Elke tegenslag draagt een les in zich. Het is aan ons om die te zien en er sterker uit te komen!

We leren elke dag van de ervaringen die we zelf opdoen en van alles wat er om ons heen gebeurt. Iedereen bewandelt zijn eigen pad en maakt daarin bewuste en onbewuste keuzes. Maar hoe graag we ook alles onder controle willen houden, het leven laat zich niet volledig sturen. Sommige gebeurtenissen overkomen ons simpelweg, zonder dat we daar enig invloed op hebben. Ziekte, een ongeluk, het verlies van iemand die je liefhebt, een scheiding; onverwacht en ongevraagd dringen ze zich op. Pijnlijke veranderingen die je uit balans brengen, je wereld op zijn kop zetten. Nee, het leven gaat niet over rozen. Soms voelt het alsof de grond onder je voeten wegzakt. Het enige wat we dan kunnen doen, is proberen de klap op te vangen en onszelf opnieuw richting te geven. Maar hoe dan?

Zoals ik in het interview met de VROUW/ Telegraaf ook zeg; ‘Wat een f*cking reis is het geweest om te komen waar ik nu sta’.

Niemand ontkomt aan tegenslagen. Ieder krijgt zijn portie. Uiteindelijk brengen ze ons verder, en geloof me, we kunnen veel van elkaar leren. Eind 2018 – een maand voor de amputatie – ben ik begonnen met schrijven. In eerste instantie om mijn inner circle op de hoogte te houden van alle ontwikkelingen, maar het was ook een manier om mijn ziekteproces te verwerken en mezelf te helen. Ze zeggen niet voor niks, delen is helen. Later kregen mijn blogs een steeds bredere insteek en lanceerde ik zelfs een eigen website. Nu hoor ik vaak dat mijn verhaal en mijn manier van in het leven staan anderen inspireert, en dat beschouw ik als een groot compliment. Maar het is niet knap hoor, het is gewoon wie ik ben. Ja, de afgelopen jaren hebben me veel geleerd. Ik heb mijn nieuwe lijf leren accepteren, ben een kei geworden in relativeren en geniet nóg intenser van de kleine, mooie dingen in het leven.

We zijn net mensen.

En als je denkt dat ik nu precies weet hoe ik met tegenslag en slechte dagen moet omgaan, en dat het me moeiteloos afgaat, dan moet ik je teleurstellen. Hoe sterk ik ook ben (of probeer te zijn), soms blijft er bar weinig van over en zit ik, net als iedereen, gewoon met mezelf in de knoei. Daarom heb ik een lijstje opgesteld waar ik zelf ook af en toe nog even op moet spieken voor het beste resultaat… want hé, nobody is perfect! 😉

Een dosis inspiratie voor een sterke start van het weekend. Let’s go!

• Stel jezelf kwetsbaar op, door je gevoelens te delen, heel je niet alleen zelf, maar geef je anderen ook herkenning en steun
• Hang lichtjes op in de donkere tunnel (deze komt van Marc de Hond en heeft mij enorm geholpen)
• Geef jezelf de tijd, je bereikt de top niet in vijf minuten
• Soms is goed, goed genoeg
• Zelfs achter het dikste wolkendek schijnt de zon 🌦️
• Zorg dat je glas altijd halfvol is (dus op z’n tijd bijschenken!)
• Relativeer zo nu en dan, dat kan zo maar eens heel nuttig zijn
• Ga op zoek naar een stip op de horizon
• Stel jezelf doelen, dat geeft houvast
• Vier je behaalde mijlpalen
• Vele kleine stapjes vormen één grote stap voorwaarts
• Denk in mogelijkheden, niet in beperkingen
• Je bent sterker dan je denkt. Ja, ook jij! 💪🏼
• En vergeet niet: Count your blessings op zijn tijd

Wereldkankerdag

Lancering; Boek Levenslessen.

Dinsdag was het Wereldkankerdag, een dag waar wereldwijd wordt stilgestaan bij de impact van deze ziekte. Precies op deze speciale dag werd het boek ‘Levenslessen’ uitgebracht, een initiatief van brancheorganisatie IPSO. Deze verhalenbundel biedt steun aan iedereen die met kanker te maken krijgt, met inspirerende verhalen over hoop, veerkracht en zelfzorg. Ook ik mocht hier mijn verhaal en levenslessen delen. Mocht je ooit op zoek zijn naar een waardevol cadeau voor jezelf of iemand die nu extra steun kan gebruiken, is dit een hele mooie! En nee, ik heb geen aandelen. 😉

Springend door het leven.

