Het is alweer dag 5 in Heliomare. De dagen lijken erg op elkaar.

Misschien val ik vaak in herhaling, lekker saai voor mijn blog lezers. Maar ja, dit is wel wat het is. Zo ziet mijn leven er nu uit. Echt saai is het ook weer niet, want de visite maakt elke dag toch anders. De gesprekken lopen erg uiteen en dat maakt het zo leuk! Natuurlijk praat ik veel over wat er allemaal gebeurt, maar ik heb ook belangstelling in wat zij allemaal doen. Fijn juist om even verhalen te horen uit de gewone mensen wereld.

Maar zo kwamen Anke en Ria erachter dat ik hier eigenlijk gewoon aan het kamperen ben. Ik lig namelijk letterlijk op een luchtbed. Dit bed zorgt ervoor dat ik geen doorlig plekken krijg, maar het zou niet misstaan op camping Heliomare.

Het is een regenachtige dag, het is grauw en grijs als ik naar buiten kijk. Maar ja, ik hoef niet naar buiten. De Nederlandse snelwegen vol staan met files door het slechte weer. De post bracht mij een grote doos met daarin een prachtige blije zon! Wat geweldig! Ik ben gek op de zon, deze maakt mij echt blij. Altijd als de zon schijnt, wil ik naar buiten. Dus hoe slecht het buiten ook is, bij mij schijnt altijd de zon! Hoe mooi is dat!! ☀️

Toch nog even vertellen hoe mijn dag is gegaan. Ik heb echt goed geslapen,

halleluja ! Dat was fijn. De ochtend verliep verder rustig totdat het alarm van de vacuümpomp aangaf dat er een lekkage was. Dus weer de nodige verplegers erbij om te kijken waar de lek zat. Niet iedereen kan en mag bijplakken, dus moest ik even in de wacht. Ondertussen kwam de fysio die met mij wilde trainen, maar door de lekkage mocht ik mijn bed niet uit. Als alternatief kreeg ik wat gewichtjes en een elastiek om mijn armen te trainen. Leuk! Weer eens wat anders.

Uiteindelijk was het lek daarna snel gevonden en kon er weer bijgeplakt worden. Rond 13.30 uur kwam de fysio en ergotherapeut voor de ‘zit training’. Altijd fijn om mijn bed even uit te zijn. De rolstoel is weer aangepast.

Ik moet zeggen dat het nu beter zit dan gisteren, maar ik zit niet ontspannen. Ligt het aan de stoel of ligt het aan mij? Ik denk het laatste.

Hoe vanzelfsprekend is lopen? Hoe vanzelfsprekend is zitten? Voor mij is dat het niet meer. Niet nu, niet morgen, niet overmorgen. We gaan de komende tijd op zoek naar alternatieven. Komt vast goed.

Verder heb ik de dag dus kletsend doorgebracht. Zo fijn al die visite. Ik heb me nog geen dag verveeld. Heb zelfs bijna geen tijd om te lezen. Rusten schiet er ook vaak (lees elke dag) bij in. Maar ja ik ben en blijf een gezelschapsdier, daar kan niemand wat aan veranderen…

Ik kreeg een zakje complimenten. Leuk! Het compliment van vandaag is: ‘Jij brengt plezier.’ Nou dan doe ik toch iets goeds!