Die plek waar je het voelt
Waar je altijd welkom bent
Dwaal door je tuin
Proef je eigen keuken
Vertrouw, vertroetel
en droom weer echt

Het is bijna niet te bevatten. Onwerkelijk gewoon…

Het is dinsdagmiddag en ik rijd van Brabant naar huis, maar heb geen idee hoe mijn huis eruit ziet. Wat ik wel weet is dat ik er nog niet terecht kan, dus heb ik bij mijn ‘oude’ buurvrouw afgesproken om voetbal te kijken, een hapje te eten en het telefoontje van de onthulling van mijn nieuwe thuis af te wachten. Op de Westergracht, dichtbij ons oude huis, voel ik spanning in mijn buik opkomen. Het is gek dat ik wel naar de Koppestokstraat ga, maar daar niets meer te zoeken heb. Ik parkeer de auto voor de deur van mijn buuf, die op dat moment op verzoek van het klusteam wat persoonlijke items op mijn nieuwe adres aflevert. Met een schuin oog kijk ik naar ons oude vertrouwde stekkie, waar inmiddels ook hard gewerkt wordt. Ook dit doet wat met me, maar het is passé. Verledentijd. Een afgesloten hoofdstuk.

Voor mij even een momentje om de afgelopen week de revue te laten passeren. Mijn dakloze tien dagen heb ik samen met mijn zus doorgebracht op camping de Flaasbloem in Chaam. Loskomen van wat ooit was, herinneringen ophalen en uitkijken naar wat komen gaat.

Afscheid

Huilend reed ik Haarlem uit.

Het afscheid van ons thuis – op de eerste Vaderdag zonder ons pap, viel mij zwaar, maar ik keek ook uit naar wat zou komen; een weekje kamperen en uiteindelijk mijn nieuwe eigen plekje. Ik had alle tijd om te dagdromen, want ik heb er bijna drie uur over gedaan om op de plaats van bestemming te komen; Camping de Flaasbloem in het Brabantse Chaam. Je wilt niet weten hoeveel stortbuien ik onderweg op mijn dak gehad heb. Geen kleine, maar grote vette druppels in veelvoud. OMG! Als dat maar geen voorbode was voor de komende week. Ik had ons pap gevraagd een goed gesprek te voeren met de weergoden daar boven om ze gunstig te stemmen en dat lijkt op een paar dagen na, aardig gelukt.

Omdat mijn kenteken bij de reservering al was aangemeld, ging de slagboom vriendelijk open en kon ik op zoek naar standplaats nummer 433. Het bleek een hele mooie en ruime plek te zijn, waar Manja en Bart al druk bezig waren om de caravan te installeren. Aan mij hadden ze qua helpende handjes niet zoveel, dus ik mocht toekijken hoe zij in het zonnetje ons tijdelijk onderkomen gereed maakten.

Je moet schieten anders kun je niet scoren. Johan Cruyff

Natuurlijk wilde ik de eerste wedstrijd van het Nederlandse elftal tegen Polen niet missen en zo zat ik dus lekker op de camping met mijn mobieltje de wedstrijd te bekijken. De Wifi werkte niet helemaal naar behoren, waardoor ik Nederlanders al hoorden juichen, terwijl er bij mij pas vijf minuten later gescoord werd.🙄 Nou ja, het enige wat telt is het resultaat en we hadden deze winst in de pocket. Nadat het zware werk gedaan was, zijn we de camping gaan verkennen en hebben we heerlijk onder de luifel een bordje nasi gegeten. Zucht, wat een ontspannen start van de vakantie!

