Soms vind ik het leven best ingewikkeld. Zo zit ik bij de zoveelste uitvaart, nu van mijn lieve tante die maar liefst 97 mocht worden (ja, zo kan het ook!) en vervolgens loop (nou ja, rol…🧑🏼‍🦽‍➡️) ik me druk te maken over wat ik die avond moet koken, omdat er een vriendinnetje komt eten. Waar de een geniet van een heerlijke vakantie, zit een ander met hartkloppingen in het ziekenhuis. Waar de een blij is en genoegen neemt met dat wat nog kan, zoekt de ander juist de ultieme uitdaging om grenzen te verleggen en te bewijzen dat niets onmogelijk is. Het leven bestaat uit tegenstrijdigheden en wij proberen alle hordes op eigenwijze zo goed mogelijk te nemen, zonder keihard onderuit te gaan.

Bicycle, bicycle, bicycle

I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
I want to ride my bicycle
I want to ride it where I like

Het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen.

Eigenlijk had ik – volgens het trainingsschema – afgelopen zaterdag tweeënhalf uur op de fiets moeten zitten, maar het liep anders. Door privéomstandigheden kon en wilde ik de deur niet uit en omdat het toch een verschrikkelijke vieze natte grijze dag was, besloot ik de zondag met de aankoppelbike de duurtraining te doen. Eerlijk gezegd zag ik er als een berg tegenop om zolang op de Tacx (hometrainer) te zitten, dus erg vond ik het niet. Weet je hoe saai dat is? De muren komen dan wel op je af en de stem van het luisterboek komt letterlijk je oren uit. Om mijn spieren toch enigszins in conditie te houden, ben ik die zaterdag met Sim naar buiten gegaan. Uiteraard zonder ondersteuning, wat soms best uitdagend is, aangezien meneertje niet altijd even vlotjes meeloopt. Soms moet ik hem vooruit trekken, omdat hij achterom blijft kijken, alsof het daar allemaal te doen is. Ik heb een rondje van 7 kilometer om Elswout gefietst, waar ik ruim een uur over gedaan heb en wat stiekem op deze manier best heel pittig was.

Rondje Kennemerduinen en Zandvoort.

Zondag scheen de zon volop! Heerlijk, daar word je toch vrolijk van? Half Nederland zat buiten en pikte gezellig een terrasje of was aan de wandel of zat op de fiets. Jammer dat de fysiopraktijk dicht is op zondag en ik dus niet met de lage handbike naar buiten kon. Het zou een rondje op mijn huis-tuin- en keuken fiets worden door de duinen en langs het strand. Een duurtraining is bedoeld om langer vol te houden, dus eigenlijk ‘lekker’ fietsen, zonder teveel inspanning. Dan is fietsen ook echt leuk. Deze keer moest ik de ondersteuning wel aanzetten, anders kom ik niet ver en zou ik veel te hard moeten werken. Met muziek uit de jaren ’80/90 in mijn oren en een bidon gevuld met kraantjeswater (blijft een lekker Belgisch woord), ging ik goedgemutst de deur uit. De helm, die op de lage bike verplicht is, liet ik thuis.

It’s not a race, it’s a journey. Enjoy the moment.

Voordat ik alleen woonde, fietste ik regelmatig door de duinen. Tegenwoordig veel minder, omdat ik veel meer zelf moet doen dan voorheen. Heb tenslotte in mijn uppie een huishouden te runnen en laat onze lieve vriend Sim minimaal drie tot vier keer per dag uit. Veel tijd houd ik, naast alles wat ik vrijwillig doe, niet over. Jammer eigenlijk, want ik geniet wel altijd enorm van het buitenzijn. Het was gezellig druk op de fietspaden en ik genoot van alles wat er om mij heen gebeurde. De Schotse Hooglanders lagen prinsheerlijk langs de route en terwijl iedereen daar stopte om foto’s te maken, lagen zij rustig te herkauwen. Het blijven grote beesten en omdat ik laag zit, vind ik het soms best spannend om er langs te gaan.

Maar er waren meer obstakels. Ineens zag ik een enorme plas water over het fietspad liggen. De meeste mensen stopten daar, sommigen keerden om, anderen ging vol door het water, wat best diep bleek te zijn. Nadat ik een tijdje had staan twijfelen, vroeg een man of ik de oversteek aan zou durven. ‘Waar zit je accu?’, vroeg hij lachend en ik wees naar de voorkant.

‘F*ck it, ik ga gewoon’, zei stoer en rolde zo het water in…

Binnen no time liep ik vast. Shit, dacht ik geschrokken. Stond ik daar midden in een soort vijver en zette extra kracht bij om de weerstand van het water aan te kunnen. Godzijdank kwam ik, weliswaar met een nat voetje, aan de overkant. Nou ja, alles beter dan weer helemaal terug te moeten fietsen. Met de lage handbike had ik dit niet kunnen doen, want dan had ik kopje onder gegaan. Ja, zo diep was het wel. Ik moet trouwens wel altijd lachen als ik mensen op armkracht inhaal. Niet iedereen vind dat leuk en sommigen zetten dan ook even een tandje bij, om mij weer voorbij te gaan. Anderen zijn verrast en reageren spontaan met ‘zo, jij gaat snel!’, als ik voorbij cros met ‘mijn karretje’, zoals ons mam de handbike de laatste jaren noemde.

Heuvel op, heuvel af.

