Oh, wat keek ik er naar uit. Na zes weken zouden we dan eindelijk bij Sven op visite gaan, ik kon niet wachten. Donderdagmiddag kwam Jorn naar Haarlem, omdat hij de hondensitter (= nieuw woord voor babysitter ????) van Sim zou zijn. Heel fijn, want die twee kennen elkaar goed, onze viervoeter heeft tenslotte in de zomervakantie bij hem in Bavel gelogeerd. De wekker ging om iets na half vier af. Normaalgesproken vind ik dat een rot geluid, nu niet. Heerlijk zelfs. De laatste spulletjes gingen in de trolly en om klokslag kwart over vier zaten we in de auto. De rolstoel stond achterin met drie kleine koffers als handbagage. Of Leggy wel of niet mee zou gaan, heb ik zwaar over getwijfeld, maar uiteindelijk besloten om haar thuis te laten. Te veel gedoe en niet handig, ik zou er meer last dan profijt van hebben.

07.00 uur Amsterdam – 08.45 uur Oslo ✈

We parkeerden de auto op P1 (kort parkeren) en gingen naar de KLM incheckbalie. Het was ontzettend druk op Schiphol, alsof het zomervakantie was en dat op het vroege tijdstip. ???? We hadden weliswaar online ingecheckt, maar moesten langs de balie voor de instapkaarten, de Coronacheck en het aanmelden van de rolstoel. Aangezien ik geen assistentie had aangevraagd, werd mijn stoel gelabeld en konden we door de douane. Bij de securitycheck werd ik gefouilleerd door een beveiligingsmedewerker, omdat ik niet door de bodyscan kan. Hij deed het heel voorzichtig hoor, maar toch voelde het niet fijn toen de man aan mijn rechterkant zat. Dat mag namelijk bijna niemand. Zou ik zo’n controle überhaupt kunnen weigeren? ???? De rolstoel werd eveneens aan een grondige controle onderworpen en ook mijn krukken moesten eraan geloven.

Assistentie.

Na een kopje koffie gingen we naar de betreffende gate en mochten we als eersten boarden. ‘U heeft geen assistentie aangevraagd?‘ vroeg de dame in het blauwe uniform. ‘Eh, nee‘, ik was ervan uit gegaan dat we via een slurf naar het vliegtuig zouden gaan, stom, maar dat was dus niet het geval. We konden wel verder, omdat Frank de rolstoel zelf in de bus kon zetten, terwijl ik op krukken instapte. Aangekomen bij de Cityhopper van KLM werd de rolstoel opgehaald en in het bagageruim geplaatst en sprong ik voorzichtig de vliegtuigtrap op naar boven. Binnen werd ons op het hart gedrukt de mondkapjes gedurende de hele reis te dragen. Wat mij betreft volledig overbodig, want er bleken slechts twintig passagiers aan boord te zijn, dus hadden we alle ruimte. De vlucht verliep zonder problemen en in anderhalf uur waren we op plaats van bestemming.

Oslo

‘Welcome on Gardemoen Airport. It’s cloudy and 4 degrees’, hoorde we de piloot tot onze schrik vertellen net voor de landing. ????

Oeps! Mijn koffertje zat vol met zomerjurkjes, geen truien of vesten. De voorspellingen (en Sven) hadden mij iets anders beloofd. Ach, het zou vanzelf warmer worden, daar vertrouwde ik maar op. En anders had ik pech. De aanvliegroute was trouwens prachtig, veel groen en overal meren en riviertjes. Nadat we geland waren moest ik bij de cockpit even wachten op de rolstoel die uit het ruim werd gehaald, daarna volgden we de borden naar de hal met autohuurbedrijven. Met een prachtige hybride auto verlieten we de luchthaven op weg naar Oslo. Op naar Sven!

