No pain, no gain. Shut up and train!

Maandagochtend. Oef, terwijl ik mijn ogen langzaam open, voel ik de spierpijn al in mijn armen. Ik probeer een beetje te rekken en strekken, voordat ik mijn ene been uit bed gooi. In plaats van mij jong, fit en sterk te voelen, voelt mijn lijf meer aan als een oud gebakje. De eerste buitentraining met de HelioHeroes in Spaarnwoude is duidelijk niet in mijn koude kleren gaan zitten. Maar hé, voor mijn gevoel is de kop er nu wel af en ik heb het ‘gewoon’ gedaan!

Van binnen naar buiten.

De reden dat ik tot nu toe alleen nog maar binnen heb getraind is tweeledig; één is het koude winterse weer buiten en twee is omdat het schakelen niet goed gaat en de fiets gerepareerd moest worden. Sterker nog, as we speak staat deze in de ‘werkplaats’. Leuk is het trainen binnen in mijn uppie niet, eerder saai, maar wel het ideale moment voor luisterboeken. Dat geeft de nodige afleiding en zo luisterde ik tussen het gepuf en de zweetdruppels door naar het boek ‘Longeneeslijk: Hoe mijn kanker pure pech én puur geluk kon zijn‘, van Eva Hermans Kroot. Indrukwekkend, krachtig, grappig, deels herkenbaar, maar ook intens verdrietig. Net als haar laatste interview trouwens met Tim Hofman. Heb je het gezien? Heftig hè? Ik heb tranen met tuiten gehuild. Wat een dappere vrolijke en sterke meid was dat. Leef in het nu, was haar levensles, nou die neem ik graag ter harte!

Wat er ook op ons pad komt, het leven gaat door, dus ook de trainingen voor mijn ultieme uitdaging…

Buitentraining

Het kan vriezen, het kan dooien…

Beste deelnemers, graag nodigen we jullie uit voor de gezamenlijke trainingsbijeenkomst op zondag 9 februari voor de HandbikeBattle 2025.

Mijn wekker ging op zondagochtend al vroeg af. Aangezien ik niet bepaald een ochtendmens ben, slaap ik in de weekends graag een beetje uit, maar nu moest ik vroeg uit de veren. Ik had zin in de dag, keek er naar uit, maar zag er ook een beetje tegenop. Het zou mijn eerste ervaring worden om met de lage handbike buiten te fietsen en zo makkelijk is dat niet. Ten eerste trappen wij dus met onze armen (en dat is geen peanuts kan ik je vertellen) en ten tweede is de draaicirkel van de fiets zo groot, dat je echt veel ruimte moet nemen om een bocht goed ‘in te snijden’. Ik zou het die ochtend allemaal gaan zien en beleven.

Neem eten en drinken mee, kleed je goed warm aan, zorg voor een helm (verplicht) en een fietsvlag (verplicht).

Nadat ik twee (halve 😉) broeken over elkaar had aangetrokken, mijn hartslagmeter had omgedaan, twee hemdjes, een dikke trui en één dikke sok had aangeschoten, hupste ik naar de keuken voor twee boterhamzakjes. Je vraagt je vast af: waarvoor dan? Nou, ik weet niet hoe jij je pootjes warm houdt, maar ik doe dat al jaren met een plastic zakje eromheen, zodat mijn wintertenen er onderweg niet afvallen, haha. Met een blik op de klok pakte ik mijn tas met spullen; Oranje helm✅, twee paar handschoenen ✅, extra sok ✅ bidon of dopper…eh ❌. Ooit had ik drinkflessen- en bekers in overvloed, maar dochterlief was bij de verhuizing streng (je kunt echt niet alles meenemen mam) en heeft  alle exemplaren regelrecht de kliko ingefl*kkert. Nu zit ik dus met uitdroogverschijnselen op de fiets… Oeps! 😉

We verzamelden op de parkeerplaats van SnowWorld.

De meesten waren al druk in de weer met hun materiaal, toen ik de auto naast mijn teamgenootjes en de buddy’s parkeerde. Mijn handbike zou door de afdeling Revalidatie Techniek (RT) van Heliomare gerepareerd zijn, maar ook daar had de griep toegeslagen en was deze klus erbij ingeschoten. Op zich geen man overboord, want het schakelen naar de verschillende versnellingen loopt dan wel alles behalve soepel, maar was gelukkig nog wel mogelijk. Toch baalde ik wel een ietsepietsie, want ik zat al een flink aantal dagen zonder fiets om te trainen en daar zouden nog wel wat dagen bijkomen. Normaal gesproken probeer ik de drie Fondo-trainingen per week zo te plannen, dat er steeds een ‘rustdag’ voor herstel tussen zit, maar de afgelopen week kon ik alleen maandag en dinsdag trainen en heb ik het gevoel ‘achter’ te lopen op de rest.

Een beetje onwennig stond ik te kijken, hoe de beensteunen van mijn bike werden vastgezet.

Net voordat iedereen bijna klaar was voor vertrek, moest ik (jawel) plassen. Je verzint het niet. Wij stonden helemaal aan de achterkant op de parkeerplaats en even snel heen en weer lopen is er met één been niet bij. Om de boel niet teveel op te houden, ging ik dus met de auto naar de ingang, waar gelukkig een invalideplekje vrij was. Zo snel als ik kon hupste ik op krukken naar binnen, terwijl ik de bezoekers van de skipiste bijna hardop hoorde denken ‘what the f*ck, kom jij hier doen?‘ 😂 Kinderen keken me met grote ogen aan. ‘Geen zorgen, ik kom niet skiën hoor‘, riep ik lachend. Alhoewel…misschien moet ik ooit de mono-ski eens proberen… 🤔 Goed, ik deed waar ik voor gekomen was, snelde terug naar de auto en reed naar de andere kant om me weer bij de groep te voegen.

