Op het moment heb ik moeite mijn koppie boven water te houden. Precies één jaar geleden stond ik aan de vooravond van mijn zwaarste operatie ooit, de amputatie van mijn rechterbeen. Ik rouw nog altijd om het grote verlies. Wat een enorm gemis.????Het doet veel met me. Omdat ik gisteren toch een beetje aan mijn bankje gekluisterd was vanwege het slechte weer, ben ik door mijn WhatsApp berichtjes van afgelopen jaar gaan scrollen. Met tranen in mijn ogen heb ik terug gelezen wat er allemaal gebeurd is en hoe ik het heb beleefd. Het laatste weekend voor de amputatie zijn we met het gezin naar de Harbour Club geweest in Amsterdam, waar we heerlijk gegeten, gedronken en zelfs gedanst hebben. Heel fijn!❤️

De zondag gingen we samen wandelen op het strand. Het was zo heftig. ???? Wat is er afgelopen jaar veel gebeurd, wat heb ik diep gezeten en wat ben ik van ver gekomen. Natuurlijk besef ik mij ook dat ik binnen een jaar weer redelijk hersteld ben. Maar de ene dag gaat het beter dan de andere. Nu moet ik zeggen dat de pijn ook wisselend is, maar er is altijd wel wat. Pijn in mijn onderrug, overbelasting in mijn schouders, fantoomsensatie, kramp in het been dat er niet meer is en fantoompijn. Het slapen gaat hierdoor ook moeizaam. Vrees dat manlief daar ook last van heeft.????Deze ingrediënten zijn bepalend voor mijn gemoedstoestand. Tel daarbij op dat het ‘gewoon’ zitten bijna onmogelijk is en ik altijd mezelf in balans moet houden. Misschien kun je het begrijpen als ik zeg dat ik mij echt wel eens beter heb gevoeld. Ik wil niet zeuren en probeer echt de positieve dingen te zien, maar dat is zo nu en dan best heel moeilijk. Vooral op de donkere en natte herfstachtige dagen. Soms voel ik mij verdrietig, nutteloos, alleen en moedeloos. Ik heb mijn beperking te accepteren en te proberen zo ‘normaal’ mogelijk te leren functioneren. Maar ik ben het nu even kwijt…wanneer kom ik terug in mijn kracht? Kom maar op met wat positieve energie, ik kan wel wat gebruiken. Ik wil zo graag het leven vieren!✨

Nooit meer

Mijn laatste stappen zal ik nooit vergeten.

Het gevoel alsof ik naar de slachtbank ging.

Met lood in mijn schoenen liep ik het ziekenhuis in.

Met Frank, Sven en Lynn aan mijn zijde.

Wetend dat ik hier als mindervalide uit zou komen.

Ik heb afscheid moeten nemen van mijn rechterbeen.

De amputatie was een feit en onomkeerbaar.

Ik heb mijn been geofferd om de kanker te kunnen overwinnen.

Nooit meer ‘gewoon’ lopen of wandelen in het bos of op het strand…

Nooit meer ‘gewoon’ sporten of rennen over het hockeyveld…

Nooit meer ‘gewoon’ op de fiets naar de stad of werk…

Nooit meer even snel een boodschapje doen…

Nooit meer iets doen zonder erbij na te denken…

Nooit meer het gevoel hebben van volledige zelfstandigheid …

Maar…

Inmiddels loop ik met mijn prothese dagelijks een klein rondje.

Vanuit de rolstoel train ik bij de fysio en maak ik het badmintonveld onveilig.

Mijn handbike maakt het mogelijk om daar te komen waar ik wil zijn.

Ik ben zeker op mijn weg terug.

Al zal mijn leven nooit meer hetzelfde worden als daarvoor.

Dat zal ik moeten accepteren.

En leren met iets minder tevreden te zijn…????

Uit een doosje vol geluk:????

Laten we trachten gelukkig te zijn, een betere dienst kunnen we onze huisgenoten niet bewijzen.

Afgelopen zaterdag kreeg ik het blad Michiel, uitgave van het Admiraal de Ruyterziekenhuis, toegestuurd waarvoor ik geïnterviewd ben als ambassadeur van de Ride.????

Mijn liefste tante stuurde het krantenknipsel van het Zeelands dagblad. Team Ilse’s angels staat er mooi op! ????