Om aandacht te vragen voor de psychosociale zorg van de IPSO Huizen, mijn ervaring daarmee en de verhalenbundel die is verschenen, ben ik half januari uitgebreid geïnterviewd door De Telegraaf/VROUW. Het was een heel fijn gesprek met als resultaat een krachtig positief artikel, waarop ik echt ontzettend veel mooie reacties heb mogen ontvangen, super dank daarvoor! Je wilt niet weten hoeveel bezoekers er die dag op mijn site een kijkje hebben genomen. 😳
Toch zat er ook een klein ‘haakje’ aan de digitale versie. De online kop die werd gebruikt: ‘Been weg, baan weg, man weg’ paste totaal niet bij de inhoud van het verhaal maar trok daarmee wel enorm de aandacht en dat zorgde ervoor dat het binnen no time ‘hot topic’ was. Ze weten het wel te brengen…

#Doeslief!

Maar er zijn natuurlijk ook altijd mensen die alleen koppen snellen, oordelen en menen te moeten reageren met vervelende comments. Ik wil er niet teveel aandacht aan schenken, heb ze overigens zelf ook niet gelezen, maar je snapt wel wat ik bedoel. Even voor de duidelijkheid, daar ging het verhaal helemaal niet over, dat ging juist over positiviteit, veerkracht en levenslust. De band met mijn ex is nu prima en dat is fijn. Ik heb toch maar even geschakeld met de redactie, die op verzoek het een en ander hebben verwijderd. Wel moest ik meteen denken aan de arme deelnemers aan Winter vol Liefde (wie heeft het niet gezien, haha) en de bagger die zij over hun heen gekregen hebben. Waarom (ver)oordelen wij zo snel en hard? Ik zou zeggen; #Doeslief! (deze kan trouwens prima bij het rijtje levenslessen) Het leven is al hard genoeg.

Nieuwsgierig? Lees hier het artikel ➡️ Ilse kreeg drie keer botkanker, maar blijft positief.

Afscheid

‘Hi Ilse, dank voor je appje! Doet een mens altijd goed als hij weet dat er aan hem of haar gedacht wordt.’

Dit was het laatste appje van mijn fysio-papa. De man die altijd een luisterend oor bood, interesse toonde, meeleefde en wel honderd keer mijn matje in de oefenzaal heeft klaargelegd. Afgelopen week overleed hij aan de gevolgen van kanker. Met een glimlach kijk ik terug op zijn bezoek aan mijn nieuwe huisje. We hebben een heel mooi gesprek gevoerd over wat ons allemaal bezig houdt, maar ook over de dood. Niet persé het meest gezellige en sexy onderwerp, maar het hoort nu eenmaal onlosmakelijk bij het leven. Hij noemde mij een ‘lotsvriendin’ en daar ben ik trots op. ‘Lieve Hans, het was fijn dat je onderdeel van mijn leven bent geweest, ik zal je nooit vergeten!’

7 februari

Als de dag daar is dat ik er niet meer ben. Als ik het leven losgelaten heb. Wil je dan vergeten dat ik jou vergat? Mij herinneren hoe ik was. Voordat dementie mijn geheugen opvrat?

Als dit jaar
Zwaar was
En oneerlijk
En te veel gevuld met pijn
Je overspoeld werd
Door gemis
Om wie er niet meer bij kon zijn
Dan wens ik je een lichtje
Een knuffel voor je verdriet
Iemand die vraagt hoe het echt gaat
En door je lach je tranen ziet
Dan wens ik dat het lukt
Mild voor jezelf te zijn
En dat wie je zo erg mist
Er in je hart altijd mag zijn.
#levenenloslaten

Waar blijft de tijd, dat vraag ik mij oprecht af. Je knippert één keer met je ogen en het jaar is voorbij. En wat was het een rollercoaster. Precies een jaar geleden overleed ons mam nadat we ruim acht dagen aan haar bed gezeten hadden, niet wetende wat er nog allemaal zou volgen. Het was een intensieve week geweest, maar oh zo intiem, liefdevol en bijzonder. Achteraf gezien was het het mooiste en laatste cadeau wat ze ons heeft kunnen geven. Goed om nu vol liefde terug te kijken, herinneringen op te halen en foto’s uit de oude doos te toveren. Wel merk ik dat ik ver terug moet in de tijd om haar te herinneren hoe ze echt was, mijn allerliefste warme attente liefdevolle slimme en sterke mamsie, voordat dementie langzaam bezit van haar nam.

