Net voor de Corona lock down had ik een aantal broeken gekocht, waarvan de rechterpijp er natuurlijk nog af moest. Maar ja, we mochten de deur niet uit, laat staan dat iemand mijn broeken mocht afspelden. Dus die broeken hingen al ruim drie maanden ongedragen in de kast. Zo jammer. Nu de versoepelingen er zijn, durfde Marie het aan om de pantalons af te spelden. Vijf stuks maar liefst. Je wilt niet weten hoe vermoeiend dat is, broek aan, broek uit en stil staan. Al zou ik willen, shoppen net als vroeger, trek ik echt niet meer. Marie heeft inmiddels al wat ervaring en bepaalde waar straks de schaar erin mag, haar schoonmoeder vermaakt ze uiteindelijk. Super lief. Het blijft zonde om zo’n nieuwe broek te verknippen, maar ja het staat beter dan een lege pijp (dat vind ik echt verschrikkelijk) en mijn huidige broeken ben ik ook wel eens zat. Tijd voor wat nieuws.

Vrijdagmiddag was het weer tijd voor de vrijmibo met Petra en dat gebeurde natuurlijk weer ‘on tour’, tijdens ons fietstochtje. De bedoeling van deze tocht was om Peet wegwijs te maken naar haar werkadres in IJmuiden, zodat ze dat straks alleen kan fietsen. Aangezien ik daar redelijk bekend ben, nam ik het voortouw. We besloten de mooie route heen te fietsen en de kortste weg terug te nemen. Het was lekker warm en zonnig☀️, dus het was behoorlijk druk op de fietspaden. In de duinen vonden we een mooi plekje met een bankje waar we konden zitten. De vraag was even hoe ik daar zou komen. Ik koppelde eerst mijn bike af. Tegen beter weten in, probeerde Peet mij met rolstoel en al door het mulle zand richting het bankje te duwen. Dat ging natuurlijk voor geen meter. Stom want ik had Leggy aan en kon het dus beter lopend doen. Ik pakte mijn krukken, stond voorzichtig op en haalde Leggy uit het knieslot. Een beetje onzeker liep ik door het mulle zand een stukje omhoog, Peet legde ondertussen mijn rolstoelkussen op de bank, zodat ik kon zitten. Omdat ik door het kussen vrij hoog zat, hing Leggy er een beetje gek bij. Maar hé, ik zat waar ik wilde zitten.

Peet toverde twee schattige kleine flesjes rosé (beter dan één hele fles die toch altijd weer leeg moet, omdat een bodempje bewaren niet in ons opkomt) en spa rood uit haar tas, heel verantwoord. O ja, en een hele komkommer. Zo hadden we toch ook wat gezonds te knabbelen. Dit zijn altijd hele fijne gezellige waardevolle momenten. Bijkletsen onder het genot van een drankje in de zon en in de mooie natuur. Ik zeg; niets meer aan doen! We vergeten meestal de tijd, zo ook deze middag. Met een blik op de klok (is het al zo laat…?), wisten we dat we onze weg moesten vervolgen. We reden verder door de duinen en kwamen uit op de Heerenduinenweg in IJmuiden. Het verpleeghuis waar we naar op zoek waren, midden in een woonwijk, vonden we zonder problemen. De lampjes van mijn accu gaven aan dat deze bijna leeg was, dus ik was blij dat we via de ‘kortste’ route terug zouden gaan. Ik heb de route voor de zekerheid vastgelegd op Strava, als back up, omdat Peet iets meer moeite heeft met de oriëntatie. De laatste kilometers voelde ik fantoompijn opkomen. Dat was lang geleden dat ik op de fiets zoveel pijn had. Tijdens mijn revalidatie in Heliomare was het fietsen een hel vanwege de pijnen. Sinds ik loopwheels heb, gaat het echt heel veel beter, dus waar het nu vandaan kwam geen idee. Ik was in elk geval blij dat ik thuis was en mijn prothese af kon doen. De pijn ebde gelukkig langzaam weg. 

