Leg nou nog eens één keer uit hoe je dat precies doet. Vervelen. Loesje

Gadverdamme, de lockdown is weer verlengd met drie weken, dat vertelde premier Rutte en minister Hugo de Jonge deze avond in een persconferentie. Nederland blijft op slot. Het is noodzakelijk, maar ik vind het, net als de rest van het land, zo niet leuk. Vooral saai. Heel saai. Ben zelfs vandaag uit verveling mijn kledingkast maar weer eens gaan opruimen. Dat had ik natuurlijk tijdens de eerste intelligente (????) lockdown al gedaan, maar goed, nu dus opnieuw met mijn neus de kast in gedoken. Kledingstukken die ik niet meer draag, omdat ze nog steeds niet bij mijn nieuwe lijf passen of die ik simpelweg niet meer pas, omdat mijn armen te groot zijn geworden heb ik verplaatst van de ene naar de andere kast. Haha, zo heb ik een mogelijke volgende lockdown of verlenging ook nog wat te doen. Dan zal ik een stapje verder moeten, het wegdoen van kleding. Ontkleding. Dat is zoiets als ontspullen. ????

Regenboog

Mijn dag werd ‘gered’ door wat zon.

Helaas heb ik na mijn twee wandeltochtjes van afgelopen weekend toch een klein wondje opgelopen, dus wandelen zou niet verstandig zijn. Ik koos er dus voor om een rondje te gaan biken. In de zon. ???? Niet te gek, niet te ver, net genoeg om een frisse neus te halen en mijn hoofd ‘leeg’ te maken. Dat heb ik zó nodig. Ik mis daarom ook mijn ontspannende badmintonochtendjes. Lekker meppen en alle frustraties er even uitslaan.???? Ben benieuwd hoe het met mijn medespelers gaat. Hopelijk in goede gezondheid. Mijn tennisarm is trouwens wel blij dat hij wat extra rust krijgt.

Na de lunch deed ik mij jas aan en maakte me klaar voor vertrek. Ik voelde toevallig aan de rolstoel of de bandenspanning nog oké was. Ai, die konden wel wat lucht gebruiken. Zo zacht als wat. Deels leeggelopen. Hmmm, niet handig. ???? Dat oplaadbaar bandenpompje wat ik wilde bestellen, heb ik nog steeds niet in huis. Stom!  Vanavond maar weer eens googlen. Toch waagde ik het erop, wetende dat de rolstoel zwaarder zou rijden. Zie wel hoe ver ik kom, dacht ik. Wat denk je? Precies op dat moment begon het flink te regenen. Alweer. Hoezo?! ???? Sven raadpleegde buienradar en wist mij te vertellen dat het slechts een klein buitje betrof. Hij zei letterlijk ‘Mam, tegen die tijd dat jij klaar bent, Leggy aan hebt gedaan, in de rolstoel zit met je krukken achterop, is de bui overgewaaid‘. Ik vertrouwde hem volledig, dus deed mijn ding en warempel, het was droog toen ik naar buiten rolde. Jippie! Snel een foto gemaakt met onze Sim op schoot, oortjes in, Strava aan en daar ging ik.

Wie de regenboog wil zien, moet de regen trotseren.

Ik was nog geen minuut onderweg of ik voelde een regendrup. En nog één. Hier bleef het niet bij. Op de Vlaamse weg veranderden de regendruppels in hagelstenen. Wind en hagel sloegen in mijn gezicht. G*dgloeiende! In de verte, boven zee zag ik toch echt blauwe lucht. En zon. Ik liet mij niet kennen. Natuurlijk niet. Er is nog niemand gesmolten van een beetje water. Ik werd beloond, want niet veel later won de zon het van de wolken en was het droog. Ik genoot met volle teugen. In de duinen viel er toch weer een drupje regen en kwam er een prachtige regenboog te voorschijn. ????

De accu maakte het ritje ook weer spannend. Ondanks dat deze volledig opgeladen was en daarmee een actieradius zou moeten hebben van circa 30 km, viel hij snel terug van vier naar één lampje. Hoe snel de accu leegloopt, hangt af van verschillende factoren, dat wist ik ergens wel, maar nu ondervond ik het ook aan den lijve. De zachte banden, de harde wind en de heuvels trokken de accu leeg. Het scheelde weinig of ik was gestrand in de duinen. Gelukkig lukte het mij om na 18 km veilig thuis te komen. Weliswaar met een lege accu, maar droog gewaaid door de wind. ???? O ja, zoonlief moest lachen toen ik thuis kwam. Leedvermaak. ????

Overwinnen

In tijden van Corona is het moeilijk een plekje voor jezelf te vinden in huis.

Omdat ik echt rustig wilde beeldbellen via ‘Meet’, installeerde ik mij met mijn laptopje en IPhone boven op bed. Hoofdsteun omhoog, kussens in mijn rug en één onder mijn linker been. Heel comfortabel. Om drie uur zat ik klaar voor het online interview met Machteld Schol voor het Inspiratieboek ‘Overwinnen’, een initiatief van Femke Oepts. Een boek met in de hoofdrol mensen die na een heftig voorval of ziekteproces in een rolstoel zijn beland en vertellen wat hun ‘op de been’ (leuke woordspeling ????) heeft gehouden tijdens het revalidatietraject. Wat hun drijfveer, passie en ambitie is. Het gaat over veerkracht en mentale weerbaarheid. Levenslust, wilskracht en doorzettingsvermogen. Ik ben oprecht trots dat ze mij hiervoor gevraagd hebben.

Normaal gesproken zouden wij natuurlijk samen met een kop koffie aan een tafel hebben gezeten, want zo’n gesprek vraagt om persoonlijke contact, face to face, maar helaas door de maatregelen niet mogelijk. We hadden afgelopen week al met elkaar gesproken, maar we begonnen nu met een korte kennismaking. Aansluitend startte Machteld, die zich net als Femke geheel belangeloos inzet voor dit project, het interview. Door het gesprek aan te gaan, heb ik mijn verhaal, mijn houvast, mijn struggles en mijn ambitie met haar gedeeld. Het was een fijn gesprek, open en eerlijk. Gelukkig liep de dictafoon mee voor een geluidsopname, want ik ben nogal lang van stof.???? Wat een uitdaging om van dit interview van ruim anderhalf uur een passend verslag te schrijven, maar goed dat is niet aan mij. Ik wens Machteld veel succes ???? en ben benieuwd hoe mijn verhaal verteld wordt en kijk uit naar het eindresultaat.

Spreuk van de dag

Heb geduld voor mooie dingen,
ook al duurt het wachten lang.
Bloemen bloeien op door liefde,
niet door haast en niet door dwang.
M.G.