Vergeten? Nooit.

Lieve mama,
Vandaag is het precies een jaar geleden dat we afscheid van je moesten nemen. Maar vergeten? Nooit. Jij zit in elke vezel van mijn lijf, in alles wat ik ben, in wat ik doe en wat we samen hebben meegemaakt. Ik voel nog altijd je handen op mijn rug, zachtjes kriebelend, terwijl Careless Whisper eindeloos speelde op mijn cassetterecorder. Ik zie mezelf weer in de schoolbanken van de derde klas, waar jij niet alleen mijn moeder was, maar ook mijn juf – en die ene keer dat ik in de les per ongeluk ‘mam’ riep (in plaats van juf), terwijl de hele klas verbaasd omkeek.
Hoe oud ik precies was weet ik niet meer, maar je nam ons voor het eerst mee naar de Schouwburg in Tilburg waar we samen genoten van de West Side Story. Ik was diep onder de indruk en vond het fantastisch. Daar is zeker de liefde ontstaan voor het theater, de bios en concerten, waar ik nu graag met mijn kinderen heen ga.

Ik hoor nog je stem…

Vol trots, toen je me feliciteerde met mijn eerste menstruatie – een ongemakkelijk moment voor mij, maar voor jou een teken dat ik geen non hoefde te worden. Godzijdank. 😅 Ik zie mezelf na een avond stappen (en sorry, dat deed ik vaker dan goed voor me was) op de rand van je bed zitten, mijn verhalen met je delend, ongeacht het tijdstip. Want jij lag uren te wachten tot ik weer veilig thuis was. Je was altijd klaarwakker. Jouw luisterend oor was goud waard en niets (nee, ook mijn veroveringen niet, haha) bleef onbesproken.

Tenerife.

Laatst dat we op Tenerife waren, moest ik denken aan de zomers dat je bij mij op vakantie kwam. Je nam een stukje ’thuis’ mee naar mijn huis. Je hielp met met het vullen en schrijven van de welkomstenveloppen voor de gasten, nam het huishouden en de hond even van mij over en we namen alle tijd om gezellig samen te zijn en bij te kletsen. We hebben heel wat kilometers door het maanlandschap van Las Cañadas gereden, luisterend naar muziek, met her en der een fotostop of koffiebreak. En hoe fijn het was om elk jaar in november met al mijn spullen – en zelfs mijn Spaanse lief en Cocker Spaniël Kim– weer een maand bij jou in te trekken. Dat was veel, want ik bracht nogal reuring met me mee, maar jij vond het alleen maar heel fijn en hebt mij (met al mijn toeters en bellen) altijd met open armen ontvangen. De foto hierboven is gemaakt in 2015, toen je ons trakteerde op een weekje Tenerife en we ontdekten dat je jezelf (en wij jou) soms een beetje kwijt was, maar wat hebben we genoten!

Ik zie nog de twinkeling in je ogen…

Je kon je geluk niet op, toen je hoorde dat je oma zou worden. Hoe je veertien jaar lang elke week vanuit Galder naar Haarlem kwam om op Sven, Lynn en zelfs op onze blonde labrador Body te passen. Hoe jij mijn rots in de branding was toen ik voor het eerst ziek werd. Daarna vergat je steeds vaker dingen en hing je je huis vol notitiebriefjes. Simpele dingen werden steeds moeilijker. Langzaam verdween je in de mist, die steeds dikker en dikker werd. Ik zal nooit vergeten hoe je trouw met Manja en Jorn naar Heliomare kwam, en pas na een tijdje doorhad dat ik mijn rechterbeen miste. Je hebt regelmatig mijn krukken voor me willen dragen, wat natuurlijk niet heel handig was, maar wel heel erg grappig.

Lieve mam, al deze momenten – en nog zoveel meer – draag ik dankbaar met me mee. Vandaag mis ik je extra, maar ik weet, je bent altijd dichtbij. Love you for ever.❤️

Spreuk van de week

Soms is gewoon een
kopje koffie drinken met
je beste vriend of vriendin
alles wat je nodig hebt.
#voorpositiviteit