Het was een relatief rustig weekendje. In elk geval fysiek. Zaterdag ben ik bij Lynn haar zaalhockey gaan kijken en omdat we rijdienst hadden was het even afwachten of ik Ć¼berhaupt wel mee kon rijden. Nog een paar weekjes wachten en dan kan ik hopelijk zelf achter het stuur! ???? Nu reed Frank en met een beetje duwen en trekken lukte net om vier grote meiden op de achterbank te krijgen. ???? Mijn rolstoel stond achterin de auto, de hockeytassen werden erbij gepropt en ik zat relaxed met Leggy voorin op weg naar Akersloot. HBS had zaaldienst en dat hield in dat iemand de scores en tijd moest bijhouden. Ik bood mezelf vrijwillig aan. Fluiten en bardienst draaien kan ik niet meer, maar op een paar knopjes drukken, kan ik als de beste. ????Ondertussen had ik een oud collegaatje, die in Akersloot woonachtig is, laten weten dat ik in de sporthal was en vroeg of ze tussen de wedstrijden door tijd had voor een bakkie. Dat had ze! Na een spannende wedstrijd, die eindigde in een 4-3 verlies, ging ik naar de kantine waar oud collega Nanda met haar kids al aan een tafel zat. Frank ging naar huis, want zoonlief zou de terugreis verzorgen. Het was echt leuk om elkaar zo spontaan te zien en spreken. Natuurlijk waren haar twee kleine mannetjes heel benieuwd naar mijn āneppe beenā.????Ze stelden vragen, voelden aan de prothese en maakten er foto’s van. Ze vonden het best gek allemaal, maar daarna was het goed en gingen ze een spelletje doen terwijl ik met de mama een beetje kon bijpraten. 
Tijdens de tweede wedstrijd van Lynn, die ik met een schuin oog heb gekeken en eindigde in een gelijkspel, kwam Sven de meiden en mij weer halen.
Leuk al die vriendinnen die naar de binnenstad verhuizen…????Gisterenmiddag waren we uitgenodigd bij Judith thuis om de verjaardag van haar zoon te vieren. Lynn en ik gingen met de fiets naar de stad, we parkeerden de fietsen en Lynn zette mijn bike met het slot vast aan het fietsenrek en belden vervolgens aan bij de jarige job. ???? De hele familie kwam zowat naar beneden, want we moesten nog uitvogelen hoe ik daar met de rolstoel binnen zou komen. De deuropening bleek erg smal, te smal. Ik had mijn prothese aan en kon dus lopend naar binnen, terwijl Lynn en Claes de rolstoel door de deuropening probeerden te duwen. Helaas, het paste net niet. ???? Niet omdat mijn rolstoel zo breed was hoor! De oplossing was gelukkig simpel en snel gevonden, er moest een wiel worden afgehaald, waardoor de stoel wel door de deuropening naar binnen kon. ???? 
Ik begon onder toezicht van Judith aan de trap, treetje voor treetje, mijn prothese mee omhoog slepend, ging ik naar boven. Achter mij volgenden Claes en Jorrit met de rolstoel en Lynn met het wiel. We zijn met z’n allen veilig en met spullen boven gekomen, tijd voor een drankje! ???? Judith vreesde natuurlijk al dat ze niet het groene vinkje ārolstoelvriendelijkā zou krijgen, maar voor de fantastische service van de familie, verdienen ze wel het stempel ‘vriendelijk voor de rolstoeler’. āæļø???? ????????Langzaam maar zeker druppelden de andere gasten binnen en werd er gezellig gekletst, geborreld en gesmuld van de lekkere hapjes. Een prothese dragen heeft ook zijn voordelen voor de slanke lijn, want ik durfde het niet aan om op te staan en naar de tafel te lopen met de lekkere hapjes. Ik was bang dat ik bij het voorover buigen mijn balans zou verliezen en in het lekkers zou vallen. Die hapjes liet ik dus aan mijn neus voorbij gaan. ???? Niet erg hoor, Judith!! Op het moment dat we weer naar huis wilden, werden Peter en Claes opgetrommeld om mijn rolstoel en wiel weer naar beneden te dragen. Ik volgde, treetje voor treetje, met Leggy de trap af naar beneden. Het loopwheel werd buiten weer aan mijn rolstoel vast gemaakt en ik kon weer plaatsnemen. Nadat mijn handbike aangekoppeld was gingen we terug richting de Koppestokstraat voor het volgende feestje, ons Marie vierde ook haar verjaardag. ???? We hebben de handbike en rolstoel thuis gezet en omdat ik naar het toilet moest, heb ik mijn been af- en even later weer aangedaan. Daarna liepen we samen naar de buren om aan te sluiten bij de andere gasten. ????
