Laat ik maar met het slechtste van de afgelopen week beginnen, dan hebben we dat maar gehad. Kunnen we daarna weer over naar wat vrolijkers!

Na een volle dag in en rondom huis, omdat eindelijk de openstaande klussen werden aangepakt, was ik gesloopt en gebeurde dat waar ik altijd zo alert op ben…

De vakmannen stonden om acht uur voor de deur en hebben de tuindeuren (waar purschuimresten op zaten) weer netjes geschilderd, is de waterschade hersteld en de planken boven mijn bed opnieuw opgehangen, met grote en stevige bouten. Oh ja, en de kast die niet lekker sloot, kan ook weer open en dicht. Klein minpuntje; de ontbrekende roede hadden zij niet. Duh! 🙄 Hoe moeilijk kan het zijn? Aan het einde van de dag hadden ze het netjes achtergelaten hoor, maar uiteindelijk moest er toch weer gestofzuigd en wat gepoetst worden. Daarna heb ik mijn maaltje voor de komende twee dagen gemaakt en ben als een speer door naar de parabadmintontraining gesjeesd. Misschien iets teveel van het goede, I know. Het blijft een dingetje; belastbaarheid en belasting, waar ligt die balans?

Vallen en opstaan en tussendoor leer ik ook nog koprollen. Loesje

Eenmaal thuis heb ik eerst gegeten en wat televisie gekeken, voordat ik met Sim het laatste rondje zou doen. Niet dat ik daar altijd zin in heb, want dan moet ik toch met heel mijn hebben en houwen de straat weer op, maar het hoort er nu eenmaal bij. Gelukkig was het nog lekker buiten. Als Sim zijn grote boodschap moet doen, gaat hij steeds sneller lopen. Dat weet ik inmiddels en ga dan in zijn tempo mee om een geschikt groen plekje te zoeken. Zo ook donderdagavond, maar omdat we in een straat reden zonder groen, begon hij te rennen en ik zette een tandje bij. Het was laat en donker en ik zag niet precies waar ik reed, waardoor ik over een dikke hobbel van een omhoog staande putdeksel ging en plotseling in volle vaart volledig uit balans raakte. Ik wist wat er ging komen, maar kon het met geen mogelijkheid meer stoppen…

Ik werd op straat gelanceerd. Kak! Daar lag ik weer. Wat een armoe…

Pijn schoot door mijn fantoombeen en zitbot. Oh God, als dat bot maar niet weer geraakt is. dacht ik meteen. Het wiel van de rolstoel draaide nog, terwijl Sim mij geschokt aankeek en ik met mijn neus, tussen twee auto’s, op de keien lag. Mijn lijf scannend om te voelen wat de eventuele schade was. En natuurlijk was er op dat moment (elf uur ’s avonds) geen mens op straat. Bleek ik ook nog mijn telefoon vergeten te zijn. Ja, ik weet het, dat is heel stom en dom. Maar het gebeurt ook wel eens als ik al buiten in de startblokken sta en merk dat mijn mobiel nog binnen ligt. Wat ga ik doen? Halen of niet? En omdat het zoveel gedoe is om weer af te koppelen, de hond los te maken, de deur van slot te doen en rollend naar binnen te gaan, kies ik soms bewust ‘onbereikbaar’ een rondje te doen. Je mag er van alles van vinden, maar dit is hoe het gaat.

Vallen is niet erg (nou ja…) blijven liggen wel.

Goed, daar lag ik dus en niet voor de eerste keer, hopelijk wel de laatste. Eerst maar eens voelen of ik oké was. Alles deed zeer, maar het werkte nog. Voorzichtig duwde ik de fiets van mij af en probeerde zo goed en kwaad als ik kon op mijn ene been te gaan staan. Het lukte, pfiew. 😅 Nu moest ik de rolstoel en bike weer overeind zien te krijgen en dat was best lastig, omdat de hond er ook nog aan vast zat. Gelukkig heb ik sterke armen en lukte het om de boel weer recht te krijgen. Ik koppelde al staande op mijn trillende been de bike af, zodat ik eerst kon gaan zitten. Een diepe zucht volgde en ik voelde tranen achter mijn ogen prikken. Misschien meer van de schrik dan van de pijn, maar ik probeerde het weg te slikken. Nadat ik mijn fiets weer had aangekoppeld en Sim een aai over zijn bol had gegeven, vervolgden we ons rondje alsof er niets gebeurd was.

