Als ik oud geworden ben,
dat ik geen mensen meer herken
en niet eens je naam nog weet.
Pak dan mijn hand nog even beet,
zeg me zo gedag.
Laat voelen dat je me mag.
Wellicht dat ik het gevoel herken dat ik, voor iemand, iemand ben.

Het was een hele bijzondere dag, Anton, de man van mijn moeder en tevens mijn oom (ja, dat lees je goed, maar dat is een ander ingewikkeld verhaal ????) mocht donderdag maar liefst 89 kaarsjes uitblazen. Van deze 89 jaar heeft hij de laatste negen zeker niet meer bewust meegekregen. Alzheimer heeft hem al jaren in zijn greep en drijft hem steeds een beetje verder bij ons vandaan. Wist je eigenlijk dat deze vorm van dementie de meest voorkomende vorm is? Maar liefst 70% van alle mensen met dementie heeft Alzheimer. Mijn moeder, die sinds januari 2019 in een verpleeghuis woont, heeft wel een andere vorm; Vasculaire dementie. Verschrikkelijk verdrietig dat beiden getroffen zijn door deze vreselijke ziekte, niet in hetzelfde verpleeghuis wonen en van elkaar geen weet meer hebben.

Een lege blik, een hoofd vol watten, weggevaagde herinneringen, levend in het verleden, maar toch hier en nu.

Hoe anders had het kunnen zijn als ze nog ‘gewoon’ bij de tijd waren? Ik zou zo graag nog even met ze willen kletsen. Willen weten hoe het echt met ze gaat. Wat er in hun hoofden omgaat. Wat krijgen ze eigenlijk mee? We hebben geen idee. Toch hadden we met elkaar afgesproken een brief te schrijven aan Anton, of een mooie herinnering op papier te zetten, om deze op zijn verjaardag met hem te delen. Want waarom zouden we wachten tot hij er niet meer is, om dit te doen? Zoveel mooier om hem in zijn ogen te kunnen kijken en hem te laten voelen hoeveel we van hem houden. Woordelijk begrijpen zou hij het vast niet, maar de warmte en liefde voelen zeker wel. ????

Ter inspiratie was ik terug gegaan in de tijd en heb ik vele foto’s de revue laten passeren. Wat een mooie, gezellige, vrolijke en onbezorgde beelden kwamen er voorbij. Wat hebben we het goed gehad, toen alles nog ‘normaal’ was. Mijn moeder en Anton stonden midden in het leven, als trotse (o)pa en (o)ma en ik nog in bezit van beide benen en dus tien tenen. ???? Het was perfect allemaal en ik vraag mij af of ik mij dat toen voldoende gerealiseerd heb. Ik heb heimwee. Heimwee naar vroeger, heimwee naar hoe het toen was. Samen in de prachtige goed onderhouden tuin van Anton hebben we zoveel gelukkige momenten gekend. Ja, ik durf te zeggen dat ik mij daar bewust van was en ik heb er enorm van genoten.

Lockdown verder aangescherpt vanwege zorgen om nieuwe virusvarianten.

Anton 89

Jarig. Hoe meer kaarsjes, hoe groter de taart. Loesje

Het KNMI kondigde Code geel aan in verband met zware windstoten. De harde wind kon voor problemen op de weg zorgen. Jeetje, net nu ik weer eens naar Brabant zou rijden. ???? Ik had er zo naar uit gekeken dat ik mijn plannen niet wilde wijzigen, ik zou de stevige wind trotseren. Met vier liefdevolle brieven op zak, stapte ik om half negen in de auto op weg naar Breda. Het voelde alsof ik naar huis reed. De weg van Haarlem naar Brabant heb ik duizenden keren gereden. Ik zou hem blind kunnen afleggen. Nou ja, bij wijze van spreken. ???? Van de wind heb ik nauwelijks last gehad, wel van de laagstaande felle zon, die vol op mijn voorruit scheen. Met de muziek van 100%NL, genoot ik van de vertrouwde rit. Ik was benieuwd hoe en of Anton op ons zou reageren en ik keek er naar uit om hem te vertellen wat hij allemaal voor mij en ons betekend heeft.

