Zaterdagochtend stond ik op en wilde, net als elke dag, Sim vrolijk goedemorgen zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik kuchte een keer en deed een nieuwe poging. Nul geluid. Wat heb ik nu weer aan mijn fiets hangen, dacht ik lichtelijk geschokt. Hupsend ging ik naar de keuken en sloeg een glas water achterover. Nu  probeerde ik mee te zingen met de radio, maar zonder resultaat. Misschien maar goed ook, haha. Ik was mijn stem volledig kwijt. Ik zoeken…😉

Dat ik iets onder de leden heb moge duidelijk zijn.

Maar wat het is, geen idee. Corona? Een infectie? Of ‘gewoon’ het niet goed functioneren van mijn stembanden. En nee, ik heb niet eens gefeest, dus daar kan het sowieso niet aan liggen. Had ik dat maar wel gedaan, dan had ik in elk geval een leuk avondje uit gehad en wist ik waar het vandaan kwam. 🙃
Blijkbaar hangt er iets in de lucht en mijn stembanden zijn nu eenmaal mijn zwakke plek, dus ik ben ‘de lul!’ Dit brengt mij meteen terug in de tijd. Februari 2018 om precies te zijn. Ik werd wakker uit de narcose na de operatie waarbij mijn halve schildklier is verwijderd. Tijdens de petscan, waarbij gekeken werd of ik naast de tumor in mijn heup uitzaaiingen had, werden er verdachte cellen gevonden in mijn schildklier. Daarna volgde een punctie, waarbij de verdenking werd bevestigd. Dat betekende dat één kwab operatief verwijderd moest worden. Tja en toen was ik niet alleen een stuk schilklier kwijt, maar ook mijn stem. De artsen begrepen er niets van, want alles was soepeltjes en zonder complicaties verlopen.

Er was geen enkele aanwijzing dat er iets geraakt was.

De verwachting was dan ook dat het met een paar dagen zou herstellen. Dat deed het dus niet. Lang verhaal kort, ik heb bijna twee maanden zonder stem gezeten. Lekker rustig, zeiden ze thuis. 😏 Er kwamen enkel wat schorre kreten uit mijn keel, die onverstaanbaar waren. Ik vond het vreselijk, want ik kon ‘praten’ als Brugman, maar niemand verstond mij. Tijdens een etentje vroeg een ober over mijn hoofd heen aan de kinderen, wat ‘ze’ (ikke dus), wilde drinken. God, wat voelde ik me toen naar. In die tijd had ik nog twee benen, maar vroeg mij wel af wat erger was; zonder stem door het leven of op één been. En nee, toen wist ik nog niet dat de amputatie boven mijn hoofd hing. Bizar toch? Uiteindelijk hebben ze na de nodige onderzoeken, mijn stembanden opgevuld met een soort botox en kreeg ik logopedie. Langzaam maar zeker pakten de stembanden hun functie weer op en kreeg ik mijn stem terug. Net als nu… Godzijdank!

Rolmaatjes

Is mijn huis wel toegankelijk genoeg? 🤔

Weet je dat ik best wel wat gespannen was om de twee dames van mijn rolstoeltafeltennisclubje (leuk woord voor galgje 😜), tevens mijn revalidatiegenootjes, in mijn nieuwe stulpje te ontvangen? Ikzelf weet inmiddels wel hoe het hier allemaal werkt, maar 100% rolstoeltoegankelijk is het zeker niet. Hoe zou dat gaan met twee volledig afhankelijke rolstoelgebruikers, die stappen niet even uit hun karretje zal ik maar zeggen.

‘Bel even als je er bent!’

