROUW van de Telegraaf, was te gast bij de uitreiking van de Gouden Loekie voor de tv-commercial van het KWF; heb mooie parabadmintonprijzen in de wacht gesleept (zelfs zilver op het NK); heb het Houtfestival geholpen met de social media; genoten van mijn eerste bikini-dag bij Wellnessresort Elysium (wat een overwinning!); meegewerkt aan de naamswijziging van het Inloophuis, wat nu IPSO Huis Kennemerland heet; mij ingezet als ambassadeur van Toegankelijk Haarlem; leuke concerten bezocht van Davina Michelle tot Tino Martin en als trotse moeder bij de uitreiking mogen zijn van Lynn haar propedeuse in de Arena. De absolute hoogtepunten waren toch wel de vakantie met Sven en Lynn naar Mallorca, de vakantieweek met zus bij pa om de hoek en het weekendje weg met Lonneke naar Hoorn.

Nee, 2023 was echt niet alleen maar kommer en kwel, het was in vele opzichten ook een fantastisch jaar!

Kerstmis

De mooiste tijd van het jaar, is tijd met elkaar. Lief Leven

Ze zeggen dat jij dwaalt en niet meer weet waar je bent. Ook ik dwaal in mezelf, sinds jij mij niet meer herkent…  

Na de kerst van 2022 hadden we geen van drieën gedacht dat we ook dit jaar kerst met ons mam zouden vieren. Toch was het zo, de vijfde alweer in het verpleeghuis. Bizar eigenlijk, maar zij is inmiddels de langstzittende van haar woongroep. Ze is moe en slaapt het grootste gedeelte van de dag. Wat is de kwaliteit van leven? Toch is er iets in haar dat vasthoudt aan het leven, maar wat dat precies is zullen we nooit weten. De liefde voor haar kinderen en kleinkinderen? Ja, dat moet het wel zijn. Aangezien we alle momenten pakken die we pakken kunnen, hebben we ook hier een waardevolle herinnering gemaakt. De lunchtafel in de binnentuin hadden we mooi aangekleed en met alle lekkere hapjes zag het er heel feestelijk uit. Mama heeft heerlijk gegeten, was soms een fractie van een seconde in het hier & nu en heeft naast wat tranen, ons ook een paar piepkleine glimlachjes en blikken cadeau gegeven. Fijn en heel bijzonder om dit nog met z’n viertjes te kunnen doen.

Tja, ik lag lekker voor de buis ‘All You Need is Love’ te kijken, de verleiding om binnen te blijven was groot, maar ja…

Er stond een stille afspraak dat ik met Lonneke & friends eventueel mee zou gaan naar de Kerstsamenzang op de Grote Markt. Afhankelijk van het weer en de energie zouden we beslissen wat te doen. Natuurlijk is het helemaal niet handig om met de rolstoel naar zo’n drukbezocht event te gaan, maar ja, alles met rolstoel is gedoe en dat zou betekenen dat ik alles zou moeten laten. Daar pas ik dus voor, ik houd wel van een beetje uitdaging. ‘Wij gaan zingen!! Wil jij ook nog?‘, appte Lon. En al lag ik prinsheerlijk languit met een dekentje op de bank en was de verleiding groot om binnen te blijven, besloot ik om aan te haken. Alleen is ook maar alleen, dus ik pepte mezelf op om toch tegen middernacht de stad in te gaan om het ouderwetse kerstgevoel op te snuiven. Als het niks is, ben ik zo weer thuis, zei ik tegen mezelf. Jas aan, lampjes aan, flesje achterin de rolstoeltas en gaan!

Wat is nu leuker op kerstavond dan in goed gezelschap kerstmuziek te luisteren en de bekende kerstliedjes mee te zingen. Niks toch?!

Om kwart over elf waren we in de stad. De kerkdienst die op dat moment gaande was, werd op een groot beeldscherm getoond. Niet dat daar veel oog voor was, maar toch. We zochten een plekje aan de rand, vlakbij een uitgang waar ik mijn fiets afkoppelde en – om mijn linkerbeen te sparen – tot twaalf uur in de rolstoel bleef zitten. Mijn uitzicht? Benen, ruggen en achterwerken. 🫤 Het plein stroomde vol en de kerstmutsen waren niet meer op één hand te tellen. Je kunt natuurlijk beter twee benen hebben, want anderhalf uur op één been staan is best pittig kan ik je vertellen, maar anders zag ik niks. Voor de veiligheid bleef ik achter de rolstoel staan om niet omver gelopen te worden. Grappig om te zien dat de mensen die om mij heen stonden, ook wildvreemden overigens, zich enorm over mij ontfermden.