Stoom afblazen.

Blij dat ik toch weer veilig thuis was gekomen, had ik de neiging om een flink potje te janken. Het liefst wil je op zo’n moment je verhaal even delen, troost zoeken, maar ik zou mensen alleen maar bezorgd maken en dat wilde ik niet. Daarbij was het bijna middernacht, dus ja, de meesten lagen lekker op één oor. Ik mag in mijn handjes knijpen, dat de schade beperkt is gebleven. In de ochtend zou ik wel weer verder kijken hoe en wat. En ook dat bleek mee te vallen. Ik ben met de schrik en wat spierpijn vrij gekomen!

Take 1, take 2, take…

Vind je het leuk om weer in een commercial te figureren?

Via Insta werd ik benaderd door het creatieve brein achter de reclamespot van het KWF van afgelopen jaar, toen ik – let wel, één seconde – met Leggy mocht shinen voor de camera. Wil je terugkijken? Klik hier. De producer had mij inmiddels al gebeld en uitgelegd waarvoor de spot was en wat er van mij verwacht werd. Natuurlijk wilde ik graag meewerken, want de boodschap is super belangrijk. Daarnaast is het een hele leuke ervaring en bleek ik de gevraagde datum beschikbaar te zijn. Mooi! Allemaal blij. Aangezien Leggy mee moest, had ik thuis nog wat geoefend en met de prothesemaker geschakeld om in Heliomare een korte looptraining te doen en wat kleine aanpassingen door te voeren.

Leuk en fijn dat je meedoet aan deze film voor KWF en PZNL.

Om half twaalf moest ik op de set zijn in de buurt van Purmerend, waar de opnamen gemaakt zouden worden. Een prima tijd voor iemand die veelal te laat komt, door miscommunicatie met Google Maps. Onderweg zat alles tegen; brug open, stoplichten op rood en een wegomleiding. Je kent het wel. Mijn benzinetank schreeuwde om gevuld te worden, maar omdat ik echt niet te laat wilde komen, negeerde ik alle alarmbellen. Op de laatste druppel, maar precies op tijd, reed ik het pad bij de afgehuurde boerderij naar beneden.
Het was druk, overal liepen mensen met licht, geluid en camera’s. Ik werd allervriendelijkst ontvangen en maakte kennis met twee andere figuranten, die net voor mij waren binnen gekomen. En in dit geval zijn figuranten mensen uit het echte leven, dat maakt het resultaat zo puur.

Happiness is the best make up.

Voordat ik aan de koffie ging, wilde ik eerst even van het toilet gebruik maken, die bereikbaar was met verschillende treden. Goed dat ik de rolstoel had thuisgelaten. De badkamer werd vrij gemaakt en ik kon een plasje plegen. Zo dat luchtte op. Tijd voor een cappuccino en een lekker croissantje. Terwijl de inhoud van mijn kledingtas werd bekeken, mocht ik de visagie in. Super leuk altijd om mooi opgemaakt te worden, the natural look, want zelf smeer en kwast ik niet zoveel hoor. We bekeken de verschillende reserve kledingitems die ik had meegenomen, maar kozen voor de outfit die ik aan had. Mijn laarsje werd verruild voor een sneaker, omdat Leggy nooit een hakje draagt. Ook mijn haren werden gestyld en daarna was ik om ‘door een ringetje’ te halen. Oké, let’s go!

De set.

Met een hele ploeg mensen ging ik naar ‘de set’ en omdat ik niets over het storybord mag vertellen, kan ik jullie helaas niet helemaal meenemen in wat ik moest doen. Een ding kan ik verklappen, soepel ging het niet, omdat Leggy nu eenmaal geen makkelijke dame is. Bij het over een drempel stappen weigerde ze dienst en de beweging om te gaan zitten was alles behalve charmant en duurde zeker voor zo’n kort shot, veel te lang. Er werd een alternatief gezocht en dat ging goed. Na een aantal keer de handelingen te hebben herhaald, riepen ze ‘it’s a wrap!’ Het stond erop. Geen idee wat ze er van maken, ze kunnen mij er ook altijd nog uitknippen, maar dat gaan we zien. Ergens half oktober wordt de spot op TV gelanceerd. Ben benieuwd of je mij in die split second gaat herkennen. Tip, niet met je open knipperen, haha.

Fantoompijn

Het is er niet, maar het is er echt!