Anke kwam aanrijden met een grote rolstoelbus (met handbediening) en alsof ik het aanvoelde, hupste ik precies op dat moment naar buiten. Ik had al geappt dat ze even moest bellen, zodat ik kon helpen waar nodig, maar ik was haar ‘een stapje’ voor. Er was parkeerplek voor ons appartementenblok en dat kwam goed uit. Een algemene invalideplek is er niet, maar ik hoopte dat mijn buurtjes de sticker om drie meter afstand te houden met parkeren, in acht zouden nemen. Eenmaal ingeparkeerd kwam ze rollend achter haar stuur vandaan en liet zich met de lift aan de achterkant van de bus, zakken tot aan het straatniveau. Het veiligheidsklepje ging omlaag en zo rolde zij van het liftplateau af de straat op.

Mijn auto (een automaat uiteraard) heeft slechts een kleine aanpassing, ik heb een extra linker gaspedaal, die uitgeklapt wordt als ik ga rijden. Het rechter gaspedaal klap ik dan omhoog. That’s it, meer is het niet. Oh ja en ik heb natuurlijk een tillift voor de rolstoel achterin de kofferbak. Geweldig toch dat je met een beperking ook gewoon kunt autorijden?! Het geeft je vrijheid en dat is enorm waardevol!

De lamme helpt de blinde.

Nu is deze wijk sowieso voorzien van een slecht wegdek en zoals je weet, heb ik dat afgelopen week van heel dichtbij mogen aanschouwen. 😬 Hoe leuk de klinkertjes ook ogen, in het wegdek zitten vele verhogingen, gaten en kuilen. Alles is schots en scheef. Geloof me, voor een roller echt heel vervelend. Daarbij levert elke ‘hobbel’ mij ook nog eens fantoompijn op. Mocht je het een keer willen ervaren, mag je mijn rolstoel en bike lenen. Sterker nog, ik zou de burgervader eens moeten uitdagen, misschien dat hij dan meer noodzaakt voelt en aandacht krijgt voor het onderwerp toegankelijkheid. Het blijft bij de gemeente Haarlem een ondergeschoven kindje.
Goed, we hadden al snel gezien dat er ook hier een diepe kuil in de straat zat, waar we eigenlijk ver vandaan moesten blijven. Zij met de rolstoel en ik met mijn krukken. Levensgevaarlijk. En wat gebeurt er? Je voelt hem al aankomen, de wieltjes zochten zonder pardon de kuil op, terwijl ik klungelig op één been de draaiende stoel tegen probeerde te houden.

We hoorde een keiharde ‘krak’. Het kiepwieltje brak en dat is in zo’n situatie alles behalve wenselijk.

Wat een pech! Oh ja en ook nu zou hulp welkom zijn, maar er was geen buur op straat. Waar zijn ze toch als je ze nodig hebt? Om bij de centrale voordeur van mijn blok te komen moet je een klein maar pittig heuveltje op. Ook hier geldt, lopend ervaar je dat misschien niet, maar probeer het eens met mijn rolstoel! Voor mij was het onmogelijk mijn rolmaatje omhoog te duwen, zonder dat zij in haar achteruit zou gaan (met een gebroken kiepwieltje 😟) en over mijn vijf tenen zou rijden. Wat een geluk dat mijn buurvrouw voor het raam stond en zag dat we wel een handje konden gebruiken. Pfiew, we waren binnen. Nu alleen nog de drempel bij mijn voordeur, maar dat was een appeltje eitje. Roelien werd gebracht met de Valys en de chauffeur was zo aardig om haar tot aan mijn voordeur te brengen, dat ging dus van een leien dakje.

De rondleiding kon beginnen.

Bij binnenkomst in de hal, stuit je meteen op de stofzuiger en een hondenmand. Die stofzuiger staat daar niet omdat het mooi is, maar praktisch gezien is dat voor mij de beste plek, omdat ik vanaf dat stopcontact het hele huis kan stofzuigen. Dat scheelt een hoop gedoe en geklooi op mijn ene been. De hondenmand had ik tegen de muur aangezet, zodat de dames er rollend langs konden. Buiten de drempel naar de badkamer, is het hier binnen geheel gelijkvloers en dus toegankelijk. Vol trots liet ik mijn huisje zien en vond het leuk te horen dat ze het erg mooi vonden. Nu heb ik wel een drempel buiten bij de keukendeur, maar nog niet naar het terras in de achtertuin. Die drempel had ik ‘opgelost’ met een verdwaalde spaanplaat, overgebleven van de verbouwing. Helemaal aansluitend was deze niet, maar met een beetje hulp lukte het om buiten te komen.