Alle gasten die achter mij door wilden lopen, werden vriendelijk doch dwingend verzocht buitenom te gaan.

Elke keer als we zeiden ‘let op, er staat hier een rolstoel‘ kwamen de excuses en had niemand er moeite mee om een andere weg richting de bar of podium te zoeken. De voetplaat heeft wel wat enkeltjes open gehaald vrees ik (sorry!🤭 ), maar daar kon de stoel ook niets aan doen. Wij hebben genoten van een glaasje (Gluh)wijn, de muziek en het meezingen. Moe maar voldaan fietste ik naar huis, trots op mezelf dat ik het ‘gewoon’ gedaan had!

Reddende engel

Uit de hemel komt er misschien geen een, maar soms zijn er toch engeltjes om je heen.

Wat mag ik van geluk spreken dat ik niet midden in de nacht – na het kerstsamenzang – met pech langs de weg kwam te staan, maar in de ochtend bij het uitlaten van Sim. Ineens knapte er iets. Het bleek de remkabel van mijn handbike te zijn. Pats! Kabel in tweeën, remmen was niet meer mogelijk. Gelukkig ging ik niet super hard, waardoor ik met mijn handen op de hoepels de fiets kon afremmen. KAK! Heb ik dat? Hoe ga ik dit op eerste kerstdag in godsnaam oplossen? Lekkere timing trouwens, ik woon nog maar een paar dagen alleen en de hulp bij dit soort dingen is dus ook weg.🙄 Zonder fiets ben ik nergens en kan ik Sim niet eens uitlaten. Dus besloot ik de ‘pech onderweg hulp’ van de Hulpmiddelen Specialist maar even bellen, al had ik daar geen hoge verwachtingen van. Toch kreeg ik een vriendelijke dame aan de telefoon en legde kort uit wat er gebeurd was. Toen ik vertelde wat de situatie was, reageerde de dame in kwestie heel begripvol. Ze belde met de servicemonteur die dienst had en beloofde dat ik terug gebeld zou worden voor een afspraak en zo geschiedde.

Service!

Een uur later kwam Kersten voorrijden. Nog voordat de monteur (een toffe peer die al vaker hier was geweest) had aangebeld had ik hem koffie aangeboden, want hij was mijn held van de dag! Hij nam de handbike mee naar de bus voor reparatie. Met een kop koffie en lekker chocolaatje hupste ik naar de overkant van de straat, dat was het minste wat ik kon doen. Hij had ook ‘gewoon’ een nieuwe remkabel bij zich. Nu mopper ik regelmatig over dit bedrijf, maar als iets goed gaat, mag dat ook gezegd worden, dus bij deze. Ik was de koning te rijk, mijn fiets werd gemaakt op eerste kerstdag, wat een service! 😀
Het bleef alleen niet bij een afgebroken remkabel van mijn fiets, ook de auto liet mij in de steek. Daar brak de stang af waarmee de kofferbak open gaat. Zeker niet handig, want nu kon ik de rolstoel niet meer met het liftje achterin. Dat heeft ook wat bloed zweet en tranen gekost om dat zware onding (🦽) op en van de achterbank te krijgen. 😤

Persoonlijk was 2023 het jaar van…

• de definitieve breuk, het afscheid van SAMEN
• vallen en opstaan
• mediation, oftewel bemiddeling om de scheiding in goede banen te leiden
• vele tranen en groot verdriet
• de naamsverandering van Ilse Moerkerk terug naar Ilse van Hooijdonk
• de statuswijziging van gehuwd naar status alleenstaand
• uitvliegende kinderen
• het einde van het gezinstijdperk als samenwonend geheel
• de zoektocht naar mezelf

Maar 2023 was ook het jaar van…

• de kroning van Charles III tot koning van Groot-Brittannië en Noord-Ierland
• het faillissement van fietsenfabrikant VanMoof
• de laatste acceptgiro
• het Madeliefje, dat is uitgeroepen tot de Nationale Bloem van Nederland
• met je bankpas inchecken voor de trein
• de voortdurende oorlog in Oekraïne, de aanval van Hamas op Israël en de daarop volgende strijd
• de naamsverandering van Twitter. Het logo van het welbekende blauwe vogeltje werd door miljardair Elon Musk vervangen door X
• de val het kabinet-Rutte IV, de vervroegde Tweede Kamer verkiezing en de winst van de PVV
• Beso beso beso: de ongevraagde voetbalkus van Luis Rubiales, de voorzitter van de Spaanse voetbalbond, op de mond van international Jennifer Hermoso. So not done!
• klimaatactivisten die een stukje van de A12 bezette om te demonstreren tegen de belastingvoordelen en subsidies voor het gebruik van fossiele brandstoffen

Hoogtepunt

Het gevaar van terugblikken is dat je zomaar achterover in de toekomst kunt lazeren. Loesje

Swim to fight cancer.