Vandaag had ik weer een lekker vol programma. Mijn dag begon bij 201.fysiosport waar ik het eerste half uur uitgedaagd werd met verschillende balans oefeningen. Explosief opstaan met een elastiek om mijn middel, over een touwtje springen van links naar rechts en van voor naar achter en staand met een stok in mijn handen, mijn bovenlichaam van links naar rechts draaien. Ergens ging er iets mis, want toen ik een rondje mocht springen als een kangoeroe, kromp ik ineen van de pijn in mijn rug. Deze keer was het niet de onderrug, maar het midden gedeelte van de rug waar de pijn vandaan kwam. ????Grrrr… ik heb vast iets verdraaid, maar hoe en wat? Geen idee. ???? Het trainingsuurtje daarna, heb ik het toch wat rustiger aan gedaan. Hoop dat de pijn even snel verdwijnt, als dat deze gekomen is.
Mandy haalde mij na de lunch op om mij naar Wijk aan Zee te brengen. Ook nu weer met een cappuccino voor onderweg. Dat zal ik zeker gaan missen als ik straks zelf ga autorijden… ????Deze keer ging niet alleen de rolstoel, maar ook mijn prothese mee. āHeb mijn wagen volgeladen, lalala ????…ā Aangekomen bij Heliomare haalde Mandy al mijn hulpstukken uit de auto en zette deze binnen in de centrale hal. Nadat de rij-instructeur was gehaald, begon ik aan mijn vijfde rijles. 
De instructeur vertelde dat mijn rij-test voorlopig gepland staat op dinsdag elf februari om half elf. Volgende week, spannend!! We reden een rondje door Heemskerk (Es heb je mij zien rijden op de Wegacker??) en Wijk aan Zee en ik genoot van het ritje. Deze keer zaten we slechts Ć©Ć©n keer geplakt tegen de voorruit. ???? Toen we weer terug waren, haalde ik mijn rolstoel op, zette mijn prothese op schoot en rolde ik de lift in om naar Livit te gaan. De instrumentmakers zaten aan de koffie en nodigden mij uit voor een bakkie. Na een klein praatje, werd het nieuwe korset op mijn been geplaatst en mocht ik ‘passen’. Ik wil niet te vroeg juichen, maar het voelde goed. Er zaten nog geen klittenbanden op, dus om een paar stappen te mogen zetten, werd het korset dichtgeplakt met tape. Vervolgens werd het been āuitgelijndā, zodat Cor de stand van de prothese kon bepalen. 
Nadat we alle punten van aandacht besproken hadden, zou mijn oude korset weer terug geplaatst worden en kon ik in de tussentijd door naar mijn volgende afspraak. Met de lift ging ik naar de receptie, waar ik mijn ergotherapeut Linda tegen het lijf liep/ rolde. Wij hadden een afspraak om het interview af te maken waar we maanden eerder mee begonnen waren: āHoe blijf ik fit met een amputatie?ā Daar weet ik inmiddels genoeg van! Naast het interview voor het boek heeft ze mij ook gevraagd met haar mee te denken over de site in ontwikkeling āCheck je zit.ā Leuk leuk! We gingen naar haar kantoor, boven de onderzoeksruimte, onderweg kwamen we Linda (ja weer een Linda...) tegen, manager Sport & Spel, die mij gevraagd had ambassadeur te zijn van de Heliolympics. We hebben kort met elkaar gesproken en afgesproken volgende week een kopje koffie te drinken en mijn rol verder te bespreken. Ook leuk! Met een soort privĆ© liftje gingen de ergotherapeut en ik naar boven en namen we plaatst aan de tafel in een ruim kantoor. Daar heb ik verteld wat ik allemaal doe om mijn lijf sterker te maken en fit te worden en blijven: fysiotraining, rolstoelbadminton, aguafit, handbiken en lopen met prothese. ???? Daarbij is eigenlijk alles wat ik doe een training; met krukken lopen en rolstoelrijden voor mijn armen en schouders, staan, squatten en hinkelen op mijn linkerbeen voor mijn been en bilspieren. Kortom beweging genoeg! Uiteindelijk hebben we best veel besproken en ga ik kijken waar en hoe ik haar kan helpen met de verdere ontwikkeling van de site. Om half vijf was ik terug in de receptie, waar ik nog even gekletst heb met mijn revalidatiegenootjes. Deze keer was er te weinig tijd voor koffie, maar dat halen we een volgende keer wel weer in. Geloof het of niet, maar de taxibus kwam precies om vijf uur. Echt! Fijn hĆØ?! ???? Nu mocht de chauffeur een keertje op mij wachten, want ik moest nog even naar het toilet. Onderweg vroeg hij hoe onze daagjes op de camping waren geweest…bleek het de chauffeur te zijn die Lynn en mij in augustus vorig naar de camping had gebracht. Je weet wel, de camping waar ik tijdens het tafeltennis viel, omdat ik mijn stoel niet op de rem had gezet en daarbij twee rugwervels brak. ???? De chauffeur was in shock toen ik dat vertelde en ik… ik zal dat voorval nooit vergeten en zet mijn stoel nu altijd op de rem. For sure! ????
Spreuk van de dag ????
Leer jezelf geloven in jezelf. Niemand anders kan het. āØ
