Integreren gaat het makkelijkst als je welkom bent. Loesje

Er stond weer een overleg op de agenda met de ambassadeurs van de Toegankelijke stad Haarlem. Vooraf werd er wat heen en weer gemaild over welke ingang wij, als rolstoelers, van het gemeentehuis het beste konden gebruiken. De personeels- of centrale ingang? Doordat ik de laatste mail gemist had, stond ik als enige bij de personeelsingang. ???? Zonder bezoekerspas kom je daar natuurlijk niet binnen, maar blijkbaar heb ik een betrouwbaar uiterlijk, want de eerste de beste medewerker die aan kwam lopen vroeg meteen of hij mij kon helpen. Ik vertelde van de bijeenkomst en hij was zo vriendelijk om mij met zijn pas door de veiligheidspoortjes naar binnen te laten gaan. Fijn! Ik koppelde mijn bike in de hal bij de lift af en ging naar boven, naar dezelfde etage als ons vorige overleg. Hmmm, daar was niemand te zien, zat ik wel goed? ???? Ik begon te twijfelen en pakte opnieuw de lift om een etage lager te gaan. Die ruimte kwam mij geheel onbekend voor, dus toch maar weer terug naar de tweede. Nog steeds niemand te zien. Vreemd. Ik ging terug naar start.

Normaal is niets anders dan het gemiddelde van alle afwijkingen. Tuimeltekst

Bij de entree appte ik één van de ambassadeurs en liet weten waar ik me in het gebouw bevond. Het advies was om op de eerste etage te wachten, zodat ik opgehaald kon worden. Dus, daar ging ik weer met de lift naar boven. Na een kwartier wortelschieten ???? , appte ik nog maar een keer met de vraag of ze mij niet vergeten waren. Dat was gelukkig niet het geval, er was iemand onderweg. Ondertussen zat ik te zitten in mijn rolstoel en groette alle medewerkers in het trappenhuis. Zij hadden natuurlijk geen idee wie ik was en wat ik daar zat te doen. Heel ongemakkelijk! Uiteindelijk werd ik opgehaald door een dame, die mij door het gemeentelijke doolhof heen loodste naar een andere lift bij de centrale hal. Daar aangekomen zag ik de beleidsadviseur staan met twee leden uit de groep, de anderen waren reeds boven.

Precies op dat moment begaf één van de liften het. Tuurlijk! ????

De deur bleef open staan en ging niet meer dicht. De andere lift weigerde vervolgens op onze etage te stoppen, omdat zijn ‘collega-lift’ daar al stond. Tja en daar sta je dan met een scootmobiel en rolstoel. Ik opperde dat ik wel met de trap naar boven kon springen, maar dat wilden ze niet. Een paar minuten later, na het nodige gemopper en gedruk op de verschillende knoppen, kwam er dan eindelijk een lift die zijn deuren opende. De scootmobiel rolde naar binnen en vulde de gehele ruimte. Ik wachtte netjes op mijn beurt en nam de volgende lift. Goed, na ruim een half uur gedoe en getut zaten we dan eindelijk samen aan de tafel in de vergaderzaal. We konden beginnen. ????

Ontruimingsplan

Wist je dat als er brand uitbreekt in een openbare ruimte, de rolstoelers als laatste naar buiten worden gebracht?

De beleidsadviseur vertelde met een lach dat hij blij was dat onze afspraak in de middag was gepland, omdat ze in de ochtend een brandoefening hadden gehad waarbij het hele pand ontruimd moest worden. Pfff! Ook wij waren blij, ik moet er niet aan denken! Het was nu al zo’n gedoe geweest om überhaupt in de vergaderkamer te komen, laat staan dat wij het pand met spoed en in paniek moeten verlaten. Zo kwam het gesprek op ontruiming en het calamiteitenplan en daar was ik toch wel een beetje van onder de indruk hoor… ????