De duinen vervelen nooit, zoals ook de kustlijn langs het strand nooit verveelt. Ik ben tot het laatste puntje op de boulevard gefietst en daarna via Bennebroek terug de duinen in gegaan om bij Kraantje Lek uit te komen. Ondertussen heb ik nog wat hertjes (lees: een hele kudde!) mogen spotten en kon mijn dag niet meer stuk. Met 32 kilometer op de teller en toch de nodige hoogte meters en inspanning te hebben geleverd vond ik het mooi geweest en keerde ik terug naar huis. Moe en voldaan haalde ik Sim op, om ook met hem een klein rondje door de buurt te doen. Tja, mijn armspieren rust geven voor herstel is in mijn geval zo makkelijk nog niet, omdat ik zonder armen echt nergens kom. Misschien mag ik wat vaker op de bank ploffen, maar dan moet ik wel eerst toestemming krijgen van… mijzelf!  😏

Het is een bewezen feit in de sport, van trainen word je beter.

Bij elke training draag ik een hartslagmeter met borstband van de HandbikeBattle om mijn hartslag tijdens het fietsen te meten en zo mijn vorderingen in kaart te brengen. Door nauwkeurige metingen kun je namelijk je training optimaliseren en je uithoudingsvermogen gericht oefenen. Wekelijks heb ik mijn trainingen netjes geüpload, zodat de gegevens zouden worden opgenomen in een tussentijds feedbackrapport. Nu kreeg ik al een keer de vraag of ik wel aan het trainen was… ‘Joh, ik fiets me de tandjes!’ 😅 Wat blijkt, van de pak hem beet twintig trainingen, hadden ze er maar vijf ontvangen. Wetenschappelijk onderzoeker Ingrid Kouwijzer wilde samen met mij naar de app kijken, om te zien wat er mis ging. Puntje bij het paaltje…het lag niet aan mijn IPhone, het probleem lag bij de ontwikkelaar van deze app. Van de 100% werkt het bij 15% niet naar behoeven, nou en daar zat ik dus tussen. Lekker dan!

Erase all… 😱

Er werd uitgebreid gebeld met de mensen achter de app, maar veel konden ze niet voor ons betekenen. Het advies was om alle trainingen inclusief de app te verwijderen en opnieuw te installeren. We hebben nog het een en ander geprobeerd om de work-outs op te slaan, maar helaas. Met pijn in mijn hart drukte ik op de grote oranje button ‘erase all’. Het voelde alsof ik alles voor niets had gedaan, bloed zweet en tranen voor noppes, maar dat is natuurlijk niet zo. Gelukkig heb ik alle activiteiten op Strava bijgehouden, dus dat staat. Nu mis ik wel de hartslaggegevens tussen de nulmeting en nu, maar ja het is niet anders. Als ik straks maar die berg op kom, linksom of rechtsom, daar gaat het om. Nadat ik alle verdere instructies had opgevolgd en de app opnieuw had geïnstalleerd, deden we een test en leek het systeem het weer op te pakken. Wij kijken het een week aan, als het niet goed werkt stoppen we hiermee en val ik buiten het wetenschappelijk onderzoek en dat zou jammer zijn, so fingers crossed!

Tweede buitentraining

Op naar het Kopje!

Zaterdag 1 maart, op de sterfdag van mijn lieve paps, gaan we de pittige uitdaging van ‘Het Kopje van Bloemendaal’ aan. De klim is 1,2 km lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 3,6%. De steilste 100 meter tikken zelfs 9,9% aan, terwijl je in totaal 44 hoogtemeters overwint. Je zou zeggen; een perfecte training voor kracht en uithoudingsvermogen, al ben ik benieuwd of ik überhaupt boven kom. Vandaag (vrijdag) ben ik voor het eerst met de lage handbike de weg op gegaan om mijn fiets bij teammaatje Bart te stallen, zodat we morgenochtend samen met mijn buddy daarvandaan kunnen starten. Ik voelde me ontzettend onzeker in het verkeer – ik zit zo laag dat niemand me lijkt te zien, ondanks mijn fel oranje helm en fietsvlag! Het was maar 2,3 km zonder heuvels, en toch was ik helemaal gesloopt. OMG!

Geen idee of ik het Kopje overleef, maar ik hoop dat pa mij vanaf zijn wolkje aanmoedigt, want het is nogal wat. Als beloning stel ik mezelf een Trapistje in het vooruitzicht, het speciale biertje waarmee ik altijd samen met mijn vader proostte op het leven. Daar ga ik voor! 💪🏼

#Stom!

‘Hiep hiep hoera, er is bijna iemand jarig! Ad van Hooijdonk wordt 10 maart 90 jaar.’ Hoe een reminder van Kaartje2Go toch zomaar heel pijnlijk kan zijn. 🥹

Complimentje!

Weet je dat 1 maart Nationale Complimentendag is?

Een dag waarop we stilstaan bij hoe belangrijk het is om elkaar waardering en erkenning te geven. Een schouderklopje, een klein gebaar, zoals een oprecht compliment, kan iemands dag helemaal opfleuren. Het kost niets, maar heeft een grote impact. Dus laat vandaag (en eigenlijk elke dag) even weten wat je waardeert aan de mensen om je heen. Een beetje positiviteit doet wonderen! 😊 En… je weet het, complimentjes zijn verbale zonnestralen! 🌞

Spreuk van de dag

Leg de lat
nog wat hoger
Ja daar
Ga op je tenen staan
Leg de lat
zo hoog je kan
Zodat je er morgen
vlot onderdoor
kunt gaan
#papierpleziertjes