Van je hobby je beroep maken? Goed idee! Wie betaalt mij om uit te slapen, te wijnen en Netflix te kijken?
De voorspellingen lijken uit te komen; 2022 zal de boeken in gaan als een zeer warme, zonnige en droge zomer. Heerlijk, al zal niet iedereen het met mij mee eens zijn. Zo mooi hebben we het in jaren volgens mij niet gehad. Grappig, want in mijn herinnering waren de zomers van mijn jeugd ook altijd zonnig. Strak blauwe luchten, hoge temperaturen en lange zomeravonden. Toch denk ik niet dat dat altijd het geval was. Wel mooi hoe dat werkt, je herinnert je meestal de mooie dingen. Het is duidelijk nog steeds komkommertijd, want het vrijwilligerswerk en ambassadeurschap staat in deze vakantie op een heel laag pitje. Van de ene kant wel lekker, van de andere kant mis ik het ook. Ik houd niet zo van ‘rust’, ondanks dat ik weet dat het goed voor me is. Het is tijd voor hobby’s, waar ik normaal gesproken niet of nauwelijks aan toe kom, of beter gezegd de tijd niet voor neem. Eén daarvan is lezen.
VerpleegThuis
Ken je het boek VerpleegThuis?
De ‘grote binnenwereld’ ontdekken.
Teun vertelt dat het een aanklacht vanuit het hart is, niet tegen de zorg(verleners), maar tegen de manier waarop wij naar mensen met dementie kijken. Eerlijk gezegd was ik vroeger zelfs bang voor mensen die ‘raar of anders’ waren. Mensen die tegen je kletsten, gekke dingen riepen, een babypop verzorgde, een robot-kat aaiden of aan je gingen zitten. Ik vond het doodeng. Totdat Anton, de man van mijn moeder, Alzheimer kreeg en ik het proces van dichtbij mee maakte. En hoe bizar, dat ook mijn moeder die zo goed en liefdevol voor hem gezorgd heeft, dezelfde ‘vergeet’ ziekte trof.
Het verhaal was pijnlijk herkenbaar en het zette me echt aan het denken.
De zorgmedewerkers zijn erg lief en behulpzaam dat moet gezegd worden, maar hebben te weinig tijd om oprecht te luisteren naar de mensen. Verpleeghuizen doen hun uiterste best om het huiselijk aan te laten voelen, maar de kamers hebben een treurige aanblik, de gangen hangen vol met wandstickers van de welbekende boekenkasten en groene bossen en de geur van incontinentiemateriaal walmt je tegenmoet. Ik weet nog dat ons mam in het begin het heel gek vond, dat haar (voor)deur niet op slot kon. Eng ook, want iedereen leek in en uit te lopen en daar was ze niet van gediend. Gelijk had ze. Ze was daar erg boos en gefrustreerd over. Dat zou ik ook zijn. Kleding verdween zomaar uit haar kast en haar schoenen waren regelmatig terug te vinden bij de buurvrouw. Oké, en andersom. ???? Dat zou jij toch ook verschrikkelijk vinden?
Niets is wat het lijkt.
Hoe kijk ik er eigenlijk tegenaan, nu mijn moeder al ruim drie jaar op eenzelfde afdeling woont? En soms nog steeds het gevoel heeft daar niet thuis te horen. Dan schudt ze verdrietig met haar hoofd en zegt dat ze daar weg wil. Naar huis. Het is genoeg geweest, zegt ze dan. Geloof me, dat is hartverscheurend. Konden we haar maar thuis verzorgen en onderdompelen in liefde. Je zal begrijpen dat ik het boek binnen twee dagen uit had en ik er oprecht stil van was. Ik wist zeker dat ik het eerstvolgende bezoek aan mijn moeder, haar en het verpleeghuis met hele andere ogen zou bekijken.
Wist je eigenlijk dat…
- één op de vijf mensen een vorm van dementie krijgt?
- er in Nederland nu zo’n 290.000 mensen leven met deze ziekte?
- het aantal in 2050 zal zijn opgelopen tot 620.000?
- er 120.000 mensen (hoofdzakelijk met dementie) wonen in een verpleeghuis?
- er 20.000 mensen op een wachtlijst staan voor een woonplek in een verpleeghuis?
- er 269.000 mensen werken in een verpleeghuis?
- de gemiddelde tijd dat iemand met dementie leeft acht jaar is?
- 90% van de mensen met dementie overlijdt in een verpleeghuis?
- Bronnen staan vermeld in het boek van Teun Toebes.
Mama
We geven haar elke keer onvergetelijke knuffels. ❤️
‘Hi, mam, we zijn er weer, hoe gaat het met je?’
Gevoel van liefde neemt niemand mij af, zelfs niet de gaten in mijn hoofd, dus zorg alsjeblieft dat dit gevoel niet dooft. Dementie
Vermaak
There is no such thing as a guilty pleasure! Douglas Wilson
Naast het lezen van de verschillende boeken, heb ik deze vakantieperiode ook heel wat kilometers gefietst, banen gezwommen en met Sim ‘gewandeld’. Overdag kijk ik eigenlijk nooit televisie, maar elke avond zit ik klaar voor ‘B & B vol liefde’. Een programma waarin we acht bed & breakfast-eigenaren in het buitenland mogen volgen in hun zoektocht naar ware liefde. Kijk jij dat ook? Smullen vind ik het! Ik heb zeker mijn favorieten, maar die Astrid uit Oostenrijk vind ik maar een ijskonijn. We zwijmelen weg bij opbloeiende liefdes en verkneukelen ons bij al het zichtbare ongemak. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Deze zomer geniet ik ook zo van ‘Kopen zonder kijken’, een woonprogramma waarin verschillende stellen de zoektocht én aankoop van hun nieuwe stulpje uit handen geven. Ook zo’n lekker programma, waar huizen worden omgetoverd tot ware paleisjes. Zelf heb ik het lef niet, maar die Bob Sikkens mag best even ‘huishouden’ bij mij thuis! ????
Ik kan niet anders dat dit blog af te sluiten met een leestip: Heb je nog vakantie of tijd om te lezen, lees dan het boek VerpleegThuis. Het zal je aan het denken zetten en zeker indruk maken. Laten we samen kijken hoe we ‘onze’ toekomst in vergetelheid kunnen verbeteren, omdat het zomaar ook over jou kan gaan…
Spreuk van de dag
Ga niet.
In de schaduw.
Staan.
Als je kan.
Stralen.
In de zon. ????
Tegeltjeswerk
Mooi Ilse dat je VerpleegThuis onder de aandacht hebt gebracht. Een aanrader, vroeg of laat krijgt iedereen direct of indirect met dementie te maken.
Het boek greep me zo aan, ik kon er niet om heen. Het raakt. X