Als ik de muggen mag geloven, ben ik toch best een lekker ding. #Darum

Het eerste nachtje was een beetje wennen en dat kwam niet alleen door het knusse campingbed dat ik met mijn zus deelde, maar met name door de muggen die ons uit de slaap hielden. Die ZOEM in je oren is verschrikkelijk. Zus had zo’n leuke elektrische vliegenmepper ofwel muggenklopper (je cremeert die beestjes meteen) en probeerde iedere keer de zoemende stoorzenders uit te schakelen. Meestal met succes, maar ook een hoop herrie. De volgende ochtend zagen we dat het niet helemaal gelukt was. We zaten onder de jeukende bultjes. Grrr… Misschien toch even wat eerder de deur van de caravan dichtdoen.

Dag 2

Ik verdwaal nooit. Ik ontdek nieuwe routes. 😬

Bij de receptie huurden we een e-bike voor Manja en gingen we met de knooppunten Grensroute op pad. Binnen twintig minuten zaten we al aan de koffie bij een neef Ad en zijn vrouw Marianne die in het oude huis van mijn opa in Alphen wonen. Onverwacht stonden we bij hun op het erf en ze waren nog thuis ook. Dat hadden wij goed voor elkaar. Nadat we de nodige herinneringen hadden opgehaald, zelfs opa zijn ‘opkamer’ wat nu badkamer is, hadden bekeken, vervolgden wij onze route richting Baarle Nassau en Ulicoten. Bij Meerle besloten we iets af te wijken van de route, omdat we heel graag een kaarsje wilden branden bij de Mariagrot in Meerseldreef.

Ik brand een kaarsje voor ons mam & pap! 🕯️

Vroeger gingen we daar met ons mam (die daar om de hoek woonde) en onze kinderen ook al heen om kaarsjes te branden voor mensen die ziek of overleden waren. Ik weet dat mijn lieve mamsie heel veel kaarsen voor mij gebrand heeft in de tijd dat ik ziek was. Nu staken we een kaarsje aan voor haar en mijn lieve paps. Het was fijn om even in gedachte bij hen te zijn. Als ik aan pa denk, denk ik meestal ook aan speciaal bier, dus verderop doken we het terras op om te proosten met een heerlijk wit biertje. Een lunchkaart hadden ze niet, dus bleef het bij een zakje chips. Ook lekker! In de tussentijd bedachten we dat neef Niels op de route naar de camping woonde en appten hem of hij ’toevallig’ thuis was. Het was etenstijd en wij hadden de stille hoop dat wij mochten aanschuiven, want zoiets vragen kan natuurlijk niet. En wat denk je? Hij was thuis en wilde voor ons koken!

Maar… we waren er nog niet. We hadden nog wat kilometertjes te trappen.

We fietsten langs het huis van Anton en mijn moeder in Galder dat bijna onherkenbaar was. Het huis was geschilderd, er stond een haag voor waar je niet overheen kon kijken en de oprit en ingang waren geheel vernieuwd. Het enige herkenbare wat er nog stond was de brievenbus, maar ook die had een andere kleur gekregen. Met weemoed dachten we terug aan de fijne jaren die we daar beleefd hebben. Via de rivier de Mark, waar we veel gefietst en zelfs geskeelerd hebben, reden we richting Chaam. En nee, de tocht verliep niet vlekkeloos, want neef belde met de vraag waar we bleven. Goeie vraag, want wij wisten ook niet meer waar we waren, haha. Na een korte uitleg hobbelden we over een zandpad, binnendoor naar zijn huis. Wat woont die man mooi! Niet normaal. Het was heel fijn en gezellig om bij te kletsen, te praten over vroeger, het hier & nu en… onze buikjes werden gevuld!