Vrijmibo! ☀️

‘Je moet proberen om je leven ook leuk te maken tíjdens die zwarte periode’, aldus Marc de Hond.

Marc de Hond, presentator, ondernemer, schrijver, theatermaker en speler van het Nederlands rolstoelbasketbalteam, gaf vlak voor zijn overlijden een laatste interview voor de Volkskrant. Een prachtig, verdrietig en heftig verhaal waar de kracht vanaf spatte, maar waar ook zijn kwetsbaarheid te voelen was. ‘Wanneer je langs een ravijn loopt moet je vooruit kijken!’ Met tranen in mijn ogen, pijn in mijn buik, maar ook een lach op mijn gezicht heb ik het verhaal gelezen. Indrukwekkend en aangrijpend. Om stil van te worden. Zijn voorstelling had al grote indruk op mij gemaakt, omdat vele verhalen zo herkenbaar waren. Als je het gaat lezen, ga dan rustig zitten met een kopje koffie of thee en neem vooral de tijd. ‘Marc de Hond speelde glorieus gelijkspel tegen kanker.’

Lees hier zijn verhaal: ‘Ik vind het allemaal vrij oneerlijk, maar het leven ís nou eenmaal oneerlijk’

Zaterdagmiddag hadden we de eerste borrel en deels kennismaking met het team van Heel Haarlem Helpt. Frank was in Putten aan het klussen en belde dat hij wat later zou komen. Ik moest er dus alleen heen. Heel even voelde ik wat onzekerheid opkomen, het blijft een dingetje om ergens alleen en voor de eerste keer naar toe te gaan. Maar goed ik ging toch, weliswaar zonder Leggy omdat het veel te warm was om het korset te kunnen dragen. Onderweg besloot ik een bloemetje bij de Dekatuin te halen voor de gastvrouw. Let wel; voor de eerste keer! Wetende dat de bloemen voorin de winkel vlakbij de kassa staan en ik niet door de hele winkel zou hoeven rollen. Ik koppelde mijn bike af, parkeerde deze bij het fietsenrek en rolde naar binnen. Een van de dames zei mij vriendelijk gedag, dus ik vroeg maar meteen of zij mij kon helpen. Binnen vijf minuten had ik prachtige pioenrozen uitgezocht, waar de dame voor mij een mooi verpakte bos van maakte. Ze heeft zelfs de bloemen achterin mijn tas gedaan. Wat een service, heel fijn.

Ik koppelde mijn fiets weer aan en was met twee minuten op de locatie. Via een schuine stoeprand kon ik het trottoir op, maar wist niet waar ik mijn handbike moest zetten? Zij hadden een tuin met een hek ervoor en een smal pad, met aan weerszijden kiezels, naar de voordeur. Ik probeerde met de bike over het pad naar de deur te komen, maar dat was nog knap lastig, omdat de wielen van mijn rolstoel breder waren dan het pad. Ik duwde mij dus over de kiezelstenen naar de voorkant van het huis, waar ik mijn fiets naast een scooter kon stallen. Daphne zag mij door het raam en kwam naar buiten. Omdat er toch wat hoge drempels waren, hielp Maurice mij met de rolstoel naar binnen. De stoel liet ik in de hal staan en ging ik hupsend met mijn krukken naar de tuin. Het was best gek om kennis te maken met de mensen waar ik bijna dagelijks Whatsapp contact mee heb en hen alleen ken via beeldbellen. Het verliep allemaal heel soepeltjes en het was eigenlijk meteen gezellig. Terwijl wij al aan ons eerste drankje zaten, arriveerde Frank. We hebben gezellig gekletst en natuurlijk ook over de Gouden Hart Actie gesproken. Donderdag aanstaande worden de eerste biljetten uitgereikt aan het Spaarne Gasthuis, waar wij met een deel van het team en de lokale pers bij aanwezig zullen zijn. Leuk! Na wat zakelijke informatie uitgewisseld te hebben, ging de bbq aan. Het was een mooie zomerse avond. ☀️

Spreuk van de dag 

Je moet het geluk aangrijpen zoals het komt, anders verspeel je het.✨