Na een paar slechte nachten, werd ik vanochtend vermoeid wakker. ???? De fantoompijn breekt mij op. Tranen prikten achter mijn ogen. Dit was een valse start, het zou niet mijn beste dag worden. Ik probeerde het nare gevoel weg te drukken en stapte onder de douche. Vandaag zie ik geen powervrouw in de spiegel. Vandaag geen sprankeling in mijn ogen. Ik ben zoekende naar wie en wat ik ben, in mijn nieuwe ofwel tweede leven.

Met de handbike ging ik naar de fysio. Gelukkig was het droog. Ik heb een uurtje getraind. Eerst wat kracht-apparaten voor mijn linkerbeen, armen en buik, daarna deden we met een groepje wat grondoefeningen in de zaal. Prima, maar heel intensief was het niet, ik mis hier toch wat cardio mogelijkheden. Misschien voor nu maar beter ook, gezien alle pijntjes en kwaaltjes. En ja, ik ben ook geen 49 meer…???? Het geeft alleen niet zo’n tevreden gevoel. Thuis kwamen bij Frank zomaar de eerste tranen. Uitleggen waarom, kon ik niet. Het was een verdrietig gevoel wat zijn uitweg zocht via de waterlanders. Later gebeurde het nog een keer bij Sven. Natuurlijk wilde ik dit niet, maar ja soms kun je niet anders dan er maar even aan toegeven. Na de lunch wilde ik naar de winkelstraat ‘de Cronje’ voor een klein boodschapje en Sven was zo lief met mij mee te gaan. Even naar buiten in de hoop wat ‘beter’ terug te komen. Later in de middag kwam er weer een medewerker van de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) om te praten over de aanstaande aanvraag van auto-aanpassingen. Niet dat ik al uitzicht heb op het lessen ????, maar goed, de aanvraag kan maar vast besproken zijn. Na het eten heb ik nog een blokje gelopen met mijn prothese, om daarna weer veilig op mijn bankje te kruipen. Laten we zeggen deze dag is geweest, morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen!

Uit een doosje vol geluk:????

Het vervullen van een dagelijkse taak, gekruist met een goed humeur en berusting, is al een aannemelijk geluk. ✨