Niet perfect, maar uniek!

‘Kan het bijna niet meer bijhouden ????!‘ appte mijn buuf, die een foto meestuurde van het krantenartikel ‘Hulpmiddelen bij Uniek Sporten Uitleen Haarlem‘. Het is de foto met paralympisch atleet en wereldkampioen handbiken Jetze Plat, die gemaakt is tijdens de avond van het Haarlems Sport Akkoord. Ik wist niet dat deze afbeelding in het Haarlems Dagblad zou verschijnen, maar ben uiteraard wel blij met de aandacht voor dit onderwerp. Vanaf deze maand kunnen mensen met een fysieke beperking namelijk sporthulpmiddelen uitproberen. Zo wordt het makkelijker om bij verschillende verenigingen te ervaren welke sport je leuk vindt en geschikt voor je is. ‘Onze’ doelgroep staat namelijk op een grote achterstand qua beweegrichtlijnen en wij hopen daar langzaam maar zeker een beetje ‘beweging’ in te krijgen.

Uniek Sporten Uitleen is een dienst van Fonds Gehandicaptensport, wordt in Haarlem ondersteund door Sportsupport Kennemerland en gefinancierd vanuit het Sportakkoord. Dat is super goed nieuws! Er is sowieso steeds meer aandacht voor sporten met een beperking. Heb je trouwens de nieuwe commercial van Fonds Gehandicaptensport al gezien? ‘We zijn niet beperkt, we worden beperkt’. Echt heel treffend. Het speelveld voor sporters met en zonder beperking is niet gelijk en dus ook niet eerlijk. En daar strijdt dit fonds voor. De boodschap is… glashelder.

Voor het leven

Geld is een hulpmiddel en geen doel.

Met het levensgrote kunstwerk van JDL Streetart, maakte KWF samen met Nederland een statement vóór het leven. Tegen kanker. Natuurlijk draaide het bij de tv-show ook om het werven van donaties en donateurs. Iedereen kon symbolisch één of meer unieke stukjes kopen, zodat het een muurschildering voor en van ons allemaal is. Het geweldige kunstwerk is inmiddels ‘uitverkocht’, maar wat mij betreft is geld niet eens het allerbelangrijkste, zeker niet zelfs. We hebben een boodschap van positiviteit, hoop en kracht uitgedragen om anderen te inspireren en een andere kijk te geven op een toekomst met en na kanker.

Life isn’t perfect, but youre make-up can be. ????

De dag van de live uitzending was een lange en intensieve dag en we waren uiteindelijk best laat thuis. Normaal gesproken zou ik kapot zijn geweest, toch viel ik op dat moment niet van vermoeidheid uit elkaar. Sterker nog, ik zat vol adrenaline en energie. Dat kwam goed uit, want ik moest de prachtige bloemen nog in een vaas zetten en…niet geheel onbelangrijk, mijn make up van mijn gezicht bikken. Waar normaal gesproken één gezichtsreinigingsdoekje volstaat, had ik er nu vijf (vijf!! ????) nodig om alle laagjes make up te verwijderen. Nou, dan weet je wel hoe goed ik in de maquillage zat hè?!

Een groet uit onverwachte hoek.

Deze week heb ik op een lekker wolkje gezeten, rustig aan gedaan om bij te komen en heel veel mooie reacties mogen ontvangen. Digitaal, maar ook persoonlijk. De foto’s van deze avond toverden steeds opnieuw een glimlach op mijn gezicht. Een revalidatiegenootje appte zaterdagochtend met de vraag of ik het kunstwerk wéér ging onthullen ????, want al zappend kwam ze uit bij de herhaling van ‘Voor het leven’. ????

Alle berichtjes deden mij goed, maar één in het bijzonder. Het bezorgde mij letterlijk kippenvel en raakte mij diep. Het mailtje was afkomstig van mijn behandeld arts, die een jaar na mijn amputatie, zelf op een andere wijze werd getroffen door het noodlot. Iemand die levens redde, hoop gaf aan kankerpatiënten, kreeg te maken met flinke tegenslag, waardoor ook zijn leven drastisch veranderde. Zo oneerlijk is het leven. Een vervangend arts heeft zijn taken overgenomen en meer dan kleine updates over zijn gezondheid heb ik nooit ontvangen. Nu wel. Eindelijk. Een persoonlijk bericht van mijn held, de man die mij een tweede kans heeft gegeven. Ik zal hem eeuwig dankbaar zijn en hoop hem na de zomer te ontmoeten. Helaas zal dat door omstandigheden bij zijn afscheidsreceptie zijn.

De Dijk

De band die net is uitgevonden en altijd heeft bestaan.

Precies op het moment dat bekend werd dat de Dijk na 41 jaar zou stoppen, kreeg ik onverwacht twee kaartjes voor openluchttheater Caprera in mijn schoot geworpen. Halleluja! Of ik er met een vriendin heen wilde. Ja duh, graag! Frank zou al met vrienden in de avond gaan. Na wat heen en weer geapp had ik vriendin Irene ook blij gemaakt. Snel stuurde ik een mailtje naar het theater met de vraag of ze nog een rolstoelplekje vrij hadden en niet veel later kreeg ik een bevestigend antwoord.