Dag 3

Eén voordeel van die regen; toen ik de wc-rol in een plastic tasje meenam wist tenminste niet de hele camping dat ik moest poepen. 😂

Dinsdag was het echt hondenweer. De hele dag regen, maar niet getreurd! Wij kregen in de ochtend bezoek van nicht Gerda en haar man Frank die gezellig op de koffie kwamen. Het leuke van kamperen is dat je de hele dag buiten bent en zo zaten we knus onder de luifel, met een jasje aan, bij te kletsen. Zij waren weliswaar droog zijn aangekomen, maar in de zeikende regen moesten ze op de fiets terug naar Tilburg. Wat had ik met ze te doen! Mijn nichtje Floor, die traint voor de Nijmeegse 4-daagse en een actie heeft gestart voor KWF (en het gezicht wordt voor dit mooie event ) om geld op te halen voor kankeronderzoek, sloot even later ook aan. Zij was vanuit Prinsenbeek naar de Flaasbloem gewandeld, een afstand van ruim 20 km en ze moest ook nog dat hele stuk terug. In de zeikende regen. De kanjer!

Wil je Floor een steuntje in de rug geven, alle beetjes helpen, klik dan hier!

Alles is familie.

In de middag zaten we hoog en droog in Breda bij tante Mieke, de zus van mijn vader. Omdat alle toko’s dicht waren en ze ons had willen verrassen met Foe Yong Hai, gingen we naar het restaurant tegenover de afdeling van het verpleeghuis waar Anton (de man van mijn moeder) destijds woonde. Het paste precies in het plaatje van onze memorie-lane. En ook nu was het fijn om over ons pap te kunnen praten. Hoe hij was en wat hij voor haar betekend heeft. Mijn tante heeft tot aan zijn dood wekelijks met hem en andere familieleden gekaart. Wat wordt hij gemist!

Dag 4

De dag erna zaten we alweer op de fiets naar ’t Zand, waar we bij Mirèn, nicht en stiefzus, zouden gaan lunchen. En ondanks dat we overtuigd waren dat we de weg wel wisten, ging het toch niet helemaal goed. We hadden een verkeerde afslag genomen en kwamen er pas achter nadat we kilometers te ver waren gereden en via een andere ingang, later dan afgesproken, het park op kwamen fietsen. ’t Zand is een recreatiepark en plas waar we vroeger met ons opa vaak kwamen. Ook weer zo’n leuke herinnering uit de oude doos. We hebben heerlijk in de tuin van haar recreatiewoning gezeten en gesmuld van al het lekkers wat ze op tafel zette.

De mevrouw van Google Maps en ik zijn geen vrienden.

Op de terugweg wilden we langs de supermarkt in het dorp om wat eten voor de avond te halen, maar mijn ‘vriendin’ van Google Maps stuurde ons letterlijk het bos in. ‘Rijd rechtdoor en keer om’, dat was het niveau waarmee ze ons aansprak. Nou ik kan je vertellen, tegen die tijd dat we het hele bos gezien hadden en in plaats van in het centrum weer in de buurt van de camping stonden, besloten we het op te geven. Wat jammer (echt niet!) dat we nu niet konden koken, maar genoodzaakt waren om een heerlijke pizza en gezonde avocadoburger te bestellen.🤥

Dag 5

Met dank aan de postcodeloterij konden we met vrijkaarten genieten van de Beekse Bergen.

Dit was de dag van overdracht van ons huis, waar ik een volmacht voor had afgegeven bij de notaris. Een beetje dubbel dus, maar het afscheid was al geweest en ik had voldoende afleiding…

Om tien uur hadden we afgesproken met Jorn, Lynn en Rick bij de ingang van mijn favoriete dierentuin. Op de invalideparkeerplaats haalden we de rolstoel en handbike uit de auto. Het zonnetje scheen en de lucht was blauw. Deze dag kon niet meer stuk. Of toch? Halverwege de wandelsafari, na het zien van drie kleine baby olifantjes, de stoere gorilla’s, de luie leeuwen en lelijke hyena’s begon mijn handtrapper gek te doen. Eigenlijk wilde ik er geen aandacht aan besteden, maar baalde wel dat het fietsen niet meer zo lekker ging. Net voordat we bij de roofvogelshow aan kwamen, brak de krenk van mijn handbike af. Fiets stuk. Kapot. Afgebroken. Nee! Heb ik weer.