Vroeger was ik jong en knap. Nu ben ik alleen nog knap.

Precies op de afgesproken tijd arriveerde ik bij het verpleeghuis. Binnen deden we de mondkapjes op, voordat we door de beveiligde deur gingen. Anton zat in een rolstoel in de huiskamer en werd door een begeleider naar ons toe gebracht. De verpleging had Anton zijn beste pak aangegeven en hem netjes geschoren, waardoor hij er goed en feestelijk uit zag. ???? Nog steeds een charmante verschijning! Een knappe vent, dat vond hijzelf ook altijd. ???? Hij pakte meteen mijn hand vast om deze vervolgens niet meer los te laten, wat een kracht, haha. Daar stond ik dan op mijn ene been, leunend tegen zijn stoel in de hoop niet te vallen. Hij weet overigens niet dat ik een been mis. Ook probeerde hij het mondkapje van mijn gezicht af te trekken, dat vond hij maar niks. Heel begrijpelijk trouwens. Ik vind het ook niks. Na de eerste warme begroeting mochten we naar zijn kamer. Er stond een koffiekar klaar en Mirèn had voor een heerlijke taart gezorgd. Nou, daar had de jarige Job wel trek in, gretig genoot hij van zijn gebak.

Geen cadeaus om uit te pakken, maar brieven vol herinneringen.

Anton had zichtbaar een goede dag. Al praatte hij niet, toch maakte hij contact met zijn ogen en handen en dat was voor ons super fijn. Met ontroering luisterde ik naar mijn zus, die naast haar eigen mooie brief ook die van Jorn en Nicky voorlas. Ik mocht ons gezin vertegenwoordigen en las de warme liefdevolle herinneringen voor van Frank, Sven, Lynn en mezelf. Hoe hij ons leven verrijkt heeft. Dat hij onze kids zoveel geleerd heeft en dat we altijd de warme herinneringen aan hem, zijn tuin en Galder zullen meedragen. Dat hij een opa uit duizenden was. Anton had al die tijd zijn ogen op mij gericht en soms leek het zelfs of hij begreep wat ik zei en bespeurde iets van emotie in zijn ogen. Of wilde ik dat zien? ???? Eerlijk gezegd rolden bij ons ook de tranen over de wangen. Het was heel intens, bijzonder en mooi, oprecht een verjaardag met een gouden randje.

Je kijkt me aan
en door me heen.
De verte zichtbaar in je ogen.
Grijs verleden.
Lang verhaal.
Door het heden
teruggevlogen.
Vroeger weer terug.
Vandaag zo ongrijpbaar.
Hoewel met een brug
soms even bereikbaar.
Je kijkt me aan
en door me heen.
We zitten hier samen.
En toch beiden alleen.

De behoefte om langs het ‘oude’ huis in Galder te rijden en een kaarsje te branden in Meerseldreef was groot.

We reden via de oude vertrouwde weg van Breda naar Bavel voor een lunchstop bij Jorn. Daarna reden we door naar Ulvenhout, voor een korte tussenstop bij onze oude bakker ‘Kaatje Jans’ om heerlijke Brabantse worstenbroodjes te kopen. Tja, nu moest ik ze zelf halen, wetende dat pa voorlopige niet naar Haarlem kan. ????Vervolgens reden we door naar Galder en stopten voor het oude huis waar zoveel mooie herinneringen liggen. God, wat mis ik die tijd! Wat hadden we het goed daar. Met weemoed reden we verder naar het bedevaartsoord in Meerseldreef, net over de grens met België. Op de parkeerplaats deed ik Leggy aan (blij dat ze mee was) en liepen we het Maria-Park in, waar we bij de grot een kaarsje aanstaken. Voor Anton, voor mama, voor Lonneke, voor mijn gezin, mijn familie en iedereen die mij lief is. ????

Spreuk van de dag

Dit moment hier,
sla ik op en houd ik vast.
Ja, dit moment hier,
krijgt een plaatsje in mijn mentale liefdeskast. ????