• De lift mag je bij brand niet meer gebruiken, iedereen moet via het trappenhuis het pand verlaten en dat is met een rolstoel knap lastig;
• Valide mensen hebben volgens het evacuatieplan voorrang en moeten met de trap naar beneden en naar een verzamelplaats buiten het gebouw;
• De bedrijfshulpverleners (BHV-ers) helpen vervolgens de mensen met een beperking ????????‍????????????‍???? naar buiten;
• Op iedere verdieping moet dan wel een evacuatiemiddel (stoel/ matras) aanwezig zijn, zodat de BHV-er niet naar een andere verdieping hoeft om deze middelen te halen;
• Afhankelijk van wat iemand kan, moeten ze beslissen hoe ze ‘ons’ het gebouw uit kunnen krijgen.

En dan maar hopen dat het vuur niet razendsnel om zich heen slaat. Best zorgelijk eigenlijk. ???? Ik kijk, nu ik beperkt ben, veel sneller naar een nooduitgang als ik ergens ben dan voorheen. Maar hier had ik nog nooit bij stil gestaan. Nou ja, in Heliomare hebben we ook een keer zonder lift gezeten en dat was een drama. Een brandoefening heb ik daar niet meegemaakt, maar dat zal ongetwijfeld een heel complex en intensief gebeuren zijn.

Weet jij hoe het ontruimingsplan op jouw werk geregeld is?

Bij de bank hebben we met regelmaat een ontruimingsoefening gehad en waren we goed op de hoogte van het beveiligingsplan, dus ik weet er wel iets van. Maar nu mijn persoonlijke situatie is veranderd en ik tot de doelgroep met een fysieke beperking hoor, kwam dit nieuws redelijk koud op mijn dak, al begrijp ik het ook wel. Wij rolstoelers houden de boel op, maar ja, om dan te moeten wachten totdat het hele pand zo goed als leeg is, terwijl het vuur nadert stemt mij niet echt gerust. Het is voor een bedrijf of instelling dus goed op voorhand te bedenken wat te doen bij calamiteiten en er wellicht bewust voor te kiezen, de faciliteiten voor rolstoelers zoveel mogelijk op de begane grond of eerste etage te plaatsen. Zodat als er nood aan de man is en er ontruimd moet worden, niemand vanaf de zede etage naar beneden gedragen hoeft te worden. Je zou maar een mindervalide persoon van twee meter lang en meer dan honderd kilo schoon aan de haak moeten evacueren. Ik wens je veel succes! ????

Het thema op de agenda was de toegankelijkheid van sporthallen en zwembaden.

Speciaal voor deze bijeenkomst was de Projectleider Vastgoed aangehaakt, om ons mee te nemen in de verschillende procedures. We moeten er uiteindelijk naar toe dat er vanzelfsprekend rekening gehouden wordt met toegankelijkheid in de breedste zin van het woord. Dat is echter bij nieuwbouw iets makkelijker (met het programma van eisen) te realiseren, dan bij veelal bestaande oude panden. De firma Ongehinderd heeft eerder een toegankelijkheidsinspectie uitgevoerd bij verschillende panden in Haarlem en een programma opgezet om deze bouwkundig aan te passen. Firma SRO (staat voor Beheer & Onderhoud, Exploitatie en Sportstimulering) voert deze opdracht uit en is de komende jaren tevens verantwoordelijk voor honderden gemeentelijke panden. Nu zijn de sporthallen en zwembaden aan de beurt en het al dan niet aanpassen van een sporthal is mede afhankelijk van de totale staat van het pand. Als de investering hoog is en de restlevensduur van het object relatief kort dan zal het besluit zijn om de aanpassingen niet door te voeren. Logisch.

Laten we zeggen dat het al met al een interessante bijeenkomst was, waar voor mij veel nieuwe informatie werd gedeeld. In het kader beter voorkomen dan genezen, is het tevens van belang dat de technische eisen aan toegankelijkheid zijn en/of worden opgenomen in het handboek Openbare Ruimten. En daar gaan we een volgende keer mee aan de slag!