Uitgerekend de dag dat ik een dansfeestje had van een vriend die vijftig werd – en waar ik heel veel zin in had – kreeg ik een stortvloed aan fantoomkrampen. Het was alsof ik om de zoveel seconden beenweeën had en voor de dames onder ons die dat zelf ooit ervaren hebben, weet je hoe naar dat is. Rustig op de bank zitten was er niet bij. De krampen waren pijnlijk en doodvermoeiend. Het litteken van de grote wond die er ooit zat, bewoog alsof er een baby in zat. Anders kan ik het niet uitleggen. Als mijn feestje maar niet in het water zou vallen…

Toch stapte ik ‘gekleed’ in een jaren ’70 glitter outfit op de fiets richting de feestlocatie. Waarschijnlijk omdat ik enorm werd afgeleid van de pijn, door iedereen helemaal uitgedost te zien, verdween deze naar de achtergrond. Gelukkig heb ik er die avond weinig last meer van gehad, maar daarvoor in de plaats kwam een stekende pijn in mijn onderrug, want ja dansen op één been, is niet heel goed voor mijn lijf zal ik maar zeggen. Maar ja, je bent jong en je wilt wat! 😜

Oeps!

Met het schaamrood op mijn kaken maar stiekem heel blij…

‘Hebben we het nodig? Kunnen we het gebruiken?’ Het antwoord was ronduit NEE, met grote rode letters. En toch gaan we het doen, zei ik lekker recalcitrant tegen Lonneke. F*ck it, we gaan gewoon naar de tasjes-sample sale van Geisha. Kan ons het schelen! 🙃

Wetende dat mijn twee koffers nog steeds niet zijn uitgepakt en ik absoluut geen kastruimte over heb, maar zelfs een tekort, kon ik het aanbod niet weerstaan. Wie wil er nu niet een tasje vullen (lees volproppen) met leuke items voor slechts €25? Dat wil toch elke vrouw? Dus ja, dan wint het gevoel van het verstand dat schreeuwt dat ik het niet moet doen.

Bij het afrekenen moeten de hengels van het tasje nog vastgehouden kunnen worden.

Goed gemutst reden we naar Lijnden. We waren op tijd vertrokken, omdat we geen minuut wilden missen en het gedoe met de rolstoel in en uitladen ook nogal wat inspanning vergt. Deze keer hadden we een tijdslot van één uur met een maximum van tien bezoekers, dus het was vol gas vooruit. Bij binnenkomst werd onze naam afgestreept en mochten we binnen een plastic tas pakken en werden we losgelaten in het walhalla. Er stonden twee rijen met rekken, de rest zal in dozen. Voor mij ideaal, want zo kon ik prima met mijn neus in de dozen duiken. Er lag van alles tussen; korte mouw, lange mouw, broeken, rokjes, jurkjes, T-shirts, jasjes, winterjassen en tuniekjes.

Binnen een half uur lag mijn hele (halve 😉) schoot vol en kon ik niet meer rollen.

Tijd om even te kijken wat ik had verzameld en of het allemaal wel in het tasje paste. Alle spiegels waren weggehaald, wat op zich wel jammer was, want uiteindelijk wil je toch graag zien of het kledingstuk überhaupt past en ook nog een beetje charmant staat natuurlijk. Nou ja, zo goed en kwaad als ik kon paste ik wat items en was Lonneke mijn spiegel. Voor dat geld hoef je niet heel kritisch te zijn, maar ja het is ook zonde om dingen mee te nemen, waar ik uiteindelijk niks mee doe.

‘Dames, jullie hebben nog vijf minuten!‘, zei de Geisha man, die dagen dat gegraai moet aanzien, de arme man. Nog snel trok ik een rokje uit een doos en propte alles in de tas, die nog maar net aan de hengels vastgehouden kon worden. ‘Dat is dan €25 alsjeblieft‘. Zo hé, dat is nog eens leuk en super voordelig shoppen; 4 rokjes, 4 T-shirts, 3 jasjes, een tuniekje, een winterjas en een zomerjurk. Te gek voor woorden toch? Nieuwsgierig? Bekijk hier de ‘lancering’ van mijn aanwinsten! Nu nog een kast… 😬

Spreuk van de dag

The best is yet to come,
ook al komt het best wel traag,
elke dag een nieuwe kans,
grijp die van jou vandaag. 🍀
#lizismore