‘Hoe ziet zo’n korset eruit en zou het mogelijk zijn om misschien eens af te spreken, zo heel veel mensen met een hemipelvectomie zijn er niet‘.
Om half elf stond ik met mijn prothese in de deuropening. Lotgenoot Jan en zijn vrouw Esther stapten uit de auto. We kenden elkaar alleen via de mail, nadat zij mijn verhaal in de krant hadden gelezen en via mijn blog contact hadden gezocht. ‘We zagen in het artikel dat jij een kunstbeen gebruikt en ook al lezen we in het verhaal dat het niet meevalt, maakt het ons toch nieuwsgierig‘, schreef Esther. Jan draagt zelf geen prothese maar was enorm geïnteresseerd in mijn ervaringen met Leggy. Terwijl Jan de straat overstak besefte ik mij dat ik precies hetzelfde loop. Of hups. En dezelfde beperking heb. We missen dus beiden ons volledige rechterbeen en bekkenhelft. Niet dat ik dat vergeten was, maar toch wat het een besef-momentje. Alsof ik naar mezelf keek, maar dan in manlijke vorm natuurlijk. ???? Eerlijk? Ik vond het ook best confronterend. Zoals ik naar hem keek, nieuwsgierig en onderzoekend, kijken mensen ook naar mij. Alleen ik zag daar een stoere sterke dappere man, die de stap heeft durven zetten om in gesprek te gaan met een gelijkgestemde.
Soms ontmoeten we iemand niet zomaar. Dat zijn van die bijzondere ontmoetingen met een speciale reden.
Twee sympathieke mensen kwamen op mij aflopen, met een vrolijke open blik en misschien een tikje gespannen. Dat snap ik, het was ook wel een bijzondere afspraak. Ook voor mij. Hij deed mij een beetje denken aan de filosoof (wijlen) René Gudde, die in 2011 zijn been verloor aan botkanker. Speciaal voor deze gelegenheid had ik mijn been aangedaan, een passend welkom vond ik. Ow, nu bedenk ik mij nog een naam voor mijn prothese: gelegenheidsbeen! Die kan ik nog toevoegen aan het lijstje in mijn vorige blog, haha. ???? Leggy had de dag van haar leven, want ze mocht vandaag al vroeg shinen. We gaven elkaar een elleboog in de deuropening en ik nodigde het stel uit binnen te komen. Trots showde ik mijn prothese, terwijl ik in de keuken koffie en thee zette. We namen op gepaste afstand plaats op de bank en begonnen te praten.
Ongeluk
Het verhaal van Jan was heftig en kwam echt binnen. Hij is door het oog van de naald gekropen.
Na een heftig bedrijfsongeval in 2018 bij hun op de boerderij, kwam hij zwaar gehavend in het ziekenhuis te liggen. Na een half jaar op de IC en veel tegenslagen kreeg hij er een levensbedreigende bacterie bij, waardoor zijn rechterbeen niet meer te redden viel. Ze hebben de hoop nooit opgegeven en zijn blijven geloven in een goede afloop. De amputatie kwam voor hem als een verlosser van de pijn en ellende. Tja en dan begint er een ander leven. Niet alleen voor hem, maar ook voor zijn vrouw, kinderen en zijn melkveebedrijf. Ondanks dat de oorzaak zo verschillend is, herkenden we veel in elkaar aangaande de beperking en alles waar je letterlijk en figuurlijk tegen aan loopt en mee te maken krijgt. Het opnieuw leren zitten, altijd in de weer met kussentjes, lopen met krukken, het douchen op één been, handbiken, autorijden, het gedoe met de WMO, de hulpmiddelen, het vallen, maar ook de ongemakkelijke blikken op straat.
Elk oordeel dat je hebt over een ander, is een bevestiging van de illusie dat jij beter bent. Hein Pragt
Wij kunnen nooit ongezien over straat. Mensen kijken nou eenmaal (en verdraaien soms zelfs hun nek ????), zoals wij dat zelf waarschijnlijk ook doen. Al zal ik altijd proberen nooit oordelend te zijn. Waarom vinden wij eigenlijk altijd iets van andermans uiterlijk? Te dik, te dun, te groot, te klein, te veel of juist te weinig haar, een rare bril, een vreemd loopje… er is altijd wel iets. Of iemand is te knap, te perfect en dan wordt er vaak gedacht dat die persoon verwaand is of niet aardig. Dat is toch gek? Waarom (ver)oordelen we zo? ????♀️ We weten inmiddels toch wel dat we allemaal anders zijn? En dat ieder mens op zijn eigen manier mooi is, ongeacht gewicht, maat, huidskleur, schoonheidsfoutje(s) of beperking?