Het kan ook nooit eens normaal! 😤

Er zat niets anders op dan Kersten Hulpmiddelen in te schakelen en zo maakte ik een soort spoedmelding via internet aan. Er zou binnen 30 minuten contact met me opgenomen worden. Niet dus. Uiteindelijk ging ik zelf maar bellen en legde het probleem uit. In steekwoorden: Beekse Bergen – Handbike krenk gebroken – En nu? Het was ingewikkeld, want ik woon in Haarlem, had pech in Hilvarenbeek en verbleef in Chaam op de camping. Het behoefde wat nadere context. Natuurlijk hoopte ik dat ze het mankement konden oplossen, maar had er een hard hoofd in. Op vakantie in Nederland zonder handbike is k*t, want dan kan je geen kant op. En zus ook niet met de duur gehuurde e-bike. Ze beloofden de volgende dag op de camping langs te komen. Nou, op hoop van zegen!

En toen begon het ook nog eens te regenen. Wat een pech.

Het was overduidelijk tijd voor een terrasje en een verfrissend biertje, om te schuilen en een plan de campagne te maken. Gelukkig hadden we de autosafari nog te gaan en dat kwam nu wel heel goed uit. De handbike en rolstoel gingen achterin de auto en wij stapten over naar broer zijn bolide. Met z’n vijfjes beestjes kijken. Leuk! Al met al was het een hele gezellige dag die we afsloten op de camping met lekkere hapjes van de Brasserie en…. een kapotte fiets.

Dag 6

Vakantie? We hadden het kei druk!

Vrijdagochtend kwam het weer met bakken uit de hemel. Beetje jammer, maar ja niets aan te doen. Terwijl we met vriendin Inge en haar man Ronald aan de koffie zaten, belde de monteur van Kersten dat hij gearriveerd was. Fijn! Ik had geregeld dat hij door de slagboom mocht, maar toen hij er na vijftien minuten nog niet was, belde ik hem op zijn 06. ‘Oh, ik was een beetje moe en wilde wat rusten, maar ik kom eraan’, zei hij vermoeid. Oh, oké, tot zo, zei ik ietwat verward. Dat zeg je toch niet tegen een klant? Goed, ik was al lang blij dat hij er was. Niet veel later parkeerde hij de bus voor de tent. Stapte zuchtend uit en zei dat hij wel toe was aan een bakje koffie. Wij zijn de ergste niet, dus meneer werd op zijn wenken bediend.

Hij bekeek de bike, de afgebroken krenk en het gat waar deze in hoorde te zitten.

Na ruim een half uur bellen met de werkplaats kwam het ‘verlossende’ woord. Hij kon het probleem niet verhelpen, dit was serious business. Ik wist het al voordat hij überhaupt voorreed. Er werden onderdelen besteld (waar ik nu nog altijd op zit te wachten) en de man wenste ons nog een fijn verblijf en vertrok weer richting Rotterdam. Nadat we ook mijn vriendinnetje hadden uitgezwaaid, moesten we meteen door naar de verjaardag van tante Bets, die de 97 aantikte. Wat een bikkel is dat! Wij waren met de familie van mijn moeder, de Vooght-jes, uitgenodigd voor een feestelijk barbecue. Het was heel gezellig, maar het toetje hebben we aan ons voorbij laten gaan, omdat we op tijd bij Floor wilde zijn om de wedstrijd Nederland – Frankrijk te kijken. Achteraf gezien hadden we beter dat ijsje kunnen eten, haha.

Weekend

Op de koffie.

