Maandag 1 oktober zal ik afstand van je moeten doen.
En God, wat zal ik je gaan missen…
Bijna 49 jaar hebben we alles samen gedaan.
Je was mijn steun en toeverlaat.
We zijn op vele plekken geweest.
We hebben duizenden kilometers gelopen en gefietst.
Samen gehockeyd, gefitnest en gezwommen.
Samen gedanst, geskeelerd en geschaatst.
Ik heb je vertroeteld, ingesmeerd en gemasseerd.
Vele verschillende outfits gedragen.
Je bent klein, groot, dik en dun geweest.
Maar je hoorde zo vanzelfsprekend bij mij.
Je was een deel van mij.
Maar nu heb ik geen keus.
Jij bent al 4 jaar ziek.
We hebben er alles aan gedaan om je beter te maken.
Helaas is dat met 2 operaties en 10 bestralingen niet gelukt.
Als ik deze ziekte wil overwinnen moeten wij uit elkaar.
Met pijn in mijn hart en heel veel verdriet neem ik afscheid.
Dank je lief been,
voor alles wat je voor mij gedaan hebt.
Ik zal je never nooit vergeten!
Liefs, jouw Ilse
Meske toch, wat heb je dit mooi geschreven, jouw gedachten op papier, tranen in m’n ogen, in gedachten bij jou…ons Ielske want stiekem ben je van ons allemaal.
Woorden Iels, ik weet ze
“efkes nie” want wat zijn de juiste.
Daarom stuur ik je een héle héle kei dikke knuffel en ben morgen in gedachten bij je xxx,
Lieve Ilse,
Ook hierin vind ik je een kanjer, zo liefdevol geschreven. Hoop dat alles goed gegaan is vandaag en ik kan je zeggen dat t mij behoorlijk bezig gehouden heeft. Liefs van mij, Nathaly