Soms moet je accepteren dat bepaalde dingen nooit meer worden zoals ze waren. Ingspire
Ook de mentale weerbaarheid kwam op tafel, want ja, je verwerkt zo’n immense verandering van je lijf niet zomaar. Elke keer schrikken we van ons eigen spiegelbeeld, een foto of een weerspiegeling van onze contouren in het raam. Zelfs na ruim tweeënhalf jaar is dat nog steeds zo. Wel mooi om te horen en zelf te ervaren dat het gezin snel door het gemis heen prikt en jou zien zoals je bent. Jan, vader en echtgenoot, Ilse, moeder en echtgenote. Zij hebben ons vanaf het eerste moment geaccepteerd. Zonder aarzeling, zonder twijfel. Omdat ze simpelweg ontzettend blij en dankbaar zijn dat we er nog zijn.
Enthousiast vertelde ik over mijn been, ging staan, trok mijn jurkje omhoog (neehee… niet sexy, want ik draag mijn been altijd over mijn kleding ???? ) en liet het korset zien. Ik zou een goede vertegenwoordiger kunnen zijn voor Livit of Ottobock, haha. Voor mij is mijn prothese belangrijk, buiten het feit dat ik het heel fijn vind om kleine stukjes te kunnen lopen, voel ik mij ook completer met het been aan. Jan luisterde aandachtig, maar hoorde tussen de regels door dat het ook veel gedoe is. En ja, ik moet het niet mooier maken dan het is. Lopen met een prothese is niet makkelijk, het kost tijd om het te leren, enorm veel energie en kan pijn geven. Daarnaast moet je met regelmaat terug naar Livit voor de nodige aanpassingen, want je lijft verandert soms ook.
Het dragen van een beenprothese moet wel een meerwaarde hebben voor je dagelijks leven of functioneren.
Na drie uur rondden we ons gesprek af en kreeg ik de uitnodiging eens bij hun op de boerderij te komen kijken. Dat lijkt mij zeker leuk om te doen, want het zijn gezellige mensen en ik ben benieuwd hoe hij zich staande houdt op zijn bedrijf. Ik zwaaide hen uit en deed Leggy vervolgens af. Op de klok zag ik dat het al half twee was, o jee, mijn gasten zullen vast omkomen van de honger… ???? Stom, ik had ze natuurlijk een broodje kunnen aanbieden, maar door het intensieve gesprek had ik totaal niet bij de tijd stil gestaan. Esther was super enthousiast over Leggy, maar Jan heeft tijd nodig om ons gesprek te laten bezinken en na te denken of hij de stap in het prothesetraject wil zetten. Ik heb alleen maar geholpen door te vertellen welke mogelijkheden er bestaan. Alles is goed, zolang je je keuzes maar bewust maakt.
Spreuk van de dag
Je zwaktes laten zien is jezelf kwetsbaar maken.
Jezelf kwetsbaar maken is je eigen kracht laten zien.Thedailyquotesnl
Mooi zus dat je je ervaring samen zo kunt delen. En zet jou maar op een praatstoel, komt goed dan 😉
Haha, klopt broer, laat mij maar kletsen! ????
Ilse,
Bij het lezen van deze blog krijg ik het toch weer even moeilijk. Jij kan het zo mooi en uitgebreid omschrijven. Iets wat mij moeilijker afgaat. Maar wat een mooie sterke vrouw ben jij, en wat bijzonder om elkaar zo te ontmoeten . Voor ons de eerste keer zo,n ontmoeting, dit omdat ik niet naar Heliomare kon. Allebij dezelfde beperking, maar bij jou altijd weer die angst. Mij is juist afgeraden een prothese te nemen, maar jij bent juist zo positief. En als ik dan je filmpjes zie, vind ik dat wel heel bijzonder. Denk zeker het verschil tussen wel of geen Heliomare.
Maar weet ook zeker dat je hier heel sterk voor moet zijn. Ik ga er zeker over denken, maar er blijft ook wel twijfel. We hebben lekker zitten kletsen, en inderdaad de tijd vloog voorbij. Maar ik denk dat we elkaar zeker weer zien, dan mischien in Westwoud.
Bedankt voor je gastvrijheid openheid en gesprek.
Groetjes Jan en Esther.
Jullie ook bedankt Jan en Esther voor het open gesprek. Twee totaal verschillende verhalen met dezelfde uitkomst, een hemipelvectomie. Als jij in die tijd wel naar Heliomare was gegaan, hadden we samen gerevalideerd en ja, dan was een prothese zeker ook bij bespreekbaar geweest. Doe waar jij je goed bij voelt en mocht je ooit vragen hebben, dan weet je me te vinden! Ik kom graag een keer bij jullie op de koffie.
Stay strong! Ilse ????