De zomervakantie is bij ons in ‘Noord Nederland’ officieel van start. Nu waren de kids al even vrij en heeft vakantie voor mij een andere lading gekregen, maar toch, het is wel een fijn idee. Het is zomer! Ik zit al een tijdje afgekeurd thuis en ben dus eigenlijk ‘altijd vrij’, al voelt dat niet helemaal zo. ‘Vrij zijn en vrijheid’ zijn aan elkaar gekoppeld, maar mijn lichamelijke vrijheid is beperkt. Ik kan niet alles doen wat ik zou willen doen. Toch probeer ik dat comfortabele en ontspannen vakantiegevoel wel te krijgen. Het zou het wel makkelijker maken, als het weer iets meer mee zou werken. Kom maar op met die warme zon! ☀️ Vanwege de Corona maatregelen hebben we trouwens onze reis naar Italië doorgeschoven naar de zomer van 2021. Heel jammer, maar het leek ons het beste, net als velen met ons, om dit jaar vakantie te vieren in eigen land. We gaan uiteindelijk een weekje naar Putten of all places…???? Ach, ook leuk! We gaan het daar gewoon gezellig maken, lekker eten & drinken, handbike mee om te fietsen op de Veluwe en Leggy voor een klein wandelingetje hier en daar! Zin in! ????

Afgelopen dagen waren best pittig. Woensdag ging het niet goed met Anton, de man van mijn moeder, maar hij blijkt ijzersterk en is duidelijk nog niet van plan om op te geven. Zaterdag zou ik met Lynn naar Alblasserdam gaan, voor een bezoekje aan mijn moedertje en aan mijn zus. Eerlijk gezegd stond ik die ochtend al niet heel goed op. Mijn lijf deed aan alle kanten pijn. Bah, als de dag zo start, blijft het vaak een k..dag. ???? Toch stapte ik vol goede moed in de auto. Maar bij het keren hier voor op straat, ging het al mis. Ik kreeg een soort black-out en wist even niet meer wat de rem- of het gaspedaal was. Redelijk in paniek trapte ik op (naar ik hoopte) het rempedaal, maar nee… Vol gas schoot ik naar voor en dook met de neus van de auto de bosjes in. ???? Gelukkig stond daar geen auto geparkeerd. Ik reageerde geschrokken en chagrijnig af op Lynn die hier uiteraard helemaal niets aan kon doen. Arme meid. Met tranen in mijn ogen reed ik Haarlem uit, ik baalde enorm en was door het voorval erg onzeker geworden. De hele weg van Haarlem naar Alblasserdam zei ik in mijn hoofd tegen mezelf ‘links is gas, rechts is remmen, links is gas, rechts is remmen…’ in een soort mantra. Ik heb Lynn gevraagd mij hieraan te herinneren als ik weer in paniek zou raken. Gelukkig verliep de reis verder prima, ondanks dat er hier en daar behoorlijk wat file stond en ik toch regelmatig moest remmen en optrekken, remmen en optrekken… ????

Aangekomen bij de Alblashof parkeerde ik de auto op de invalide parkeerplaats. We belden aan bij hoofdingang, maar er gebeurde niets. Er waren wel vijf voordeurbellen die we allemaal geprobeerd hebben, maar er kwam geen reactie. Nul. ???? Toen heb ik maar even de huiskamer gebeld. De telefoon werd gelukkig wel opgenomen en niet veel later liet één van de begeleidsters ons binnen. Natuurlijk moesten we eerst onze handen ontsmetten, voordat we verder mochten. Ze vertelde eigenlijk meteen dat het niet goed ging met mama. Sterker nog, het ging volgens haar heel slecht. De afgelopen week bleek ze heel erg achteruit te zijn gegaan. Dat was geen leuke binnenkomer. ???? We volgden haar naar de woonkamer en zagen ons mam/ oma aan de grote tafel zitten. Ze keek eerst heel verbaasd en reageerde niet meteen alsof wij bekenden waren. Uiteindelijk viel het kwartje, wees ze naar ons en kwam er een glimlach op haar gezicht. Aan de hand van Lynn liep ze mee naar haar eigen kamer. Ik hupste met mijn krukken achter hen aan. We gingen zitten en probeerden een beetje te kletsen. Het viel op dat ze niet mee kwam in het gesprek, ze kon het niet volgen en wist de juiste woorden niet vinden. Op de foto’s aan de muur herkende ze niemand, niet zichzelf, niet haar kinderen en niet haar klein kinderen. Wat verdrietig. We namen haar mee naar de binnentuin, waar we een kopje koffie konden drinken. Mams kreeg een bekertje water, maar wist echt niet wat ze daarmee aan moest. Na anderhalf uur was de koek op en brachten we mams terug naar de woonkamer, waar de huisgenoten naar een muziekprogramma op de televisie zaten te staren. Zo wil je niet oud worden… We namen met een knuffel afscheid (kregen daarvoor nog op ons donder van één van de begeleidsters ????) en vroegen haar ons uit te zwaaien. Één van de dames schoot te hulp en liep met haar naar het raam. Buiten vanaf de parkeerplaats zwaaiden we naar mijn lieve moedertje. Och, wat is ze fragiel en kwetsbaar. Wederom met pijn in mijn hart, reden we weg bij het verpleeghuis. Houd je sterk lieve mams, tot snel! ❤️

Vijf minuten later stonden we bij Manja voor de deur, zij zou haar verjaardag vieren, wel geheel in ‘Corona style’, dus met een klein clubje. Papa was er al en meteen toen ik binnenkwam brak ik en moest ik even heel hard huilen. Verdriet om mijn allerliefste mams, die steeds verder van ons wegdrijft. ???? Mijn eigen gemoedstoestand van deze dag hielp hier niet bij. De waterlanders luchtten wel op en de troostende armen van mijn zus en pa, hielpen mij er weer bovenop. Jorn en Alexandra kwamen iets later binnen toen mijn tranen alweer gedroogd waren. We hebben vervolgens lekker taartjes en hapjes gegeten en bijgepraat. Zo werd het toch een gezellige en ontspannen middag. ????

Misschien nog even leuk te vertellen dat mede door ons artikel in het Haarlems Dagblad, over de gevaarlijke verkeerssituatie waar Lynn in botsing kwam met een scooter, de betreffende partijen in gesprek zijn gegaan. ‘De gemeente Haarlem overweegt spiegels te plaatsen bij het fietspad van de Albert Heijn naar de Westergracht. Met de bouwers van de nieuwbouw kijkt de gemeente naar mogelijke oplossingen, in navolging van onrust in de wijk rond de verkeersveiligheid’. Hebben we toch niet voor niets aandacht gevraagd…! ????????

Of ik deze zomer blijf bloggen? Vast wel, misschien iets minder frequent, maar als ik wat te vertellen heb, zal ik dat zeker doen. Ik wens iedereen een fijne zomervakantie, hier in Nederland of toch over de grens. Geniet en blijf gezond! ☀️????❤️????

Spreuk van de dag ????

Wacht niet op het weekend, niet op vakantie, niet op een feest. Elke dag dat je in leven bent, is een kostbare geweest. M.G. ✨