Mijn fysieke uitdaging, tevens hoogtepunt van dit jaar, was toch wel de Swim. Een zwemtocht in de strijd tegen kanker. En niet zomaar één, nee 2 km door de grachten van Haarlem. Ik heb heel wat uurtjes getraind in het therapeutische bad van Heliomare en baantjes gezwommen in het openluchtzwembad de Houtvaart. Met klap op de vuurpijl de buitenwaterzwemtraining in de Mooie Nel. Dat was verschrikkelijk en f*cking koud, maar ik heb het wel gedaan! Mijn held was zonder twijfel Marcel Stroet van de Openwater Swimmingclub, die niet alleen bereid was mijn ‘#Dare2try’ wetsuit te sponsoren, maar ons ook te coachen en alle zorgen en angsten weg te nemen. ‘Ga gewoon genieten‘, zei hij steeds. En precies dat hebben we gedaan! Met een glimlach van oor tot oor, zwom ik samen met mijn broer en zus door de binnenstad. Onze trotse vader en kinderen op de kade. Het was prachtig zomers weer en het was één groot feest met een geweldige opbrengst voor kankeronderzoek. Het was een dag om nooit te vergeten. NH Nieuws heeft in de aanloop nog een filmpje gemaakt van mijn voorbereidingen, wil je dat nog eens terugzien, klik dan hier.

Huizenjacht

Huisje boompje feestje…

Jullie hebben allemaal mee kunnen lezen met de perikelen rondom de huizenjacht. Het heeft dit jaar de meeste tijd, zorgen en tranen gekost. Samen met de makelaar heb ik vele huizen bezocht en had mezelf aangemeld voor het programma Kopen zonder Kijken, omdat ik zelf de beslissing ‘waar te wonen’ niet durfde te nemen. Ik had de zoektocht en verbouwing graag uit handen gegeven, maar blijkbaar heeft het universum iets anders voor mij in petto. Er gebeurde iets met me toen ik voor de eerste bezichtiging bij de Ampèrelaan voor de deur stond. Het was niet het huis waar ik verliefd op werd, maar wel de royale achtertuin en de vriendelijke buurt. Na een tweede bezichtiging zag ik de potentie, besloot ik ervoor te gaan en bracht mijn eerste bod ever uit. Vraag me niet hoe, maar het werd geaccepteerd.

Ik heb een huis gekocht op de valreep van 2023!

Een betere timing is er niet. De kinderen zijn net voor de kerst uitgevlogen en dat maakt dit huis voor mij ongeschikt. Op tweede kerstdag heb ik mijn familie mijn appartement laten zien en er viel toch een last van mijn schouders toen ze enthousiast reageerden. Komende tijd zal ik druk zijn met het bezoeken van woonwinkels en woonboulevards om inspiratie op te doen. Heel stiekem hoop ik dat ‘de Grote Huisverbouwing‘ van SBS6 iets voor mij kan betekenen, zo niet dan trommel ik zelf alle hulptroepen op!

Dag 2023!

Het was me een (z)waar genoegen.

Ook de wereld om ons heen verandert voortdurend en we worden geconfronteerd met de uitdaging om de dingen te accepteren zoals ze op ons pad komen. Te midden van alle ups en downs sta ik, net als jullie, op de drempel van een nieuw begin. Klaar om het onbeschreven blad te vullen met de dingen waar ik energie van krijg en die ik waardevol acht. Het is tijd voor de volgende stap! Het nieuwe jaar zal zeker niet gemakkelijk zijn, gezien het aanstaande afscheid van het huis waarin ik 25 jaar lief en leed heb gedeeld. Maar het markeert ook een nieuw begin. Gelukkig wonen de kinderen op steenworp afstand en zullen we ongetwijfeld een mooie manier vinden om dichtbij elkaar te blijven. Ik kijk ernaar uit en zie er tegelijkertijd enorm tegenop, maar heb het volste vertrouwen dat alles goed zal komen! ❤️

Fijne jaarwisseling en een mooi, gezond en inspirerend 2024! 🎇

Spreuk van de dag

I was stong this year.
Next year I’ll be happy! 😀