Prothese

Iedereen heeft het recht om vrij te bewegen. Dat is wat Livit drijft.

Livit Orthopedie zet zich dagelijks in om klanten te ondersteunen bij hun bewegingsvrijheid en dragen zo bij aan de kwaliteit van leven. Een prothese wordt aangemeten door een afdruk te maken van de stomp, met behulp van een gipsmodel of een digitale scan. Voor het eerst was ik uitgenodigd bij het hoofdkantoor in Dordrecht om een scan te maken van mijn bekken ten behoeve van een nieuw korset voor mijn kunstbeen. Tot nu toe werd ik altijd gegipst, maar de technieken veranderen en wij veranderen mee. Graag zelfs.

Mijn wekker ging al iets na zevenen, omdat ik met rolstoel en Leggy om tien uur met mijn prothesemaker uit Heliomare een afspraak had op het hoofdkantoor. Het was nog donker dat ik in de auto stapte, maar ik was voorbereid op een drukke ochtendspits. Gelukkig viel het mee en liep ik nergens grote vertraging op. Zo stond ik klokslag tien uur op de parkeerplaats van Livit en appte ik Cor dat ik gearriveerd was. Twee tellen later zag ik hem al zwaaien en gaf hij aan dat ik voor de deur kon parkeren. Terwijl hij Leggy mee naar binnen nam, rolde ik achter hem aan.

Bij binnenkomst maakte ik kennis met de orthopedisch adviseur die mij zou gaan scannen.

Voordat ik mezelf weer in een heel oncharmant apenpakje mocht hijsen, moest ik eerst naar het toilet. Zowel Cor als de dame in kwestie wisten niet of er wel een invalidetoilet was. ‘Dit meen je niet!’ riep ik. Een bedrijf dat zijn geld verdiend aan klanten met een beperking zou geen aangepast toilet hebben? Beiden liepen ze met me mee, door de ontvangsthal, naar een klein halletje met twee deuren. Wel een wc, maar niet rolstoeltoegankelijk. Dit kon niet waar zijn. Elke keer ben ik weer blij met mijn ene been, dus toen ze mijn krukken gehaald hadden, kon ik alsnog mijn plasje plegen. Meteen toen ik klaar was werd ik geroepen en meegenomen naar een andere ruimte met jawel, een invalidetoilet. Gelukkig maar, anders had ik ze hier toch echt een kopje kleiner gemaakt hoor. ????

Niet perfect, maar uniek!

De scan was binnen een poep en een scheet klaar. Ik had meer tijd nodig voor het deels aan- en uitkleden, dan voor het scannen zelf. De prothesemaker nodigde mij uit voor een rondleiding door het bedrijf, zodat ik kon zien waar alle been- en armprothesen worden gemaakt. Geloof me, het was heel indrukwekkend. Ik heb nog nooit zoveel halve benen, voeten en armen bij elkaar gezien. Het meest bijzondere vond ik wel de levensechte handen, vingers en voeten die van siliconen worden gemaakt. Niet van echte te onderscheiden. Bizar! Daar kwam natuurlijk ook mijn persoonlijke wens opnieuw naar boven; een nieuwe rechterbil. Dat zou toch tof zijn? Niet alleen cosmetisch, maar ook praktisch in de zin van ‘gewoon’ kunnen zitten. Toen ik vroeg of dat mogelijk was, werd er zelfs een beetje gelachen ‘Een bil?‘ Dat hadden ze nog niet eerder aan de hand gehad. Ben ik toch uniek in mijn soort, haha. Het zou toch een fantastische uitdaging zijn? ????

Spreuk van de dag

We kunnen niet iedereen helpen,
maar iedereen kan iemand helpen.
Ronald Reagan