Denken in oplossingen.

De stoelen zette ik opzij, want mijn gasten hadden hun eigen stoel natuurlijk gewoon bij zich. Daar kwam een nieuwe uitdaging bij, want nu moest ik een dienblad met koffie en zelfgebakken appeltaartje (jawel met verse appeltjes van de boomgaard) van de keuken naar de achtertuin nemen. Binnen kon ik ‘uit de voet(en)’ met mijn trippelstoel, maar die houdt niet van drempels. Dus tot daar en niet verder. Gelukkig konden zij het blad overnemen en zaten we niet veel later al keuvelend te genieten van de heerlijk geurende en nog warme appeltaart. Oké, en een klein wijntje toe… 😉

De man van Roelien kwam haar ophalen en wij maakten dankbaar gebruik van zijn aanwezigheid en helpende handen. Zo kon iedereen weer veilig terug naar huis. Aan de voorwaarden van een keurmerksticker zal ik nooit voldoen, maar het belangrijkste is dat ze er waren en hopelijk durven ze nog een keertje op visite te komen!

Stom!

Een volle hondenwaterbak die tijdens het stofzuigen door het snoer omgetrokken wordt… 😤

Na een lange dag met fysiotraining, vrijwilligerswerk en parabadminton, kwam ik thuis. Tijd om te chillen, maar toen ik eenmaal op de bank lag, stoorde ik mij enorm aan de zwarte hondenharen all over the place. Ik besloot voor mijn eigen rust, toch maar een stofzuigertje door het huis te halen. Een opgeruimd huis is tenslotte een opgeruimd hoofd. Met de laatste energie van de dag, stond ik op mijn ene been mijn ding te doen, terwijl ik Sim – die foxwild wordt van de stofzuiger – naar zijn plaats bleef sturen. Ineens keek ik achterom en zag ik dat de waterbak die in de hal stond leeg was en de vloer zeiknat. What the f*ck!

Sim is mijn redding, maar ook mijn ondergang.

Ik slaakte een diepe zucht, pakte de nodige handdoeken uit de kast, gooide die richting het water en begon al zittend en balancerend op mijn ene knie, de vloer te drogen. En ja, hoe neem ik de zeiknatte handdoeken mee naar de wasmachine, als de hond in de weg staat en ik mijn krukken in mijn handen heb? Zonder alles onder te druppen of op mijn bek te gaan, zo eenvoudig is dat niet. Zo goed en kwaad als ik kon sprong ik met mijn handen vol naar de badkamer en propte de natte doeken in de wasmachine. Job done. Noem het stom, noem het pech. Als ik ergens chagrijnig van kan worden, zijn het dit soort onnodige dingen. En toen moest Sim ook nog uit. In de regen. Grrr… 😩

Vette pech!

Op de valreep van het weekend, kreeg ik toch weer een tegenvaller te verduren. Was ik net dit blog aan het afronden, hoorde ik ineens verdacht veel water kletteren. Alsof het binnen was. Maar dat kon toch niet? De lekkage was opgespoord door de Lekdetectiecentrale, vervolgens was het probleem aangepakt en verholpen en afgelopen week zelfs de waterschade in mijn huis volledig hersteld. Mijn paleisje zag er weer tip top uit. Tot vandaag. Met een bonzend hart hupste ik naar de pui aan de achterkant. Nee! Het stond wederom blank.😱
Over een pechvogel gesproken…

Spreuk van de dag

Als het niet lukt
Als het niet gaat
Als het niet loopt
zoals je wil
laat het dan even zijn
en sta heel even stil
want misschien als je
het loslaat
en met goede moed
weer doorgaat
heb je over een tijdje
een veel beter resultaat.
#Bijmar