De zaterdag en zondag stonden ook weer in het teken van familie en hebben we een bezoekje gebracht aan Ome Theo, de jongste broer van mijn vader, die wat lekkers bij de koffie had gehaald, maar ook met een wijntje wilde proosten op ons pap. We hebben hele fijne gesprekken gevoerd en antwoorden gekregen op vragen die we hadden, waardoor er wat puzzelstukjes op zijn plaats vielen. Ook bij Ome Jan (oudere broer) en tante Liza die net over de grens wonen in Ravels/ België zijn we langs geweest en op de terugweg hebben we een pitstop gemaakt bij mijn nichtje Dalenne. We hadden een beetje haast, want de slager zou de gourmetspullen bij onze caravan komen afleveren, omdat Nicky & Jens, Bart en Jorn zouden komen eten, maar het was leuk om spontaan binnen te vallen. Verrassing!

Bijzondere dag

Ons pap en ons mam samen achterin de auto.

Maandag was een verdrietige en bijzondere dag, we mochten de as van zowel ons mam als ons pap ophalen. Nooit gedacht dat het zo zou lopen, maar oh zo mooi dat we dat nu samen konden doen. Eerst reden we naar Crematorium Zuylen in Breda, waar we hartelijk ontvangen werden in een fijne ruimte. De urn van mama stond subtiel opgesteld. Na een bakje koffie en een soort van evaluatiegesprekje kregen we een tasje met ons mam daarin mee (bizar!) en reden we via binnendoor weggetjes, zoals ons pap altijd deed, naar DELA Hilverdael in Diessen. Ook daar kregen we een kopje koffie aangeboden, werd de uitvaart en alles daarom besproken en kregen we de urn van ons pap mee, die aanzienlijk zwaarder was dan die van mijn moeder. Het motto van mijn vader was dan ook ‘liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist’. Tja, dat was overduidelijk!😊

Met pa en ma achterin de auto reden we naar Riet, de vrouw van mijn vader in Esbeek om bij te praten onder het genot van een bakje koffie en een worstenbroodje. Later die middag zijn we nog bij Begraafplaats De Lichtenberg langs geweest om te kijken naar de mogelijkheden voor de asbestemming. Wat we precies willen, weten we nog niet, daar gaan we in alle rust over nadenken, maar dat het een hele mooie laatste plek is, staat vast.

Nieuwsgierig naar de vakantiefoto’s? Bekijk hier een compilatie van een fantastische week! Met dank aan Bart voor het brengen, installeren en ophalen van de caravan en zijn ouders voor het gebruik van hun geweldige sleurhut!

D- Day, 25 juni.

De onthulling!

Opgelucht werd ik wakker. Het was D-day. Eindelijk was het dan zover. Dit was de dag dat ik mijn ‘huis’ voor de eerste keer ‘af’ zou zien. Maar… niet voor de hele zooi ingepakt was. De caravan lag tjokvol met kleding, schoenen, toiletspullen, etenswaar, spelletjes, boeken, maar ook spullen van huis die ik op het moment van vertrek nergens kwijt kon. Met mijn wagen volgeladen verliet ik de camping. De zenuwen gierden door mijn lijf naarmate ik dichterbij Haarlem kwam. Gelukkig konden Lynn en ik terecht bij de buuf om voetbal te kijken (wat een waardeloze wedstrijd!) en een hapje te eten. Sven, Joos en Rick kwamen wat later en toen begon het lange wachten. Het werd 21.00 uur, 21.30… 22.00 uur, nog niets. Om half elf ging dan eindelijk de telefoon. Ilse, wij zijn er klaar voor! We zien je om 23.00 uur op de hoek van de straat.

Ik ben thuis!

Maanden heb ik ernaar uitgekeken, de dagen afgeteld en dan eindelijk komt het telefoontje dat het moment daar is. Het team van het woonprogramma was klaar voor de onthulling. Nou, ik ook! Om 23.30 uur stapte ik over de drempel van mijn eigen huis. Ik ben thuis!

Aangezien mijn blog al veel te lang is (1000 x sorry!), volgende week meer! 

Spreuk van de week

Ze zeggen dat de diepte
zwaarder weegt dan het licht
maar één dag van zon en lente
doet weken aan regen vergeten.
#kleinstukjeversheid