Het moment van instappen was aangekomen, dus ik zette mijn spiksplinternieuwe feloranje helm op, deed de wanten over mijn handschoenen, legde mijn krukken in de bus , sprong op mijn ene been naar de handbike en kreeg een handje om mij langzaam op de zitting van de fiets te laten zakken.

Ik was er klaar voor, let’s go!

Licht gespannen was ik zeker wel, vooral omdat de anderen wat meer ervaring hadden. ‘Wish me luck!’, riep ik nog, toen we aan de start stonden van het parcours. 😅 Na een woordje van de Opper Heroe kwamen we in beweging en binnen twee tellen had ik de eerste heuvel al te pakken. Kak! Terwijl ik de verkeerde kant op schakelde (zwaarder in plaats van lichter) en bijna stilstond, moest ik toch door ’trappen’ om niet ineens achteruit de berg (was natuurlijk gewoon een heuveltje, wat voelde als de Mount Everest) af te rollen. Buddy Esther coachte mij de heuvel op, terwijl mijn tong op mijn ene schoen hing. OMG! Is dit leuk? Hijgend en puffend kwam ik ‘boven’. En dit was nog maar het begin…

De boog kan niet altijd gespannen staan. Na inspanning is ontspanning nodig.

Dagjesmensen die daar aan de wandel waren en voorbij flitsende wielrenners keken me soms medelijdend aan (arme vrouw), nou dan weet je wel hoe ik er aan toe was, haha. Gelukkig was het rondje wat we fietsten niet alleen maar klimmend en konden we tijdens de afdalingen weer een beetje op krachten komen. Nou ja, om niet uit de bocht te vliegen, moest er behoorlijk bij-geremd worden. Er zaten twee bruggetjes in de route die wel te doen waren, maar ook één heuvel met twee haarspeldbochten, die zo klein waren, dat ik de draai niet kon maken en letterlijk stilviel in de berm. De eerste twee ronden kreeg ik hulp van mijn buddy die de neus van de fiets de goede kant op zette, later ging ik steeds een stukje achter- en vooruit uit om te steken en bij te sturen om weer op het pad te komen. En probeer vanuit stilstand dan maar weer eens die fiets aan het rollen te krijgen. Niet te doen! 😳

Anderhalf uur en vier rondjes later, hadden we twaalf kilometer gefietst en zat de training erop. Even voor de duidelijkheid, je vertrekt met de groep, maar ieder rijdt zijn eigen tempo. Onderweg heb ik mijn maatjes dan ook amper gezien en had dus geen idee hoe het hun vergaan was. Bleek dat bij één van ons de derailleur was afgebroken en daardoor de training had moeten staken. Dan baal je ook hoor.
Moe maar voldaan keerden we terug naar de parkeerplaats, waar de fiets weer in de bus van Heliomare ging. De helm kon af, de handschoenen uit. Het was tijd voor warme chocomelk en een bakkie pleur. Die hadden we meer dan verdiend!

Filmpje zien? Kijk hier!

Stom!

Op weg naar succes….shit…autopech. 🥹

Deze donderdag schrok ik wakker van de telefoon die altijd naast mijn kussen ligt. Met een schorre stem nam ik op en hoorde Sven aan de andere kant van de lijn zeggen, dat hij autopech had en in Akersloot langs de weg was gestrand. Even voor de duidelijkheid, hij was met mijn auto op pad. Ongelofelijk maar waar, precies twee weken geleden heb ik de ‘Pechhulp Nederland’ van Interpolis afgesloten. Een geluk bij een ongeluk. Snel appte ik hem alle gegevens door, zodat hij de hulplijn kon inschakelen. Lang verhaal kort; binnen een uur waren ze op locatie en kregen ze de motor weer aan de praat. Zoonlief kon zelf naar de garage rijden. Een paar uur later werd ik gebeld, om de ‘diagnose’ te bespreken. De monteur gooide met woorden als motorstoring, bougies, remblokken, versleten banden enzovoort. Ik kon het met mijn pen niet bijhouden. De totale schade was kort en krachtig: € 850,- Ik verslikte me zowat in mijn koffie… 😧 Straks moet ik niet alleen een crowdfundingsactie opzetten voor de HelioHeroes, maar ook voor ‘help Ilse de winter door’.

I don’t need a Valentine, I need Valentino. 😉

Valentijnsdag, de dag van de liefde. Precies één jaar geleden namen we vol liefde afscheid van ons mam, een dag die in mijn geheugen gegrift staat. Ook is het zo’n dag dat je als singel even moet slikken als je overal liefde, gelukkige stelletjes en rode hartjes ziet. Elk jaar viel er op 14 februari één kaart vol liefde op de deurmat. Eerst van mijn lieve moeder, later van mijn lieve paps. Dit jaar bleef mijn brievenbus leeg… Lieve mams en paps, ik stuur jullie al mijn liefde, want ik houd zielsveel van jullie. ❤️

Spreuk van de dag

Misschien
dat we niet
verder vooruit
moeten denken
dan we
kunnen kijken.
#kleinestukjeversheid