Last minute naar de Dijk en dan ook nog op de eerste rij mogen zitten. Tja, elk nadeel heeft zijn voordeel, zal ik maar zeggen. We vertrokken op de fiets naar Bloemendaal en ondanks dat het niet voorspeld was, viel er toch een ieniemienie drupje. Gelukkig bleef het daarbij. Irene parkeerde haar fiets aan de kant van de weg en ik mocht met mijn handbike via de kassa, langs het artiestenhonk, door tot aan het podium. Daar koppelde ik mijn fiets af, pakte mijn krukken en huppelde, gevolgd door Irene die mijn rolstoelkussen meenam, naar een mooi plaatsje op de eerste rij. Midden voor het podium!

‘Ben jij gehandicapt?’

De eerste rij wordt altijd vrij gehouden voor rolstoelers en mindervaliden. Het theater barstte uit zijn voegen, maar deze rij werd niet vrijgegeven, al was ik de enige (zichtbare) beperkte. Wel schoof er een gezin aan, waarvan de man de trotse zoon van een van de bandleden bleek te zijn. Steeds kwamen er mensen naar beneden, zoekende naar een leeg plekje, zagen de bordjes ‘minderinvalide’ en dropen af. Een man kwam de trap af, zag mij in mijn uppie zitten – Irene was een drankje halen (iemand moet het doen ????) – en keek mij aan met een blik van ‘waarom zit jij hier?’ Sterker nog, hij keek niet alleen, hij vroeg het mij ook in de veronderstelling dat ik daar ‘illegaal’ zat. ‘Ben jij gehandicapt?’ Op zich voelde dat als een compliment voor mij, maar zo was het niet bedoeld. Ik keek hem verontschuldigend aan en zwaaide mijn ene been de lucht in. Meer hoefde ik niet te zeggen. Haha. Hij keek eens goed, schrok zich rot, maakte een onhandig grapje en verdween met de staart tussen zijn benen. ????

Het zonnetje begon te schijnen en met een glaasje rosé in de hand, genoten wij enorm van het concert. De banken zijn niet erg comfortabel en ondanks dat ik mijn eigen kussen bij me had, was het zitten vervelend en pijnlijk. Fijn dat we af en toe konden ‘dansen’ en ik mijn rug kon los bewegen. De Dijk zette het theater in vuur en vlam en na twee toegiften, was het dan echt over en uit. Huub vergat alleen in de middag ‘Mag het licht uit’ te zingen, terwijl we daar toch echt om gevraagd hadden…????

Dementie

Ik kijk naar je droevige gezicht
met de blik op oneindig gericht
Ik zie met pijn en verdriet
de dingen die jij niet ziet
Ik denk te zien wat jij voelt
te weten wat je bedoelt
Maar ergens weet ik, ik heb het mis
Jij bent de enige die weet hoe het is
M. Eberhart

Bij binnenkomst zat ze aan de tafel met vier medebewoners, mams in een rolstoel. Ze zaten allemaal te knikkebollen. Wat een gezelligheid! ‘Hi mam, ik ben er weer!‘, riep ik vrolijk. Ze gaf ‘niet thuis’. Ik streelde haar wang, gaf haar een zoen op de wang en probeerde haar wakker te krijgen. Ze was diep verstopt in haar eigen wereld. Stil en onbereikbaar. In de binnentuin ging ik dichtbij haar zitten, pakte haar handen vast en fluisterde dat ik ontzettend veel van haar houd.

Ja, daar gingen haar ogen open!

Een vage glimlach volgde, toen ik een gekke bek trok om aandacht te krijgen. Ik vertelde haar dat ik op televisie was geweest en dat ons Lynn bijna weer thuiskomt van haar geweldige reis door Thailand. Manja kwam iets later binnen lopen en samen hebben we liedjes gezongen, waar mama toch meestal wel op reageert. Ze deinde heel voorzichtig met het ritme mee; ‘Daar komt Swiebertje’ en Klein klein kleutertje’. Toen ik begon te klappen, moest ze echt lachen. En die lach hebben we meteen gevangen op beeld!

Net voor de lunch zochten we nog wat kleding uit op haar kamer, omdat deze volgens de begeleiding niet meer paste. Niet dat ons mam veel dikker is geworden, maar het lijf verandert gewoon omdat ze zo weinig beweegt. We waren het niet geheel eens met de keuze die het personeel gemaakt had en hingen sommige items terug in de kast. Het is belangrijk dat de kleding comfortabel zit en ze er goed verzorgd uitziet. Voor haar, maar ook voor ons. Deze dag zag ze er goed uit; haar haren waren gewassen en ze had een leuke outfit aan. Kleding maakt de vrouw en dat is echt zo!

Vakantie

Zie je wel! Ik ben beter in vakantie, dan in werken. ????

Terwijl ons Lynn geniet van haar laatste weekje strand op Phuket, komt onze vakantie naar Calpe (Alicante) steeds dichterbij. Wat een heerlijk vooruitzicht! Over Spanje gesproken… pas geleden kreeg ik bezoek van oud reis-collega Pascal, met wie ik in de vorige eeuw op Tenerife had gewerkt . Jeetje…dat was lang geleden en toch was ze niets veranderd. Ik wel.???? Het was leuk om elkaar na ruim twintig jaar weer eens te zien, te spreken en herinneringen aan ons eiland (wat altijd een plekje in ons hart zal hebben) op te halen. Had ik al verteld dat ik in november een paar daagjes met Sven naar Tenerife ga? Ook zoveel zin in!

Spreuk van de dag

In alles zit wel
een barst of een
imperfectie.
Zo komt het licht
binnen.
Omdenken