Sven stond ons, op de parkeerplaats van hotel Scandic Vulkan, op te wachten. Hei! (= hoi in het Noors) Ik wist niet hoe snel ik uit de auto moest springen om hem een hele dikke knuffel te geven. En ja, ik pinkte een traantje weg van blijdschap. De auto mochten we voor het hotel op de invalideparkeerplaats parkeren en ondanks dat het nog vroeg was, kregen we meteen de kamersleutel. Nieuwsgierig gingen we met z’n viertjes naar binnen. Altijd leuk om je accommodatie te zien en voor mij belangrijk om te weten of deze kamer wel rolstoelvriendelijk was. En ja, dat was het geval. Wat een opluchting. De kamer voldeed aan mijn wensen, had een aangepaste badkamer met beugels en douchestoel. Check! ✅

Druk kletsend liepen we richting Svens flat. Ik nam alles goed in mij op en had al snel door dat de straten niet heel toegankelijk waren. Sven had vooraf beloofd mij deze dagen te helpen en duwde mij met alle liefde de hellingen op. Voor het hoge gebouw stonden een paar bevriende Spaanse medestudenten en kon ik meteen in mijn beste Spaans een praatje met ze maken. Leuk! Eenmaal binnen gingen we richting de lift en terwijl we het erover hadden dat het een ramp zou zijn als de lift uit zou vallen, weigerde deze precies op dat moment dienst. Ai, Sven woont op de negende verdieping… ???? Geen nood, het was een bekend probleem, wat ook al gemeld was bij de conciërge. De liftdeur op zijn etage bleek niet goed te sluiten, waardoor de lift daar bleef hangen. Sven holde de trap op (negen stuks!) om boven de deur te fixen en kwam hijgend met de lift terug naar beneden om ons op te halen. ????

Lynn zette haar koffertje naast het bed, waar ze de twee nachten zou slapen. We kregen een korte rondleiding op zijn etage; zijn kamer was ruim, had vier bedden (handig voor logees) een prima badkamer en een gemeenschappelijke eenvoudige keuken, waar hij bijna dagelijks zijn medestudenten een heerlijke maaltijd voorschotelt. Toen we alles gezien hadden, was het tijd voor een kopje koffie en gingen we de stad in op zoek naar een leuk tentje. Warm was het zeker niet en het begon ook nog lichtjes te regenen. ???? We vonden een bakker, waar we wat konden eten en drinken. We wisten dat het leven in Oslo niet goedkoop was, maar dat is zachtjes uitgedrukt. Voor een ‘lemon cheesecake’ vroegen ze negen euro!  En nee, dan krijg je niet de hele taart, maar een heel klein puntje. Voor een cappuccino betaal je daar ruim vijf euro. ????

We besloten er met de auto op uit te gaan, gezien het regenachtige karakter van de dag. Terwijl de mannen de huurauto ophaalden bij ons hotel, gingen Lynn en ik terug naar Svens kamer om zijn de jas te halen. We kwamen zonder problemen met de lift boven en hadden alle sleutels geprobeerd om zijn kamer binnen te komen, voordat we de goeie te pakken hadden. We maakten snel even gebruik van het toilet en gingen met de jas terug de lift in naar beneden. Wat denk je…gaat de deur niet dicht. ???? Precies wat eerder ook gebeurde, maar nu stonden we daar met z’n tweetjes. Help! Hoe kom ik van de negende etage met rolstoel naar beneden? Lichte paniek brak uit. Inmiddels waren de jongens gearriveerd en instrueerde Sven via Facetime zijn zus, wat ze moest doen om de deur te laten sluiten. Ik zat erbij en keek er naar. Net voordat Sven met de trap naar boven wilde komen, had Lynn het probleem opgelost en konden we veilig naar beneden. Pffff… ????

Met de auto zijn we door de stad gaan toeren en onze privé gids vertelde wat we zagen en waar we waren. Natuurlijk hebben een bezoekje gebracht aan de Norwegian Business School waar Sven studeert. Een mooi groots en modern gebouw. We zijn door wijken gereden waar prachtige gekleurde houten huizen stonden en waar vandaan je een geweldig uitzicht had op de stad en het Oslofjord. Langzaam brak de lucht open en klaarde het op. Aan het water, met uitzicht op het Operahuis en een cruiseschip, hebben we een terrasje gepikt en geproost op ons weekendje samen. We bestelden drie Corona’s en een Coca cola. ‘Dat is dan vijfendertig euro‘, zei de serveerster. ????

Voor de avond had Sven een tafeltje gereserveerd bij restaurant Smalhans in Ullevalsveien. Normaal gesproken gaan we vooraf ergens een aperitiefje drinken, maar nu besloten we net als studenten op onze kamer ‘in te drinken’. ???? We hadden wijn op Schiphol gekocht en ter plekke in de supermarkt bier en chips gehaald. Net zo gezellig! Sven had nog gevulde paprika’s meegenomen en bij gebrek aan een vork, gebruikten we een (gewassen) haarspeld om deze uit de pot te vissen. Het leven van een student gaat tenslotte niet over rozen. De wandelroute naar het restaurant was pittig. Niet alleen voor mij, maar vooral voor Sven die mij de steile hellingen omhoog moest duwen. Arme jongen!

Ach, kan ons het schelen, we gaan voor de acht gangen, zeiden we tegen elkaar. Drinken? Ja hoor, doe maar een flesje wijn, een biertje en een frisje. Weet je wat een flesje huiswijn daar kostte? Schrik niet… € 61. ???? Huiswijn hè?! Geen een of andere Gran Reserva. We hebben gezellig getafeld, het menu was lekker, maar zo luxe als de prijs deed voorkomen was het niet. Juist daarom hebben we ook zo’n lol gehad. Met een lege portemonnee, maar volle buikjes rolden we letterlijk de berg af, terug naar het hotel. Terwijl Frank en ik ons bed in doken, gingen zoon- en dochterlief nog een borreltje drinken met de medebewoners in het studentenhuis. Het was een heerlijke dag!

Rond acht uur zat ik, uitgeslapen en met veel zin in de tweede dag, onder de douche. Het beloofde een prachtige zonnige dag te worden. Zo zie je maar, kwamen mijn zomerjurkjes toch nog van pas. ???? Om negen uur stonden de kids op de stoep en gingen we samen ontbijten in het gezellige restaurant. Het ontbijt was uitgebreid en goed verzorgd, met alles erop en eraan. Sven leefde zich uit op het buffet en we genoten van het lekkere eten. Tja, dat krijg je als arme student niet elke dag voorgeschoteld.

De natuur was dichtbij de stad te zoeken en zo reden we met de auto naar Vakre Sognsvann. Een prachtig meer in een natuurgebied, waar de locals graag komen. Het barstte van de hardlopers en mensen met honden. Een rondje om het meer lopen, levert de nodige beweging op en dat doen de actieve Noren graag. Ik had met liefde de uitdaging aangegaan, maar met rolstoel en één been kom je niet ver. We genoten van de rust en ruimte. Nou ja, de parkeerplaats stond bomvol, maar dat zag je in het park niet terug. Het is echt een geweldige afwisseling als je in de drukte woont of een paar dagen in de stad hebt vertoefd. Het openbare toilet daar was trouwens schoner dan die van de Beekse Bergen waar ik laatst was. Daar kunnen wij nog wat van leren.

Een openluchtmuseum en beeldenpark in het Frogner park. Het park bevat ruim tweehonderd stenen en bronzen beelden, die de kringloop symboliseren van het menselijk leven, van geboorte tot dood. Echt heel indrukwekkend. Ik ben zelfs helemaal boven geweest bij de ruim veertien meter hoge pilaar, waarin 121 figuren zijn uitgehouwen. Met de rolstoel moest ik om de fontein en kunstwerken heen en een helling op naar boven. Het laatste stuk richting het plateau liet ik de stoel staan en sprong ik de trap op naar de Monoliet. Als ik ergens mijn zinnen op zet, dan kom ik er ook. Niet altijd handig misschien, maar het was zeer de moeite waard!

Wil je weten hoe de rest van onze trip verliep? Lees dan deel 2 van ons weekendje Oslo in mijn volgende blog. ‘Ha det’ oftewel tot ziens!